Σαν σήμερα υπογράφηκε και έκλεισε η μεγαλύτερη αποκρατικοποίηση που έγινε ποτέ!

Η υπογραφή ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ

Ο έλληνας πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής υπογράφει στο αίθριο του Ζαππείου τη Συνθήκη Προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Η ιστορική στιγμή, 36 χρόνια μετά.

«... Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα, διατηρώντας την εθνική της ταυτότητα. Έχουμε εμπιστοσύνη και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα... (σ.σ. σε αυτό το σημείο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διακόπτεται από θερμό χειροκρότημα). Είμαστε όλοι Ευρωπαίοι, όπως θα έλεγε ο Τσόρτσιλ και όλοι Έλληνες, όπως θα έλεγε ο Σέλεϊ. Γιατί όπως έγραψε ο Σωκράτης, Έλληνες δεν είναι μόνο εκείνοι που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά όλοι εκείνοι που υιοθέτησαν το πνεύμα το κλασικό...»

Γερμανία: Πίσω από τη βιτρίνα…

 

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ  

Μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και διαρκής αύξηση της φτώχειας, κρύβονται πίσω από τη βιτρίνα της γερμανικής οικονομίας, μιας από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.

 Ωστόσο, ακόμα και η εικόνα της δυναμικής ανάπτυξης αρχίζει να θαμπώνει, αφού ο ρυθμός ανάπτυξης βρίσκεται τώρα κοντά στο 0.

Σύμφωνα με στοιχεία της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας (δόθηκαν την περασμένη Παρασκευή) το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε, το πρώτο τρίμηνο του 2015, μόλις κατά 0,3% , σε σχέση με το τελευταίο τρίμηνο του 2014.

 Αξίζει λοιπόν να δούμε τι κρύβεται πίσω από το «γερμανικό θαύμα». Ποια είναι η σκληρή πραγματικότητα που ζουν εκατομμύρια άνθρωποι στην, κατά τα άλλα, «ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας»…

Οταν μιλούν οι αριθμοί…

Επίγραμμα για τον Λαμπράκη

Επίγραμμα για τον Λαμπράκη

 
Επιμέλεια ofisofi //atexnos
 
Στις 27 Μαΐου 1963, μετά τη δολοφονική επίθεση παρακρατικών, έχασε τη ζωή του ο αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο Γιάννης Ρίτσος την ίδια ημέρα γράφει το Επίγραμμα για τον Λαμπράκη , το οποίο δημοσιεύεται στις 28 Μαΐου 1963  από την εφημερίδα «Η Αυγή».  Βρίσκεται στον τόμο με τα « Συντροφικά Τραγούδια»  που εξέδωσε για πρώτη φορά η Σύγχρονη Εποχή τον Ιούλιο του 1981.

Έπεσε ο μέγας δρυς στο ματωμένο χώμα`
πουλιά και φύλλα στάθηκαν στον ουρανό`
βουβή η Ελλάδα τον κρατεί στα δυό της γόνα
πανίσχυρο, γιγάντιο ξίφος φωτεινό.
Κι ενώ η οργή απ’ τους πόρους της αίματα ιδρώνει,
τινάζεται όλη ανάμεσα στον άγιο λαό,
κι ολόρθη, τον υψώνει, μεσιανό καδρόνι,
ψηλά, στον θόλο, στης Ειρήνης το ναό.

                                                                       ΑΘΗΝΑ, 27. V. 1963  

Αναρτήθηκε από ofisofi

Ο ναζισμός κάνει καλό (σε κάποιους)

απο  Cogito ergo sum

 

Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Βεσπασιανός (69-79 μ.Χ.), ψάχνοντας τρόπο να αυξήσει τα κρατικά έσοδα  σκέφτηκε να φτιάξει στις μεγάλες πόλεις δημόσια αποχωρητήρια, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν οι πολίτες έναντι ενός μικρού αντιτίμου (μέχρι σήμερα, τα δημόσια αποχωρητήρια λέγονται βεσπασιανές). Όμως, ο γυιος του Τίτος (ο οποίος και τον διαδέχθηκε στον θρόνο) θύμωσε με την ιδέα τού πατέρα του και του είπε:"Πατέρα, θα έπρεπε να ντρέπεσαι που φορολογείς τα σκατά των ανθρώπων". Τότε, ο Βεσπασιανός πήρε μια χούφτα νομίσματα και τα έβαλε κάτω από την μύτη τού γυιού του. "Μύρισε, γυιε μου", του είπε, "να δεις ότι τα λεφτά δεν βρομάνε".
Αν αυτά λέει το ιστορικό ανέκδοτο, ο λαός λέει ότι το χρήμα δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία. Απόδειξη αυτού του επιβεβαιωμένου ιστορικά αφορισμού συνιστούν οι πολλές παγκοσμίως γνωστές εταιρείες, οι οποίες πλούτισαν κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου χάρη στην αγαστή συνεργασία τους με τους Ναζί. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου στα εργοστάσια τέτοιων εταιρειών δούλευαν (τζάμπα, φυσικά) κρατούμενοι των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Μετά τον πόλεμο, για να αποφύγουν την κατακραυγή, αρκετές απ' αυτές τις εταιρείες παραδέχτηκαν την αλήθεια και συνεισέφεραν πολλά εκατομμύρια δολλάρια στο ταμείο για τους επιζώντες του ολοκαυτώματος.
Ο ιστοτόπος Wonderslist ξεχώρισε τις 10 μεγαλύτερες απ' αυτές τις εταιρείες. Εμείς μεταφράζουμε και τις παρουσιάζουμε... έτσι, για να ξέρουμε τι μας γίνεται:

Οι χορτάτοι της… Ζιμπάμπουε

 Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Οι μεν, οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος που οδήγησε τον ελληνικό λαό στα Τάρταρα της χρεοκοπίας, διατείνονται ότι αν δεν συνεχίσουμε να πληρώνουμε το ΔΝΤ και τα κάθε λογής αρπακτικά των «αγορών», τότε – όπως είπε η κυρία Μιράντα Ξαφά - θα γίνουμε «Ζιμπάμπουε»…

    Οι δε, της κυβέρνησης, διατείνονται ότι συνεχίζουν τις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» αναζητώντας έναν «έντιμο συμβιβασμό», όπου σαν «έντιμη» ορίζεται μια συμφωνία βάσει της οποίας θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε το ΔΝΤ και τα ίδια αρπακτικά…
    Γιατί, όμως, «πρέπει» να πληρώνουμε; Ποιους «πρέπει» να πληρώνουμε; Μέχρι πότε και πόσα «πρέπει» να πληρώσουμε;
    Ως προς το τελευταίο, το μέχρι πότε και πόσα πρέπει να τους πληρώνουμε, τα τελευταία στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους είναι αποκαλυπτικά:  Η αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους που ξεπερνά τα 312,5 δισ. ευρώ, με τα έως σήμερα δεδομένα, χωρίς δηλαδή να υπολογίζεται ένας νέος δανεισμός ή κάποια νέου τύπου «αναδιάρθρωση», εκτείνεται μέχρι το 2057!
    Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, η Ελλάδα έχει υποθηκευτεί για τα επόμενα 40 και πλέον χρόνια.
    Σύμφωνα με τα στοιχεία:

• Από τώρα και μέχρι το τέλος του 2015 η Ελλάδα καλείται να πληρώσει σε τόκους και χρεολύσια  το τρομακτικό ποσό των 16,2 δισ. ευρώ.   
• Μέχρι το 2020 το ποσό φτάνει τα 56,383 δισ. ευρώ.
• Και το διάστημα από το 2021 μέχρι το 2030 τα ποσό εκτινάσσεται στα 75 δισ. ευρώ!

Απλά μαθήματα εργατικής αυτογνωσίας απο την Αμερική του 1921

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ

Τεύχος: 2007 Τεύχος 5της Συντακτικής Επιτροπής της ΚΟΜΕΠ

 

Στην ενότητα «Οικονομία: χθες … σήμερα» η ΚΟΜΕΠ δημοσιεύει το περιεχόμενο μιας μικρής μπροσούρας που περιλαμβάνεται στο «Αρχείο ΚΚΕ», τις «Οικονομολογικές Κουβέντες» της MaryMarcy. Αποτελεί εκλαϊκευτική παρουσίαση: α) Του μηχανισμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από την τάξη των καπιταλιστών. β) Του δίκιου της εργατικής τάξης να κατακτήσει την πολιτική εξουσία και να απαλλοτριώσει τα μέσα παραγωγής από τους καπιταλιστές και να τα θέσει κάτω από τη σχεδιασμένη κοινωνική παραγωγή.

Το ξεχωριστό αυτού του κειμένου είναι ότι δημοσιεύτηκε το 1921 σε μπροσούρα από το Εκδοτικό Τμήμα της Ελληνικής Σοσιαλιστικής Ενωσης στην Αμερική (793 SecondAvenue, NewYork, N.Y.).

Στην αναδημοσίευσή μας τηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτότυπου κειμένου, η οποία έχει μια ιδιαίτερη αξία, καθώς δείχνει τη γλώσσα της εποχής και το επίπεδο της μετάφρασης.

Η ίδια η ύπαρξη και η δραστηριότητα της Ελληνικής Σοσιαλιστικής Ενωσης Αμερικής είναι δείγμα της ανόδου του επαναστατικού εργατικού κινήματος της εποχής, της διεθνούς ακτινοβολίας της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917 στη Ρωσία.

Η έκδοση είναι χαρακτηριστική για την αξία διάδοσης στην εργατική τάξη και στις μέρες μας, της μαρξιστικής θεωρίας που επιστημονικά αποκαλύπτει το μηχανισμό της εκμετάλλευσης και ξεσκεπάζει τις θεωρίες της ταξικής συνεργασίας.

Χαρακτηριστική της εκδοτικής δραστηριότητας της Ελληνικής Σοσιαλιστικής Ενωσης Αμερικής είναι και η λίστα με τα άλλα βιβλία που είχε εκδώσει, τα οποία παραθέτει στο εσωτερικό οπισθόφυλλο του βιβλίου, κάτω από την προτροπή προς τους Ελληνες εργάτες μετανάστες στις ΗΠΑ: «Ελληνες εργάται μορφωθείτε σοσιαλιστικώς». Το δε οπισθόφυλλο της έκδοσης είναι αφιερωμένο στη διάδοση της εφημερίδας «Η Φωνή του Εργάτου», οργάνου της Ελληνικής Σοσιαλιστικής Ενωσης.

Το παρόν ντοκουμέντο εύκολα φέρνει στο νου τις διώξεις, τη βία, τις δολοφονίες που δέχτηκε το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ και τον προδοτικό ρόλο της εργατικής αριστοκρατίας της σοσιαλδημοκρατίας που οδήγησε στην υποταγή και τον πλήρη εκφυλισμό που επακολούθησαν τα επόμενα χρόνια.

Διαβάζοντας το κείμενο συνειδητοποιεί κάποιος ακόμα μια φορά τη σημασία που έχει η επαφή με ντοκουμέντα της ιστορίας του κινήματος της εργατικής τάξης. Αναδεικνύεται η ανάγκη να αναζητηθούν, να προβληθούν και να αξιοποιηθούν και άλλα τέτοια ντοκουμέντα. Σε αυτό μπορούν να συμβάλλουν και οι αναγνώστες και αναγνώστριες της ΚΟΜΕΠ, που διαθέτουν ή γνωρίζουν την ύπαρξη ιστορικών ντοκουμέντων, φωτογραφιών, εντύπων και άλλων υλικών, επικοινωνώντας με το κόμμα μας, για την προσφορά τους, σε φυσική μορφή είτε σε ψηφιακό αντίγραφο.

Eχουμ’ αρχηγό βαρβάτο Σπρώξε μας και παρακάτω μέχρι που να βρούμε πάτο

Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ: Να νικήσει η ελπίδα στην Ελλάδα και την Ευρώπη 

 

Είσαι η ελπίδα μας, πήδα πήδα πήδα μας

  Είσαι η φροντίδα μας, κοφτερή λεπίδα μας

Sold out

Και τρίτος νεκρός από το "ατύχημα"-έγκλημα  που έγινε στα ΕΛΠΕ πριν από λίγες μέρες στην Ελευσίνα, στη διάρκεια συντήρησης των εγκαταστάσεων εκεί από εξωτερικό εργολαβικό συνεργείο.

Εναι ο 27χρονος Αντώνης Αβράμπο,  πολυτραυματίας μέχρι χθες στο Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς».

Την Τρίτη 19 Μάη έφυγαν με διαφορά ωρών,  άλλοι δύο από τους έξι εργάτες που είχαν καεί και χαροπάλευαν. Ηταν ο Μπάμπης Δευτεραίος, εργαζόμενος των ΕΛΠΕ, και ο Ντελιλάι Ραμαντάν, εργαζόμενος σε εργολαβικό συνεργείο.

Θυμίζουμε πως εκείνη τη μέρα, όταν ο Σ.Πουλικόγιαννης(πρ.Σωματείου Μετάλλου) μιλώντας ζωντανά στο πρωινό "Τωρα" του ΣΚΑΙ είχε πει ότι υπάρχουν εργάτες που χαροπαλεύουν μετά το έγκλημα, η παρουσιάστρια κ.Μπουσδούκου είχε διακόψει τον Σ.Πουλικόγιαννη και  παρεμβαίνοντας έντονα είχε πει: "Ε όχι και χαροπαλεύουν, όχι και χαροπαλεύουν..., να τα λέμε όπως είναι τα πράγματα"! Ο καθείς εφ΄ω ετάχθη...

Το πρώτο ΝΑΤΟικό νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ!

 

Ήταν απλά …θέμα χρόνου το πότε θα ψηφίσει η «κυβέρνηση της Αριστέρας» μία σύμβαση για την στήριξη  στρατιωτικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ  απο  Ημεροδρόμος

Είχε αναγγελθεί προεκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την δήλωση του πρόεδρου του Αλέξη Τσίπρα «ανήκουμε στο δυτικό πλαίσιο». Τεκμηριώθηκε με το «καλημέρα» της ανάληψης της εξουσίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όταν ο υπουργός Άμυνας,  Π.Καμμένος ξεκαθάρισε πως η χώρα θα ενταχθεί «σε όλες τις κοινές στρατιωτικές δράσεις του ΝΑΤΟ» ενώ το πράγμα φάνηκε ακόμη καλύτερα όταν ο ίδιος πρότεινε την δημιουργία ΝΑΤΟικής βάσης στο Αιγαίο.

Ε, ήταν θέμα χρόνου το πότε θα εμφανισθεί για ψήφιση στην Βουλή, το πρώτο νομοθέτημα εξυπηρέτησης των ΝΑΤΟικών συμφερόντων, στο πλαίσιο των υποχρεώσεων της χώρας στην Συμμαχία.

                 Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέχνη… 

Γράφει ο 2310net

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ποίημα θα ήταν η Ιθάκη του Καβάφη. Δεν έχει σημασία ο προορισμός (το σκίσιμο των Μνημονίων), άλλωστε σχήμα λόγου είναι. Σημασία έχει το ταξίδι. Οι ενδυματολογικές επιλογές του Γιάνη, οι ατάκες της Ζωής, το δάκρυ του Αλέξη, οι αλλεπάλληλες δηλώσεις διάφορων στελεχών του.

 

Αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα ήταν η Μόνα Λίζα. Διάσημη, πολυσυζητημένη αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτήν. Χαμογελάει, δε χαμογελάει; Είναι αριστεροί; Δεν είναι; Θα το σκίσουν; Θα το εφαρμόσουν;

 

Αν ήταν βιβλίο θα ήταν ο Αποχαιρετισμός στα όπλα. Ο τίτλος τα λέει όλα μόνος του.

 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταινία θα ήταν το Ας Περιμένουν οι Γυναίκες. Ξεκινά να σκίσει το Μνημόνιο αλλά στην πορεία μπλέκει σε περιπέτειες και καταστάσεις που αν δεν ήταν τραγικές θα ήταν ξεκαρδιστικές.

 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν είδος μουσικής θα ήταν  rave. Πρέπει να είσαι χαπακωμένος με το ecstasy της πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας για να το κατανοήσεις.

Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει

                  Τα παιδιά του Χαρίλαου 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος απο ατέχνως

Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει

Ποια είναι όμως αυτή η σπορά που άφησε πίσω του ο Χαρίλαος; Μην είναι η «διαδικτυακή αντιπολίτευση» που μιλάει εξ ονόματός του και το καπηλεύεται; Μην είναι κάποια παλιά μέλη της ΚΕ και του ΠΓ του ΚΚΕ, που αναδείχτηκαν τα χρόνια που ο Φλωράκης ήταν γενικός γραμματέας, και άνοιξαν πολύ σύντομα φτερά για άλλες (κυβερνητικές και όχι ακυβέρνητες) πολιτείες; Μήπως το εγχείρημα του ενιαίου Συνασπισμού δικαιώνεται τώρα με την «αριστερή κυβέρνηση» του Σύριζα και την υπουργοποίηση αυτών των στελεχών, που τα αποκαλούσαν τιμητικά «παιδιά του Χαρίλαου» στον αστικό τύπο; Και γιατί δηλ να μη θεωρείται τέτοιο ο Ανδρουλάκης, που έγραψε κι ολόκληρο βιβλίο μάλιστα (αυτοαναφορικό και γλυκανάλατο) για να μας θυμίσει τη στενή σχέση που είχε κάποτε με το Φλωράκη; Μήπως τελικά ο αριβισμός του Μίμη, που συνάντησε μια ώρα αρχύτερα την κυβερνώσα κεντροαριστερά (αφού πρώτα απέτυχε να πάρει τη θέση της) ήταν κι αυτός μια πρώιμη δικαίωση του ενιαίου Συνασπισμού; Αυτός δεν ήταν εξάλλου που φώναζε Λούθηρο (κι ας μην το ήξερε) το Φλωράκη σε μία κομματική διαδικασία; Γιατί δηλαδή το ρεφορμιστικό πνεύμα της μεταρρύθμισης να μη βρίσκει δικαίωση στις δικές του επιλογές, αλλά μόνο σε αυτές του Παναγιώτη Λαφαζάνη;

Σουβλάκι με… κάρτα (ή απλά μαθήματα ΦΠΑ)

 

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ  απο Ημεροδρόμος

Σκηνή 1: Είσαι στο δρόμο, πεινάς, περνάς μπροστά από το παραδοσιακό και δύσκολα να του αντισταθείς σουβλατζίδικο και αποφασίζεις (γιατί όχι άλλωστε;) να φας ένα σουβλάκι. Αρχίζεις, λοιπόν, να ψάχνεις τις τσέπες σου. Για ψιλά; Αμ δε…. Ψάχνεις για κάρτα. Διότι, δείτε τι συμβαίνει εδώ…. Αν πληρώσεις με κάρτα (!), το σουβλάκι είναι φθηνότερο απ’ ότι αν το πληρώσεις με μετρητά. Και όχι μόνο εσύ θα φας φθηνότερα, αλλά και ο σουβλατζής δεν θα φοροδιαφύγει και κάπως έτσι, σουβλάκι το σουβλάκι θα γεμίζουν τα ταμεία του κράτους. 

Επωφελώς δικοί τους

Η φωτο δικη μας.

"Ώρα μηδέν"...
"Ώρα των μεγάλων αποφάσεων"...
"Ώρα της κρίσεως"...
Είναι οι τίτλοι των ειδήσεων των τελευταίων ημερών.
Φτάνει λοιπόν όπως φαίνεται η στιγμή να καταλήξουμε στην πολυθρύλητη "αμοιβαία επωφελή συμφωνία".
Κάθε μέρα οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ που φυσικά φιλοξενούνται αφειδώς σε όλα τα "εχθρικά" ΜΜΕ που κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να καταγγέλουν-και για να εμφανίζονται αυτοί ως αντισυστημικοί αλλά και για να υπάρχει πελατεία στην αριστερή πτέρυγα του σουπερμάρκετ αυτού που μπαίνεις από αριστερά με το καροτσάκι των ελπίδων και βγαίνεις από δεξιά περνώντας πρώτα από το ταμείο-, μιλάνε για μια "συμφωνία που να είναι επωφελής και για την ελληνική πλευρά".
Το τι εννοούν βέβαια μένει πάντα θολό και μπερδεμένο.
Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς από τη στιγμή που εκεί στην κυβερνώσα αριστερά έχουν χαθεί εντελώς τα ταξικά γυαλιά.

