Δημήτρης Γληνός:«Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο»

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 22 Αυγουστου 2016 

 

 Δημήτρης Γληνός:«Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο»

 

Στις 22 Αυγούστου 1882 γεννιέται στη Σμύρνη ο Δημήτρης Γληνός. Από τις φωτεινότερες μορφές της ελληνικής διανόησης του 20ού αιώνα. Δάσκαλος και αγωνιστής, υπήρξε μια λαμπρή φυσιογνωμία που άφησε τη σφραγίδα του στο προοδευτικό, δημοκρατικό και το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας. Η πορεία του Δημήτρη Γληνού είναι μια συνεχής πορεία «όλο προς τα αριστερά», όπως έλεγε ο ίδιος, ενώ αυτοβιογραφούμενος τόνιζε ότι η ιδεολογική του διαδρομή ήταν «από τον Μιστριώτη στον Λένιν».

Η μεγάλη φτώχεια χαρακτηρίζει τα παιδικά του χρόνια. Το 1899 έρχεται στην Αθήνα και γράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή. Είναι υπέρμαχος της καθαρεύουσας και οπαδός της «Μεγάλης Ιδέας». Οι οικονομικές δυσκολίες τον αναγκάζουν να διακόψει δυο φορές τις σπουδές του, για να εργαστεί ως δάσκαλος. Οι σκληρές εμπειρίες ενισχύουν τις πολιτικές του ανησυχίες και τον φέρνουν στο στρατόπεδο των δημοτικιστών. Το 1905 παίρνει με άριστα παμψηφεί το δίπλωμά του από το Πανεπιστήμιο. Συνεχίζει τις παιδαγωγικές του σπουδές στη Γερμανία, όπου μεταξύ των άλλων γνωρίζει τον Γιώργο Σκληρό και τον Φώτο Πολίτη και έρχεται σε επαφή με τη σοσιαλιστική ιδεολογία.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ • 21 Αυγουστου 2016

ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΕΡΙΦΟΥ 1916
Μια ταξική σύγκρουση

100 χρόνια πριν. Μεταλλεία Σερίφου , 21 Αυγούστου 1916. 4 απεργοί δολοφονούνται από τους μηχανισμούς του κράτους και της εργοδοσίας. Ήταν μια ταξική σύγκρουση που καταγράφεται ανάμεσα στις σημαντικότερες του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. 

Είχαμε βρεθεί στη Σέριφο αρκετά χρόνια πριν, το 2004. Η απεργία των μεταλλωρύχων είναι γνωστή στους κατοίκους του νησιού. Πολλοί γνωρίζουν από κάποιον δικό τους άνθρωπο τα γεγονότα, τα οποία μεταφέρονται παρόλο που έχουν περάσει δεκαετίες.

Πολλοί μεταλλωρύχοι έχασαν τη ζωή τους μέσα στις στοές, από την άγρια εκμετάλλευση και τις απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς. Στη Σέριφο, μαζί με τη θλίψη για τα θύματα, υπάρχει η περηφάνια για την ιστορική απεργία του 1916, αλλά και τους αγώνες που ακολούθησαν μέχρι και το 1963, όταν τερματίστηκε και η λειτουργία των μεταλλείων.

Ακολουθεί το μεγαλύτερο μέρος του ρεπορτάζ που είχε δημοσιευθεί στον «Ριζοσπάστη» στις 5 Σεπτεμβρίου 2004. Με τη βοήθεια παλιών μεταλλωρύχων είχαν ζωντανέψει στιγμές εφιαλτικές και ηρωικές ταυτόχρονα:

«Με τη βοήθεια του 84χρονου σήμερα Γιώργου Λιβάνιου, μοναδικού εν ζωή προέδρου του σωματείου των μεταλλωρύχων (1958-’60), και αναφέροντας ορισμένα ιστορικά στοιχεία, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα ελάχιστο στίγμα της γενικότερης κατάσταση που επικρατούσε στα μεταλλεία της Σερίφου.

