Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Οι Σκουριές και οι σαπίλες

Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.
Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.
Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.
Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.
Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.
Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.
Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.
Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;
Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf
Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.
Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.
Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.
Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.
Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.
Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.
Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.
Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;
Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf
Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.
Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.
Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.
Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.
Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.
Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.
Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.
Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;
Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf
Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.
Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.
Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.
Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.
Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.
Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.
Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.
Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;
Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf
Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.
Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.
Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.
Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.
Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.
Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.
Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.
Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;
Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf
Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.
Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.
Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.
Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.
Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.
Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.
Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.
Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;
Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5640#sthash.9nCoZqWv.dpuf
Κείμενο της  Νάντιας Κατσαρού
Προσφάτως ξεκίνησα μια συνεργασία στη μαγευτική Ελευσίνα. Το λέω και το εννοώ. Αυτή η πόλη είναι πραγματικά μαγευτική. Βέβαια, την πρώτη φορά που πήγα, είχα στο μυαλό μου παρακμή, καμίνια, εργοστάσια, λιμάνια, μπόχα, μιζέρια. Κάπου προς τον Ασπρόπυργο, μέσα στο λεωφορείο, άρχισα να αγχώνομαι. Σκεφτόμουν να κατέβω, να γυρίσω πίσω και να βρω μια δικαιολογία που να μη χρειαστεί να πατήσω ποτέ. Δεν τα πάω καλά με τις δικαιολογίες, οπότε συνέχισα την εφιαλτική μου πορεία.
Το λεωφορείο πήγαινε σφαιράτο κι έτσι έφτασα πολύ νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού. Καταστροφή. Τι θα έκανα τόσην ώρα σε κείνο το μέρος; Θα περιπλανιόμουν. Περιπλανήθηκα μέσα σε κάτι δρομάκια με συμπαθητικά σπιτάκια. Μου θύμισαν άλλες εποχές, αλλά δεν ένιωσα άσχημα. Και κάποια στιγμή, στο τέρμα του δρόμου που περπατούσα, είδα κάτι όμορφο. Πλησιάζοντας είδα πως ήταν ο αρχαιολογικός χώρος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίστηκαν όλες μου οι προκαταλήψεις.
Φορτωμένη μ’ αυτήν την ενέργεια, κατέληξα να πηγαίνω ευδιάθετη στο ραντεβού και με την επιθυμία να ξεκινήσει η συνεργασία που θα με αναγκάζει κάθε τόσο να βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος. Εκεί διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαζόμουν, επέλεξαν αυτό το μέρος ως τόπο διαμονής για το λόγο που με έκανε να νιώσω έτσι.
Καμιά φορά, είμαι τελείως αφελής. Απορούσα λοιπόν, πώς δέχτηκαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου να μαζευτεί όλη αυτή η καταστροφή στον τόπο τους. Για ένα μεροκάματο; Τόση φτώχεια υπήρχε; Δεν μπορούσε η γη και η θάλασσα να τους το δώσει; Δεν ήταν για το μεροκάματο. Κάποιοι δεν το χρειάστηκαν ποτέ. Πουλάς ακριβά τη γη σου στην εταιρεία που έρχεται να σου την καταστρέψει με πρόσχημα τις χάντρες που θα μοιράσει στους ιθαγενείς και έχεις εξασφαλίσει σταθερό μεροκάματο και στα δισέγγονά σου. Και πούλα ο ένας, πούλα ο άλλος, πάνε τα ιερά και τα όσια του τόπου.
Αυτομάτως πήγε το μυαλό μου στις εταιρείες που ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού. Θυμήθηκα τη διαδικασία εξαγοράς στη Θράκη. Πετάνε μια γκουρμεδιά στα ΜΜΕ, μερικά ξεροκόμματα στους άνεργους της περιοχής (τίγκα στους παλιννοστούντες οι Σάπες που προσπαθούσαν να στήσουν τις καινούργιες τους ζωές) και πάντα από κοντά τους δήμους και τους τοπικούς φορείς, να τρυπώσουν όπου μπορούν. Θυμήθηκα τη Χαλκιδική, τα χωριά του Αριστοτέλη (και της γιαγιάς μου) που τα χώρισαν στα δύο. Σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (μόνο των δικών τους) και θέλουν να τους αφήσουν κάτι να κινούνται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς και σ’ αυτούς που σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους (και του γείτονα και του κοντοχωριανού και του αγνώστου) και θέλουν να τους δώσουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους κι όχι για μηχανές.
