Ανέκδοτα… της πληρωμής

Γράφει ο Cogito ergo sum // Ατέχνως

Ήταν ένα κουαρτέτο, ένας Μπάμπης κι ένας έλληνας. Και λέει το κουαρτέτο: «έχουμε κρίση και για να βγούμε από την κρίση πρέπει να πληρώσετε». Και λέει ο Μπάμπης στο κουαρτέτο: «καλά τα λες, πρέπει να πληρώσουμε». Και μετά, λέει στον έλληνα: «άκουσες; βγάλε το πορτοφόλι σου». Και τον ρωτάει ο έλληνας: «και γιατί δεν βγάζεις εσύ το δικό σου;». Και του απαντάει ο Μπάμπης: «γιατί η δουλειά η δικιά μου δεν είναι να πληρώνω αλλά να πείθω εσένα να πληρώσεις». Και λέει ο έλληνας με απορία: «μα εγώ δεν μπορώ να πληρώσω επειδή είμαι άνεργος». Κι ενώ το κουαρτέτο βάζει τα γέλια, ο Μπάμπης απαντάει: «μα γι’ αυτό πρέπει να πληρώσεις, για να έρθει η ανάπτυξη και να ξαναβρείς δουλειά». Παραξενεύεται ο έλληνας και στρέφεται στο κουαρτέτο: «δηλαδή, άμα πληρώσω θα μου δώσετε ανάπτυξη;». Και λέει το κουαρτέτο: «όχι έτσι ακριβώς αλλά θα δώσουμε τα λεφτά σου σε κάτι τραπεζίτες κι αυτοί με την σειρά τους θα τα δώσουν σε κάτι βιομήχανους που μ’ αυτά θα φτιάξουν εργοστάσια όπου θα βρεις δουλειά». Και ξαναρωτάει ο έλληνας το κουαρτέτο: «ποιοί βιομήχανοι θα φτιάξουν εργοστάσια; αυτοί που κλείσανε το εργοστάσιο όπου δούλευα και με βγάλανε στην ανεργία;». Το κουαρτέτο κοιτάζει απηυδισμένο τον έλληνα που δεν καταλαβαίνει. Και τότε πετιέται ο Μπάμπης και λέει αυστηρά στον Ελληνα: «άσε ρε τις ερωτήσεις και πλήρωνε, που θες και εξηγήσεις».

The X-Files

Ένας νέος που μας ήρθε απο τα παιλιά! 

Μητσοτάκης: Σύντομα θα έχουμε σχέδιο διεξόδου από την κρίση!

Καταγγέλλω δυο ματάκια που μου κόβουμε τον ύπνο με πειράζουν απ’ αντίκρυ με κοιτούν ορθάνοικτη!

Με φωτιές κοντά μου παίζουν θα με κάψουν καμιά ώρα
παίζουν πλάι μου σαν παιδάκια νιώθετε τη συμφορά μου;
Διατάξτε να τα πιάσουν θα μπορούσατε εσείς τώρα
φυλακή να μου τα βάλετε για να σωθούμε!

Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες: Ιδιωτικά κέρδη, με τα δικά μας λεφτά….

ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ • Ημεροδρόμος

Το Λεκανοπέδιο της Αττικής, είναι μια χαρισματική τοποθεσία, που η φύση, της τα έδωσε όλα, χωρίς καμιά τσιγκουνιά. Στο χώρο αυτό, σε διαφορετικά σημεία, υπάρχουν δύο ¨φιλέτα γης¨, για τα οποία επανειλημμένα έχω αναφερθεί μέσα από τον πάντα φιλόξενο «Ημεροδρόμο».

Το ένα βρίσκεται στο Δήμο Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας και είναι το πρώην ποδοσφαιρικό γήπεδο της ΑΕΚ, στο οποίο στεγάζονταν και άλλα Ολυμπιακά Αθλήματα. Το άλλο, στο Δήμο της Αθήνας, είναι το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Σε αυτούς τους δύο χώρους, κάνουν κουμάντο (υποτίθεται) τα ερασιτεχνικά τμήματα των δύο μεγάλων συλλόγων.
Δυστυχώς όμως, στην ουσία κάνουν ότι θέλουν τα ¨αφεντικά¨ των ΠΑΕ οι κ. κ. Αλαφούζος και Μελισσανίδης.

Οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες (ΠΑΕ), ως γνωστό δεν είναι αθλητικά σωματεία, δεν παράγουν αθλητισμό. Είναι ιδιωτικές εμπορικές επιχειρήσεις που ανήκουν στους μετόχους τους.
Από την άποψη αυτή, η απόφαση να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή των γηπέδων των δύο ομάδων από την Περιφέρεια, δηλαδή με λεφτά των φορολογουμένων, είναι πολλαπλώς απαράδεκτη. Είναι σα να κτίζει το κράτος, με δικά μου και δικά σας λεφτά, τα εργοστάσια, τα οποία θα παραδίδει κατόπιν στους βιομήχανους προς εκμετάλλευση. Είναι σαν να ναυπηγεί, με τα δικά μας λεφτά, πλοία, που θα παραδίδει μετά προς εκμετάλλευση στους εφοπλιστές…

Να γίνουμε Βουλγαρία ή Πορτογαλία;

Απο  Cogito ergo sum

 

Για να ολοκληρώσουμε το θέμα που κουβεντιάζαμε χτες, πρέπει να προσθέσουμε μερικά στοιχεία ακόμη. Εκτιμώ πως αυτό είναι απαραίτητο επειδή, όσο κι αν ακούγεται εξοργιστική η σύνδεση της ανάπτυξης με τον εργασιακό μεσαίωνα, θα υπάρχουν πάντοτε οι θαυμαστές τού Φρήντμαν (όπως οι δικοί μας Μάνος και Ανδριανόπουλος), οι οποίοι θα ισχυρίζονται ότι απότοκο της ανάπτυξης (όταν αυτή βαθύνει και επεκταθεί) θα είναι και η βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να επισημάνουμε ότι όλες -κι όταν λέμε όλες, εννοούμε όλες ανεξαιρέτως- οι χώρες που αναζήτησαν την "διάσωσή" τους στην βοήθεια διεθνών οργανισμών (π.χ. ΔΝΤ, ΕΜΣ κλπ) επέστρεψαν στην ανάπτυξη, άσχετα με το πόσο βαθειά ήταν η ύφεση στην οποία είχαν βυθιστεί. Μόνο που αυτή η ανάπτυξη ήταν πρόσκαιρη σε όλες τις περιπτώσεις. Κι αν τα παραδείγματα χωρών της Αφρικής μπορούν να δεχθούν ποικίλες ενστάσεις ("έλα μωρέ, το Σουδάν και την Σομαλία βρήκες για παράδειγμα;"), δεν μπορεί να γίνει το ίδιο με την Βραζιλία ή την Τουρκία, οι οποίες άφησαν πίσω τους την μετα-ΔΝΤ άνθηση και επέστρεψαν στα προβλήματα.

Η εξέλιξη του δημόσιου χρέους της Πορτογαλίας. Η μεθόδευση για προσφυγή σε διάσωση άρχισε το 2010..

Αυτή η εξέλιξη είναι απολύτως λογική για όσους έχουν στοιχειώδη νου και ψήγματα οικονομικών γνώσεων. Στην αρχή, υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των εκάστοτε δανειστών, η ανάπτυξη καταγράφεται ως ορμητική λόγω του πλεονασματικού εξωτερικού ισοζυγίου, το οποίο "χτίζεται" με τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις (ως γνωστόν, το άλφα και το ωμέγα όλων των προγραμμάτων "διάσωσης" είναι οι αποκρατικοποιήσεις). Όταν πουλάς ό,τι μπορεί να πουληθεί, από αεροδρόμια μέχρι αιγιαλούς κι από πετρέλαια μέχρι ραδιοσυχνότητες, εισρέει χρήμα από τους ξένους αγοραστές, οπότε το εξωτερικό σου ισοζύγιο (πιο σωστά: ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών) καταγράφει περισσότερες εισπράξεις από πληρωμές.
Το κακό είναι πώς το ξεπούλημα δεν μπορεί να συνεχιστεί στον αιώνα τον άπαντα. Κάποτε φτάνει και η στιγμή που δεν έχεις τι άλλο να πουλήσεις. Κι επειδή πουλώντας δεν πλουτίζεις (αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να συγχαίρουμε όλους τους ακαμάτηδες που ζουν ξεκοκκαλίζοντας κληρονομιές), εκείνη η στιγμή θα οριοθετεί και την επιστροφή σου στην ύφεση. Διότι, εκτός από το ότι δεν σου έχει μείνει πια χρυσαφικό για χρυσαφικό στο σεντούκι, με το ξεπούλημα έχεις χάσει και όλα τα έσοδα που είχες από την λειτουργία και εκμετάλλευση των περιουσιακών στοιχείων που πούλησες. Παράλληλα δε, ξυπνάς κι από τον ύπνο όπου ονειρευόσουν υπεραυξημένα φορολογικά έσοδα, αφού διαπιστώνεις πως ναι μεν οι αγοραστές κονομάνε από όσα εσύ τους χάρισες μπιρ-παρά αλλά τα κέρδη τους διοχετεύονται σε ένα δαιδαλώδες σύστημα υπεράκτιων και εξωχώριων εταιρειών και δεν μένει δεκάρα για να φορολογήσεις.
Προχωρούμε. Έχουμε πει κατ' επανάληψη ότι τότε που φωνάξαμε "βοήθεια" από το Καστελλόρριζο, το δημόσιο χρέος μας βρισκόταν στο 120% του ΑΕΠ περίπου, ενώ σήμερα, μετά από έξι χρόνια "διάσωσης" και με το τρίτο στην σειρά μνημόνιο να τρέχει, έχει φτάσει στο 180% του ΑΕΠ. Βέβαια, οι δοκησίσοφοι αναλυτές αποδίδουν αυτή την άσχημη εξέλιξη στην αβελτηρία των ελληνικών κυβερνήσεων, επειδή τάχα δεν υλοποίησαν με συνέπεια τα προγράμματα προσαρμογής και, κυρίως, επειδή καθυστερούν την ολοκλήρωση των αποκρατικοποιήσεων. Ναι, αλλά η Πορτογαλία, παλληκάρια μου; Τί έγινε με την Πορτογαλία που ήταν "μαθητής-υπόδειγμα" αλλά το δημόσιο χρέος της πήγε από το προμνημονιακό 71,7% του ΑΕΠ στο 130% σήμερα;
Ας πούμε ότι αυτή η εκρηκτική αύξηση των ποσοστών δεν λέει όλη την αλήθεια. Εν μέρει αυτό είναι σωστό. Στην περίπτωση της Ελλάδας, για παράδειγμα, το 120% του 2009 αναφερόταν σε ΑΕΠ 250 δισ. ενώ το τωρινό 180% αναφέρεται σε ΑΕΠ 175 δισ., οπότε μιλάμε για μικρή αύξηση σε απόλυτα νούμερα. Ναι, αλλά πώς θα επιστρέψει το ΑΕΠ στα 250; Με την ανάπτυξη; Ποιά ανάπτυξη; Αυτή που θα βασίζεται στις δουλειές τις οποίες θα κάνουν οι ξένοι που αγόρασαν κοψοχρονιά την περιουσία μας; Ωραία. Ας δεχτούμε πως έτσι έχουν τα πράγματα (που δεν έχουν) για να πάμε την κουβέντα παρακάτω.
Ας ξαναδούμε τώρα την εικόνα, υποθέτοντας ότι έχουμε επιστρέψει στην ανάπτυξη κι έχουμε ξαναπιάσει τα 250 δισ. ΑΕΠ. Έλα, όμως, που τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην! Τώρα το προϊόν τής δουλειάς μας πάει σε ξένες τσέπες κι εμείς δουλεύουμε σε συνθήκες πολύ χειρότερες από πριν αφού τα δικαιώματά μας έχουν εξαχνωθεί, τα μεροκάματα έχουν καταβαραθρωθεί, οι κοινωνικές παροχές μας έχουν καταντήσει ανέκδοτο, η παιδεία έχει διαλυθεί, οι παροχές υγείας είναι προσιτές μόνο σε λίγους και οι συντάξεις δεν φτάνουν πια ούτε για ένα πιάτο φαΐ. Το μόνο καλό είναι ότι τώρα πια δεν βγαίνουν κάτι γνωστά καθοίκια να μας κατηγορήσουν ότι ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε.

Αν, με όσα είπαμε ως εδώ, η κατάσταση στην Πορτογαλία ηχεί ως κακή, κάνετε λίγη υπομονή διότι είναι πιο κακή απ' όσο νομίζετε. Είπαμε πρωτύτερα ότι το δημόσιο χρέος της Πορτογαλίας έχει φτάσει στο 130% του ΑΕΠ ενώ το δικό μας είναι στο 180%. Όμως, σε αντίθεση με μας, οι πορτογάλοι έχουν ιδιωτικό χρέος πολύ μεγαλύτερο από το δημόσιο. Αν τα αθροίσουμε, τότε η Πορτογαλία μάς ξεπερνάει: το συνολικό της χρέος φτάνει -κρατηθείτε!- το 381% του ΑΕΠ της (εμείς βρισκόμαστε "μόλις" στο 286%) και γίνεται η δεύτερη πιο χρεωμένη χώρα τής Ευρώπης μετά την Ιρλανδία)! Κι αν αυτό δεν σας φαίνεται αρκετά κακό, επιτρέψτε μου να το κάνω ακόμη χειρότερο: το 70% του συνολικού πορτογαλικού χρέους βρίσκεται σε χέρια ξένων!
Και τώρα, μιλήστε μου λίγο για "εθνική ανεξαρτησία", να δω κάτι...

Η δομή του χρέους ορισμένων χωρών. Προσέξτε το ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό συμμετοχής
του ιδιωτικού τομέα (επιχειρήσεις και νοικοκυριά) στο χρέος της Ελλάδας, κάτι που αποδομεί
τον μύθο περί "σπάταλου" λαού, ο οποίος "καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει".

Τελειώνω. Αντί για επίλογο, σας παραπέμπω σε δυο παλιότερα, διαδοχικά οικείμενα, όπου είχαμε ξαναμιλήσει για την Πορτογαλία: "Τα καλά παιδιά" (8/7/2013) και "Καπιταλιστική γενοκτονία" (9/7/2013). Σήμερα, δυόμισυ χρόνια αργότερα, δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να διορθώσω σ' αυτά.
Επιμύθιο: Αφού οι επαΐοντες επιμένουν να μας φέρνουν την Πορτογαλία για παράδειγμα, ας τους κάνουμε το χατήρι να συμφωνήσουμε. Δεν πρόκειται να γίνουμε Βουλγαρία, λοιπόν. Πορτογαλία θα γίνουμε.

Στο κατώφλι της τράπεζας...

 
Στη Γερμανία της ευημερίας και της ανάπτυξης!!!! Ένας άστεγος κοιμάται στην είσοδο μιας τράπεζας. Δεν είναι ο μοναδικός!
 
Η φωτογραφία από το Βερολίνο , όπου το χιόνι έχει καλύψει τα πάντα αυτές τις μέρες.
Όμορφος κόσμος, καπιταλιστικός!

Αναρτήθηκε από sofia 

Bραβείο Νόμπελ; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου*// Ατέχνως

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης επιχειρούν να μαγαρίσουν και να βγάλουν στην αγορά αρχέτυπες χειρονομίες ανθρωπιάς, μεταξύ άλλων και εκείνη των γιαγιάδων της Συκαμνιάς Λέσβου που αγκάλιασαν τους κατατρεγμένους και τους κυνηγημένους. Απώτερος στόχος η εσωτερίκευση από τους ανθρώπους της ηθικής της αγοράς. Κάνουμε κάτι, προσφέρουμε κάτι, εφόσον έχει υλική ανταπόδοση και «ηθική» αμοιβή. Εξάλλου αυτό είναι «επιλέξιμο», όπως εννοιολογείται στην αργκό των ευρωπαϊκών προγραμμάτων κάθε ενέργεια (ατομική ή ομαδική) που οφείλει να συγκλίνει με την φιλοσοφία της αγοράς για να χρηματοδοτηθεί. Από αυτή την οπτική οι υμνητές της αγοράς που θέλουν να δώσουν το βραβείο Νόμπελ  στις «γιαγιάδες» θα ήθελαν να τις εντάξουν επίσης σε ένα πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, όπως είναι ενταγμένες οι περισσότερες ΜΚΟ και άλλες εθελοντικές οργανώσεις. Η έγνοια τους είναι μία  και μοναδική. Μη μείνει τίποτα ανέπαφο, ας πούμε στην προκαπιταλιστική ηθική της Moral Economy, μη μείνει τίποτα χωρίς τιμή. Αφού η ανθρώπινη εργασία απέκτησε τιμή και το προϊόν του ανθρώπινου μόχθου εμπορευματοποιήθηκε, όπως το περιγράφει ο K. Polanyiστο Μεγάλο 

Μετασχηματισμό, δεν μπορεί η πηγαία και εσώτερη ανάγκη για συμπαράσταση στον συνάνθρωπο, που είναι ο δικός μας άνθρωπος, να μην έχει τιμή.

Στο όνομα εκείνων

που ζούνε στη χώρα των άλλων τα σπίτια και
τα εργοστάσια και τα καταστήματα και οι δρόμοι
και οι πόλεις και τα χωριά και οι ποταμοί
και οι λίμνες και τα ηφαίστεια και τα βουνά
ανήκουν πάντοτε σε άλλους
(γι’ αυτό και η αστυνομία και ο στρατός
είναι εκεί προστατεύοντας τους εναντίον μας)

Ρόκε Ντάλτον από το Ελ Σαλβαδορ 

Αλήθεια, ποιός μπορούσε ποτέ να υποψιαστεί πως η θρυλούμενη ανάπτυξη, την οποία εδώ και έξι χρόνια ευαγγελίζονται όλοι οι κυβερνώντες ανεξαρτήτως χρώματος (μπλε, πράσινοι και ροζ), είναι πολύ πιθανό να εισαχθεί τελικά στον τόπο μας από τα Lidl;

Ανάπτυξη (με φτώχεια) από τα Lidl

Αν ήθελε κάποιος να συνοψίσει σε μια φράση την οικονομική κατάσταση των ευρωπαϊκών χωρών, θα μπορούσε να πει, σχεδόν δίχως υπερβολή, πως η ευρωπαϊκή περιφέρεια μετατρέπεται σταδιακά σε περιοχή χαμηλού εργατικού κόστους, με τους πολίτες να μετατρέπονται σε σκλάβους, προς όφελος κυρίως των γερμανικών επιχειρήσεων. Όσο κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται τραβηγμένο ή δογματικό, η αλήθεια είναι πως απεικονίζει την πραγματικότητα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αδήριτης πραγματικότητας συνιστά η αγαπημένη χώρα τής τρόικας, η Πορτογαλία. Η συνέπεια με την οποία οι πορτογαλικές κυβερνήσεις εφάρμοσαν το "πρόγραμμα διάσωσης" έγινε παροιμιώδης: καρατόμησαν χωρίς δεύτερη κουβέντα τις δημόσιες δαπάνες και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, μείωσαν δίχως την παραμικρή αντίρρηση τους μισθούς και τις συντάξεις στο ύψος που τους ζητήθηκε, αύξησαν κατακόρυφα την φορολόγηση των πολιτών, απορρύθμισαν πλήρως την αγορά εργασίας ώστε οι εργοδότες να μπορούν να κάνουν περίπου ό,τι θέλουν, αναμόρφωσαν επί το λίαν αυστηρότερον τους εισπρακτικούς μηχανισμούς δίχως ψευτοτερτίπια προστατευτισμού των ιδιαίτερα αδύναμων και -κυρίως- τήρησαν πιστά το συμφωνημένο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων μέσω του οποίου ξεπουλήθηκε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τής δημόσιας περιουσίας. Όλα έγιναν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άλλωστε, έτσι εξηγείται και το ότι ο στρυφνός, ξινός και αντιπαθητικός γερμανός υπουργός οικονομικών έσταζε μέλι όποτε μιλούσε για την Πορτογαλία.

