Μια από τα ίδια

 

Δεν του φτάνει η αγωνία του να επιβιώσει, παλεύοντας για 10η μέρα με τις λάσπες, ο λαός της Θεσσαλίας έχει να αντιμετωπίσει και «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» της κυβέρνησης, που υπόσχεται «άμεσες αποζημιώσεις (...) χωρίς γραφειοκρατία» και «ταχεία αποκατάσταση των υποδομών». Παρθενογένεση δεν υπάρχει όμως ούτε για την κυβερνητική κοροϊδία απέναντι στα θύματα των φυσικών καταστροφών. Για παράδειγμα, οι σεισμόπληκτοι του δήμου Μινώα Πεδιάδος στην Κρήτη είχαν ακούσει ακριβώς τις ίδιες υποσχέσεις πριν από τρία χρόνια, αλλά συνεχίζουν να ζουν σε κοντέινερ 25 τ.μ., όπου ξεπαγιάζουν τον χειμώνα και σκάνε από τη ζέστη το καλοκαίρι. Για να καταθέσουν φάκελο αποζημίωσης, αντιμετώπισαν μια απίστευτη γραφειοκρατία. Η έγκριση των αποζημιώσεων έχει προχωρήσει μόνο για 10 από τους 1.000 φακέλους που έχουν κατατεθεί, ενώ οι ανατιμήσεις στα δομικά υλικά αποτρέπουν πολλούς από το να πάρουν δάνειο. Οι σεισμόπληκτοι συνεχίζουν και σήμερα να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ και λογαριασμούς ρεύματος για τα χαλασμένα σπίτια, ενώ πολλοί βρίσκονται αντιμέτωποι με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις. Οι υποδομές δεν έχουν αποκατασταθεί και οι μαθητές έκαναν και φέτος αγιασμό σε κοντέινερ. Παρόμοια είναι η κατάσταση στις πλημμυροπαθείς περιοχές της Σητείας, της Χερσονήσου, της Αγίας Πελαγίας: Ακόμα δεν έχει προχωρήσει ολοκληρωτικά η αποζημίωση των πληγέντων και οι κάτοικοι μάταια περιμένουν τη δημιουργία αντιπλημμυρικών έργων για να μην επαναληφθούν τα ίδια στην επόμενη «θεομηνία». Καμία αναμονή και εφησυχασμός δεν χωράει λοιπόν και για τον λαό της Θεσσαλίας. Η οργή και η αγανάκτηση να γίνουν διεκδίκηση και αγώνας, να μην αποδεχτούν σαν «κανονικότητα» ούτε την καταστροφή, ούτε την κοροϊδία.

«Ο γείτονας έσωζε τον γείτονα, το καταλαβαίνεις;»

 

« Ηρθε ο Σάκης με μια μικρή βάρκα και μας έβγαλε», «Ο Θωμάς με το πλαστικό κανό έβγαλε τρεις οικογένειες», «Ο Βαγγέλης πήρε στον ώμο τη μάνα μου με το νερό μέχρι τον λαιμό, θα πνιγόμασταν», «Ευτυχώς με βρήκε ο Γιάννης με το τρακτέρ, με κυνηγούσε το νερό»: Αυτά μας είπαν στον Παλαμά από γειτονιά σε γειτονιά με τον τρόμο στα μάτια και τα δάκρυα στο πρόσωπο.

«Αγόρι μου ο γείτονας έσωζε τον γείτονα, το καταλαβαίνεις; Αυτό έγινε». Με μια φράση, μας τα είπε όλα η γιαγιά.

Ο ένας έσωζε τον άλλο από σπίτι σε σπίτι, από γειτονιά σε γειτονιά. Οπου υπήρχε σπίτι με όροφο μπήκαν 10, 15 και 20 άνθρωποι για να γλιτώσουν.

«Μας έπνιξαν, ούρλιαζε ο κόσμος μέσα στα σπίτια», «ακούγαμε τα παλιά, τα πλίνθινα, σπίτια να πέφτουν και δεν ξέραμε αν είναι μέσα κόσμος». Οι περιγραφές είναι σοκαριστικές πραγματικά. Μόνοι πάλεψαν με τα νερά και συνεχίζουν τα παλεύουν, να βοηθούν και να θρηνούν, όπως ο Βάιος που έχασε τη γιαγιά του.

Είναι οργισμένοι και αγανακτισμένοι διότι ούτε ο δήμος ούτε η Περιφέρεια ούτε το κράτος ενημέρωσε ότι μπήκαν νερά στο χωριό. Επίσημη ειδοποίηση καμιά. Μερικές ώρες αργότερα, κατά τις 6 το πρωί, αφού είχε γίνει το κακό, στάλθηκε μήνυμα από το 112 για να εγκαταλείψουν υπόγεια και ισόγεια, όταν ο κόσμος είχε σκαρφαλώσει ήδη στα κεραμίδια.