Οι εταιρείες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μας αποδείξουν πόσο κοντά στη δεύτερη κατηγορία κινούνται. Κάνουν έργα για το περιβάλλον. Φαντάσου το περιβάλλον σαν μια ωραία γκόμενα που τραβιέται με κάποιον που την κακοποιεί αλλά πρέπει να κάνει υπομονή και να δείχνει ευτυχισμένη κοντά του γιατί της παρέχει ασφάλεια. Το σώμα της είναι γεμάτο αμυχές και μώλωπες, που ο καλός της φρόντισε να καλύψει, στέλνοντάς την στο κομμωτήριο να της φτιάξουν μούρη και μαλλί, παίρνοντάς της κι ένα ωραίο αέρινο φόρεμα από μετάξι κρεπ ντε Σιν κι εκείνες τις πανάκριβες γόβες που όλες θα ζηλεύαμε γιατί δε φτάνουν τα ρημάδια για να τις αγοράσουμε. Ποιος δε θα τη ζήλευε άμα έβλεπε τέτοια αποκατάσταση; Ποιος δε ζηλεύει βλέποντας την αποκατάσταση των τελμάτων της Ολυμπιάδας, αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έργο; Ποιος δεν έχει αγωνία να δει να δει το ίδιο και στις Σκουριές; Καλέ κι ευχαριστώ να λέμε. Θα μπορούσαν να αφήσουν αυτά που ευγενικά τα λένε μεταλλευτικά κατάλοιπα, τα οποία με αγενή τρόπο δε θέλεις ν’ ακούσεις πώς τα λένε. Κυρίως δε θέλεις καν να ξέρεις τι είναι αυτά τα κατάλοιπα γιατί θα προτιμούσες αυτά που θα ξεστόμιζα με τον αγενή τρόπο.
Όπως όλοι, φαντάζομαι, γνωρίζουμε, ή είμαστε σε θέση να υποψιαστούμε, όσο πιο σάπια είναι μια εταιρεία, τόσο πιο βρώμικα δουλεύει το μάρκετινγκ και τις δημόσιες σχέσεις της. Κουκουλώνει τη σαπίλα με κρεπ ντε Σιν, πετάει λάσπη σε όσους δε θαμπώνονται από τα μετάξια, μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά και μπακλαβάδες στους μεγάλους και ξοδεύει πολλά, πάρα πολλά, σε δράσεις που αποδεικνύουν πόσο αγαπάει και νοιάζεται την τοπική κοινωνία. Με αυτό το κόλπο που το λένε κοινωνική ευθύνη και θα το συναντήσεις σε τράπεζες, μεγάλες κατασκευαστικές, εκκλησίες και παρόμοια ευαγή ιδρύματα.
Πρόσφατη ανάλογη δράση, η χορηγία του τάφου της Αμφίπολης. Είδαν απόειδαν οι έρμοι δημοσιοσχεσίτες εκεί στην εταιρεία που ρημάζει τα βουνά των παππούδων μου, δεν τους κάθονταν οι χορηγίες. Ποιοι αθλητές θα έβγαιναν φορώντας χρυσές φανέλες με τη φίρμα των μεταλλείων πάνω τους και δε θα μάζευαν ζαρζαβατικά για όλο το χρόνο; Ποιοι καλλιτέχνες θα δέχονταν να συνδέσουν το όνομά τους με τέτοιες δράσεις; (Αντιθέτως, συμμετέχουν και σε συναυλίες για να τις αποτρέψουν). Ενώ ένας δήμος σ’ αυτήν την ξεπεσμένη χώρα, θα πει κι ευχαριστώ. Κι ένας τάφος μια χαρά τη δέχεται τη χορηγία. Τάφος είναι. Ποιος θα τον κατηγορήσει;
Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα που να ταιριάζει περισσότερο σε μια εταιρεία εξόρυξης χρυσού. Χορηγός σε τάφους. Σκεφτείτε το ξανά, φίλοι Χαλκιδικιώτες. Σκεφτείτε πως κι εσείς αξίζετε μια χρυσή ταφόπλακα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής. Διεκδικείστε την, λοιπόν. Κι ανοίξτε το δρόμο για τις χρυσές χορηγίες.
 βυσσινόκηπος

Εθελοντισμός και Χορηγίες διαλύουν τη δημόσια εκπαίδευση

«Ενισχύστε τον εθελοντισμό. Αν, ανάμεσά σας υπάρχει κάποιος ηλεκτρολόγος, υδραυλικός ή κάποιας άλλης ειδικότητας και θέλει, ας μας το δηλώσει μήπως τον χρειαστούμε κάποια στιγμή. Επίσης ενισχύστε οικονομικά το Σύλλογο Γονέων για να μπορεί να στηρίζει το σχολείο μας», είπε ο Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους γονείς.
