Μπορεί να πλασάρονται ως «εκσυγχρονισμός»,
ακόμα και ως ...κοσμογονία οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης για το ψηφιακό
φροντιστήριο και τη δυνατότητα γενίκευσης της τηλεκπαίδευσης, ωστόσο για
άλλη μια φορά, από το νομοσχέδιο που συζητιέται αυτές τις μέρες στη
Βουλή, επιβεβαιώνεται ότι αυτό που οικοδομείται είναι ένα ακόμα πιο
ταξικό σχολείο, αλλά με «ψηφιακό» περιτύλιγμα.
Ενα σχολείο που
πάνω στους εύθραυστους σοβάδες του θα κρέμεται ο διαδραστικός πίνακας,
που οι μαθητές αντί για δάσκαλο θα έχουν την εικόνα του στις οθόνες
τους. Στην πραγματικότητα, αυτό που φέρνει η κυβέρνηση είναι ψηφιακά
«υποκατάστατα γνώσης».
***
Στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές που, βγαλμένες από τις Οδηγίες της ΕΕ
και τα αναπτυξιακά σχέδια των μονοπωλίων και προωθημένες από τις
κυβερνήσεις τους, οικοδομούν το σχολείο της αμάθειας, της
κατηγοριοποίησης και των φραγμών, έρχεται η κυβέρνηση να σχεδιάσει και
το λεγόμενο «Ψηφιακό Σχολείο».
Συνοπτικά πρόκειται για «Ψηφιακά
Φροντιστήρια», με τα οποία τάχα αντιμετωπίζονται οι «περιφερειακές και
κοινωνικές ανισότητες», διατηρώντας και εντείνοντας τους φραγμούς στην
πρόσβαση στη δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση, δίνοντας ψηφιακό φροντιστήριο
για όσους δεν έχουν να πληρώσουν το διά ζώσης. Ομως, κατά κανόνα, εκείνα
τα παιδιά που προέρχονται από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα είναι που
έχουν και τη μεγαλύτερη ανάγκη από ζωντανή διδασκαλία, την ουσιαστική
επαφή και αλληλεπίδραση με τον εκπαιδευτικό, για να εντοπίσουν και να
καλύψουν μορφωτικά κενά και ανάγκες. Γι' αυτές τις ανάγκες, εξάλλου,
υπάρχουν ήδη θεσμοθετημένες η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη και η
Ενισχυτική Διδασκαλία, όμως η κυβέρνηση τις κρατά υποβαθμισμένες έως και
ανενεργές.