Μία απίστευτα σαθρή δίκη κατά 24 κατοίκων της Ν.Ευκαρπίας

Κατηγορούνται ότι ... «εθεάθησαν να σταθμεύουν» έξω από το ΣΜΑ

Μαν. Λαμτζίδης:"Βιομηχανία διώξεων" σε βάρος των κατοίκων της Ευκαρπίας

Μία απίστευτη στα χρονικά όσο και προκλητική, για τη  σαθρότητα του κατηγορητηρίου δίκη, διεξάγεται αύριο Παρασκευή 8 Ιανουαρίου, με κατηγορούμενους 24 κατοίκους της Νέας Ευκαρπίας, που θα καθίσουν στο «σκαμνί», με την κατηγορία ότι τα αυτοκίνητά τους ….«εθεάθησαν να σταθμεύουν» (!) έξω από το εργοτάξιο του ΣΜΑ Ευκαρπίας !

Οι 24 κάτοικοι της Ευκαρπίας, παραπέμπονται να δικαστούν με την κατηγορία της τέλεσης πράξεων παράνομης βίας «από κοινού και κατ΄ εξακολούθηση» μόνο και μόνο επειδή τα οχήματά τους …….«εθεάθησαν να σταθμεύουν» έξω από το χώρο του εργοταξίου του ΣΜΑ Ευκαρπίας.

Από τους 24, οι 10 έχουν αθωωθεί επανειλημμένα  μέσα στα τελευταία δύο χρόνια για παρόμοιες «πράξεις παράνομης βίας» με σκοπό την παρεμπόδιση της κατασκευής του ΣΜΑ Ευκαρπίας με αλλεπάλληλες αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις.

Μετά την αυριανή δίκη, ακολουθούν και άλλες: στις 4, στις 25 και στις 29 Φεβρουαρίου.

Όπως δήλωσε ο δικηγόρος Μανόλης Λαμτζίδης, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, αντιπρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Καλαμαριάς και μέλος του Δ.Σ. του ΦΟΔΣΑ:

  «Πρόκειται για μία πραγματική βιομηχανία διώξεων κατοίκων που αγωνίζονται για την αποτροπή της περιβαλλοντικής υποβάθμισης της περιοχής, που στόχο έχουν το φρόνημα των κατοίκων.

Ανθρώπινος δεν γίνεται ο Καπιταλισμός

Γράφει ο Νίκος Μόττας // Ατέχνως

Τον περασμένο Μάη, μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή, ο σημερινός υπουργός Εργασίας Γ.Κατρούγκαλος έλεγε επί λέξει: «Δεν υπάρχει κανένα θέμα μείωσης της κύριας ή της επικουρικής σύνταξης» (18/5). Ο ίδιος ο κ.Κατρούγκαλος, λίγους μήνες αργότερα, στις αρχές Σεπτέμβη, διαβεβαίωνε πως «δεν υπάρχει πρόταση για νέες μειώσεις συντάξεων. Κινούμαστε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση» (2/9). Τον ίδιο μήνα, λίγο μετά τις εκλογές, ο ίδιος επαναδιαβεβαίωνε: «Εμείς επιδιώκουμε να μην μειωθεί καμία σύνταξη και μπορούμε να εγγυηθούμε ότι δεν θα μειωθούν οι κατώτατες και οι μεσαίες συντάξεις οπωσδήποτε» (Real fm, 24/9).