Αν τέτοιου είδους προτροπές δεν συνέβαιναν και σε άλλα σχολεία θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό ή απλώς για μια σκέψη κάποιου διευθυντή. Μαθαίνω όμως ότι αυτό έχει συμβεί και σε άλλα σχολεία και αν το γεγονός αυτό συνδυαστεί με διάφορες «δράσεις» που έχουν την έγκριση του υπουργείου παιδείας και γίνονται σε συνεργασία με ποικίλες ΜΚΟ, οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι πολιτική επιλογή του υπουργείου είναι να μεταβιβάζει δικές του, συνταγματικά καθορισμένες, υποχρεώσεις σε εθελοντές και ΜΚΟ.
Είναι φανερό ότι αυτού του είδους ο εθελοντισμός, ανοίγει διάπλατα, όχι την πίσω αλλά την μπροστινή πόρτα των σχολείων στους, πάντα «πρόθυμους» να βοηθήσουν, χορηγούς.
Και αν αυτή η στόχευση εκ μέρους του υπουργείου είναι επικίνδυνη, η αποδοχή της από όσους εμπλέκονται με την εκπαίδευση-μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί-είναι ολέθρια και καταστροφική. Ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και πολύ σύντομα θα διαλύσουν το δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου.
Ας δούμε μερικές από τις επικίνδυνες παρενέργειες του εθελοντισμού και της χορηγίας μαζί με πολλά ερωτηματικά που εγείρει η προώθηση και η αποδοχή τους.
Γιατί να μην καλύπτονται από εθελοντές-εκπαιδευτικούς τα κενά που υπάρχουν στα σχολεία; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο για τους μαθητές και τους γονείς από το να χάνονται ώρες διδασκαλίας; Δεν θα έκανε οικονομία στις δαπάνες το υπουργείο και η κυβέρνηση;
Γιατί να μην καθαρίζονται τα σχολεία εθελοντικά από μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς ώστε να συνηθίζουν και τα παιδιά στην προστασία του περιβάλλοντος και να αποκτούν έτσι, μαζί με τους γονείς τους, οικολογική συνείδηση; Δεν θα μπορούσαν έτσι να υλοποιηθούν περισσότερα προγράμματα από το ΕΣΠΑ όπως αυτό που παρουσιάστηκε πρόσφατα στην Β’ Αθήνας με τον προκλητικό τίτλο «Κοινωνικό Σχολείο»;
Γιατί να μην «τσοντάρουν» οι γονείς 5 με 10 ευρώ, όσοι μπορούν, και με εθελοντική εργασία, μαζί με μαθητές και εκπαιδευτικούς, να βάψουν το σχολείο; Δεν θα μπορούσαν έτσι να λειτουργούν χωρίς άγχος οι άφραγκες σχολικές επιτροπές και το  υπουργείο να μηδενίζει την οικονομική τους ενίσχυση;
Γιατί να μην «τσοντάρουν» οι γονείς 5 με 10 ευρώ το μήνα για την αγορά σχολικών βιβλίων ή ακόμη-ακόμη για τη μισθοδοσία των εκπαιδευτικών; Δεν θα αποτελούσε αυτό μια οικονομική ανάσα για το χρεοκοπημένο μας κράτος που πασχίζει τόσο να διασώσει τις τράπεζες;
Γιατί να μην «βοηθήσουν» κάποιες καλές επιχειρήσεις προσφέροντας μερικούς διαδραστικούς πίνακες και ορισμένους βιντεοπροβολείς στο σχολείο; Τόσο βαρύ είναι το να ζητήσουν, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, μια σύντομη καθημερινή διαφήμισή τους, την ώρα της πρωινής συγκέντρωσης; Άλλωστε ο διαδραστικός πίνακας και ο βιντεοπροβολέας βοηθάνε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η αύξηση του μέγιστου αριθμού μαθητών σε κάθε τμήμα.
Γιατί να μην μπορούν στις πιο πλούσιες περιοχές τα παιδιά, με την οικονομική βοήθεια των γονέων τους να απολαμβάνουν σχολεία πιο καθαρά, καλύτερα εξοπλισμένα, που να μην συστεγάζονται, για παράδειγμα, γυμνάσια και λύκεια με κοινές τουαλέτες; Τι φταίνε τα παιδιά αν οι γονείς τους γεννήθηκαν πιο πλούσιοι από τους υπόλοιπους; Σάμπως αυτή η κυβέρνηση δεν πασχίζει με πάθος να κάνει τους πλούσιους ακόμα πιο πλούσιους και τους φτωχούς ακόμα πιο φτωχούς και ακόμη πιο πολλούς. Δεν έσπρωξε στα όρια της φτώχιας 6,5 εκατομμύρια ανθρώπους; Άλλωστε, όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, δικαιούσαι να έχεις την αυταπάτη ότι το δικό σου θα τη γλυτώσει!
