OΤΑ, ΠΑΣΑΣ-ΔΕΗ, ΔΕΚΟ-ΤΡΑΠΕΖΩΝ.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Οι γενιές των εργατοϋπαλλήλων που αφήσαμε πίσω μας, βγαίνοντας στη σύνταξη, ζούνε μία πολύ πιο δύσκολη ζωή από αυτήν που ζήσαμε εμείς σαν εργαζόμενοι.
Τα παιδιά και τα εγγόνια μας εργάζονται ατελείωτα ωράρια, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, χωρίς άδειες και ρεπό για μεγάλα χρονικά διαστήματα, με μισθούς πείνας, πολλά από αυτά ανασφάλιστα, με την καθημερινή απειλή της απόλυσης και την αβεβαιότητα για το αύριο, χωρίς τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που απολαύσαμε εμείς σαν εργαζόμενοι, στην κατάκτηση και την διεύρυνση των οποίων συμβάλλαμε, τότε, με τους δικούς μας αγώνες.
Ζουν μία αδιέξοδη καθημερινότητα, επιλέγοντας σαν λύση τη μετανάστευση.
Τη μετανάστευση που εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς την βιώσαμε για δεκαετίες στο πετσί μας.
Συνεπώς δεν είναι τυπικό καθήκον, αλλά ιερή υποχρέωση μας να σταθούμε στο πλευρό τους, στους αγώνες που κάνουν, και αυτήν την περίοδο, για να ζήσουν καλύτερα το σήμερα και το αύριο της ζωής τους.
Δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι στην «υποδούλωση» τους, που προωθούν μεθοδικά όλες οι κυβερνήσεις, επειδή αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα των αφεντικών, ντόπιων και ξένων.