Εμπιστοσύνη στην επιστήμη, αλλά όχι στην αστική πολιτική που την εργαλειοποιεί

Eurokinissi

Το σλόγκαν «εμπιστοσύνη στους ειδικούς» - ή, σε παραλλαγή, «εμπιστοσύνη στους επιστήμονες» - έχει αποκτήσει ιδιαίτερο επικοινωνιακό, ιδεολογικό και πολιτικό βάρος το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την επιθετική εξάπλωση της Covid-19. Η «εμμονικής» συχνότητας επίκλησή του, μάλιστα, δυσκολεύει να γίνεται αντιληπτό σε τι πραγματικά αναφέρονται όσοι το χρησιμοποιούν.

 

 Στο στόμα των αστικών κυβερνήσεων ανά τον κόσμο, λειτουργεί ως επιχείρημα για την τεκμηρίωση της... σοφίας που χαρακτηρίζει τις πολιτικές αποφάσεις για τη διαχείριση της πανδημίας. Ετσι, η κυβέρνηση της ΝΔ επιχαίρει για τη δήθεν «αποτελεσματική» διαχείριση της κατάστασης, προβάλλοντας ότι τα κατάφερε γιατί επέλεξε να δώσει τον πρώτο λόγο στους - πράγματι καταξιωμένους στο αντικείμενό τους - ειδικούς οι οποίοι απαρτίζουν την Επιτροπή που η ίδια όρισε υπό τον καθηγητή Τσιόδρα.

Αντίστοιχα, αστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης επικαλούνται επιστημονικές μελέτες στην προσπάθειά τους να μεταφέρουν την πολιτική αντιπαράθεση σε πεδίο που δεν αμφισβητεί τις στοχεύσεις τις οποίες από κοινού με τις αστικές κυβερνήσεις υπηρετούν. Ετσι, βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιεί διαφοροποιήσεις στις επιστημονικές γνωμοδοτήσεις για να μεμφθεί επιδερμικά την κυβέρνηση.

16 Μάη 1948: Η δολοφονία Πολκ και η σκευωρία ενάντια στον ΔΣΕ και το ΚΚΕ

16-05-2020

Η «δίκη» ήταν παρωδία. Πρόθεση της κυβέρνησης ήταν να καταδικάσει τους κομμουνιστές και τον Δημοκρατικό Στρατό για να καταδείξει ότι οι μαχητές και οι οπαδοί τους δεν ήταν παρά απλοί δολοφόνοι. Ο Στακτόπουλος παρουσιάστηκε ως στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος που παρέσυρε τον Πολκ στον θάνατο ακολουθώντας εντολές. Η κατηγορία βασίστηκε αποκλειστικά στην «ομολογία» του. 

Μάνος Δούκας

 

Ο εμφύλιος πόλεμος τους πρώτους μήνες του 1948, είναι στη μεγαλύτερη ένταση. Μόλις έχει ιδρυθεί η «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» (του «βουνού»), με πρόεδρο τον Μάρκο Βαφειάδη. Οι αντάρτες χτυπούν ακόμα και 8 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Οι  εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού ενάντια στο ΔΣΕ, στη «Μουργκάνα» και στη Στερεά Ελλάδα, πέφτουν στο κενό.  

Ο Τζώρτζ Πολκ, 35 χρονών, ήταν Αμερικανός δημοσιογράφος του CBS, για την Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή. Χωρίς να είναι καθόλου φιλοκομουνιστής, καταδίκαζε έντονα και την ελληνική κυβέρνηση ως υπεύθυνη για τη φτώχεια και τη μιζέρια της χώρας και ασκούσε κριτική στην Ουάσιγκτον για τη στήριξη ενός τόσο διεφθαρμένου καθεστώτος. Έφτασε στη Θεσσαλονίκη στις 7 Μαΐου του 1948 με  σκοπό προωθηθεί στην Πίνδο, για να συναντήσει και να πάρει συνέντευξη από τον ηγέτη του ΔΣΕ Μάρκο Βαφειάδη. Μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία που θα έφερνε την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση και θα έδειχνε παγκοσμίως το πρόσωπο των ανταρτών, τις καταγγελίες τους και τις προτάσεις τους για ειρήνευση, αμνηστία κλπ. Τα ίχνη του χάθηκαν την επόμενη μέρα. 

Με εμπιστοσύνη στη δύναμή μας οργανώνουμε την αντεπίθεση!

Copyright 2020 The Associated

Οσο περνούν οι μέρες και κάνοντας «ταμείο» από τη διαχείριση της πανδημίας τόσο η κυβέρνηση κοκορεύεται ότι έχει την εμπιστοσύνη του λαού, έχει αποκαταστήσει την πίστη του λαού στο κράτος και τους μηχανισμούς του. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι αντικειμενικά έχει συσσωρευτεί πολύ υλικό για το ακριβώς αντίθετο.

 Κάθε νέα επίσημη τοποθέτηση, κάθε μέτρο που ανακοινώνεται από τα κυβερνητικά επιτελεία προσθέτει και περισσότερους λόγους ανησυχίας στους εργαζόμενους, περισσότερους λόγους για να ανέβει η αγωνιστική διεκδίκηση.

 

 Καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να έχει ο λαός στην κυβέρνηση, στο αστικό κράτος, στα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ, βλέποντας την κατάσταση που εξακολουθεί να επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία, στις πρωτοβάθμιες δομές Υγείας, στις δομές Πρόνοιας. Βλέποντας ότι ο λεγόμενος «κερδισμένος χρόνος» από το lockdown αποδείχθηκε χαμένος για το σύστημα Υγείας. Ούτε οι ΜΕΘ έφτασαν στο ύψος των αναγκών για ένα νέο κύμα της πανδημίας, ούτε το απαραίτητο προσωπικό προσλήφθηκε, ούτε οι μεγάλες ελλείψεις αντιμετωπίστηκαν.

«Περί σωτηρίας και σωτήρων»

Του Θάνου Βασιλόπουλου, παιδίατρου εντατικολόγου, συνταξιούχου γιατρού ΕΣΥ, πρώην διευθυντή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων του Νοσοκομείου «Αγ. Κυριακού» 

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε μία έντονη προσπάθεια από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο να καρπωθεί η κυβέρνηση τον επιτυχή περιορισμό της διασποράς του ιού στη χώρα μας, κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, έχοντας ως κυριότερο επιχείρημα τον χαμηλό σχετικά αριθμό θανάτων (δεν είναι όμως και λίγοι οι πάνω από 150 νεκροί) και κάνοντας τη σύγκριση με την τραγωδία που συνεχίζει να εξελίσσεται στις προηγμένες χώρες του καπιταλισμού τις οποίες συνεχίζουν να μας τις παρουσιάζουν ως πρότυπα.

Το δικαιούται πράγματι αυτό η κυβέρνηση; Ας εξετάσουμε, λοιπόν, πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα.

Με τα πρώτα κρούσματα της νόσου στη χώρα μας η κυβέρνηση, γνωρίζοντας την εμπειρία της Κίνας, αλλά κυρίως την τραγωδία που εξελισσόταν στην Ιταλία και την Ισπανία, προχώρησε στη λήψη μέτρων ακολουθώντας τις συστάσεις των επιστημόνων, που είχαν ως κύριο χαρακτηριστικό την ατομική ευθύνη: