Ο παραληρηματικός, ασπόνδυλος και παροξυσμικός ΝΑΤΟτσολιαδισμός μπορεί να παράξει ένα μόνο προϊόν και αυτό είναι η γελοιότητα. Οταν δε αυτό συνδυαστεί με μεγαλομανή φιλελέδικο ψευτοδιανοουμενισμό τότε το αποτέλεσμα φέρει μαζί του και την αποφορά του υπονόμου. Μπορεί, δε, ορισμένοι να θεωρούν ότι παράγουν δημόσιο πολιτικό λόγο, αλλά το τι νομίζει κάνεις για το εαυτό του συχνά δεν μπορεί κρύψει την γλίτσα, όταν αυτή είναι τυχαίνει να αποτελεί βασικό συστατικό της ύπαρξής του.
Και πάμε τώρα στα πραγματικά περιστατικά.
Ο κ. Ηλίας Κανέλλης αποφάσισε να ασχοληθεί με τον σπουδαίο Θεόδωρο Κουρεντζή και την μαγική, συγκλονιστική εμφάνισή του στην Επίδαυρο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου. Μάλλον είναι εκ των ων ουκ άνευ να πούμε πως το πολιτισμικό μέγεθος του πρώτου δεν φτάνει ούτε ένα χιλιοστό παρονυχίδας του δεύτερου, δηλαδή του μαέστρου και διευθυντή Ορχήστρας Θ. Κουρεντζή. Παρ’ όλα αυτά ο ο εν λόγω αποφάσισε πως “οφείλει” να ασχοληθεί μαζί του έχοντας προφανέστατα πλήρη άγνοια κινδύνου, δηλαδή της γελοιότητας εντός της οποίας θα βυθιζόταν.
Κατά τη γνώμη, λοιπόν, αυτής της γραφίδας, δημοσιευμένης στο Protagon, οι ελληνικοί καλλιτεχνικοί θεσμοί (Μέγαρο Μουσικής, Λυρική Σκηνή, Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου), και στην προκειμένη περίπτωση το Φεστιβάλ δεν θα έπρεπε να καλούν το διακεκριμένο μαέστρο διότι κάτι τέτοιο “αδυνατίζει την πίεση που ασκεί και η χώρα μας στις ολοκληρωτικές πρακτικές της Ρωσίας του Πούτιν, μιας αναθεωρητικής δύναμης που κάνει έναν πολύνεκρο και άδικο πόλεμο.” ! Και συνεχίζει με το ίδιο μικρομεγαλίστικο κούνημα του δαχτύλου: “Οι καλλιτεχνικοί θεσμοί οφείλουν να ξέρουν ότι αν ηττηθεί η Ουκρανία ανοίγουν κεφάλαια και για άλλους. Κι επειδή όσο διώκονται ρώσοι καλλιτέχνες, δεν είναι θεμιτό να επιβραβεύονται άλλοι που, έστω για λόγους αυτοσυντήρησης, δεν αντιδρούν σε αυτές τις διώξεις. Οι καλλιτεχνικοί θεσμοί δεν μπορεί να είναι ουδέτεροι, ούτε να παριστάνουν τους άσχετους. Δεν ζουν σε γυάλα, ανεπηρέαστοι από όσα συμβαίνουν γύρω μας και στον κόσμο. Και δεν μπορούν να περιφρονούν με τέτοια αδιαφορία τα δεδομένα”.
Προηγουμένως, μας έχει πει ότι οι “καλλιτεχνικοί θεσμοί δεν μπορεί να αντιμετωπίζουν με αναισθησία την ανθρωπιστική καταστροφή στην ανατολική Ευρώπη, δεν μπορεί να αγνοούν τους άδικους θανάτους στην Ουκρανία, την άρνηση της ανεξαρτησίας της από μια χώρα και το καθεστώς της, ούτε μπορούν να αγνοούν το διωγμό της τέχνης, των καλλιτεχνών και των πνευματικών ανθρώπων που ασκούν κριτική στον πουτινικό ολοκληρωτισμό. Οι καλλιτεχνικοί θεσμοί δεν ζουν εκτός της κοινωνίας και της εποχής. Το Φεστιβάλ Αθηνών, π.χ., οι παραστάσεις του οποίου σχολιάζουν τα πάντα στον κόσμο, δεν δικαιούται να κλείνει τα μάτια στο δράμα της Ουκρανίας”.