Γιατί να μην μαθαίνουν τα παιδιά από πολύ μικρά, ακόμη και από όταν βρίσκονται σε παιδικούς σταθμούς, ότι θα πρέπει, όχι μόνο να δέχονται αλλά και να έχουν μόνιμα απλωμένο το χέρι, σε θέση επαίτη, προς κάθε χορηγό, δωρητή, ευεργέτη, ΜΚΟ, Ίδρυμα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Δεν είναι πιο καλό για το σύστημα, μεγαλώνοντας να ζητιανεύουν παρά να διεκδικούν και να γίνονται ενοχλητικοί; Τσάμπα ξόδεψε το υπουργείο τόσα χρήματα σε προπαγάνδα και διαφημίσεις; Τσάμπα έπεσε ο προηγούμενος υπουργός σε κατάθλιψη που αναγκάστηκε να διώξει εκπαιδευτικούς κάτι που κάνει και τον τωρινό να μην έχει ύπνο τα βράδια από τη στενοχώρια του;
Το τραγικό, στην όλη υπόθεση δεν είναι το τι κάνει το σάπιο σύστημα και οι εκφραστές του, αλλά η αποδοχή των επιλογών αυτών από τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι, σε τελικοί ανάλυση, είναι τα μοναδικά θύματα της ύπαρξης και λειτουργίας αυτού του συστήματος.
Η δικαιολογία ότι «δεν αλλάζει τίποτα» είναι διαχρονική αλλά ποτέ δεν ίσχυσε, όπως μας δίδαξε η Ιστορία. Γιατί λοιπόν να τη χρησιμοποιούμε και στο σήμερα όταν η μόνη μας ελπίδα δεν είναι απλώς μια αλλαγή αλλά το γκρέμισμα και η ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος;

Είμαστε μια (κανονικότατη) Δημοκρατία…

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

   Σε συνέντευξη της στον «Real FM» η κυβερνητική εκπρόσωπος κυρία Βούλτεψη δήλωσε χτες ότι στην Ελλάδα επικρατεί κανονική Δημοκρατία και όχι σοβιετική, όπως τόνισε…
    Συμφωνούμε απόλυτα με τη κυρία Βούλτεψη. Ορισμένες – πρόχειρες – αποδείξεις για την ορθότητα της διαπίστωσης της κυρίας Βούλτεψη είναι και οι εξής:
   Πρώτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν να ψηφιστεί ένα Μνημόνιο με μόλις 151 ψήφους στη Βουλή. Το Μάη του 2010 η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή προς κύρωση το Μνηµόνιο. Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ ότι το Μνηµόνιο συνιστά συν τοις άλλοις µια σύµβαση διεθνούς χαρακτήρα της Ελλάδας µε διεθνείς οργανισµούς. Αλλά γι’ αυτού του τύπου τις συµβάσεις το Σύνταγµα περιλαµβάνει ειδική διάταξη όσον αφορά την κύρωσή τους. Το άρθρο 28 του Συντάγµατος προβλέπει αυξηµένη πλειοψηφία 180 ψήφων για την κύρωσή τους από τη Βουλή. Η κανονική Δημοκρατία, όμως, τσαλαπάτησε ακόµα και το Σύνταγµά της. Ετσι δια χειλέων του (και συνταγµατολόγου) Ε. Βενιζέλου, κατοπινού διαδόχου του Γ.Παπακωνσταντίνου στη θέση του υπουργού Οικονοµικών και σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, ακούσαμε ότι αρκούσε η εφαρμογή της «τυπικής» (!) διάστασης της δηµοκρατίας» και ότι για την κύρωση του Μνηµονίου αρκούσαν οι 151 ψήφοι.
   Θα μπορούσε, άραγε, να συμβεί κάτι τέτοιο αν η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν ήταν κανονική;….
    Δεύτερο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν, σε εντελώς άσχετο νοµοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών, να έχει κατατεθεί από τον Μάρτη του 2010 µια πολύ «περίεργη» τροπολογία. Με τη συγκεκριµένη τροπολογία και «κατά παρέκκλιση κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης», όπως σαφώς τονίζεται, ο εκάστοτε πρωθυπουργός παρέχει στον... εαυτό του το δικαίωµα να αναθέτει µελέτες και έργα, να συγκροτεί επιτροπές και οµάδες εργασίας, να καθορίζει τις αµοιβές των µελών τους και κυρίως: µε την τροπολογία παραχωρείται στον πρωθυπουργό το αποκλειστικό δικαίωµα να αποφασίζει την παράδοση σε αυτές τις επιτροπές κάθε πληροφορίας και κάθε εγγράφου του κράτους, ακόµα κι αν –όπως αναφέρεται στην τροπολογία– αυτό το στοιχείο «χαρακτηρίζεται κρατικό απόρρητο ή εµπιστευτικό»...
    Θα γίνονταν  τέτοια πράγματα σε μια Δημοκρατία που δεν είναι κανονική;…