Πριν πεινάσουν

 

Στην Κύπρο προ ημερών πέρασε το νομοσχέδιο «Περί Δημοσίων Συγκεντρώσεων και Παρελάσεων», που δίνει νέα εργαλεία καταστολής των λαϊκών αγώνων σε μια περίοδο που η χώρα εμπλέκεται όλο και περισσότερο σε επικίνδυνα - στρατιωτικά και άλλα - αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια. Στην Ιταλία, όπως αποκάλυψε χτες ο «Ριζοσπάστης», πέρασε νόμος («Επείγουσες διατάξεις σχετικά με τη δημόσια ασφάλεια, την προστασία του προσωπικού εν υπηρεσία») που απαλλάσσει «και με τη βούλα» από τις κατηγορίες περί τρομοκρατίας τα στελέχη των κρατικών υπηρεσιών που επιδίδονται σε τέτοιες «πρακτικές» ...«για το δημόσιο συμφέρον» βεβαίως. Στην Ελλάδα, δημόσιοι υπάλληλοι περνάνε από πειθαρχικά επειδή αρνούνται να φιλοξενήσουν ΝΑΤΟικούς μακελάρηδες και επειδή στέκονται αλληλέγγυοι στην Παλαιστίνη, ενώ η κυβέρνηση με χαρακτηριστική ευκολία προωθεί την άθλια αναστολή του ασύλου, επικαλούμενη άλλο ένα από τα «παραθυράκια» της αστικής νομοθεσίας (της περιβόητης Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), που λέει ότι «σε περίπτωση πολέμου ή άλλου δημοσίου κινδύνου που απειλεί τη ζωή του έθνους, κάθε Υψηλό Συμβαλλόμενο Μέρος μπορεί να λάβει μέτρα, κατά παρέκκλιση των υποχρεώσεων που προβλέπονται στην παρούσα Σύμβαση, εντός των απολύτως αναγκαίων ορίων». Με δυο λόγια, πολεμική προετοιμασία και καταστολή πάνε χέρι - χέρι, με τη δικτατορία του κεφαλαίου να «μαγειρεύει πριν πεινάσει», επιχειρώντας να καλύψει τα «νώτα» της από τον «εχθρό λαό», προ των πυλών της νέας έντασης των ανταγωνισμών και μιας νέας οικονομικής κρίσης που είναι μπροστά. Στο χέρι των λαών είναι βεβαίως όλοι αυτοί να μείνουν με την όρεξη, για τα νέα δεινά που ετοιμάζουν.

Νέες θυσίες

Την περασμένη Κυριακή ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ανήγγειλε πρόσθετες πολεμικές δαπάνες 6,5 δισ. ευρώ (3,5 δισ. το 2026, 3 δισ. το 2027). Κάνοντας τη σούμα, είπε ότι «το 2027 θα δαπανήσουμε 64 δισ. ευρώ για την άμυνά μας. Πρόκειται για προϋπολογισμό διπλάσιο του 2017 για τις Ενοπλες Δυνάμεις μας». Δυο μέρες μετά, ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαϊρού παρουσίασε τις προτάσεις του για τον κρατικό προϋπολογισμό και τη μείωση του ελλείμματος της Γαλλίας. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζουν σκληρά μέτρα όπως μείωση δαπανών κατά 43,8 δισ., προφανώς όχι από τα πακέτα της πολεμικής οικονομίας. Πρόκειται για περικοπές που φορτώνονται σε συνταξιούχους και εργαζόμενους στο Δημόσιο, αφού παγώνουν συντάξεις και μισθοί, μειώνεται η χρηματοδότηση για την Υγεία κ.λπ. Στο τραπέζι πέφτει μέχρι και η κατάργηση δύο επίσημων αργιών, αφού η «σκληρή περίοδος» - όπως λέει και η ΕΕ - απαιτεί «οι εργαζόμενοι να δουλεύουν παραπάνω». Ανεξάρτητα από το αν προχωρήσουν αυτούσια ή όχι αυτά τα μέτρα - σφαγείο, το αντεργατικό και αντιλαϊκό στίγμα είναι δεδομένο: Οπως και στην Ελλάδα, έτσι και στη Γαλλία η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι ματώνουν τον λαό, για τα κέρδη και την πολεμική προπαρασκευή.

Στο κόκαλο...

Δυόμισι χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, μερικούς μήνες μετά τις ιστορικές απεργιακές συγκεντρώσεις εκατομμυρίων απέναντι στην πολιτική που θυσιάζει τις ζωές για τα κέρδη, η κυβέρνηση φέρνει αυτές τις μέρες στη Βουλή ένα ακόμα νομοσχέδιο, το οποίο με την «προβιά» της «βελτίωσης της ασφάλειας» προωθεί παραπέρα την κατεύθυνση της ΕΕ για «απελευθέρωση» και εμπορευματοποίηση των σιδηροδρομικών μεταφορών. Είναι δηλαδή από τα ίδια σάπια υλικά που οδήγησαν στο έγκλημα στα Τέμπη και τα οποία έχουν εφαρμόσει διαχρονικά οι κυβερνήσεις, με την κυβέρνηση να επιταχύνει στον ίδιο δρόμο. Τι είπαν όλα τα υπόλοιπα κόμματα που τάχα «ξεσπάθωναν» κατά της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο διάστημα; Το ΠΑΣΟΚ βρήκε τις ρυθμίσεις «αποσπασματικές» και είπε ότι «απαιτείται η εκπόνηση στρατηγικού σχεδίου για τον σιδηρόδρομο». Ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση άργησε τρεις μήνες και αυτό «είναι παραβίαση επίσημης δέσμευσης, που εσείς οικειοθελώς αναλάβατε ενώπιον των ευρωπαϊκών θεσμών». Το κόμμα Βελόπουλου πως είναι «μία συρραφή διοικητικών προσχημάτων, διατάξεων επικοινωνιακής διαχείρισης και ωμών εξυπηρετήσεων». Η Κωνσταντοπούλου πως «αντί ασφάλειας στον σιδηρόδρομο έχουμε μία πολυνομία». Η Νέα Αριστερά πως τάσσεται υπέρ της κρατικοποίησης, με μοντέλο Βρετανίας και ότι «δεν γίνεται να είμαστε η μόνη χώρα ευρωπαϊκά, που σε ό,τι αφορά την παροχή σιδηροδρομικού έργου, έχουμε το μονοπώλιο μόνο μιας ιδιωτικής εταιρείας, η οποία βέβαια είναι κρατική, από μια άλλη χώρα». Και η Τζάκρη πως «για να μην καταλήξει σε ένα ακόμα πλαίσιο χωρίς εφαρμογή, απαιτείται σαφής σχεδιασμός υλοποίησης, διασφάλιση ανεξαρτησίας των φορέων και διαφάνεια στη λογοδοσία και την αξιολόγηση». Με δυο λόγια, γύρω γύρω μέλι και από τηγανίτα... επιχειρηματική λειτουργία, στρατηγική της ΕΕ και συζήτηση για τους όρους εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Επιβεβαιώνεται λοιπόν ξανά πως για να φτάσει «το μαχαίρι στο κόκαλο», χρειάζεται σύγκρουση με αυτή την πολιτική και όσους της κάνουν πλάτες.

«Σύγχρονο» και «προοδευτικό»

Ηταν Φλεβάρης του 1929, όταν οι Σοβιετικοί εργάτες σε μεγάλο εργοστάσιο του Λένινγκραντ κατοχύρωναν την 7ωρη εργάσιμη ημέρα. Αυτό το επίτευγμα μάλιστα το χαιρέτιζε ο ίδιος ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν, στέλνοντας επιστολή στο προσωπικό του εργοστασίου. «Πλέον θα δουλεύουμε 7 ώρες τη μέρα», ενώ «στις καπιταλιστικές χώρες τα αδέρφια σας και οι αδερφές σας δουλεύουν 10-12-14 ώρες», έλεγε το χαιρετιστήριο, αποτυπώνοντας τι είχαν κατακτήσει οι εργάτες μέσα στα πρώτα χρόνια σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αυτά συνέβαιναν λοιπόν πριν από σχεδόν 100 χρόνια. Και, σήμερα; Σήμερα, εν έτει 2025, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας να έχει απογειώσει την παραγωγικότητα σε σχέση με το 1929, οι εργαζόμενοι στην καπιταλιστική Ελλάδα και Ευρώπη ακούνε στα σοβαρά ότι πρέπει να δουλεύουν 13 ώρες τη μέρα, όπως συνέβαινε και τότε στον καπιταλισμό. Ακούνε ότι αυτό είναι το «σύγχρονο» και το «προοδευτικό», αλλιώς δεν βγαίνουν τα χρονοδιαγράμματα, δεν πιάνονται οι στόχοι του κέρδους και πάνε χαμένοι οι πόροι της πολεμικής οικονομίας. Ακούνε ότι πρέπει να ξεχάσουν Κυριακές και αργίες, ότι οι άδειες αναψυχής πρέπει να είναι «ευέλικτες», μέχρι να ...κοπούνε κι αυτές. Από τη μία λοιπόν οι κατακτήσεις εκεί που οι εργαζόμενοι κάνουν κουμάντο, που ακόμα και σήμερα μοιάζουν «άπιαστες», και από την άλλη η βαρβαρότητα της δικτατορίας του κεφαλαίου που μπορεί οι αιώνες να αλλάζουν, αλλά ο μεσαίωνας καλά κρατεί...

 

Ριζοσπάστης