Το σύστημα, που ακούγεται όλο και περισσότερο ως έννοια, δεν είναι μία απροσδιόριστη έννοια, ούτε -πολύ περισσότερο- κάτι αόριστο, που μπορεί να το βαφτίζει ο καθένας όπως θέλει.
Η αυτοαναγόρευση ως αντισυστημικού του κάθε ορκισμένου υπερασπιστή του συστήματος συμβάλλει φυσικά στη σύγχυση για τον πραγματικό χαρακτήρα του πραγματικού συστήματος!
Έτσι, σύστημα μπορεί να εννοεί κάποιος τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, κάποιους διεφθαρμένους θεσμούς ή την επικοινωνιακή καταιγίδα, που τα συντροφεύει, από μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά είναι όντως σύστημα, αλλά μονάχα ένα μέρος του. Στην πραγματικότητα ένα μικρό μέρος του και η σχηματοποίησή τους ως σύστημα το μόνο που κάνει είναι να κρύβει το υπόλοιπο, να θολώνει τη «μεγάλη εικόνα» και να συγκαλύπτει την καρδιά του συστήματος, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία. Δηλαδή την οργάνωση της κοινωνίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας των πολλών, στην ταξική κοινωνική διαστρωμάτωση, στην κυριαρχία της αστικής τάξης, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και φυσικά σε όλα τα στηρίγματα που χρειάζεται το σύστημα για να λειτουργήσει, δηλαδή το κράτος, τους θεσμούς, τις κυβερνήσεις, τις διακρατικές ενώσεις των καπιταλιστών (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ κ.ά.), τα αστικά κόμματα και άλλα φανερά ή κρυφά επιτελεία.
Αυτός ο κατακερματισμός της έννοιας του συστήματος και η (συνειδητά) μισή αλήθεια για το τι πραγματικά είναι, βολεύει μόνο το αφήγημα του κάθε αυτόκλητου «αντισυστημικού», αφού μόνο έτσι μπορεί να χωρέσει τον εαυτό του μέσα σε αυτή την έννοια. Ταυτόχρονα, δίνει έτσι και τα διαπιστευτήριά του στην αστική εξουσία αποδεικνύοντας ότι «σκυλί που γαβγίζει, δε δαγκώνει», ιδιαίτερα από τη στιγμή που δεν τολμάει να ξεστομίσει έννοιες, όπως αστική τάξη, Ευρωπαϊκή Ένωση, επιχειρηματικοί όμιλοι, εκμετάλλευση, καπιταλισμός. Να αποδώσει δηλαδή στην ολότητά του αυτό που είναι το σύστημα!
Πάντως έχει σημασία τι καθορίζεται ως σύστημα από τέτοιου είδους καιροσκοπικές πολιτικές και άλλες δυνάμεις, ιδιαίτερα σε μία στιγμή που η αμφισβήτηση απέναντι στην εξουσία ακουμπά ευρύτερο κόσμο. Έναν κόσμο, που μπορεί να αντιληφθεί το νήμα που συνδέει τα εγκλήματα του κεφαλαίου με την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού και την υπεράσπιση της κερδοφορίας από τις κυβερνήσεις, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και όταν αυτές δίνουν στον εαυτό τους ρόλο «αντισυστημικού», γιατί εντέχνως αποκρύπτουν ότι συντάσσονται με την ουσία και το ζητούμενο του συστήματος, που είναι να συνεχίζει να κυριαρχεί η εξουσία των ίδιων των επιχειρηματικών ομίλων και των αφεντικών.