Ο «Ρ» επισκέφθηκε τον Γ. Λιβάνιο στο σπίτι του, στο νησί. Ο βετεράνος μεταλλωρύχος συνδικαλιστής ξεδιπλώνει μνήμες ιστορικές, στιγμή τη στιγμή, ζωντανεύοντας τις εικόνες από το κάτεργο. Εικόνες εφιαλτικές για τους εργάτες, μα και ηρωικές, περήφανες για την ιστορία που έγραψαν, χαράζοντας το δρόμο για το δίκιο τους.  Έτσι, γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, μας περιέγραψε τις συνθήκες στα μεταλλεία, αλλά και περιστατικά τα οποία του έχουν διηγηθεί παλιότεροι συνάδελφοί του, οι οποίοι δεν είναι πλέον στη ζωή.

Σέριφος : Πηγή ορυκτού πλούτου

Μεταλλωρύχοι στις αρχές του περασμένου αιώνα

Η Σέριφος είχε μεταλλευτική δραστηριότητα αιώνων. Το 1885 ξεκινάει μια σημαντική περίοδος εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου του νησιού (κυρίως του σιδηρομεταλλεύματος) απ’ τον Γερμανό μεταλλειολόγο Αιμίλιο Γρόμαν. Μαζί με την εταιρεία «Σέριφος – Σπηλιαζέζα» αναλαμβάνει εργολαβικά την εξόρυξη. Στο νησί σημειώνεται σημαντική πληθυσμιακή αύξηση, κατά κύριο λόγο εργατών.

 

ΣΟΦΙΑ ΧΟΥΔΑΛΑΚΗ • 21 Αυγουστου 2016 

Δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι…

 

Υπάρχει ένα παιχνίδι που παίζεται εδώ και χρόνια, είναι το παιχνίδι των αριθμών, των μέσων όρων και των οικονομικών δεικτών. Σ’ αυτό το παιχνίδι κερδίζει εκείνος που θα καταφέρει να στρεβλώσει την πραγματικότητα με τον πιο επιστημονικοφανή τρόπο. Όσο και αν θα θέλαμε να ξορκίσουμε την πεζότητά των αριθμών κάτω από το φως του αυγουστιάτικου φεγγαριού, τα νούμερα – κάθε είδους – μας κυνηγάνε να παίξουμε. Μερικές φορές είναι απόλυτα μεγέθη, όπως η επικείμενη αύξηση κατά 12 λεπτά ανά λίτρο βενζίνης. Άλλοτε είναι δείκτες, όπως αυτός που διαβάζουμε τούτες τις μέρες, για το πρωτογενές πλεόνασμα Ιανουαρίου–Ιουλίου, που προέκυψε μεγαλύτερο από το αναμενόμενο κατά 4,1 φορές. Ενίοτε είναι δημοσιεύματα, όπως των Financial Times (12/08/2016), που βγήκαν με τίτλο «Ναι, αλήθεια: Η Ελλάδα εκπλήσσει με την οικονομική της ανάπτυξη» και κάνουν λόγο για αύξηση της παραγωγής, κατά το β΄ τρίμηνο του έτους, σε ποσοστό 0,3%[1]. Πολύ συχνά είναι σκέτα νούμερα με σάρκα και οστά… Ωστόσο, την πραγματικότητα την αντιλαμβανόμαστε και χωρίς αριθμητικά μεγέθη. Την αντιλαμβανόμαστε, ως εξωτερική αντίσταση σε κάθε είδους ανάγκη ή επιθυμία μας. Τα τελευταία χρόνια αυτή η αντίσταση ισχυροποιείται, καθιστώντας όλο και πιο «πραγματικές» τις καθημερινές μας δυσκολίες[2].

Την ίδια μέρα που η βρετανική οικονομική εφημερίδα υπονόησε μια κάποια στροφή προς την ανάπτυξη, κάποιοι από ’μάς – πολύτεκνοι, μονογονεϊκές οικογένειες, άτομα με ειδικές ανάγκες – διαπίστωσαν ότι τα κοινωνικά επιδόματα που δικαιούνται μπήκαν στο στόχαστρο της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. Η κυβέρνηση αποφάσισε ότι, ακόμα και αυτά τα πενιχρά ποσά, αποτελούν εισόδημα και όχι κοινωνική πρόνοια. Συνεπώς, αποφάσισε να τα χρεώσει με φόρο «εισφοράς  αλληλεγγύης» εκτιμώντας, ότι εκείνοι που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα οφείλουν να σταθούν αλληλέγγυοι… σε ποιους; Μάλλον, στις κρατικές οφειλές έναντι των τραπεζιτών… Πρόκειται, προφανώς, για ένα νέο είδος «αλληλεγγύης», από τα κάτω προς τα πάνω, που επιβάλλει ακόμα και τη φορολόγηση των αναπηρικών επιδομάτων. Ωστόσο, παραβλέπεται ότι αυτά τα ποσά χορηγούνται για να καλύψουν τη δεδομένη κρατική ανεπάρκεια στην παροχή δομών, υπηρεσιών και υποδομών. Δηλαδή, το κράτος φορολογεί την προσπάθεια αναπλήρωσης της ίδιας, της δικής του ανεπάρκειας.

Χαμένοι έτσι κι αλλιώς

Σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των ιδιωτών προς το Δημόσιο - αφορούν κυρίως χρέη προς την εφορία - αυξήθηκαν τον Ιούνη κατά 1,223 δισ. ευρώ (0,7% του ΑΕΠ μέσα σε ένα μήνα), φτάνοντας τα 6,8 δισ. ευρώ, έναντι 5,584 το Μάη. Οι οφειλέτες υπολογίζονται περίπου στα 4 εκατ. και μόνο το 25% εξ αυτών θεωρείται από το Δημόσιο ικανό να πληρώσει μέρος των οφειλών του, ακόμα και με αναγκαστικά μέτρα. Αρα, τα μέτρα που παίρνει τώρα η κυβέρνηση για να εκβιάσει την είσπραξη των οφειλών, θα φέρουν σε δυσχερέστατη θέση εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, που και να θέλουν δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους οφειλές. 

 

Από την άλλη, βέβαια, το Δημόσιο χρωστούσε στους ιδιώτες περίπου 6 δισ. ευρώ μέχρι τον περασμένο Ιούνη, από επιστροφές φόρων, προμήθειες και άλλα. 

 

Εκτός του ότι αυτές οι οφειλές αξιοποιούνται από τους εργοδότες για να κρατούν απλήρωτους και ομήρους τους εργαζόμενους, ή κάποιοι άλλοι, που δεν κάνουν δουλειές με το Δημόσιο, να ενισχύουν τη θέση τους στον ανταγωνισμό, η μη καταβολή τους είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο ο προϋπολογισμός καταγράφει πρωτογενές πλεόνασμα. Τι δείχνει αυτό; Οτι είτε χρωστάνε, είτε τους χρωστάνε, τα λαϊκά στρώματα είναι τα μόνιμα υποζύγια και τα θύματα της πολιτικής που μέσω και της φορολογίας αναδιανέμει τον πλούτο υπέρ του κεφαλαίου.

Ολυμπιονίκες της συναλλαγής ή της αλλαγής;!

Καθώς οι κοπέλες ετοιμάζονται να εκκινήσουν σ’ έναν δύσκολο δρόμο ταχύτητας στο μυαλό έρχονται εικόνες παλιές, τις οποίες κάποιος δεκαοχτάχρονος θα τις έλεγε μέχρι και αρχαίες! Δεκαετίες πίσω σε μιαν άλλη εποχή! Την θυμάμαι από έξω εκείνην την κούρσα! Μπορώ να την περιγράψω μέτρο προς μέτρο, εναλλαγή την εναλλαγή αθλήτριας στο δρόμο προς τον τερματισμό! Σπουδαία κούρσα με πρωτοφανή και αναπάντεχα χαρακτηριστικά! Ταυτόχρονα έρχεται στο μυαλό η εικόνα εκείνου του αθλητή που από τη χαρά του για την νίκη έκανε άλμα που αν αυτό γινόταν στο στίβο θα ξεπερνούσε τον πρώτο στο άλμα εις ύψος!

Μας τάραξαν τότε οι Ολυμπιονίκες ο ένας περιφερόμενος και κάνοντας δηλώσεις για το πόσα παγωτά έφαγε μετά τον αγώνα, τα οποία είχε στερηθεί χάριν του αγώνα και η άλλη ζητωκραυγάζοντας για την Ελλάδα! Τα χρόνια πέρασαν και οι δύο Ολυμπιονίκες έγιναν πολιτικοί συστημικών κομμάτων καταλαμβάνοντας θέσεις και τσακίζοντας με μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους τον λαό που τότε, όταν κέρδιζαν, συγκινήθηκε και πανηγύρισε μαζί τους τα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια! Βγήκε στους δρόμους τότε ο λαός, τους υποδέχτηκε σαν ήρωες κι εκείνοι επεδείκνυαν τα χρυσά τους μετάλλια για να κρύψουν τα μνημόνια και τις λαιμητόμους που είχαν στις αποσκευές τους!

ΣΤΑΥΡΟΙ, Φώτης Αγγουλές

Από herko στο Αυγ 20, 2016 Λογοτεχνία

 

Τόσοι σταυροί που στήθηκαν
τόσοι σταυροί που θα στηθούνε,
εμάς μονάχα με σταυρούς
μπορούν να μας μετρούνε.

Σταυροί, παντού σταυροί.

Είμαστε “οι αδάκρυτοι κι οι αγέλαστοι”.
Δεν κλαίμε, ούτε γελούμε.
 
Τα σπίτια μας καπνίζουνε
πεινούνε τα παιδιά μας, δεν λυγούμε
ήρθαμε να χαράξομε του πόνου μας τα σύνορα
και στήνουμε σημάδια και περνούμε.
 
Σταυροί, παντού σταυροί.

Φρούδες ελπίδες

 

Φρούδες ελπίδες

 

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για άλλο ένα «κατόρθωμά» της: Μειώνει την ανεργία! Και πασχίζει να το πιστωθεί πολιτικά, προβάλλοντας κάλπικη αισιοδοξία ότι έρχεται ανάκαμψη, άρα αρχίζουν να δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Επομένως, εργαζόμενοι και άνεργοι μπορούν επίσης να αισιοδοξούν για καλύτερες μέρες. Η χτεσινή «Αυγή», μάλιστα, γράφει στο πρωτοσέλιδο για «δυναμική στην αγορά εργασίας». Που σημαίνει ότι δημιουργούνται συνθήκες γοργής μείωσης της ανεργίας. Και πασχίζει να το τεκμηριώσει με επιχειρήματα όπως: «Για έκτο συνεχή μήνα αυξάνεται η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα (...) Η αύξηση της μισθωτής απασχόλησης τον Ιούλιο ήταν η υψηλότερη καταγεγραμμένη από το 2001 μέχρι σήμερα για αυτόν το μήνα (...) Σχεδόν 20.000 νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν τον φετινό Ιούλιο, με ενθαρρυντική την παράμετρο ότι η αυξητική τάση εμφανίζει διάρκεια». Δεν μπορεί να κρύψει, βεβαίως, ότι πάνω από τις μισές νέες θέσεις είναι ελαστικής απασχόλησης. Το αποδίδει, όμως, στην κρίση και μιλά για «στοίχημα να συνδυαστεί η αύξηση της απασχόλησης με την επαναφορά της "κανονικότητας" στην αγορά εργασίας». Αν έτσι, όμως, έχουν τα πράγματα, προς τι τα πανηγύρια για «δυναμική»; Είναι το «τυρί στη φάκα» σε εργαζόμενους - ανέργους ότι αφού με την πολιτική της η κυβέρνηση αυξάνει τις θέσεις εργασίας, ε, πού θα πάει, θα φέρει και την «κανονικότητα»...

Η Νάντια Κομανέτσι και η χειραγώγηση της ιστορίας από την προπαγάνδα των μέσων «ενημέρωσης» του κεφαλαίου

Με την ευκαιρία της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο, η Ρουμανική Εθνική Τηλεόραση (TVR) σκάρωσε ένα προκατειλημμένο ντοκιμαντέρ για τη αθλήτρια Νάντια Κομανέτσι, που το 1976 στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μόντρεαλ, κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορία βαθμολογία 10 στις παράλληλες μπάρες, αποκτώντας έτσι το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο σε τρία αθλήματα (ενόργανη, δοκός ισορροπίας και παράλληλες μπάρες). Η αθλήτρια έχει γίνει από τότε ένας θρύλος του αθλήματος, παγκόσμια αλλά και στη Ρουμανία, σοσιαλιστική τότε, όπου ο αθλητισμός, σε αντίθεση με τώρα, είχε μια ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση στην κοινωνία, χωρίς να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπως στη Δύση. Στην πραγματικότητα, σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες, οι τέχνες, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός αποτελούν τα θεμέλια της εκπαίδευσης, στην οποία ενσωματώνονται τα επιτεύγματα των εκπροσώπων τους σε όλους τους τομείς της. Ο ρουμανικός αθλητισμός είχε την μεγαλύτερη δόξα του κατά τη διάρκεια των σοσιαλιστικών χρόνων, ειδικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ (1976), στην Μόσχα (1980), στο Λος Άντζελες (1984) και στην Σεούλ (1988) και ξεκίνησε μια αργή πτώση από τότε, που αντιστοιχεί με αυτήν που συνέβη και σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, οικονομία και πολιτισμό ή ακόμα και στο δημογραφικό.

Σε σχέση με τον αθλητισμό, από τα 302 ολυμπιακά μετάλλια που κέρδισαν οι Ρουμάνοι αθλητές, τα 200 από αυτά συλλέχθηκαν σε δέκα διοργανώσεις που πραγματοποιήθηκαν από το 1945-1989 (Ρουμανία Σοσιαλιστική) και μόνο 102 για τις υπόλοιπες δέκα.

Σε κάθε περίπτωση, στους τελευταίους δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Πεκίνο το 2008 και στο Λονδίνο το 2012, μόνο 8 και 9 μετάλλια αποκτήθηκαν, αντίστοιχα, ένας γελοίος αριθμός σε σχέση με τα περασμένα χρόνια, όταν οι εργαζόμενοι είχαν την εξουσία.

Στρώνουν το έδαφος για νέες αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης

Με διαφορετικές εκθέσεις, ΔΝΤ, Γιούρογκρουπ και Bundesbank επικαλούνται τη γήρανση του πληθυσμού και συστήνουν την παράταση του εργάσιμου βίου

Από παλιότερη κινητοποίηση για το Ασφαλιστικό

 

Στην κατεύθυνση περαιτέρω αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στην Ευρωζώνη και ιδιαίτερα σε οικονομίες των κρατών «που βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση», και συγκεκριμένα στην Ελλάδα, στην Ισπανία και την Πορτογαλία, δείχνει έκθεση «μελετητών» του ΔΝΤ, που δημοσιεύθηκε σε ιστολόγιό του.
Στην έκθεση με τίτλο «Το εργατικό δυναμικό της Ευρωζώνης γερνάει και αυτό στοιχίζει στην ανάπτυξη», το ΔΝΤ «αποφαίνεται» πως την επόμενη 20ετία ο αριθμός των συνταξιούχων θα αυξηθεί σε σχέση με τον πληθυσμό σε παραγωγική ηλικία (15 - 64 ετών), ενώ και το ποσοστό των εργαζομένων ηλικίας από 55 έως 64 ετών θα αυξηθεί από το 15% στο 20%. Μάλιστα, χωρίς καν να προσδιορίζονται άλλοι παράγοντες, όπως, για παράδειγμα, οι νέες κερδοφόρες επενδύσεις του κεφαλαίου, η ανάπτυξη νέων τεχνολογιών κ.ά., σπεύδουν να βγάλουν το «συμπέρασμα» ότι οι αλλαγές στη δημογραφική πυραμίδα περιορίζουν την «παραγωγικότητα».

Στο «διά ταύτα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, «τα συσσωρευμένα χρόνια εργασιακής εμπειρίας θα μπορούσαν να κάνουν τους εργαζομένους μεγαλύτερης ηλικίας πιο παραγωγικούς». Σύμφωνα με το ΔΝΤ, «παρότι είναι δύσκολο να γίνουν γενικεύσεις σε όλα τα επαγγέλματα, με βάση τη βιβλιογραφία προκύπτει ότι η παραγωγικότητα αρχικά αυξάνεται με βάση την ηλικία, φτάνοντας στο ανώτατο σημείο της ανάμεσα στα 40 και τα 50 έτη».

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

 

Το κάψιμο βιβλίων και τα «ιδανικά» της Χρυσής Αυγής

 

Το καθεστώς του Ι. Μεταξά, το οποίο έχουν ως ένα από τα πρότυπα τους οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, έκαιγε βιβλία. Σαν σήμερα, 16 Αυγούστου 1936, είχαν οργανωθεί τέτοιου είδους τελετές από τους πολιτικούς προγόνους των χρυσαυγιτών. Σε τελετές,  όπως αυτές των ναζιστών, έκαιγαν βιβλία, τα οποία είχαν κατασχέσει οι υπηρεσίες της ασφάλειας από βιβλιοπωλεία μέχρι από σπίτια συλληφθέντων.

Το  «εθνικό καθεστώς» (έτσι το ονόμασαν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής το φετινό αφιέρωμα τους για την 4^η Αυγούστου) έκαψε βιβλία που το περιεχόμενο τους αποτελεί περιουσία για την ανθρωπότητα. Δεν …περιορίστηκε σε κομμουνιστικά έργα των κλασικών του μαρξισμού. Κάηκαν, σε δημόσιους χώρους, έργα του Ντοστογιέφσκι, του Φρόυντ, του Τσβάιχ, του Γκόρκυ, του Γκαίτε, του Τολστόι, του Παπαδιαμάντη και πολλών άλλων που «εκτίμησε» το καθεστώς.

Εκλογολογία..

.

Θα γίνουν ή όχι εκλογές; Τα αστικά ΜΜΕ αναλώνονται το τελευταίο διάστημα σε μια ακατάσχετη εκλογολογία με διάφορες αφορμές, αποδίδοντας το γεγονός στην κυβέρνηση λόγω εκλογικού νόμου και στη ΝΔ ως αιχμή της στρατηγικής της. Βεβαίως, μέσα στην εκλογολογία όλες οι αστικές δυνάμεις κάνουν λόγο για την ανάγκη σταθερών κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα, τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα εφαρμόζονται εντατικά, ενώ προετοιμάζονται νέα τέτοια μέτρα για την επόμενη «αξιολόγηση». 

 

Η κυβέρνηση προτάσσει ως επιτυχία της το «ματοβαμμένο» πρωτογενές πλεόνασμα από το τσάκισμα του λαού και ως δείγμα ότι έρχεται ανάκαμψη, άρα ως απόδειξη αποτελεσματικότατης διαχείρισης για την ενίσχυση του κεφαλαίου. 

 

Με τη ΝΔ να διαγκωνίζεται στο ίδιο ζήτημα της διαχείρισης ως ικανή για καλύτερα αποτελέσματα. Αποπροσανατολιστική προπαγάνδα, αφού με την εκλογολογία βάζουν πλαστό δίλημμα στο λαό, όταν η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχίζει με όποιο αστικό κόμμα ή κόμματα στην κυβέρνηση, ενώ πασχίζουν να τον πείσουν να αναδείχνει ισχυρές αστικές κυβερνήσεις (σταθερές), που καταστρέφουν τη ζωή του και να συναινεί στην εχθρική για τον ίδιο πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Μονόδρομος η αντεπίθεση.

Τσι(π)ριμώκος…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τσι(π)ριμώκος…

 Ο κ.Τσίπρας, αυτός που ξεπούλησε από αεροδρόμια και Ελληνικό μέχρι λιμάνια και τρένα, επικαλείται… «αρχές»!

   Ο κ.Τσίπρας που θα έδινε την 13^η σύνταξη αλλά έκοψε από τους συνταξιούχους ακόμα και το ΕΚΑΣ, επικαλείται… «αξίες»!

   Ο κ.Τσίπρας που (με τις ψήφους του Σαμαρά, του Βορίδη, του Βενιζέλου, του Λοβέρδου, του  Θεοδωράκη και του Γεωργιάδη) επέβαλε το δικό του, το τρισχειρότερο Μνημόνια, το «Μνημόνιο Τσίπρα», εμφανίζεται στον δημόσιο βίο επικαλούμενος την «ασπίδα των …(αριστερών) ιδεών» του!

    Ο κ.Τσίπρας, αυτός που ξεπούλησε το «Όχι» του ελληνικού λαού, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί επικαλείται το… δημοψήφισμα!

Μπ. Μπρεχτ: Η τέχνη μπορεί να πάρει θέση στο πλευρό των πολλών

Μπ. Μπρεχτ: Η τέχνη μπορεί να πάρει θέση στο πλευρό των πολλών

ΑΠΟ 6STOP 

Επιμέλεια Ηρακλής Κακαβάνης //

Σαν σήμερα, 14 Αυγούστου του 1956 πέθανε ο κομμουνιστής Γερμανός ποιητής Μπ. Μπρεχτ.

«Μεγάλωσα σαν γιος καλοστεκούμενων ανθρώπων. Οι γονείς μου μού φορούσαν γιακά, μ’ έμαθαν τις συνήθειες εκείνων που έχουν υπηρέτες και με δίδαξαν πώς να διατάζω. Αλλά, όταν μεγάλωσα και είδα γύρω μου, οι άνθρωποι της τάξης μου δεν μ’ άρεσαν, το να διατάζω δεν ήταν του γούστου μου, ούτε και το να με υπηρετούν. Γι’ αυτό εγκατέλειψα την τάξη μου και συντρόφεψα με τους μικρούς, φτωχούς ανθρώπους».

Επίκαιρος αφού τα θέματα που διαπραγματεύεται τo έργο του επανέρχονται με σφοδρότητα στη ζωή μας.

Με το πλούσιο έργο του, δεκατρείς χιλιάδες σελίδες -και πάνω- στις οποίες περιλαμβάνονται θεατρικά έργα, ποιήματα, πεζά, θεωρητικά κείμενα για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τη λογοτεχνία, μελέτες, σχόλια, σημειώσεις, ημερολόγια, ο μεγάλος Γερμανός επαναστάτης διανοητής έδωσε έναν ασυμβίβαστο αγώνα για να ερμηνεύσει τον κόσμο που έζησε κάτω από τη σκοπιά της πάλης των τάξεων.

Χωρίς ελπίδα και προοπτική…

Εκτός δουλειάς, εκτός εκπαίδευσης, δίχως προοπτική και ελπίδα. Τη λίγο – πολύ γνώριμη, όσο και οδυνηρή, πραγματικότητα που βιώνει ο λαός ήρθαν να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία της Eurostat, που δείχνουν ότι πάνω από ένας στους τέσσερις νέους, ηλικίας 20 – 24 ετών στην Ελλάδα (26,1%), δεν έχει απασχόληση, ούτε βρίσκεται σε πρόγραμμα εκπαίδευσης ή κατάρτισης, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2015. Το ποσοστό αυτό κατατάσσει την Ελλάδα στη δεύτερη υψηλότερη θέση στην ΕΕ, μετά την Ιταλία (31,1%), ενώ στην τρίτη θέση βρίσκονται η Κροατία και η Ρουμανία (24,1%) και ακολουθούν η Βουλγαρία (24%), η Ισπανία και η Κύπρος (22,2%). Στην ίδια κατάσταση, δηλαδή χωρίς εκπαίδευση, εργασία ή κατάρτιση, βρίσκονται περίπου 5 εκατομμύρια νέοι ηλικίας 20 – 24 ετών (17,3%) στην ΕΕ.

Ειδικότερα, το 2015 οι νέοι ηλικίας 20 – 24 ετών στην Ελλάδα, σε ποσοστό 49,7%, βρίσκονταν μόνο σε κάποιο πρόγραμμα εκπαίδευσης (έναντι 33% στην ΕΕ), κατά 4,8% βρίσκονταν σε πρόγραμμα εκπαίδευσης με παράλληλη απασχόληση (έναντι 17% στην ΕΕ), ενώ κατά 19,5% είχαν κάποια απασχόληση (έναντι 32,6% στην ΕΕ). Σημειώνεται ότι οι νέοι ηλικίας 15 – 29 ετών αντιστοιχούν στο 17% του πληθυσμού της ΕΕ (περίπου 90 εκατομμύρια).

Να σημειώσουμε εδώ ότι ακόμα και για τις περιπτώσεις που βρίσκονται «σε κάποιο πρόγραμμα εκπαίδευσης» ή «είχαν κάποια απασχόληση» δεν διευκρινίζεται το είδος της εκπαίδευσης και απασχόλησης. Με δεδομένα τα παντός είδους προγράμματα συγκάλυψης και ανακύκλωσης της ανεργίας, αλλά και την έκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, είναι φανερό ότι και πέραν αυτού του 26%, πολλοί νέοι άνθρωποι φυτοζωούν περιπλανώμενοι από πρόγραμμα σε πρόγραμμα ή αναγκάζονται να δουλεύουν σχεδόν τζάμπα.

FacebooΑνταλλαγGoogle+

Φιντέλ Κάστρο: «Που είναι η επιτυχία του Καπιταλισμού;»

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Με αφορμή την συμπλήρωση 90 χρόνων από τη γέννηση (13 Αυγούστου) του σπουδαίου κουβανού επαναστάτη και ηγέτη, Φιντέλ Κάστρο, παραθέτουμε αποσπάσματα λόγων του ίδιου για τον Καπιταλισμό. Έναν Καπιταλισμό που τον έχει περιγράψει συνοπτικά ως «απεχθή, πρόστυχο και βρώμικο». Η συντριπτική πλειοψηφία των παρακάτω αποσπασμάτων είναι από την- εξαιρετικά δύσκολη για την Κούβα- περίοδο των αρχών της δεκαετίας του ’90, κατά τη διάρκεια των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Ευρώπη και ως εκ τούτου αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.

“Οδηγούμαστε από τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού. Ο Καπιταλισμός και η πολιτική του ιδεολογία, οι μεγαλογαιοκτήμονες και η αστική τάξη οδηγούνται απ’ τον ιδεαλισμό και την προσωπική ιδιοτέλεια, από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, από εθνική ιδιοτέλεια, από αισθήματα μίσους και από ίντριγκα- αυτός είναι ο λόγος που οι αστοί, οι καπιταλιστές και οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν μόνιμα να κρατούν τον κόσμο σε μια κατάσταση πολέμου”.

• Ομιλία στο ανατολικό Βερολίνο, 1972.

* * *