Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Καπιταλιστικά, έτσι όπως ο Γκέμπελς θεμελίωσε την προπαγάνδα των ισχυρών της γης, "τίμησε" ο Λευκός Οίκος τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης.




Ioanna Ypsilanti



Καπιταλιστικά, έτσι όπως ο Γκέμπελς θεμελίωσε την προπαγάνδα των ισχυρών της γης, "τίμησε" ο Λευκός Οίκος τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Σε σχετική του ανακοίνωση, αφού τονίζει ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα "έχουν σκοτώσει πάνω από 100 εκατομμύρια ανθρώπους", ότι ευθύνονται για ¨αμέτρητες περιπτώσεις εκμετάλλευσης, βίας και ανείπωτων καταστροφών", ανακοινώνει ότι "το έθνος μας επαναλαμβάνει τη σταθερή του δέσμευση ν΄ανάψει το φως της ελευθερίας, σε όσους λαχταρούν ένα καλύτερο και πιο ελεύθερο μέλλον".

Κηρύσσει την 7η Νοεμβρίου(Ημέρα της Οκτωβριανής Επανάστασης), "Εθνική Ημέρα Θυμάτων του Κομμουνισμού"!

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς


Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Εσύ δεν είσαι για μια συγκέντρωση. Δεν κάνεις «επαναστατική γυμναστική». Έχεις σοβαρά κι ενδιαφέροντα ν’ ασχοληθείς. Δεν σπαταλιέσαι σε μονοήμερη απεργία. Γι αυτό και δεν έχεις συμμετάσχει σε καμία. «Να χάνεις το μεροκάματο για μαλακίες»; «Δεν γίνεται τίποτα έτσι», «τι φταίμε οι υπόλοιποι που μας αναστατώνουν», «τι κλείνουν το μετρό για λίγες ώρες – εμείς την πληρώνουμε», «τι θέλουν κι οι γιατροί και απεργούν», «πρέπει να τα κλείσουμε όλα», «να βγούμε στους δρόμους όλοι, να…».
«Οι υδραυλικοί είναι κλέφτες», «οι δικηγόροι είναι απατεώνες», «οι μηχανικοί είναι… λιγότερο μηχανικοί», «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες», «να κοπούν τα δώρα και στους ιδιωτικούς».
Δεν είσαι γι αυτά εσύ. Για τα μικρά και καθημερινά. Θέλεις κάτι μεγάλο! Κάτι επαναστατικό! Αλλά σ’ εμποδίζουν. Θέλεις μα… δεν κινείται τίποτα, κανείς δεν σ’ ακολουθεί, τι να κάνεις κι εσύ.
Αλλά και στις, σπάνιες, πολυήμερες κινητοποιήσεις, πάλι στην απ’ όξω είσαι. Αυτές είναι… καθοδηγούμενες, τις κάνει το… ΚΚΕ, δεν είναι για σένα.
Απεργοσπάστης από κούνια. Υποσκάπτεις αλήτικα τους αγώνες των συναδέλφων σου, στέκεσαι απέναντί τους, γλείφοντας τον πισινό τού αφεντικού σου και κομπορρημονείς παράλληλα. Αυθαδιάζεις. Κι αν κάτι κερδίσουν οι άλλοι – μίζερο και περιορισμένο απ’ την απουσία σου, το τσεπώνεις ξεδιάντροπα κι εσύ. Εσύ που στάθηκες εμπόδιο στον αγώνα τους. Και κομπάζεις! Αντί να ντρέπεσαι. Ή να φοβάσαι.
Και τρέχεις έξω απ’ τα μαγαζιά τις Κυριακές να χαζεύεις τις βιτρίνες και να τρέχουν τα σάλια σου. Γιατί για ν’ αγοράσεις ούτε λόγος. Ήδη έχεις κάνει το «σκατό σου παξιμάδι». Κι όλο κόβεις, περιορίζεις, αφαιρείς, στερείσαι.
Βρίζεις τον γιατρό που στο 36ωρο της εφημερίας του δεν άφησε την ψυχή του – γιατί αυτό του ‘μεινε μόνο, στην μίζερη, άθλια, βρομερή, πάσχουσα, ανωφελή βιολογικά κι επιβλαβή κοινωνικά, ελαχιστότητά σου.