Όταν, όμως, φουντώνει ένα κύμα αγανάκτησης και οργής, που βάζει στο κάδρο των ευθυνών τους πραγματικούς ενόχους για τα εγκλήματα κράτους και κεφαλαίου απέναντι στις ζωές μας, τότε γίνεται σφοδρή και η προσπάθεια να εκτονωθεί η οργή και να μην πάρει μορφή αμφισβήτησης απέναντι στο σύστημα. Αυτή η προσπάθεια παίρνει και τέτοιου είδους χαρακτηριστικά με πολιτικές δυνάμεις να συγχέουν το πραγματικό του περιεχόμενο και όλες του τις πλευρές. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι καριέρα «αντισυστημικού» έκανε η ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή. Μάλιστα, όχι μόνο παρουσίαζαν οι ναζί τους εαυτούς τους ως αντισυστημικούς, αλλά αυτή τη «χάρη» τους την έκαναν τότε τα αστικά κόμματα και μεγάλοι όμιλοι των ΜΜΕ, που βολικά αποσιωπούσαν τις εξόφθαλμες σχέσεις τμημάτων του κεφαλαίου με τη Χ.Α., όπως π.χ. με εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους (μόνο το 2012-2013 οι χρυσαυγίτες κατέθεσαν 145 Ερωτήσεις στη Βουλή υπέρ των εφοπλιστών, ζητώντας μεταξύ άλλων να επιδοτηθούν, να διευρυνθούν οι φοροαπαλλαγές τους κ.λπ.). Ακόμα και αδιόρθωτους γραφικούς έχει καταφέρει το σύστημα να πλασάρει ως «αντισυστημικούς», όπως τον Βασίλη Λεβέντη, τον Πάνο τον Καμμένο. Ακόμα και ο …εφοπλιστής Κασσελάκης ομνύει στον αντισυστημισμό του!
Αν, λοιπόν, υπάρχει μία παρέκκλιση από την κανονικότητα, κάνουν τα πάντα για να προσανατολιστεί η αμφισβήτηση στην αποκατάστασης των «θεσμών» της αστικής εξουσίαςσε μία ψευδεπίγραφη αποκατάσταση της αστικής εξουσίας. Αυτό το βολικό αφήγημα είναι βούτυρο στο ψωμί στην εξουσία των αστών, όταν η εναλλακτική από την «ασφυξία», που έχουν επιβάλλει, είναι στην ουσία η συνέχισή της. 'Η μήπως το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η εύρεση μίας πιο …ηθικής προσέγγισης στη διαχείριση της ασφυξίας; Η έλλειψη οξυγόνου πάντως θα ήταν έτσι κι αλλιώς δεδομένη.
Η έλλειψη ηθικής από την άλλη δεν είναι προνόμιο της μίας ή της άλλης κυβέρνησης. Εκπορεύεται από την τάξη που υπηρετούν, την οποία υπερασπίζονται με κάθε μέσο, κάθε κόστος και παντός καιρού. Το κέρδος είναι αυτό που δεν έχει καμία ηθική, δεν έχει καμία συστολή στα μέσα και στην προσπάθεια επίτευξης του σκοπού του. Μπροστά στην άνοδο της κερδοφορίας το κεφάλαιο γίνεται αδίστακτο και αιμοσταγές. Έτσι, μοιάζουν και τα «παιδιά» του, παράνομα ή νόμιμα, «μαφιόζικα» ή «κουστουμαρισμένα»… Γι’ αυτό ο αγώνας μας είναι σύνθετος και απαιτεί υπομονή, οργάνωση, αντοχή και κυρίως στόχευση. Έχουμε απέναντί μας και το σύστημα και τους …«αντισυστημικούς» του. Έχουμε απέναντί μας και την ωμή αλήθεια των αποτελεσμάτων του στις ζωές μας και την απόπειρα καλλωπισμού του από τα απάνθρωπα ένστικτα που είναι απαραίτητα για τη δική του επιβίωση. Ψάχνουμε τη δικαιοσύνη με τους όρους που αποκαλύπτουν την πραγματική αλήθεια χωρίς να βγάζουμε από το πίσω μέρος του μυαλού μας με ποιους νόμους αποφασίζει η δικαιοσύνη τους, από ποιους έχουν γραφτεί και τι πράγμα εξυπηρετούν. Έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και στο δίκιο μας, μα πάνω απ’ όλα στην καθοριστική συμβολή που μπορεί να έχει το οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα στις εξελίξεις. Γι’ αυτό κατευθύνουμε τη δράση μας και την παρέμβασή μας η λαϊκή συμμετοχή να έχει περιεχόμενο και να είναι πραγματική αντισυστημική, να στοχεύει στην καρδιά του τέρατος και να αποτελέσει το έναυσμα για μία κοινωνία που θα μπορούμε να ανασάνουμε, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου