Αλήθεια… μήπως μπορείτε να απαντήσετε όλοι εσείς οι «αριστεροί» ;

 
Δίχως ίχνος σεχταριστικής διάθεσης… θα ήθελα να ρωτήσω, όλους εσάς τους
«αριστερούς» κυβερνώντες, που βγάλατε βόλτα και επιδεικνύετε υπεροπτικά
την αριστεροσύνη σας δεξιά και αριστερά, και δεν διστάζετε ακόμα και να
χλευάζετε… να ειρωνεύεστε πανανθρώπινες ιδέες και ιδανικά…

Για πέστε μου αλήθεια… Ο Χρήστος Μαλτέζος, ο Δημήτρης Τατάκης, ο Μιχάλης Μπεζαντάκος, ο Άρης Βελουχιώτης, η Ηλέκτρα Αποστόλου, ο Νίκος Μπελογιάν-
νης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Νίκος
Βαβούδης, ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Νίκος Πλουμπίδης, οι 200 της Καισαριανής,
αλλά και εκατομμύρια ακόμα επώνυμοι και ανώνυμοι κομμουνιστές και αγωνιστές
της εργατικής τάξης και του λαού μας, αλλά και όλων των λαών της Γης…

Λέτε να λοιδορήθηκαν, να κυνηγήθηκαν, να πέρασαν κακουχίες και να έδωσαν
ακόμα και την ίδια τους τη ζωή για αυτά που εσείς τώρα υπερασπίζεστε;
Λέτε να ήθελαν απλά να δώσουν ένα άλλο «χρώμα» στον καπιταλισμό;
Λέτε να ήθελαν να «βολευτούν» εντός των πλαισίων της αστικής «δημοκρατίας»;

Ο «γνωστός του γνωστού»...

Στα «απόνερα» της εκλογής Τραμπ, χτες έγινε πιο έντονη η συζήτηση για το κατά πόσο η κυβερνητική αλλαγή στις ΗΠΑ θα επηρεάσει τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα της Ελλάδας, καθώς διάφοροι σύμβουλοι του Τραμπ, που προαλείφονται για υπουργοί, είχαν εκφραστεί υπέρ τού να αποκατασταθούν οι «κλονισμένες» σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία.

 Απαντώντας στο επιχείρημα ότι μ' αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα θα «χάσει πόντους» στον περιφερειακό ανταγωνισμό με την Τουρκία, η κυβέρνηση διέδιδε ότι έριξε έγκαιρα «γέφυρες» προς το επιτελείο του Τραμπ και ότι οι στενές σχέσεις ορισμένων κυβερνητικών στελεχών με το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων εγγυώνται τη στάση που θα κρατήσει η νέα αμερικανική κυβέρνηση έναντι της Ελλάδας. 

Αλλοι, πάλι, ανακάλυψαν δυο - τρεις περιπτώσεις Ελληνοαμερικανών συμβούλων του Τραμπ, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα προωθήσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας από τη νέα κυβέρνηση.

Το χρέος και το 4ο μνημόνιο

Η συζήτηση για ένα νέο, 4ο μνημόνιο, δεν έχει απλά ανοίξει, αλλά όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών, συζητιούνται και οι λεπτομέρειές του σχετικά με το πώς αυτό θα υλοποιηθεί, πώς θα συνδεθεί με την όποια διευθέτηση του χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός, ακόμα και το ποια θα είναι τα μέτρα που θα περιλαμβάνει. Επιγραμματικά, το σενάριο που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, όπως αυτό σκιαγράφησε προχτές ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζ. Ράις, έχει ως εξής: Ρυθμίσεις σχετικές με το χρέος θα συνοδεύονται από ένα νέο πακέτο μέτρων, δηλαδή μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ένα νέο μνημόνιο, όπως και να το πει κανείς. Η υλοποίηση αυτού του 4ου μνημονίου δεν θα συνδέεται πλέον με εκταμίευση δόσεων από πακέτο χρηματοδοτικής στήριξης, αλλά με σταδιακή εφαρμογή μέτρων ελάφρυνσης του χρέους. Επιπλέον, προϋπόθεση για συμμετοχή των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ είναι συγκεκριμένα μέτρα για το χρέος. Το αντιλαϊκό ψηφιδωτό αρχίζει να σχηματίζεται σιγά - σιγά (μην ξεχνάμε και το πακέτο με τα μέτρα για τα Εργασιακά, που καθώς φαίνεται πάει να συμφωνηθεί), καθώς όλες οι πληροφορίες συντείνουν ότι αυτό το πακέτο μέτρων, είτε λέγεται μνημόνιο είτε όπως αλλιώς, θα έρθει να συμπληρώσει τον κυκεώνα των αντιλαϊκών μέτρων που τσακίζουν το λαό, τους εργαζόμενους, τις λαϊκές οικογένειες εδώ και χρόνια...

«Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη-Μπελογιάννη…» (Με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα)

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Λίγες μόλις ημέρες απέμειναν για την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ετοιμάζονται, για μιά ακόμη φορά να στρώσουν το «κόκκινο χαλί» στον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ. Το είχαν ξανακάνει, το Νοέμβρη του 1999 επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ του κ.Σημίτη, όταν εν μέσω σφοδρών διαδηλώσεων είχε πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα ο μακελάρης της Γιουγκοσλαβίας Μπιλ Κλίντον. Από τότε πέρασαν 17 χρόνια. Σήμερα, ως νέο ΠΑΣΟΚ, ως εκπρόσωπος της νέας σοσιαλδημοκρατίας, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται, για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης, να υποδεχτεί μετά βαϊων και κλάδων, δύο μόλις μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, τον πρόεδρο Ομπάμα.

Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, που «πίνουν νερό» στο όνομα του Μπ.Ομπάμα, δεν αρκούνται μόνο στις γονυκλυσίες και τους ύμνους απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχουν και το θράσος να κουνάνε το δάχτυλο στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, στους λαϊκούς φορείς που ετοιμάζονται να διαδηλώσουν ενάντια στον αμερικανό σφαγέα της Λιβύης, της Συρίας, της Υεμένης και άλλων λαών. «Δεν θα διαδηλώσω κατά της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου. Σήμερα δεν ισχύουν οι λόγοι για τους οποίους χαρακτηρίζαμε persona non grata όποιον Αμερικανό πρόεδρο επισκεπτόταν τη χώρα μας» έγραψε στο «Έθνος» ο Πάνος Τριγάζης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του κόμματος, εκθειάζοντας την στάση Ομπάμα στο θέμα του χρέους και το Κυπριακό. Προφανώς, ο κ.Τριγάζης και οι κομματικοί του συνοδοιπόροι θεωρούν ότι ο ελληνικός λαός τρώει αμάσητο το κουτόχορτο της «ελληνοαμερικανικής φιλίας» που του προσφέρουν.

Δεν πήρε Νόμπελ; Ε, και;

Δυο βδομάδες πριν τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο, στις 2 Νοεμβρίου 1973, το περιοδικό Ταχυδρόμος δημοσιεύει ένα κείμενο του Γιώργου Λιάνη με θέμα την τέταρτη (από τις πέντε συνολικά) αρνήσεις τής σουηδικής ακαδημίας να απονείμει το βραβείο Νόμπελ για την λογοτεχνία στον Γιάννη Ρίτσο. Τα εκτενή αποσπάσματα που ακολουθούν, προέρχονται από εκείνο το κείμενο, όπως διασώθηκε από τον ίδιο τον δημοσιογράφο στο λεύκωμά του "Ανταποκρίσεις από την λογοτεχνία" (εκδόσεις Λιβάνη, 2005):

 

Ο Γιάννης Ρίτσος, ο Έλληνας Άμλετ, ο μεγαλύτερος ποιητής στον κόσμο κατά τον Αραγκόν, δεν πήρε το βραβείο Νόμπελ για τέταρτη συνεχή φορά.

Η υπερδύναμη σε πορεία εκφασισμού

Από herko στο Νοέ 11, 2016 Πολιτική

Γράφει ο Περικλής Παυλίδης* //

Σαφώς, εκτός από όλες τις άλλες συνέπειες, η νίκη Τραμπ θα δώσει τεράστια ώθηση στην ανάπτυξη των δυνάμεων της ακροδεξιάς σε όλο το δυτικό κόσμο, σηματοδοτώντας την περαιτέρω διαμόρφωση μιας νέας «συμμαχίας» μεταξύ τμημάτων της άρχουσας τάξης και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων κάτω από τις ιδεολογικές σημαίες του εθνο-πατριωτισμού, εθνικισμού/φασισμού, ρατσισμού!
Σαφώς η νίκη του Τραμπ αποτελεί εκδήλωση οργής της φτωχής λευκής 