Περιφέρεις την δύσμοιρη και θλιβερή ύπαρξή σου σερνόμενος, σκυφτός και φοβισμένος. Κι όλο υποχωρείς. Κρύβεσαι και ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι για την αθλιότητά σου και μισείς ότι ξεφεύγει απ’ αυτήν. Υπάρχει και κάτι χειρότερο κι επιμένω σ’ αυτό: Άθλια, ως έζησες, διαπαιδαγώγησες τα παιδιά σου και τα ‘μαθες να σέρνονται κι αυτά, να επαιτούν και να εκλιπαρούν, αδιάφορα για το κοινωνικό γίγνεσθαι και το απολύτως εχθρικό περιβάλλον. Λίγο να γλείψεις για να πάει ο μικρός φαντάρος κάπου κοντά, να πιάσει η μικρή σερβιτόρα κι ας της πιάνει το αφεντικό τον κώλο, αφού πρώτα την ξεκωλώνει για 25 ευρώ. Λίγο να συρθείς ακόμη για μια τετράωρη δουλίτσα στο παιδί κι όχι αγώνες, τι αγώνες; Αυτά είναι για τους βλάκες.
Κι είναι ήδη νεκρά τα παιδιά σου. Ξοφλημένα. Μια γενιά θυσιασμένη στον βωμό του κέρδους των αφεντικών. Κι όσο το παιδί σου δεν κοινωνικοποιείται, δεν συνταιριάζει με τα άλλα παιδιά της τάξης του, δεν θυμώνει, δεν αγαναχτεί, δεν εξεγείρεται, δεν οργανώνεται εναντίον στο ζοφερό μέλλον που του προδιαγράφουν, τόσο θα χώνεται πιο βαθιά στον κοινωνικό τάφο πριν τον βιολογικό.
Κι όμως, έχει κι άλλο για τον πάτο. Πεινάς, διψάς, κρυώνεις, στερείσαι αυτονόητα δικαιώματα και κατακτήσεις της επιστήμης, της τεχνικής και του πολιτισμού. Έφτασες να πλένεσαι λιγότερο. Να μη μιλήσουμε για περίθαλψη και προληπτική ιατρική. Εξευτέλισαν τις συντάξεις (που ήταν δικά σου χρήματα) κι έκοψαν ακόμη κι αυτές της χηρείας. Βάρος και στο θάνατό σου σε κατάντησαν άμοιρε. Θλιβερό και σιχαμένο αποκύημα ανθρώπου. Κι άντε να περάσεις απαρατήρητος, να την βγάλεις όπως-όπως, τι έμεινε ακόμη; Σε λίγο «φεύγεις». Εξανεμίστηκε η μία και μοναδική ζωή που τους την χάρισες.
Κινδυνεύεις να σου φέρνουν τα παιδιά σου σε φέρετρα – θύματα κάποιας μεγάλης ιδέας ή ενός εχθρού που θα χουν κατασκευάσει τ’ αφεντικά σου. Έχει γίνει πολλές φορές αυτό – μέχρι την επαναστατική Ρωσία τα έφτασαν και στα γύριζαν νεκρά, στα βάθη της Μικράς Ασίας αργότερα τα πήγαν, στην Κορέα, στην Γιουγκοσλαβία απ’ όπου γύριζαν με καρκίνους από το απεμπλουτισμένο ουράνιο. Κοντά είμαστε και σήμερα.
Αλλά και οι διάφοροι Πήτερ και Γιόχαν που έφευγαν κάποτε υπερήφανοι καλοζωισμένοι και κορδωμένοι, για το ταξίδι αναψυχής – έτσι τους είχαν παραμυθιάσει, με στόχο την εξαφάνιση των «υπανθρώπων Σλάβων» έσπειραν με τα κουφάρια τους την Σοβιετική γη. Αφού προηγούμενα είχαν φροντίσει να δολοφονήσουν εκατομμύρια Σοβιετικούς και άλλους πολίτες, να κάψουν χιλιάδες πόλεις και χωριά να εξαφανίσουν εκατοντάδες χιλιάδες βιομηχανίες, σπίτια, νοσοκομεία, μουσεία, όπερες, θέατρα.
Πρόσεχε θλιβερέ ανθρωπάκο γιατί και όλα αυτά είναι στην πόρτα σου πάλι.
Αλλά εσύ, είπαμε, για άλλα είσαι κι όχι γι αυτά. Αλλά το παρόν σου ανύπαρκτο και των παιδιών σου το μέλλον ζοφερό. Και το τραγικό θα είναι που δεν θα ξέρεις από πού και γιατί σου έρχεται.
Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς
Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς
Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς
Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς
Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς








Από atexnos
Γρά
Γράφει ο Στέλιος Κανάκης

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας



Εσύ δεν είσαι για μια συγκέντρωση. Δεν κάνεις «επαναστατική γυμναστική». Έχεις σοβαρά κι ενδιαφέροντα ν’ ασχοληθείς. Δεν σπαταλιέσαι σε μονοήμερη απεργία. Γι αυτό και δεν έχεις συμμετάσχει σε καμία. «Να χάνεις το μεροκάματο για μαλακίες»; «Δεν γίνεται τίποτα έτσι», «τι φταίμε οι υπόλοιποι που μας αναστατώνουν», «τι κλείνουν το μετρό για λίγες ώρες – εμείς την πληρώνουμε», «τι θέλουν κι οι γιατροί και απεργούν», «πρέπει να τα κλείσουμε όλα», «να βγούμε στους δρόμους όλοι, να…».

«Σε ΚΚΕ και ΚΝΕ δεν πιάνουν απειλές, κάτω τα χέρια από τους κομμουνιστές».


ΚΟ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Μαχητική κινητοποίηση στο Λαγκαδά ενάντια στην απαράδεκτη δικαστική απόφαση (VIDEO - ΦΩΤΟ)

 




Μαχητική κινητοποίηση καταδίκης της απαράδεκτης απόφασης του Β' Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, που μαζί με τους χρυσαυγίτες καταδίκασε και τα θύματα της δολοφονικής τους μανίας, πραγματοποιήθηκε το πρωί της Κυριακής στο Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, μετά από κάλεσμα της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Προλετάριοι όλου του κόσμου, άλλος δρόμος δεν υπάρχει!




Η φωνή της Οκτωβριανής Επανάστασης – Κείμενα, φωτογραφίες, ζωγραφική, βίντεο




 
 
«Τα λόγια του μας αναστάτωσαν, μας έβαλαν φωτιά, ο φόβος διαλύθηκε, η κούραση εξαφανίστηκε. Κι είχες την εντύπωση ότι δεν ήταν μόνο η φωνή του Λένιν, αλλά και των 40.000 εργαζομένων –καθιστοί, όρθιοι, ανεβασμένοι στη στέγη– μια φωνή που έδινε έκφραση στις πιο μύχιες σκέψεις μας»




Το Μπολσεβίκικο Κόμμα κατά την Περίοδο Προετοιμασίας και Υλοποίησης της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης

The Marxist-Leninist Weekly (04/11/2017)
Newspaper of the Communist Party of Canada (Marxist-Leninist)


*

Μετάφραση και προσθήκες με πίνακες, σημειώσεις σε […], λοιπά:

Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο.

1.Η Επιστροφή του Λένιν από την Αναγκαστική Εξορία
2.Από τον Φλεβάρη ως τον Οκτώβρη του 1917 – Σύντομη περίληψη
3.Ανασκόπηση με φωτογραφίες και πίνακες ζωγραφικής


_________________________

Η Επιστροφή του Λένιν από την Αναγκαστική Εξορία


[Arkadi Victorovich Rusin (1926-). Ο Λένιν κατά την άφιξή του στην Πετρούπολη την Άνοιξη του 1917]

Γράμμα σε έναν νέο ποιητή


1. Κάθε φορά που εμφανίζεται ένας νέος ποιητής, θυμάμαι τους στίχους του Ταγκόρ: «Ακόμα, Θεέ μου, δεν μας έχεις βαρεθεί; Ακόμα μας στέλνεις τα δώρα σου;».
 
2. Με το δικαίωμα της αγάπης, επισημαίνω ορισμένα σημεία που ίσως σου φανούν χρήσιμα και τα φυλάξεις στις αποσκευές σου κατά το ταξίδι σου στη λογοτεχνία:
Καταρχάς ξέχνα την προοπτική έκδοσης του βιβλίου σου. Γράφουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Γράφουμε γιατί η πείνα και η δίψα μας να συναντηθούμε με τον άλλο είναι μεγάλη. Δουλειά σου είναι να παρατηρείς το περιβάλλον και να το αποτυπώνεις. Ανακάλυψε πίσω από την εικόνα της συνήθειας και της επανάληψης, τον κρυμμένο θησαυρό. Οταν φτάσεις σε αυτόν, έχεις αγγίξει την πρώτη ύλη της ζωής, που από 'δω και στο εξής θα σε κινεί.