Η κρίση χρέους κι άλλα παραμύθια 

Γράφει ο Cogito Ergo Sum απο ατέχνως

Θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει αλλά εξακολουθώ να βγάζω σπυράκια κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω περισπούδαστους αναλυτές (δημοσιογράφους ή πολιτικούς) να κάνουν λόγο για «κρίση χρέους». Δυστυχώς, αυτή η επιμονή τους έχει πιάσει τόπο ανάμεσα στους ανυποψίαστους πολίτες, οι οποίοι αναπαράγουν την εν λόγω μπούρδα στις καθημερινές τους συζητήσεις.

Και καλά η Ελλάδα. Ας δεχτούμε ότι τραβάει όσα τραβάει με τα μνημόνια επειδή έπαθε «κρίση» το χρέος της, φτάνοντας στο 126% του ΑΕΠ (άσχετα αν το μόνο που καταφέραμε μετά από πέντε χρόνια είναι να σκαρφαλώσει στο 180%) . Πάει καλά; Τότε, γιατί η Κύπρος υποχρεώθηκε να υπογράψει κι αυτή μνημόνιο την εποχή που το χρέος της ήταν μόλις στο 83,3% του ΑΕΠ της; Διότι, βέβαια, με το μααστριχτικό όριο στο 60%, σε καμμία περίπτωση το 83,3% δεν συνιστά κρίση.
Να το χοντρύνουμε λίγο το θέμα; Εκτός από την Ελλάδα, ποιά άλλη χώρα θα λέγατε ότι βρίσκεται σε εξ ίσου (για να μη πω περισσότερο) άθλια κατάσταση; Φυσικά η Ισπανία, έτσι; Ωραία. Μιλάμε για την τέταρτη σε μέγεθος οικονομία τής ευρωζώνης, η οποία απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα σε ενδεχόμενη κατάρρευσή της. Μιλάμε για την χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας εδώ και χρόνια. Και μιλάμε για την χώρα όπου έχουν επιβληθεί εξοντωτικά αντιλαϊκά μέτρα, παρ” ότι δεν έχει υπογράψει επίσημα κανένα μνημόνιο και την οποία πιέζουν θεοί και δαίμονες να ενταχθεί στον μηχανισμό στήριξης. Πώς διάβολο συμβαίνουν όλα αυτά, λοιπόν, εφ” όσον το χρέος τής Ισπανίας δεν ξεπερνάει το 94% του ΑΕΠ της;

Νεκρός ο ένας τραυματίας από το εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ

Από το εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ στις 8 Μάη

Ακόμα έναν νεκρό θρηνεί η εργατική τάξη στο βωμό του κέρδους.

Το πρωί της Τρίτης πέθανε ο ένας εργαζόμενος, 41 ετών και πατέρας δύο παιδιών, που είχε τραυματιστεί από την έκρηξη στα ΕΛΠΕ στον Ασπρόπυργο στις 8 Μάη 2015 και νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Αττικόν». 

Υπενθυμίζουμε ότι από αυτό το εργοδοτικό έγκλημα είχαν τραυματιστεί συνολικά 6 εργαζόμενοι.

Σύμφωνα με καταγγελίες του Σωματείου Μετάλλου ν. Αττικής και των εργαζομένων, το τραγικό συμβάν σημειώθηκε καθώς δεν υπήρχαν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Οι εργολαβίες που έχουν γίνει καθεστώς, χρησιμοποιούν ενοικιαζόμενους εργάτες με το κομμάτι, με άθλιες εργασιακές σχέσεις και συνθήκες χωρίς μέτρα ασφάλειας για τη ζωή τους, με εντατικοποίηση της δουλειάς, με ατέλειωτες ώρες και μεροκάματα φτώχειας.

902.gr