Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Ν. 330/1976: Ο πρώτος αντιαπεργιακός νόμος της μεταπολίτευσης

 
 
Η νέα επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα είναι ακριβώς αυτό: νέα. Δεν είναι ούτε πρωτόγνωρη ούτε απρόσμενη. Μοιάζει σάμπως όλες οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως αποχρώσεως, να θεωρούν πως τα δικαιώματα των εργαζομένων αποτελούν κίνδυνο ή τροχοπέδη για την οικονομία και νομίζουν πως κάθε προσπάθεια για βελτίωση της εθνικής οικονομίας πρέπει να ξεκινάει με το ξήλωμά τους. Κι αν μέχρι το 1974 δεν χρειάζονταν πολλά προσχήματα για κάτι τέτοιο, η μεταπολιτευτική περίοδος είναι γεμάτη μικρά και μεγάλα νομοθετήματα που, παρά τον "δημοκρατικό" σοβά τους, έχουν στόχο τους εργαζόμενους.

Ας γυρίσουμε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Με ακμαίο το ηθικό λόγω της πτώσης της χούντας, η εργατική τάξη εκφράζει με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα την απόφασή της να διεκδικήσει όλα όσα της στερούσαν τόσα χρόνια. Παρά τα βλακώδη παραμύθια για το "πόσο καλά περνάγαμε επί δικτατορίας", το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων έχει συμπιεστεί από τον καλπάζοντα μετά το 1970 πληθωρισμό: το 2,5% του 1968 έφτασε το 6,6% το 1972 και άγγιξε το 40% το 1973, ποσοστό που ξεπεράστηκε μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1974.

Παναγής Παπαληγούρας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κωνσταντίνος Λάσκαρης

Έτσι, οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν. Μέσα στο 1975 καταγράφονται 2.381 διάφορες κινητοποιήσεις (απεργίες, στάσεις εργασίας, συλλαλητήρια, πορείες κλπ) ενώ άλλες 358 καταγράφονται μέσα στο πρώτο δίμηνο του 1976. Το κεφάλαιο ανησυχεί σοβαρά. Στις 5 Μαρτίου 1976, ο ΣΕΒ οργανώνει συνέντευξη τύπου, στην οποία παρουσιάζει το πρόβλημα μιας οικονομίας που πλήττεται από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Κατά τους βιομήχανους, υπάρχει κίνδυνος να σταματήσουν οι επενδύσεις διότι οι συνεχείς απεργίες πλήττουν την κερδοφορία τους. Γι' αυτό, ο ΣΕΒ καλεί ανοιχτά την κυβέρνηση να τοποθετηθεί ευθέως "για τις απεργίες που εκδηλώνονται και για τις μισθολογικές απαιτήσεις που διατυπώνονται".

«Τίποτα δεν πάει χαμένο»


guardian-skitso-ksepoulima

 

Δεν θα ξεπουλήσετε και την ζωή μας


ΗΛΙΑΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ ΗΛΙΑΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ • 22 Ιουνιου 2016, 

Ξεπουλιούνται τα πάντα. Το νερό, η γη, η θάλασσα, η ζωή μας. Ακριβώς εδώ, στη χώρα μας, αντικρίζουμε τα πάντα γύρω μας βουβοί, ενώ μονάχα «τελειώσαμε» ακούς να ψιθυρίζουν γύρω σου.

Σε αυτές τις θάλασσες, σε αυτά τα μέρη, σαν θα έμπαινε το καλοκαίρι θα έπρεπε να νιώθεις ευτυχία και περηφάνια για αυτά τα χώματα.

Στις αμμουδιές θα έπρεπε να χαιρόσουν που το πόδι σου θα πατούσε.

Όμως, νιώθεις σαν να διασχίζεις ξένη ιδιοκτησία.

Στη δημοσιότητα βγήκε ο κατάλογος που διαβάζεις τι βγαίνει στο σφυρί και διαπιστώνεις πως όλος ο βιος του λαού μας τελείωσε. Διαβάστε εδώ: «Η λίστα της ντροπής»!

3.175 ακίνητα του Δημοσίου προς πώληση. Από την Πάργα ως το Διδυμότειχο κι απ’ τις Πρέσπες ως την νότια Κρήτη και την Θεσσαλία, τα πάντα πουλιούνται μπιρ παρά.

Το πραγματικό διακύβευμα για τον βρετανικό και άλλους λαούς



Το δημοψήφισμα που πραγματοποιείται σήμερα στη Βρετανία, για την παραμονή της ή όχι στην ΕΕ, είναι ένα θέμα που μονοπωλεί την επικαιρότητα τουλάχιστον το τελευταίο πεντάμηνο, από τότε δηλαδή που εξαγγέλθηκε από τον πρωθυπουργό της χώρας, Ντέιβιντ Κάμερον, το Φλεβάρη του 2016. Η σχετική συζήτηση βεβαίως είχε ξεκινήσει τουλάχιστον 3 χρόνια νωρίτερα και αφορά στη σχέση της αστικής τάξης της χώρας με την ΕΕ, μια σχέση που πάντοτε εξάλλου ήταν ιδιαίτερη. Στη σημερινή φάση της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης εκφράζει την προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης της θέσης της μέσα στη λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου. Είναι στοιχείο του διαρκούς παζαριού.

Πριν πάμε στο διακύβευμα του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην ΕΕ, που αποτελεί πεδίο σφοδρής ενδοαστικής διαπάλης, αξίζει να θυμηθούμε την ιστορία της Βρετανίας σε αυτήν την ένωση του κεφαλαίου.

 Η αστική τάξη της Βρετανίας ζήτησε την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, που ιδρύθηκε το 1957, το 1961 και το 1967, αίτηση που απορρίφθηκε κυρίως λόγω Γαλλίας και Ντε Γκολ, που θεωρούσε τη Βρετανία «δούρειο ίππο των ΗΠΑ στην Ευρώπη». 

Τελικά, η ένταξη γίνεται το 1973. Από τότε ξεκινά η «ειδική σχέση», που περιλαμβάνει αρκετές εξαιρέσεις, ειδικότερα τη διατήρηση του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, του γνωστού Σίτι του Λονδίνου, τη μη συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ, τη μη υπογραφή της Συνθήκης Σένγκεν, παρά την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Επιπλέον, η ειδική συμφωνία που υπογράφτηκε φέτος το Φλεβάρη δεν αφορά μόνο τον περιορισμό των επιδομάτων προς τους μετανάστες και τα παιδιά τους από άλλες χώρες - μέλη της Ενωσης, αλλά δίνει τη δυνατότητα στη Βρετανία να εποπτεύει τους δικούς της χρηματοπιστωτικούς θεσμούς, να θέτει εμπόδια στη διαδικασία της ενοποίησης.