Στην περίπτωση του κ.Κατρούγκαλου ισχύει αυτό που ισχύει και για τον πολιτικό του προϋστάμενο, τον κ.Τσίπρα: οι υποσχέσεις τους έχουν τόση αξιοπιστία, όση τα στόματα που τις εκστομίζουν. Όση αλήθεια περιείχαν τα λόγια περί «σκισίματος των μνημονίων», άλλη τόση περιείχαν και οι διαβεβαιώσεις του υπουργού Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό. Με το νέο του σχέδιο, ο συνταγματολόγος υπουργός της «δεύτερη φορά Αριστερά», ουσιαστικά πάει ένα βήμα παραπέρα τον αντιλαϊκό-αντιασφαλιστικό νόμο 3863/2010, μειώνοντας παλιές και νέες συντάξεις και τσακίζοντας τα δικαιώματα των μελλοντικών συνταξιούχων, στο όνομα του εξορθολογισμού του ασφαλιστικού.

Η Ελλάδα στα χέρια του λαού της

Διαβάζω πολύ συχνά όλο τον τελευταίο καιρό της κρίσης την "πατριωτική" άποψη, ότι το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι κακοί ξένοι μας έβαλαν στο μάτι και ότι πρέπει να περάσει η "Ελλάδα στα χέρια των Ελλήνων" για να υπάρξει λύση.

Η άποψη αυτή ακούγεται με διαφορετικούς τρόπους και από δεξιά και από αριστερά αλλά και από ακροδεξιά-φασιστικά στόματα.

Όσο πιο σύντομα γίνεται θα πούμε τα εξής:

Ο ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2016, ΜΕ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

            Στις 29-7-14, στη συνεδρίαση για τον Προϋπολογισμό του 2015 της Επιτροπής Διαβούλευσης, ο πρώην δήμαρχος κ. Σαραμάντος δήλωνε :

«Οι παλιότεροι, όπως το 2010, πλασματικοί και εικονικοί Προϋπολογισμοί που παρουσίαζαν 48 εκατομμύρια στα έσοδα των 3 δήμων που συνενώθηκαν, ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα στον Προϋπολογισμό του Δήμου δεν θα έχουμε πάνω από 17 - 18 εκατομμύρια στο σκέλος των εσόδων».

Ωστόσο  και ο Προϋπολογισμός του 2011 ήταν φουσκωμένος, 35.690.000 ευρώ, δηλαδή υπολόγιζε τριπλάσια έσοδα από όσα πραγματοποιήθηκαν το 2010) ενώ τα έξοδα ήταν πενταπλάσια των ενταλθέντων του 2010! Τότε, προβλέπονταν ο διπλασιασμός εσόδων από ανταποδοτικά τέλη (6 εκατ. από 3). Ο κρινόμενος Προϋ/σμός του 2016, προτείνει μόνο 3.666.000 ανταποδοτικά τέλη, τριπλασιάζει όμως τους φόρους και τις εισφορές (1,5 εκατ. από 458 χιλ.).

 Από το 2011, υπολογίζονταν οι κρατικές επιχορηγήσεις για επενδύσεις και έργα 3 φορές λιγότερο από ότι την προηγούμενη χρονιά, προβλεπόταν η μείωση των επιχορηγήσεων για λειτουργικές ανάγκες 25%, ενώ τώρα η δημοτική αρχή προσπαθεί να τις κρατήσει στο προηγούμενο ύψος των 4,5 εκατ., χωρίς καμία διεκδίκηση αύξησής τους. Για τις επιχορηγήσεις έργων, επαναλαμβάνει το ποσό του 2015, 6.359.000 ευρώ που αφορά την αποχέτευση Πεντάλοφου- Νεοχωρούδας, αυξάνοντας έτσι τεχνητά τον Προϋ/σμό. Θα διεκδικήσει άραγε δυναμικά, έστω αυτό το έργο; ή το αναφέρει απλά για να εμφανίζεται ο Προϋ/σμός του 2016 στο ύψος των 31 περίπου εκατομμυρίων, όσο και αυτός του 2015; Βέβαια,  ο τελευταίος Προϋ/σμός εκτελέστηκε μόνο κατά 82,5% στο σκέλος των εσόδων ενώ για το σκέλος των εξόδων η δημοτική αρχή δεν μας επέτρεψε τις συγκρίσεις γιατί δεν εμφάνισε τα ποσά των ενταλθέντων εξόδων, γενικά και κατά λογαριασμούς!

Λάθος ο προορισμός, λάθος και το δρομολόγιο

Γράφει ο Cogito ergo sum // Ατέχνως

«Η διαπραγμάτευση θα είναι μέχρι τέλους μια συνεχής καθημερινή μάχη. Όμως, η Ελλάδα δεν είναι πια μόνη της. Με δυνατή φωνή, ξεκάθαρες θέσεις και στέρεα επιχειρήματα, έχει καταφέρει να σπάσει την απομόνωση των προηγούμενων χρόνων.»

Αυτά έγραφε, μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα Αυγή. Όχι πως δεν ξέραμε ότι αυτή η κυβέρνηση αρέσκεται στις σκληρές διαπραγματεύσεις και δεν είναι σαν τις προηγούμενες, που κατάπιναν αμάσητα όλες τις απαιτήσεις των δανειστών. Όμως, δεν βλάφτει να μας θυμίζει κάπου-κάπου ο πρωθυπουργός μας ότι τώρα πια μασάμε καλά την μπουκιά πριν την καταπιούμε κι αν με ρωτήσετε ποια είναι η ουσιαστική διαφορά θα σας απαντήσω πως λυπάμαι που δεν μπορείτε να δείτε καμμιά διαφορά ανάμεσα στις δεξιές και τις αριστερές μπουκιές. Πάντως, όπως και να το κάνουμε, στο λυκαυγές της νέας χρονιάς χρειαζόμαστε γερό στομάχι γιατί έχουμε πολλές μεγάλες μπουκιές να καταπιούμε και, κατά πώς λέει ο πρωθυπουργός, μας περιμένουν δύσκολες διαπραγματεύσεις σε πολλούς τομείς, όπως π.χ.:

"Το μισό του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 0,7% του πληθυσμού" του Μιχάλη Γιαννεσκή

Οι ετήσιες Εκθέσεις Διεθνούς Πλούτου (Global Wealth Reports) του Ινστιτούτου Έρευνας της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse περιέχουν πολλά διαφωτιστικά στοιχεία για τον παγκόσμιο πλούτο

 Τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι η κατανομή του διεθνούς πλούτου γίνεται ολοένα και πιο ανισομερής και, παρά την οικονομική κρίση, οι εκατομμυριούχοι αυξάνουν τον πλούτο τους.

Σύμφωνα με την έκθεση της τράπεζας για το 2015, περίπου ο μισός πλούτος της υφηλίου (το 45,2%) ανήκει στους εκατομμυριούχους, οι οποίοι αποτελούν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Στη δεύτερη θέση βρίσκονται τα εύπορα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν το 7,3% του πληθυσμού και κατέχουν περίπου 40% του πλούτου.

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος

57η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Την 1η του Γενάρη συμπληρώνονται 57 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης. Τότε, την 1η Γενάρη του 1959, που ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από ένα μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Φλουχένσιο Μπατίστα που στήριζε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και θριάμβευσε με την αποφασιστική πάλη του λαού, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική του νησιού στην αμερικανική ήπειρο, ένα παράδειγμα που βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.

Η μακρόχρονη προετοιμασία

Η τελική φάση της Επανάστασης ξεκίνησε στις 2 Δεκέμβρη του 1956, όταν έπειτα από ένα δραματικό ταξίδι, το μικρό πλοίο«Γκράνμα» που είχε ξεκινήσει από το Μεξικό, έφτασε στην παραλία του Νίκερο, ένα μικρό χωριό στην πλαγιά της Σιέρα Μαέστρα της Κούβας. Από τους 82 αποφασισμένους αγωνιστές που αποβιβάστηκαν στη στεριά, κατάφεραν να σωθούν από τα πυρά του στρατού και της αεροπορίας της δικτατορίας μόνο 12. Ανάμεσά τους οι πρωτοπόροι επαναστάτες, ο ηγέτης τους Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του Ραούλ, ο Αργεντινός γιατρός Ερνέστο (Τσε) Γκεβάρα, ο Καμίλο Σινφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα.