Οπως προκύπτει, όμως, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμεναν οι εμπνευστές της «πράσινης μετάβασης». Πέρα από το γεγονός ότι η κινεζική καπιταλιστική οικονομία αποδείχτηκε πιο «ώριμη» να ενσωματώσει «πράσινες» προδιαγραφές και να διατηρήσει τις επιδόσεις της (π.χ. η κυριαρχία της στην ηλεκτροκίνηση οδηγεί σε κλυδωνισμούς μεγαθήρια όπως η «Volkswagen»), οι «πράσινες» επενδύσεις σε ΗΠΑ και ΕΕ - για πολλούς και διάφορους λόγους - δεν «περπάτησαν» σύμφωνα με το σχέδιο και δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, με τρανότερη απόδειξη την ύφεση που απειλεί όλο και περισσότερο την ευρωπαϊκή οικονομία. Πού βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα; Οι μεγαλύτερες ευρωατλαντικές οικονομίες αναθεωρούν προς τα κάτω τους στόχους της «πράσινης μετάβασης», η πολεμική οικονομία γίνεται το νέο Ελντοράντο για συσσωρευμένα κεφάλαια, ενώ οι ανταγωνισμοί για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα κλιμακώνονται και περνούν σε νέα φάση. Σε αυτήν την επικίνδυνη για τους λαούς μεταβλητή, η μόνη σταθερά είναι το κέρδος: Το μεδούλι του καπιταλισμού που σάπισε και «παράγει» μόνο φτώχεια, ένταση της εκμετάλλευσης και πόλεμο.