Απέναντι
στις εξελίξεις που «τρέχουν», η απάντηση πρέπει να είναι μία: Οργάνωση,
αγώνας, διεκδίκηση ενάντια στην εμπλοκή, για να μην πληρώσει ο λαός τον
πόλεμο. Σύγκρουση με τις επιλογές της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων
και των κομμάτων της |
Ολο αυτό αντικειμενικά τροφοδοτεί έναν προβληματισμό: Μήπως είναι υπερβολικές οι εκτιμήσεις ότι έχουμε μπει σε μια νέα φάση των διεθνών εξελίξεων, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι το σπάσιμο των συμβιβασμών και των συμφωνιών και η ανοιχτή αντιπαράθεση για το ποιος θα κάνει κουμάντο στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα; Μήπως τελικά «δεν του βγήκε» του Πούτιν και υποχρεώνεται να τα μαζέψει; Μήπως «πολύ κακό για το τίποτα»; Μήπως οι πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές πιέσεις που ασκήθηκαν, τελικά λειτούργησαν και δίνεται η δυνατότητα στη «διπλωματία» να δράσει; Μήπως βιάστηκαν όσοι σήκωσαν πολεμικές παντιέρες ενώ απ' ό,τι φαίνεται «δικαιώνονται» οι ψύχραιμες φωνές τις διπλωματίας;