Δημοσιογραφικές έρευνες σε συνθήκες καύσωνα...

 

Τη θέση του ΚΚΕ για το ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 16 αποφάσισε να... αποδομήσει η δημοσιογράφος Νίκη Λυμπεράκη με άρθρο της στο «Βήμα της Κυριακής». Όπως αναφέρει, «με τον καύσωνα αυτή τη βδομάδα δεν πολυκυκλοφορήσαμε και έτσι προέκυψε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια μίνι έρευνα».

Το αποτέλεσμα της «έρευνας» (που όπως φαίνεται απαιτεί να κάτσεις μια βδομάδα σπίτι για να φέρεις σε πέρας...) είναι ότι, με βάση τον ιστότοπο της Βουλής και το Vouliwatch, από τους 21 βουλευτές του ΚΚΕ, «οι 5 έχουν περάσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από πανεπιστήμια της αλλοδαπής» (εδώ ακούγονται εκρήξεις…).

«Η ζωή είναι μάταιη - αν πάνω απ' όλα δεν υπηρετεί τη ζωή»

 

Ενα μικρό αφιέρωμα στον Πωλ Ελυάρ

 

Picasso, «Πορτρέτο του Πωλ Ελυάρ», 1956, Λιθογραφία (24,5 x 16 cm)

Ο Πωλ Ελυάρ της ποίησης, της αγάπης, του αγώνα. Ο ποιητής που μάχεται στο κατεχόμενο Παρίσι, στην Γκερνίκα που σπαράζεται από τον φασισμό, στην Ελλάδα που αντιστέκεται στην Καισαριανή, τον Υμηττό και τον Γράμμο. Ο καλλιτέχνης του ντανταϊσμού και του σουρεαλισμού.

Ο Πωλ Ελυάρ της στρατευμένης ποίησης στους λαούς, στους αγώνες τους, στα όνειρά τους και την ανθρωπιά, του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης και των συνεδρίων για την υπεράσπιση του πολιτισμού στα δίσεκτα χρόνια. Ο ποιητής που με το έργο του «ρίχνει το δεμάτι των σκοταδιών στη φωτιά» και μας υπενθυμίζει διαρκώς το όραμα της ευτυχίας του κόσμου, για να μη λαθεύουμε, να μη δειλιάζουμε, να μην οπισθοχωρούμε, να μην δεχτούμε ποτέ τον «ίσκιο», οτιδήποτε ταπεινώνει την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο δημιουργός της «Πρωτεύουσας του Πόνου», της «Ελευθερίας» και της «Μάχης της Αθήνας». Ο Πωλ Ελυάρ του Τζαρά, του Μπρετόν, του Λεζέ, του Αραγκόν, του Πικάσο, του Ελύτη, του Ρίτσου. Ο ποιητής του τώρα και του αύριο. Ο Πωλ Ελυάρ της βαθιάς πίστης στον κομμουνισμό. Δικός μας ποιητής και του κόσμου όλου.

Η 25χρονη απουσία της Φλέρυς Νταντωνάκη και το Εξκάλιμπερ του «Μεγάλου Ερωτικού»

 

Η γυναίκα που γεννήθηκε για να φανερώσει το αληθινό πρόσωπο των τραγουδιών, όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, τέτοιες μέρες πριν 25 χρόνια ολοκλήρωνε την υπαρξιακή της Οδύσσεια. Η Φλέρυ Νταντωνάκη κουράστηκε να ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στον θάνατο και στη ζωή και στις 18 Ιουλίου 1998, μόλις 61 ετών, παραδόθηκε στον έρωτα του θανάτου. Στη σύντομη, δύσβατη και περιπετειώδη ζωή της δεν έγινε σκλάβα κανενός, ούτε της δόξας ούτε του χρήματος, έμαθε στην πράξη πως η γνώση κατακτιέται με βάσανα, δεν πίστεψε στους μύθους, που καταστρέφουν τον άνθρωπο, βεβαιώθηκε ότι δεν αγαπήθηκε πραγματικά από κανέναν άντρα και χρησιμοποίησε όλη της τη δύναμη για να ζωντανέψει την τέχνη της, ώσπου έγινε καύσιμό της. Μεγάλωσε σε οικογένεια που αγαπούσε και ζούσε από την τέχνη (ο μπαμπάς της ήταν κινηματογραφιστής), ονειρεύτηκε να γίνει μεγάλη ηθοποιός στην Αμερική, λάτρεψε την Ουμ Καλσούμ και παραδέχτηκε πως της ήταν πιο εύκολο να μιλάει απ' το να τραγουδάει. Ηταν μια παράξενη, ονειροπόλα καλόγρια, τρυφερή και οξύθυμη, ένα αερικό της μουσικής, ατίθαση, γενναία, πεισματάρα και απίστευτα τολμηρή. Ηταν η πρώτη καλλιτέχνις που τοποθετήθηκε δημοσίως στην αμερικανική τηλεόραση ενάντια στη χούντα, κατηγορώντας την αμερικανική κυβέρνηση για τον ρόλο της. Δυο μέρες μετά το πραξικόπημα, βρέθηκε στην εκπομπή «Merv Griffin Show», του NBC. Της ζήτησαν να τραγουδήσει. «Να τραγουδήσω;», απάντησε. «Ξέρετε τι έγινε στην πατρίδα μου; Της έκλεψαν την ελευθερία. Και φταίτε εσείς γι' αυτό!». Δέχτηκε να πει μόνο ένα τραγούδι, κι αυτό χωρίς τη συνοδεία ορχήστρας, και τότε ακούστηκαν στο αμερικανικό στούντιο οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου από τη «Ρωμιοσύνη», που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Σχεδόν ούρλιαξε μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές το «Σώπα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες», με τον κραδασμό της ασύγκριτης φωνής της να ισοδυναμεί με εκατοντάδες διαδηλώσεις και καταγγελίες μαζί. Ανικανοποίητη πάντα από τον εαυτό της, δοσμένη ολόκληρη στο κυνήγι της τελειότητας, συνήθιζε να λέει πως θα 'θελε να είναι «κλασική με την έννοια της μουσικής του Μάνου, επική με την έννοια του Μίκη και ερωτική με την έννοια του Σταύρου Ξαρχάκου!».

Τα πάντα όλα

 

Τι μάθαμε από τη συνέντευξη του Κυρ. Μητσοτάκη την περασμένη Πέμπτη στον «ΣΚΑΪ»; Οτι η «απομείωση της κυριαρχίας», σε τυχόν συμβιβασμό με την Τουρκία για το Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, είναι «μία σχετική έννοια». Αρα, δεν υπάρχουν «σταθερές» που κρίνουν τα κυριαρχικά δικαιώματα, παρά μόνο «αλά καρτ», ανάλογα με το ποιες προτεραιότητες θέτουν κάθε φορά η αστική τάξη και η κυβέρνησή της! Το ζήσαμε άλλωστε στις συμφωνίες για τις ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, όπου αναγνωρίστηκε μειωμένη επήρεια σε ελληνικά νησιά και για να υπάρξει συμβιβασμός «κόντυναν» κι άλλα κυριαρχικά δικαιώματα... Και το προανήγγειλε με κυνισμό και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, λέγοντας στη συνέντευξή του: «Οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου (σ.σ. στα Ελληνοτουρκικά) μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης». Οποτε, καμία έκπληξη δεν περιμένει τον λαό. Το νερό έχει μπει στο ΝΑΤΟικό αυλάκι και, απ' ό,τι φαίνεται, στο παρασκήνιο γίνεται πολλή δουλειά για να υπάρξει διευρυμένη συναίνεση σε αυτό που θα εμφανιστεί ως συμφωνία. Τι θα είναι αυτό; Την απάντηση δίνει μια άλλη αποστροφή του πρωθυπουργού στην ίδια συνέντευξη, μιλώντας για το εύρος των θεμάτων που μπαίνουν στο παζάρι: «Υπάρχει μια μεγάλη ατζέντα, τολμηρή ατζέντα, την οποία είμαι διατεθειμένος να διερευνήσω»... Τα πάντα όλα στο μπλέντερ, με «σεφ» τους ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Αβαταρ!...

 

Είμαστε πολύ πίσω, που να με πάρει, στο επίπεδο των απαιτήσεων της κοινωνίας να πληροφορείται, να κατανοεί και να προειδοποιείται για τις εξελίξεις που θα επηρεάσουν μοιραία, και ενδεχομένως αποκαλυπτικά, τη ζωή της παρούσας αλλά και των μελλοντικών γενεών. Κι αυτό δεν είναι ευθύνη μόνο της πολιτικής που όλο κομπάζει για την καινοτομία και στο τέλος, μόλις φτάσουμε στο κόστος της, οι τεχνολογικές εξελίξεις γίνονται αυτόματα απαγορευτικές. Ασε που καμιά φορά, σχεδόν αταβιστικά, όλοι οι παράγοντες του δημόσιου διαλόγου, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, καθηγητάδες και αναλυτάδες, πετάνε μια παρόλα και μετά τελεία.

 

Αν καταναλώναμε, έστω και μέσα στο κατακαλόκαιρο, τον μισό από τον χρόνο που διατέθηκε δημόσια για την ουσία κεταμίνη στα χέρια της δικαζόμενης ως μητροκτόνου, για τις επιπτώσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης στη ζωή, στην εργασία, στην πνευματική και σωματική μας υγεία, τότε οι απαιτήσεις της κοινωνίας για επεξεργασμένες πολιτικές θέσεις απέναντι σ' αυτήν την εξέλιξη θα ήταν μεγαλύτερες, χρήσιμες, μπορεί και σωτήριες. Μες στο κατακαλόκαιρο οι Αμερικανοί ηθοποιοί που ανήκουν σε ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα των ΗΠΑ, με πάνω από 160.000 μέλη, ψήφισαν και κατεβαίνουν σε απεργία διαρκείας. Ακολουθούν και συμπλέουν με τους σεναριογράφους και σκηνοθέτες που προηγήθηκαν, σε μια πρωτοφανή ομοψυχία, θέτοντας θέματα πρωτίστως μισθολογικά και επιβίωσης όπως λένε, αλλά και φιλοσοφικά, οντολογικά και υπαρξιακά, καθώς αισθάνονται ότι ήδη απειλούνται από τα ...άβατάρ τους. Ηδη οι μεγάλες πλατφόρμες του θεάματος σε σινεμά και τηλεόραση, όπως «Netflix» και «Disney», δείχνουν σκληρή στάση απέναντι στους απεργούς και, κυρίως, βρήκαν φτηνή και καταφανώς επικίνδυνη λύση - υποκατάστατο δημοφιλών σειρών και ταινιών.