«Κάθε υπέρμετρη χαρά, πάντα βασίζεται στην αυταπάτη ότι ο
άνθρωπος έχει βρει στη ζωή κάτι που είναι αδύνατο να βρεθεί εκεί –τη μόνιμη
ικανοποίηση των απαιτήσεων και των αναγκών του, οι οποίες συνεχώς γεννούν
καινούργιες. Από κάθε συγκεκριμένη αυταπάτη αυτού του τύπου πρέπει κανείς να
έρχεται αργότερα στα συγκαλά του, και όταν η αυταπάτη εξαφανιστεί, να πληρώνει
γι’ αυτήν με πόνο εξίσου πικρό όσο και η χαρά που προκάλεσε η αρχή της. Θα λέγαμε
ότι μοιάζει με ένα ύψωμα απ’ το οποίο μπορούμε να κατέβουμε μόνο πέφτοντας»
