Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016

Δεσμώτης και οφειλέτης


s
πανοπτικον 

Μπορεί στις γειτονιές των καπιταλιστικών μητροπόλεων να μην ακούγονται θόρυβοι από αλυσίδες. Μπορεί ακόμη οι φυλακισμένοι να είναι ελεύθεροι να περιπλανώνται στην πόλη, απολαμβάνοντας την φαντασμαγορία του καθεστώτος. 
Οι αλυσίδες όμως βρίσκονται εκεί. Γιατί οι φυλακισμένοι έχουν μετατραπεί οι ίδιοι στα δεσμά που τους φυλακίζουν. Δεσμώτες και δεσμά, ως μια αδιάρρηκτη ενότητα αντιθέτων.

Οι δεσμώτες του καπιταλιστικού καθεστώτος, αποτιμούν την καθημερινή απώλεια της ελευθερίας τους, με γνώμονα το μέτρο του χρέους που τους αναλογεί, απέναντι στο κράτος και στις τράπεζες.

Με αυτό τον τρόπο διενεργείται η αποψίλωση της ατομικότητας από κάθε δυνατότητα καθολικής χειραφέτησης από το καθεστώς, του οποίου η κυριαρχία εδράζεται ακριβώς σε αυτή την παραδοχή. Το άτομο ως πειθήνιος πολίτης, ως συνεπής οφειλέτης, βρίσκεται μόνος του απέναντι στο καθεστώς με μόνο κατοχυρωμένο δικαίωμα, την διττή μονόδρομη επιλογή να συρρικνώσει το ζωτικό χώρο της ελευθερίας του ως αντάλλαγμα της επιμήκυνσης, του χρονικού ορίζοντα αποπληρωμής των χρεών του.

«Να οργανωθή συστηματική παρακολούθησις των μαθητών και να γίνεται αυστηρός έλεγχος των πράξεων αυτών εν τε τω σχολείω και εκτός αυτού»


 

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: «Να οργανωθή συστηματική παρακολούθησις των μαθητών και να γίνεται αυστηρός έλεγχος των πράξεων αυτών εν τε τω σχολείω και εκτός αυτού»

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας // Στο Ατέχνως
Διαχρονική είναι η πολύμορφη προσπάθεια του συστήματος μέσω των μηχανισμών του, ελέγχου του φρονήματος αλλά και της γενικότερης δράσης των εκπαιδευτών αλλά και των μαθητών μέσα και έξω από τη σχολική αίθουσα.

Κατά την μετά τη Βάρκιζα εποχή η «Λευκή Τρομοκρατία» εισέβαλε και στα σχολεία

Με απολύσεις, φυλακές και εξορίες εκπαιδευτικών που συμμετείχαν στη αντίσταση αλλά και μέσω χειραγώγησης της ίδιας της μαθητικής νεολαίας, μια και η δράση της ΕΠΟΝ αλλά και τα ιδεολογικά-πολιτικά της μηνύματα ήταν ζωντανά και επίκαιρα και κυρίως φλόγιζαν τις καρδιές και το νου τους, αποτελούσαν «κίνδυνο» για τα σάπια θεμέλια του αστικού καθεστώτος. Και αυτά κοντά στις γενικότερες επιδιώξεις της άρχουσας τάξης μέσω των αναλυτικών προγραμμάτων, των βιβλίων αλλά και συνολικά του τρόπου λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος να αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία που (και) τότε είχε ως προμετωπίδα της τον αντικομουνισμό «ντυμένο» με το τα κλασσικά κηρύγματα για «έθνος», «πατρίδα», «θρησκεία» κ.α