Αμερικής, ενάντια σε ένα σύστημα που βρίσκεται σε παρακμή, που παράγει εργασιακή επισφάλεια, αυξάνει τα χρέη των νοικοκυριών, οδηγεί πληθώρα πολιτών στην φτώχια και την περιθωριοποίηση. Σαφώς η οργή αυτή στράφηκε αναπόφευκτα εναντίον των πολιτικών δυνάμεων του αστικού φιλελευθερισμού που διαχειρίστηκαν μέχρι τώρα την κρίση του συστήματος, φροντίζοντας να σώσουν τις τράπεζες και να στηρίξουν τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους σε βάρος της μάζας του φορολογούμενου λαού.

«Μερική απασχόληση» για μερική… ζωή

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 11 Νοεμβριου 2016 

 

Το 61,6% των προσλήψεων που έγιναν κατά τη διάρκεια του πρώτου δεκάμηνου (Ιανουάριος- Οκτώβριος 2016) αφορούσαν σε θέσεις μερικής απασχόλησης, ή εκ περιτροπής εργασίας. Τα στοιχεία προέρχονται από το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ του υπουργείου Εργασίας και αποτυπώνουν ένα μέρος μόνον, της εργασιακής ζούγκλας που δημιουργούν οι μνημονιακές πολιτικές. Η πλήρης εικόνα είναι ακόμα χειρότερη αν λάβει κανείς υπόψη το καθεστώς της απόλυτης ασυδοσίας των εργοδοτών στις προσλήψεις και τις απολύσεις, που τροφοδοτείται και ενισχύεται από την επίσημη κρατική πολιτική της «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας.

Σκοτάδι και φως

Περί «σκοτεινής εποχής» κάνει λόγο η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή» στο χτεσινό πρωτοσέλιδό της, που σχολιάζει την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ. Εύλογα μπορούμε να αναρωτηθούμε τι θα έλεγε αν έβγαινε η Κλίντον. «Φωτεινή εποχή»; 

Το πιθανότερο. Τα περί σκότους και φωτός που αναπαράγει ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να συσκοτίσουν ότι στην πραγματικότητα τόσο οι φωτεινοί όσο και οι σκοτεινοί εκπρόσωποι του αμερικανικού κεφαλαίου δεν αλλάζουν σε τίποτα ουσιαστικό σε σχέση με τη στήριξη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, σε σχέση με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που υπηρετούν, παρά τις όποιες διαφορές τους.

 

 Εξάλλου, η «Αυγή» εγκαλεί τη σοσιαλδημοκρατία, αμερικάνικη και ευρωπαϊκή, για το ότι κινδυνεύει να χάσει τη δυνατότητα, αυτή να παίξει το ρόλο που παίζουν σήμερα οι διάφοροι Τραμπ, δηλαδή να αναδειχθεί σε δύναμη στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, ταυτόχρονα με τη χειραγώγηση εργατικών - λαϊκών μαζών. 

 

Γι' αυτό σημειώνει ότι θα έπρεπε να προωθηθεί ο Σάντερς αντί της Κλίντον, γι' αυτό καλεί «Γάλλους σοσιαλιστές, Γερμανούς και Αυστριακούς σοσιαλδημοκράτες, να μάθουν από το πάθημα των Δημοκρατικών» και να κινηθούν ...πιο αριστερά. 

 

Είναι ζήτημα, οι λαοί, οι εργαζόμενοι να μην εγκλωβίζονται στους νέους γύρους κυβερνητικών εναλλαγών, στα νέα ψεύτικα διλήμματα που ορθώνονται μπροστά τους, γι' αυτό χρειάζονται ΚΚ που δεν θα εγκλωβίζονται στην αστική πολιτική, στο όνομα του μικρότερου κακού, αλλά θα δουλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, θα κατευθύνουν την εργατική - λαϊκή αγανάκτηση και οργή στην οργανωμένη πάλη σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

 

Δήμος Καισαριανής: Ανεπιθύμητος ο Ομπάμα

Το Δημοτικό Συμβούλιο της Καισαριανής  «συντάσσεται με το λαϊκό αίσθημα και τους φορείς του κινήματος που έχουν κηρύξει ανεπιθύμητο τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα». 

Ολόκληρο το ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου: 

Τώρα, ας πανηγυρίσουμε…

Ατέχνως

Τώρα μπορούμε να πανηγυρίσουμε.

