Το σύστημα, που ακούγεται όλο και περισσότερο ως έννοια, δεν είναι μία απροσδιόριστη έννοια, ούτε -πολύ περισσότερο- κάτι αόριστο, που μπορεί να το βαφτίζει ο καθένας όπως θέλει.
Η αυτοαναγόρευση ως αντισυστημικού του κάθε ορκισμένου υπερασπιστή του συστήματος συμβάλλει φυσικά στη σύγχυση για τον πραγματικό χαρακτήρα του πραγματικού συστήματος!
Έτσι, σύστημα μπορεί να εννοεί κάποιος τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, κάποιους διεφθαρμένους θεσμούς ή την επικοινωνιακή καταιγίδα, που τα συντροφεύει, από μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά είναι όντως σύστημα, αλλά μονάχα ένα μέρος του. Στην πραγματικότητα ένα μικρό μέρος του και η σχηματοποίησή τους ως σύστημα το μόνο που κάνει είναι να κρύβει το υπόλοιπο, να θολώνει τη «μεγάλη εικόνα» και να συγκαλύπτει την καρδιά του συστήματος, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία. Δηλαδή την οργάνωση της κοινωνίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας των πολλών, στην ταξική κοινωνική διαστρωμάτωση, στην κυριαρχία της αστικής τάξης, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και φυσικά σε όλα τα στηρίγματα που χρειάζεται το σύστημα για να λειτουργήσει, δηλαδή το κράτος, τους θεσμούς, τις κυβερνήσεις, τις διακρατικές ενώσεις των καπιταλιστών (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ κ.ά.), τα αστικά κόμματα και άλλα φανερά ή κρυφά επιτελεία.
