Η αστική δημοκρατία “ξεβρακώθηκε” στο Βυζαντινό Μουσείο

 

ΑΠΟ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ Κυριακη 29 Σεπτεμβριου 2024

 

Το Βυζαντινό Μουσείο παρά την αλλαγή της νομικής του υπόστασης σε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου – με πρόεδρο και Διοικητικό Συμβούλιο – που αποφασίζουν όπως και ό,τι θέλουν – συνεχίζει τυπικά, αλλά και ουσιαστικά να είναι κτήμα του ελληνικού λαού. Οχι μόνο επειδή οικοδομήθηκε και στήθηκε με τα χρήματα αυτού του λαού, αλλά και επειδή φιλοξενεί αντικείμενα που ανήκουν στην δική του πολιτιστική κληρονομιά και παράδοση. 

Για οτιδήποτε, λοιπόν, συμβαίνει σε αυτόν το χώρο η λογοδοσία είναι απέναντι στον λαό, τώρα και διαχρονικά. 

Κάποτε, οι εργαζόμενοι αυτού του Μουσείου επεξεργάζονταν και υλοποιούσαν προγράμματα εκπαίδευσης, ένταξης, συμμετοχής και διάφορες κοινωνικές ομάδες. Σε αυτόν το χώρο, ιστορικοί και αρχαιολόγοι είχαν υποδεχθεί γονείς και παιδιά Ρομά, τους μίλησαν για τα βυζαντινά μνημεία, έκαναν εργαστήρια με τα παιδιά – Ρομά, διοργάνωσαν συναυλίες με Ρομά συγκροτήματα και οι ίδιοι εργαζόμενοι πήραν τις μουσειοκατασκευές και επισκέφθηκαν τους συνοικισμούς τους για να κάνουν επί τόπου εκπαιδευτικά εργαστήρια.

Ολα αυτά γίνονταν χωρίς κανένα αντίτιμο… μεγάλο ή ευτελές. Καμία δεσμίδα ευρώ δεν μπήκε στο Ταμείο, κανένα καλλωπιστικό φυτό δεν φυτεύτηκε ως αντάλλαγμα. Γιατί; Επειδή η κοινωνική συνεισφορά ενός Μουσείου δεν έχει, δεν μπορεί να έχει, δεν επιτρέπεται να έχει καμία ανταλλακτική αξία. 

ΕΔΥΕΘ Ντράπηκε και η ντροπή με το βραβείο «ειρήνης» στον Αλ. Τσίπρα για τις Νατοϊκές υπηρεσίες

 

Το «βραβείο ειρήνης» στον Αλέξη Τσίπρα από μια οργάνωση φάντασμα που δεν έχει καμιά σχέση και παρουσία στο αντιιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό κίνημα, με το όνομα μάλιστα του εκτελεσμένου στο Επταπύργιο αγωνιστή Νίκου Νικηφορίδη, σχολιάζει η Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΔΥΕΘ).

«Υπάρχουν πράξεις που η απόλυτη ξετσιπωσιά κάνει και την ντροπή να ντρέπεται (...) Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχει η περήφανη και ηρωική στάση του Νίκου Νικηφορίδη (...) με τη στάση ενός υπηρέτη του κεφαλαίου, «μεντεσέ» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή, σύμφωνα με τον πρέσβη των ΗΠΑ; Ενός πρωθυπουργού που κέρδισε τα εύσημα των ΗΠΑ και της ΕΕ, για τις "ανεκτίμητες υπηρεσίες" που τους πρόσφερε;» τονίζει η ΕΔΥΕΘ σε ανακοίνωση της.

Στην ανακοίνωση της υπογραμμίζει πως «ο Νίκος Νικηφορίδης, σε ηλικία μόλις 23 ετών κι αφού είχε «θητεύσει» στο κολαστήριο της Μακρονήσου, εκτελέστηκε στο Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης, από το μετεμφυλιακό κράτος με την ...κατηγορία της «συλλογής υπογραφών διά την ειρήνη», και με αυτό τον τρόπο πέρασε στο πάνθεο των ηρώων του λαού μας και των αγώνων του.

Ορισμένες σκέψεις με αφορμή τη συζήτηση για τη νεανική βία

 

 

Ο άγριος ξυλοδαρμός της 14χρονης στη Γλυφάδα, το περασμένο Σάββατο, από συνομήλικές της, πυροδότησε εκ νέου τη συζήτηση για τη βία και την παραβατικότητα των νέων, που αναπόφευκτα εμπλέκει μέσα της το σχολείο και τον ρόλο του.

Σύμφωνα με στοιχεία του 2023, το φαινόμενο παρουσιάζει αυξητικές τάσεις ειδικά μετά την πανδημία, ξεκινάει στις ηλικίες 8 με 14 ετών, ενώ η παραβατικότητα εκδηλώνεται κυρίως μετά την ηλικία των 15 ετών.

Αυξητικές τάσεις καταγράφει στατιστικά η ένταξη κοριτσιών σε ομάδες συνομηλίκων, όπου κάποια εμφανίζουν βίαιη συμπεριφορά απέναντι σε άλλα κορίτσια, με την παθητική ή την ενεργητική συμμετοχή όλης της ομάδας. Τέτοιο ήταν το περιστατικό στη Γλυφάδα.

Και μόνο το γεγονός ότι το φαινόμενο αντιμετωπίζεται με κατασταλτικούς - αστυνομικούς όρους (τα στατιστικά «κρατιούνται» από τις υποθέσεις που διαχειρίστηκε η ΕΛ.ΑΣ. και δεν υπάρχει κάποιος άλλος κρατικός φορέας αρμόδιος να μελετήσει κοινωνικά το πρόβλημα και να προτείνει λύσεις) εξηγεί και γιατί τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τα σχολεία έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά.

Tο κράτος μεταθέτει το πρόβλημα στην ατομική - οικογενειακή ευθύνη και με τιμωρητικά μέσα (π.χ. πρόστιμο στους γονείς σε περίπτωση φθορών στο σχολείο) προσπαθεί να το διαχειριστεί και να το κουκουλώσει, μαζί και τις δικές του τεράστιες ευθύνες.

Εχουν μάλιστα το θράσος να τσουβαλιάζουν κάτω από τον όρο «παραβατικότητα» κάθε είδους συμπεριφορές και αντιδράσεις των νέων, που τα όνειρα, οι προσδοκίες και οι ανάγκες τους ασφυκτιούν και συνθλίβονται από την οικονομική και κοινωνική βαρβαρότητα που ζουν καθημερινά.