Μπορούμε να μαζευτούμε οι καλοί της γης, να αγκαλιαστούμε στα συντρίμια του τείχους.

Να ποδοπατήσουμε τα χαλάσματα αυτού που τόσο βίαια μας χώριζε.
Τώρα μπορούμε να γιορτάσουμε.

Πάνε χρόνια τώρα που τέλειωσε η πολιορκία του κακού και άνοιξαν τα διόδια του ελεύθερου κόσμου.

Κι ο κόσμος πια αναπνέει, σκέφτεται και ψωνίζει ελεύθερα.
Τώρα μπορούμε να χαμογελούμε…

Ποζάροντας μπροστά στους ντυμένους φρουρούς που θυμίζουν πως κάποτε η πόλη και ο κόσμος χωρίζονταν στα δυο.
Τώρα μπορούμε να εγκατασταθούμε όπου θέλουμε.

Τώρα οι άστεγοι μπορούν ελεύθερα να επιλέξουν σε ποιο παγκάκι θα κοιμηθούν χωρίς κάποιο τείχος να καθορίζει τον τομέα του. Τώρα το χιόνι σκεπάζει τα σύνορα κι όταν λιώνει τα σκεπάζουν οι απόκληροι νεκροί.

Μάντεψε ποιος...

«Σαρώνονται και δεν ξέρουν πού να κρυφτούν κατεστημένα κέντρα και δημοσκόποι με τις προβλέψεις τους». «Η ανατροπή στις ΗΠΑ για όλο τον κόσμο μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ανάλογη της ανατροπής που έχει προκαλέσει το ΒREXIT στις ευρωπαϊκές εξελίξεις (...) Η κατάρρευση διεθνώς των χρηματιστηρίων, μετά τη νίκη Τραμπ, δείχνει τους φόβους, αν όχι και τον τρόμο, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου απέναντι σε αβέβαιες εξελίξεις (...) Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που θεωρούν ότι οι παλιές σταθερές της νεοφιλελεύθερης "παγκοσμιοποίησης" κλονίζονται και ότι η παγκόσμια τράπουλα θα ανακατευθεί πολύ δραστικά». 

 

Ποιος να 'ναι άραγε αυτός που κουνάει όλο ενθουσιασμό την ουρά του για τη νίκη του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ; 

 

Μήπως η ναζιστική Χρυσή Αυγή, που μίλησε επίσης για τη «βαριά κατάθλιψη και περισυλλογή (που) έχουν πέσει από τα ξημερώματα οι διεθνείς τοκογλύφοι και τα εγχώρια τσιράκια τους, που όλο αυτόν τον καιρό προπαγάνδιζαν υπέρ της Χίλαρι Κλίντον» και τη «νίκη των δυνάμεων που μάχονται την παγκοσμιοποίηση»; 

 

Οχι. 

 

Πρόκειται για την «Ισκρα», την ιστοσελίδα της ΛΑΕ. Εμείς πάλι δεν ξέρουμε για τα «κατεστημένα κέντρα», αλλά σίγουρα εκείνο που δεν κρύβεται με τίποτα είναι η ξετσίπωτη προσπάθεια, και μάλιστα με «αριστερό» φερετζέ, οι εργαζόμενοι να στοιχηθούν με σχεδιασμούς τμημάτων της αστικής τάξης. 

 

Είτε εκφράζονται από την ηττημένη Κλίντον, είτε (στην προκειμένη περίπτωση) από τον νικητή Τραμπ...

 

 

Το Τείχος του Βερολίνου και τα ψέματα των ιμπεριαλιστών

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Η 9η Νοέμβρη αποτελεί ημερομηνία-ορόσημο για όσους έχουν αναγάγει την αντικομμουνιστική προπαγάνδα σε επάγγελμα. Πρόκειται για τη μέρα εκείνη που, το 1989, ξεκίνησε η καταστροφή του λεγόμενου «Τείχους του Βερολίνου». 

