ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

 

Και συνεχώς επαναλαμβάνεται στην αστική μας δημοκρατία ότι αυτή  είναι η πιο ιδανική μορφή κράτους από τους κοινωνικούς σχηματισμούς, με τους οποίους η ορθολογικά οργανωμένη,  προσανατολισμένη στο κέρδος και  μεσολαβούμενη από την αγορά συσσώρευση κεφαλαίου εξασφαλίζει τόσο  την κυρίαρχη αρχή της οικονομικής όσο και της κοινωνικής οργάνωσης. Είναι τυπικά επαρκής για την κυρίαρχη τάξη, επειδή, όταν υποστηρίζεται από δημοκρατικούς θεσμούς η αστική δημοκρατία μπορεί να συγκαλύπτει την ταξική εξουσία πιο αποτελεσματικά από ό,τι όταν ο κρατικός μηχανισμός ελέγχεται ανοιχτά από τις κυρίαρχες τάξεις ή και διοικείται από κρατικούς διαχειριστές που χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία για απροκάλυπτο και ανεξέλεγκτο πλουτισμό. Η ανάθεση μάλιστα των εκτελεστικών, νομοθετικών και δικαστικών λειτουργιών σε διαφορετικά όργανα θεωρείται ότι προϋποθέτει τη διάκριση των εξουσιών που εξασφαλίζει έλεγχο εξουσίας και  ισορροπία δύναμης. 

 

Στον ιδανικό κόσμο της αστικής δημοκρατίας θεωρείται ως δεδομένο ότι δικαστική ανεξαρτησία σημαίνει τη δυνατότητα των μεμονωμένων δικαστών να εκτελούν τα καθήκοντά τους χωρίς επιρροή ή έλεγχο από άλλους εξωτερικούς παράγοντες. Καθώς όλα τα άτομα είναι ίσα ενώπιον των δικαστηρίων, κατά την απόδειξη οποιασδήποτε κατηγορίας εναντίον των ίδιων και των δικαιωμάτων τους, κάθε άτομο δικαιούται δίκαιη και δημόσια ακρόαση από αρμόδιο, ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο που έχει συσταθεί από το νόμο. Γιατί μόνο έτσι διασφαλίζεται το κράτος δικαίου, δηλ. να  παρέχονται ανεξάρτητα δικαστήρια για να επιλύουν, αρμοδίως, με  ανεξαρτησία και αμεροληψία, αμφισβητήσεις τόσο ποινικού όσο και αστικού χαρακτήρα. Η εναλλακτική λύση του κράτους δικαίου θα ήταν η επιβολή  της εξουσίας του ισχυρότερου, η οποία είναι συνήθως αυθαίρετη, υποκείμενη σε επιρροές που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το εφαρμοστέο δίκαιο ή τα πραγματικά περιστατικά της διαφοράς. Χωρίς το κράτος δικαίου και τη διαβεβαίωση για εφαρμογή του που προέρχεται από ανεξάρτητους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων, είναι προφανές ότι η ισότητα έναντι του νόμου δεν θα υπάρχει.

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ «Χάθηκε το μέτρημα» των αντιλαϊκών νόμων που ψήφισαν μαζί

 

Πηγή: Eurokinissi

 

Δεκάδες «εμβληματικούς» αντιλαϊκούς νόμους ψήφισαν από κοινού και τη χρονιά που πέρασε οι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά ότι όλοι οι κυβερνητικοί «σωτήρες» έχουν κοινό πρόγραμμα, το οποίο έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων, την ένταση της εκμετάλλευσης, το φόρτωμα και νέων βαρών και χαρατσιών στα λαϊκά στρώματα, για να βρίσκεται παραπέρα «δημοσιονομικός χώρος», να εξασφαλίζονται δηλαδή νέα προνόμια, «ζεστό» χρήμα, δύναμη και κέρδη στο κεφάλαιο.

Γι' αυτό και σε όλη τη διάρκεια του 2022, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και από κοντά τα άλλα αστικά κόμματα απέρριπταν με αποστροφή κάθε εργατική - λαϊκή διεκδίκηση που μετέφερε το ΚΚΕ ως τροπολογίες για τα αυτονόητα, για μια μικρή ανάσα ανακούφισης από την ακρίβεια και τη φοροεπιδρομή, όπως είναι, για παράδειγμα, η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, η κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, συνολικά στην Ενέργεια κ.ά.

Οι δεκάδες αντιλαϊκοί νόμοι αποτυπώνουν και το πώς μπαίνουν στην άκρη οι επιμέρους διαφοροποιήσεις και οι δήθεν «χαοτικές διαφορές», μπροστά στα στρατηγικά «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων, όπως το Ταμείο Ανάκαμψης, η «δημοσιονομική πειθαρχία», οι «πράσινες μπίζνες», η «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της αστικής τάξης, η «εθνική» πολιτική της ολοένα και μεγαλύτερης εμπλοκής στα εγκληματικά ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, το στήσιμο στα πέντε μέτρα των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων και η προώθηση του γενικευμένου φακελώματος για τη θωράκιση του αστικού κράτους από τον «εχθρό λαό».

Το σκοτεινό παραμύθι

 

Κάθε που τελειώνει μια χρονιά κι ο Κρόνος τραβάει μια αισθητή μαχαιριά στην πλάτη των παιδιών του, η πλειονότητα των θνητών σ' αυτό τον κόσμο δεν μπορεί ν' αποφύγει απολογιστικές σκέψεις. Και φανερές και απόκρυφες. Ετσι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών του έτους μοιάζουν αναπόφευκτα με συμπυκνώσεις ή και συμβολικές περιλήψεις όσων προηγήθηκαν.

Το 2022 συμβολικά και πακτώνοντας όλη τη βαρβαρότητα, είτε άμεση είτε ύπουλη ενάντια στα παιδιά, σε μια εικόνα γίνεται ανατριχιαστικό. Στην πιο διασταλτική του οπτική ερμηνεία, ένα μπιμπερό στριμωγμένο ανάμεσα σε δεσμίδες ευρωπαϊκών χαρτονομισμάτων φαντάζει σαν παιδί πεταμένο σ' έναν Καιάδα του χρήματος. Κανένα θρίλερ δε θα μπορούσε να αποτυπώσει καλύτερα τα ...σχέδια για το μέλλον των παιδιών, εδώ και τώρα, σ' αυτό τον κόσμο.