Στο ίδιο έργο θεατές, ή να βάλουμε τέλος στο έργο;

 

«ΤΑ ΝΕΑ», 6.11.1961, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»  in.g

Στις 5 προς 6 Νοέμβρη του 1961, μια καταρρακτώδης βροχή «έπνιξε» την Αθήνα, αφήνοντας πίσω πάνω από 40 νεκρούς και χιλιάδες άστεγους. Μεγάλες πλημμύρες προκλήθηκαν σε Μπουρνάζι, Νέα Λιόσια, Ταύρο, Θησείο, Αιγάλεω, Μοσχάτο, Νέο Φάληρο, Νίκαια και Ρέντη. Το νερό κατέστρεψε εκατοντάδες χαμόσπιτα. Χιλιάδες υπόγεια και ισόγεια πλημμύρισαν, ενώ στην Πειραιώς το ύψος του νερού έφθασε μέχρι και τα δύο μέτρα. Γέφυρες καταστράφηκαν. Χείμαρροι νερού που κατέβαιναν από τα γύρω βουνά, ξεχείλισαν τον Κηφισό και τον Ιλισό, «πνίγοντας» τις δυτικές και βορειοδυτικές συνοικίες.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το άλλοθι της «κλιματικής αλλαγής» για να οχυρωθεί από πίσω του η κυβέρνηση. Ούτε υπήρχε Ταμείο Ανάκαμψης για να «σπρώχνει» «πράσινες» επενδύσεις. Οπως αποκάλυψε η καταστροφή, στις αρχές της δεκαετίας του '60 οι αναγκαίες αντιπλημμυρικές και άλλες υποδομές ήταν αναντίστοιχες με την επέκταση του αστικού ιστού της Αθήνας, αφήνοντας εκτεθειμένο τον λαό της. Οι μεγαλύτερες καταστροφές έγιναν σε προσφυγικές και λαϊκές συνοικίες, ενώ και ο Τύπος της εποχής κατέγραφε την έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών «αποχετευτικών και άλλων έργων υποδομής».

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Στην τελική ευθεία για την έναρξη των τριήμερων εκδηλώσεων

 

Στις 14, 15 και 16 Σεπτέμβρη στο πρώην στρατόπεδο «Καρατάσιου» στην Πολίχνη

 

Αντίστροφη μέτρηση για το 49ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στη Θεσσαλονίκη, που ξεκινά την Πέμπτη 14 Σεπτέμβρη και ολοκληρώνεται το Σάββατο 16 Σεπτέμβρη στο πρώην στρατόπεδο «Καρατάσιου», στην Πολίχνη, στην καρδιά της Δυτικής Θεσσαλονίκης.

Το Σάββατο 16 Σεπτέμβρη, στις 21.00, θα πραγματοποιηθεί μεγάλη πολιτική συγκέντρωση στον χώρο του Φεστιβάλ, με ομιλήτρια την Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Και τις τρεις μέρες στον χώρο θα λειτουργούν Σκηνές και Στέκια, με πλούσιο πολύμορφο πρόγραμμα που περιλαμβάνει συναυλίες, αφιερώματα, συζητήσεις και εκθέσεις. Ξεχωρίζει η κεντρική έκθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη με τίτλο: «Στο δίλημμα τα κέρδη τους ή οι νεκροί μας, απαντάμε βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής». Στην έκθεση θα πραγματοποιούνται οργανωμένες ξεναγήσεις.

Στον χώρο του Φεστιβάλ θα λειτουργούν: Μαθητικό Στέκι, Φοιτητικό Στέκι, Εργατικό Στέκι, Στέκι Πολιτισμού, Στέκι ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και τις εξαρτήσεις, Στέκι Νέων Στρατευμένων, Στέκι για τις νέες γυναίκες και τα νέα ζευγάρια, Παιδότοπος, Γωνιά για τους φίλους του «κόκκινου Αερόστατου».

Δεν «ανατάσσεται»

 

Πηγή: Eurokinissi

 

«Μόνο ο λαός σώζει τον λαό»... Το σύνθημα αυτό και το ελπιδοφόρο μήνυμα που εκπέμπει, ακτινοβολούν ξανά αυτές τις μέρες από τον θεσσαλικό κάμπο.

Εκεί που το αίσθημα του «αβοήθητου» και του εγκαταλειμμένου από το αστικό κράτος λαού κυριαρχεί. Εκεί που οικογένειες παλεύουν να σταθούν όρθιες και να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Εκεί που ο επιλεκτικά ανίκανος μηχανισμός κυβερνήσεων και Τοπικής Διοίκησης μετατρέπει ακόμα και ένα ποτήρι νερό σε «πολυτέλεια».

Εκεί, λοιπόν, σε μια ακόμα μεγάλη καταστροφή, αποδεικνύεται ότι ο λαός δεν έχει άλλο δρόμο για να ορθοποδήσει, παρά μόνο μέσα από την οργάνωση, την αλληλεγγύη και τον αγώνα, τη διεκδίκηση.

Μέσα από τη συσπείρωσή του στα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, τη στήριξη των στεκιών αλληλεγγύης, όπως στον Παλαμά της Καρδίτσας, τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα. Τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων ανακούφισης και στήριξης, αποζημιώσεων στο 100% της ζημιάς και βέβαια πραγματικής αντιπλημμυρικής προστασίας.