Έκτοτε, κάθε χρόνο παρακολουθούμε φιέστες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, της επετείου για την πτώση του Τείχους και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ). Στις φιέστες αυτές οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου επιστρατεύουν όλη τους την αντικομμουνιστική φαντασία προκειμένου να γιορτάσουν το «μεγάλο γεγονός» – το 2014, στην 25η επέτειο, επίσημος προσκεκλημένος ήταν η θλιβερή μαριονέτα του διεθνούς ιμπεριαλισμού που ακούει στο όνομα Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Εδώ και 26 χρόνια, στο πλαίσιο της κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, η αστική ιστοριογραφία, τα αστικά μέσα ενημέρωσης αλλά και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι οπορτουνιστές επιδίδονται σε μπαράζ διαστρεβλώσεων αναφορικά με την ιστορία του Τείχους. Συκοφαντούν σκόπιμα τη Λ.Δ. της Γερμανίας, τις κατακτήσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού ενώ ταυτόχρονα επιχειρούν να χειραγωγήσουν την ευρωπαϊκή και διεθνή κοινή γνώμη με τη γνωστή αντεπιστημονική εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτήν που ο διεθνής ιμπεριαλισμός επιχειρεί να εμφανίσει.

«Το Τείχος του Βερολίνου», λένε, «ανεγέρθηκε προκειμένου να σταματήσει την αυξανόμενη φυγή ανατολικογερμανών προς την καπιταλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας». Πρόκειται για κλασσικό ψευδές επιχείρημα της αστικής προπαγάνδας. Η δημιουργία του Τείχους επιβλήθηκε από την ιμπεριαλιστική επεμβατικότητα και την συνεχή προσπάθεια υπονόμευσης της Λ.Δ. της Γερμανίας.

Συναίνεση ελέω «αβεβαιότητας και χάους»

Η ανάγκη για συναίνεση προβάλλεται από το κεφάλαιο, με αφορμή και τις εξελίξεις στα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο σχόλιο κυριακάτικης εφημερίδας, στο οποίο σημειωνόταν ότι «η περιοχή μας βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην αβεβαιότητα και το χάος», ότι η στάση της Τουρκίας «θα έχει επιπτώσεις που θα μας επηρεάσουν», καθώς «η Αθήνα θα κληθεί σύντομα να πάρει σημαντικές αποφάσεις» και μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις «κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να αντιληφθούν την κρισιμότητα των περιστάσεων και να χαράξουν μια εθνική στρατηγική γραμμή». Βέβαια, η «αβεβαιότητα» και το «χάος» δεν έπεσαν από τον ουρανό. 

 

Αποτελούν ένδειξη της συσσωρευμένης έντασης από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, που στην ευρύτερη περιοχή μας εκφράζονται και με πόλεμο.

 

 Σ' αυτές τις αντιθέσεις, η Ελλάδα όχι μόνο δεν διαχωρίζει τη θέση της (δεν θα μπορούσε άλλωστε, ως τμήμα ευρύτερων στρατιωτικο - πολιτικών ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ), αλλά η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της, με τη βαθύτερη εμπλοκή τους, διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο έναντι της Τουρκίας. 

 

Επομένως, η συναίνεση που ζητάει το κεφάλαιο από τις πολιτικές του δυνάμεις αφορά την καλύτερη, αποτελεσματικότερη και ταχύτερη προώθηση αυτών των συμφερόντων, που μόνο κινδύνους κρύβουν για το λαό. 

 

Να γιατί πρέπει να απορρίψει τη συναίνεση, διαχωρίζοντας τη θέση του από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τα παιχνίδια με τη φωτιά που εξελίσσονται στην περιοχή μας.

 

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

 

Και εγένετο…Πετρέλαιο

Είναι γεγονός αναντίρρητο πως το πετρέλαιο είναι η κύρια γενεσιουργός αιτία των πολέμων και των στρατιωτικών επεμβάσεων στον κόσμο ήδη από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έως τις μέρες μας. Παρά όμως τις ένοπλες επεμβάσεις και την καλά ενορχηστρωμένη πολιτική από τις ηγεμονικές δυνάμεις και τις πολυεθνικές εταιρείες του πετρελαίου ο πόλεμος κινδυνεύει να χαθεί για όλους. 

Όλοι πίστευαν την αυγή του 20^ου αιώνα πως η Υδρόγειος είναι ποτισμένη με πετρέλαιο.

Είχαν δίκιο!

Το ένα έκτο της παγκόσμιας οικονομίας έχει να κάνει με την προσπάθεια ανεύρεσης και άντλησης του πετρελαίου. Αλλά μια πηγή πετρελαίου είναι αποδοτική μόνο όταν το πετρέλαιο, ακολουθώντας τους νόμους της φυσικής, τινάζεται από τα σπλάχνα της Γης. Μετά η υπερεκμετάλλευση θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της πίεσης άρα η άντληση του θα κατανάλωνε περισσότερη ενέργεια από εκείνη που το κοίτασμα προσφέρει.

Δηλαδή μια πηγή παύει να είναι κερδοφόρα όχι γιατί αντλήθηκε και η τελευταία σταγόνα του μαύρου χρυσού αλλά γιατί αυξήθηκε το κόστος εξόρυξης του.

Όμως ο κόσμος, ο πολιτισμός μας όπως δομήθηκε έχει μια αρρωστημένη και απόλυτη εξάρτηση από το πετρέλαιο και οι εταιρείες ζωτικά συμφέροντα εκτεινόμενα σε όλα τα πλάτη του πλανήτη.

Οι οικονομίες του πλανήτη έχουν προσαρμοστεί κυριολεχτικά στο ρυθμό ροής του αργού πετρελαίου και στα παράγωγα προϊόντα του. 

Μόνο που ο πλανήτης βρίσκετε μπροστά στο φάσμα μιας περιβαλλοντικής καταστροφής. Βουνά αποβλήτων από βάριο, ψευδάργυρο, κάδμιο, μόλυβδο μολύνουν τα ποτάμια, τις θάλασσες, τους αγρούς σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων από τα πεδία άντλησης πετρελαίου ή φυσικού αεριού. Μάλιστα υπάρχουν εταιρείες που συγκεντρώνουν τα απόβλητα για να τα ξεφορτωθούν στα βάθη του ωκεανού όπου ολόκληρα οικοσυστήματα κυριολεκτικά σαρώνονται από τα απόβλητα, ή σε περιοχές με ανύπαρκτους περιβαλλοντικούς κανονισμούς όπως στην Αφρική. 

Μια από τις παραγωγούς χώρες της Αφρικής είναι η Νιγηρία. Κατατάσσεται στην 8η θέση παγκοσμίως στην παραγωγή πετρελαίου. (Το 2,62% της παγκόσμιας παραγωγής).

Το Δέλτα του Νίγηρα, όπου διαμένουν περίπου 35 εκατοµµύρια Νιγηριανοί, διαθέτει 606 διάφορες εγκαταστάσεις, 50 πεδία άντλησης, 5.000 χιλιόμετρα αγωγών, και παρέχει το 40% του ακατέργαστου πετρελαίου που εισάγουν οι ΗΠΑ.

Μα οι περισσότεροι Νιγηριανοί, δε διαθέτουν ρεύμα στην καλύβα τους. Ταυτόχρονα βιώνουν μια τεράστια καταστροφή του περιβάλλοντος καθώς η Shell χρόνια μολύνει τις περιοχές εξόρυξης, χωρίς να ακολουθεί τις μεθόδους προστασίας που ακολουθούν ας πούμε οι Νορβηγοί στις πλατφόρμες αντλήσεως πετρελαίου της πατρίδας τους. Οι διαρροές πετρελαίου και αποβλήτων στον ποταμό Νίγηρα καταστρέφουν την χλωρίδα και την πανίδα, δηλητηριάζουν την τροφική αλυσίδα, με αποτέλεσμα το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων γύρω από τις περιοχές άντλησης πετρελαίου, να είναι τα 42 χρόνια.

Ψεύτικες ελπίδες...

 

 

 

Στο ίδιο μήκος κύματος με το «μήνυμα» του πρόσφατου ανασχηματισμού για επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «χωρίς κωλυσιεργίες και άσκοπες καθυστερήσεις», όπως χαρακτηριστικά είπε ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση αλλά και ο αστικός Τύπος έσπευσαν χτες να μεταφέρουν ένα κλίμα «ευφορίας», ικανοποίησης και μεγάλων προσδοκιών για τις αποφάσεις στο Γιούρογκρουπ της Δευτέρας περί «προόδου» σε ό,τι αφορά τη δεύτερη «αξιολόγηση», μιλώντας για μια ακόμα φορά για την ανάγκη γρήγορης ολοκλήρωσής της, ώστε να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος και την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΕ.

Οι προσδοκίες αυτές περί «εξόδου στο ξέφωτο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης και το τεχνητό κλίμα ευφορίας, που περιλαμβάνει και μια σειρά από άλλες πλευρές όπως π.χ. για τη «θετική επίδραση» που είχε στην κοινωνία και στις «αγορές» ο ανασχηματισμός, όχι μόνο δεν αποτελούν πηγή αισιοδοξίας για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αλλά πρέπει να σημάνουν πραγματικό συναγερμό στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.