Μάλιστα, υπερασπίζεται ασμένως το εμπάργκο της Δύσης στους ρώσους καλλιτέχνες ως εξής: “το καθεστώς του εμπάργκο στις τέχνες και στον πολιτισμό δεν έχει τελειώσει, επειδή δεν έχει τελειώσει η εισβολή στην Ουκρανία, επειδή δηλαδή ο Πούτιν συνεχίζει τον πόλεμο, μάλιστα με τρομερό τρόπο, πλήττοντας τις ενεργειακές υποδομές της χώρας και βομβαρδίζοντας συστηματικά τις πόλεις με πολλά θύματα αμάχους, επιδιώκοντας δηλαδή να εξουθενώσει ψυχολογικά τους Ουκρανούς που συνεχίζουν να αντιστέκονται”.
Εδώ να σημειώσουμε πως αυτός ο “ολίγιστος” τύπος ασχολήθηκε με τον σπουδαίο Κουρετζή λόγω της μακρόχρονης σχέσης του δεύτερου με τη Ρωσία. Εχει διευθύνει τις μεγαλύτερες ορχήστρες της Μόσχας, έχει αναλάβει το Ακαδημαϊκό Θέατρο Όπερας & Μπαλέτου της πόλης Νοβοσιμπίρσκ, αργότερα την καλλιτεχνική οργάνωση του συγκροτήματος New Siberian και την καλλιτεχνική διεύθυνση στο Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου Περμ (2011-2019). Ως εκ τούτου ο δημοσιολόγος της φακής συντάσσεται με όλους εκείνους που θεωρούν πως υπηρετούν την ειρήνη θάβοντας και λογοκρίνοντας τον ρώσικο πολιτισμό και ό,τι έχει παράξει, καταφερόμενοι εναντίον τεθνεόντων και ζώντων. Από τον Πούσκιν και τον Τσαϊκόφσκι ως τον Θ. Κουρετζή. Πρόκειται για τέτοιους γελοίους που κατονομάζουν “πουτινάκια” όσους υπερασπίζονται τον σπουδαίο ρώσικο πολιτισμό και ενώ οι ίδιοι τον χαρίζουν ολόκληρο στον Πούτιν χρίζοντάς τον προστάτη του. Ποιος, ακριβώς, λοιπόν είναι το “πουτινάκι”;
Επειδή, όμως, ό,τι γράφεται, δεν ξεγράφεται, ο ίδιος “ευαισθητούλης” ενοχλήθηκε πολύ όταν διαδηλωτές με παλαιστινιακές σημαίες διαμαρτυρήθηκαν στη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου της Θεσσαλονίκης (10 Μαίου 2025) και διέκοψαν εκδήλωση της Ισραηλινής Πρεσβείας στην Ελλάδα με ομιλητή τον κριτικό λογοτεχνίας, μεταφραστή και συγγραφέα Οντέτ Βολκστάιν, στέλεχος του Ισραηλινού Ινστιτούτου Λογοτεχνίας.
Σε άρθρο του στο The Book’s Journal εξανέστη για “το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και το δικαίωμα στην ελευθερία της άποψης” το οποίο εμπόδισαν οι διαδηλωτές (!)και χαρακτήρισε τη διαμαρτυρία “τυπικό αντισημιτισμό”.
Πρόκειται για τον ίδιο που στο Protagon μας λέει ότι καλώς περιορίζεται η ελευθερία έκφρασης των ρώσων καλλιτεχνών, εκείνων που η Δύση έχει αποκλείσει!
