105 χρόνια από τη γέννησή της (1920)
Η
Φαλίτσα Ρίτσου είχε μια ευεργετική δύναμη. Με βοήθησε να βλέπω τη ζωή
με άλλα μάτια. Σε λίγες μέρες, 8 Μάρτη γιορτάζουμε την Παγκόσμια Μέρα
της Γυναίκας. Φέτος συμπίπτουν και τα 105 χρόνια από τη γέννησή της.
Αποφάσισα να τιμήσω αυτό το θείο δώρο της ζωής μου σμιλεύοντας τη μορφή
της. Χρωστάω βέβαια τη γνωριμία μου στην Ερη Ρίτσου, που γνωριστήκαμε
στα φοιτητικά μας χρόνια, στο Παρίσι, το 1978. Την ευγνωμονώ γιατί
γνώρισα δύο αγίους. Την Φαλίτσα και τον Γιάννη Ρίτσο.Νιώθω σαν
να περπατώ σε έναν βυθό από τον οποίο τραβήχτηκε η θάλασσα για να τον
ανακαλύψω. Να μαζέψω τα φυτά της θάλασσας, τα κοχύλια, τις πέτρες, τα
γεωλογικά κατάλοιπα που έχτισε η θάλασσα και που μιλούσε πάντα για αυτήν
η Φαλίτσα. Ηταν ο ομφάλιος λώρος της που τη συνέδεε με τους ανθρώπους.
Γίνονταν όμως και φεγγαρόφωτο δίπλα στον ήλιο, Γιάννη Ρίτσο, που έζησαν
μαζί πάνω από μισόν αιώνα. Οπως έλεγε ο ίδιος: «Δεν θα μπορούσα να έχω
άλλη συνοδοιπόρο στη ζωή μου».
Η Φαλίτσα
πάντα με συμβούλευε με λόγια θεραπευτικά σαν να φρόντιζε μια πληγή. «Αν
σου συμβεί κάτι σοβαρό - έλεγε - πρέπει να διασχίσεις θάλασσα για να το
ξεχάσεις. Η ενέργειά της βοηθάει». Η Φαλίτσα αγαπούσε τη σιωπή, ήθελε
ηρεμία όπως την αναζητάς την ώρα της προσευχής. Στη Σάμο μεγάλωσε.
Παρατηρούσε καλύτερα τον κόσμο μέσα από αυτήν. Οι ώρες, οι εποχές, οι
μέρες της περνούσαν μέσα από τα κύματα της άλλοτε φουρτουνιασμένης ή
γαληνεμένης θάλασσας. Οι Σαμιώτες τα χρόνια του '50 που διορίστηκε εκεί
ως πρώτη γυναίκα γιατρός ήταν άνθρωποι αγνοί, απλοί, του μόχθου. Η
Φαλίτσα ήταν ο ήλιος που τους ζέσταινε, όπως ζεσταίνει το μπουμπούκι για
να ανθίσει. Ξεκινούσε με τα πόδια η «γιατρούδαινα» για να πάει σε
διπλανά χωριά ώστε να γιατρέψει τους αρρώστους.