ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

 

Κι εκεί που η κυβέρνηση με παλινωδίες προσπαθεί να διαχειριστεί, χωρίς να την καταπιεί, το σκάνδαλο στο ΟΠΕΚΕΠΕ με τη διασπάθιση του ευρωπαϊκού χρήματος σε «ημετέρους» του κυβερνώντος κόμματος, ξανάρθε στο προσκήνιο ο Α. Τσίπρας με το αίτημά του για δημοσιοποίηση των πρακτικών του άτυπου συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλο. Ο νυν πρόεδρος δημοκρατίας,  που  επέλεξε ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης εν είδει απόλυτου ηγέτη, Κ. Τασούλας δεν κάνει αποδεκτό το αίτημα και συμπτωματικά λίγο μετά δημοσιοποιούνται αποσπάσματα των πρακτικών από μέσα ενημέρωσης  ιδιοκτησίας Ε. Μαρινάκη.

 

         Διαβάζοντάς τα δίνεται η εντύπωση ότι η επιλογή των αποσπασμάτων στοχεύει  στο ίδιο πάνω κάτω ακροατήριο μ’ αυτό του Κ. Μητσοτάκη  για μια περίεργη δικαίωση του Α. Τσίπρα. Εμφανίζεται λοιπόν ο Α. Τσίπρας σαν υπεύθυνος ηγέτης που ποτέ δεν αμφισβήτησε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και δεν ριψοκινδύνεψε την έξοδο της από την ευρωζώνη. Κι ενώ  πριν δέκα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την εξουσία ακριβώς γιατί  στρεφόταν ενάντια στην ευρωπαϊκή επιταγή της ασφυκτικής οικονομικής λιτότητας αμφισβητώντας την ΕΕ, στην επανεμφάνισή του Α. Τσίπρα τονίζεται μέσα από τα επιλεγμένα αποσπάσματα η εμπιστοσύνη του  στην Ε.Ε και προβάλλεται ως στόχος εκείνου του δημοψηφίσματος η πίεση προς  τους εταίρους για καλύτερη συμφωνία. Εν ολίγοις, γίνεται προσπάθεια να αποκατασταθεί το κύρος του Α. Τσίπρα στα αστικά και μικροαστικά στρώματα, τα οποία  απεγνωσμένα ψηφίζουν κόμματα εξουσίας για  πολιτική σταθερότητα και που η καταβύθιση στα σκάνδαλα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, διαμορφώνοντας ένα ανασφαλές περιβάλλον, μπορεί ένα μέρος τους ακόμα και να ριζοσπαστικοποιήσει. Θα πρέπει λοιπόν η κυρίαρχη εξουσία να έχει προετοιμάσει τη διάδοχη κατάσταση, αν χρειαστεί. Η επανεμφάνιση βέβαια, με την αρωγή τμήματος  της κυρίαρχης τάξης, του Α. Τσίπρα σ’ αυτή τη συγκυρία δείχνει ότι το ίδιο σύστημα εξουσίας ή έχει περιορισμένα περιθώρια ελιγμών για να καταφεύγει στο παρελθόν ή ακόμα βρίσκεται στο στάδιο αναζήτησης, προωθώντας διάφορες προτάσεις λύσης της κρίσης της διακυβέρνησης που πιθανότατα να προκύψει από την χρεοκοπία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Η «κανονικότητα» των ... πεφτοσυννεφάκηδων

 

Την περασμένη βδομάδα έψαχναν ...σύννεφο για να πέσουν με τις αποκαλύψεις για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Ε, μετά άρχισαν η κυβέρνηση με τα άλλα κόμματα της ΕΕ και της ΚΑΠ να κονταροχτυπιούνται για το ποιος από όλους είχε βουτήξει πιο βαθιά στον βούρκο της σάπιας πολιτικής τους.

* * *

Τώρα μετακομίζουν σε άλλο ...σύννεφο, βλέποντας τις καραβιές των προσφύγων να καταφτάνουν στην Κρήτη.

Τι περίμεναν δηλαδή όλοι τους;

Οτι θα διέλυαν και τη Λιβύη, όπως έκαναν το 2011, στηρίζοντας την ιμπεριαλιστική επέμβαση, και δεν θα ερχόταν μια τέτοια εξέλιξη;

Οτι θα στήριζαν τα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην Αφρική (θυμίζουμε τη στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία...) και οι λαοί της περιοχής θα έμεναν να σφάζονται από τους διάφορους «πολέμαρχους»;

Τι περιμένουν και σήμερα; Οτι θα στηρίζουν αντιδραστικά καθεστώτα όπως των τζιχαντιστών στη Συρία, ότι θα αποδέχονται τα ανατριχιαστικά σχέδια του Ισραήλ για τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων από τη Γάζα, και δεν θα γίνεται «κόλαση» στη Μεσόγειο με τα προσφυγικά κύματα;

Οταν στήριζαν όλα τα Σύμφωνα της ΕΕ για τη Μετανάστευση, δεν τους πέρναγε από το μυαλό ότι η χώρα γίνεται απέραντη φυλακή εγκλωβισμένων ανθρώπων;

Αλλά έτσι είναι η πολιτική της «κάνουλας», που ανοίγει και κλείνει ανάλογα με τις παραγγελιές των ομίλων: Από τα κρατικά σκλαβοπάζαρα για φτηνό εργατικό δυναμικό, στις επαίσχυντες τροπολογίες για αναστολή ασύλου και τις αθλιότητες Πλεύρη για τα «ξενοδοχειακά μενού στις δομές προσφύγων»...