Και επειδή ποτέ δεν ξεχνάει το σεσημασμένο μίσος του για ό,τι σχετίζεται με το λαϊκό κίνημα καταλήγει (αναφερόμενος πάντα στους διαδηλωτές για την Παλαιστίνη):
“Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που διαφημίζεται ότι συμφιλιώνεται με το εβραϊκό παρελθόν της – και μάλιστα όχι μόνο για τουριστικούς λόγους. Και γίνεται από την Αριστερά, στο όνομα των λαϊκών αγώνων και του φρονήματος «του λαού», που κατά καιρούς εξαιρεί τον εαυτό της από τη μεταπολεμική συμπεριφορά της πόλης έναντι των εβραίων που επέζησαν και, κυρίως, έναντι της εβραϊκής μνήμης. Τόση υποκρισία.”
Σε αυτή την περίπτωση ο εν λόγω τύπος δεν προβληματίστηκε καθόλου για τα χιλιάδες σκοτωμένα παιδιά στην Παλαιστίνη, δεν έδειξε να τον αφορά στο ελάχιστο αυτό το “δράμα”, ούτε φυσικά βλέπει ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα… Αυτά τα βλέπουν μόνο οι “αριστεροί” για τους οποίους δεν χάνει ευκαιρία να εκδηλώνει το μίσος του, αγνοώντας το ανθρωπάκι τούτο την στοιχειώδη ιστορία.
Πρόκειται για διχασμένη προσωπικότητα; Προφανώς και όχι.
Είναι φανερό πως μιλάμε για μία γελοία περίπτωση αφηνιασμένης, ασυμμάζευτης και αρχοντοχωριάτικης Νατο – φροσύνης.
Είναι επίσης φανερό πως η λεγόμενη “σωστή” πλευρά της ιστορίας είναι απλώς η “φριχτή πλευρά της ιστορίας” και μόνο ως τέτοια περιφέρεται.
Αλλά η πραγματικότητα είναι η εξής:
Ο Θεόδωρος Κουρεντζής, διευθύνοντας την Utopia, την ανεξάρτητη ορχήστρα που ίδρυσε το 2022, παρουσίασε τα σπαρακτικά Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά (Kindertotenlieder), τον κύκλο τραγουδιών που συνέθεσε ο Μάλερ (1901-1904) σε φόρμα ορχηστρικών λίντερ, μελοποιώντας πέντε ποιήματα του Φρίντριχ Ρίκερτ και τα οποία ερμήνευσε η μεσόφωνος Εβ -Μοντ Ιμπό καθώς και την 4η Συμφωνία του Μάλερ.
Δεν γνωρίζουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ αν ο μαέστρος, βάζοντας στο πρόγραμμά του τα “Τραγούδια για νεκρά παιδιά” ήθελε μέσα από αυτό να μιλήσει για τα σκοτωμένα παιδιών του καιρού μας. Ισως και να μην χρειάζεται άλλωστε να μάθουμε.
Ξέρουμε, όμως πως για όσους είχαμε την τύχη να είμαστε παρόντες σε αυτή τη μαγική συναυλία κατάφερε να είναι “μαζί μας” τα δολοφονημένα παιδιά της Παλαιστίνης, της Υεμένης, του Σουδάν, της Ουκρανίας (φυσικά και της Ουκρανίας), αλλά και του Ντονέτσκ (εκείνα δηλαδή που σκότωναν οι ουκρανοί νεο – ναζί, ορφανά του ναζί Μπαντέρα), όσο κι αν αυτό ενοχλεί τον κ. Κανέλλη… Και εδώ που τα λέμε πολύ λίγο ενδιαφέρει το τι τον ενοχλεί και τι όχι.
Με λίγα λόγια ο Θεόδωρος Κουρεντζής έκανε αυτό που μόνο η ωραία και μεγάλη τέχνη μπορεί να κάνει. Να μιλήσει κατ’ ευθείαν στο μυαλό και την καρδιά ίσως και με τρόπο που ο ίδιος ο καλλιτέχνης να μην έχει προβλέψει.
Εν κατακλείδι, υπάρχουν άνθρωποι που είναι καταδικασμένοι στην ψυχική και συναισθηματική απόλυτη ένδεια και κακομοιριά, συνδυασμένη με επιθεωρησιακό “χατζηαβατισμό”, ασπόνδυλη δουλικότητα και αφόρητη γλίτσα. Τους παραδίδουμε στην τελειωτικά μη αναστρέψιμη δυστυχία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου