Η συνήθεια είναι αποτρόπαια κατάσταση. Ειδικά η συνήθεια που γίνεται νοσηρή κανονικότητα.
Κάπως έτσι εξελίσσεται η κατάσταση με τους πρόσφυγες, καθώς με
γεωμετρική πρόοδο γίνεται η φτώχεια και η δυστυχία, αναπόσπαστη πλευρά
μιας αβίωτης ζωής.
Στην αρχή οι πρόσφυγες ήταν ένα σημαντικό ανθρωπιστικό ζήτημα, τότε που η Ελλάδα είχε ακόμη “ανθρωπιστική κρίση”, γιατί τώρα έχει “δίκαιη ανάπτυξη”. Στην συνέχεια έγιναν ένα σημαντικό οικονομικό ζήτημα και άρχισε η ακατάσχετη ροή κονδυλίων προς τις διάφορες ΜΚΟ
που στηνόντουσαν με fast track διαδικασίες. Αμέσως μετά εξελίχθηκαν σε
σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα μια νοσηρή
κατάσταση να μετατραπεί έλλογα, σε νοσηρό εξάρτημα μιας νοσούσας ζωής.
‘Άμεσο αποτέλεσμα της επικράτησης και διαιώνισης μιας τέτοιας κατάστασης, είναι η λήθη. Η λήθη και η κυνική αδιαφορία.
Έτσι έχουν λησμονηθεί 40 παιδιά, 40 ανήλικοι πρόσφυγες στο hot spot της Αμυγδαλέζας. Σε ένα χώρο όπου ποντίκια, άνθρωποι και ανεκπλήρωτα όνειρα
έχουν γίνει μια αδιαίρετη μάζα. Ένα κουβάρι με γνωστή αρχή
αλλά άγνωστο τέλος. Τι είναι άλλωστε 40 άνθρωποι μπροστά σε εκατομμύρια
ξεριζωμένους, τι είναι άλλωστε 40 άνθρωποι μπροστά στους χιλιάδες που
έχουν χάσει την ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν στην Ευρώπη, αφού
έχουν πριν πληρώσει αδρά τους δουλεμπόρους ;