«Εθνική γραμμή»

Μπορεί στις κοινοβουλευτικές «παραστάσεις» να σφάζονται σαν τα κοκόρια, αλλά αυτό δεν οφείλεται σε ανυπέρβλητες διαφορές τους. Απεναντίας, στα κρίσιμα για το κεφάλαιο ζητήματα συμφωνούν και επαυξάνουν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης. Ακριβώς αυτή την αλήθεια έχοντας κατά νου, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης συστήνει, σε άρθρο του στη γαλλική «La Tribune» ότι «χρειάζεται ευρωπαϊκή και "εθνική συνεννόηση" για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης». Οπως γράφει, «οι μεγάλες θυσίες των Ελλήνων» (δηλαδή η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης) και το «μεταρρυθμιστικό της πλάνο» αποφέρουν καρπούς και η οικονομία κλείνει με ελαφρά θετικό ρυθμό ανάπτυξης. Εμφανίζονται - αναφέρει - θετικές προοπτικές για την οικονομία «που είναι κρίμα να πάνε χαμένες». Και ακριβώς για να ...μην πάνε χαμένες, ο Δ. Παπαδημούλης υποδεικνύει απ' τη μια στην κυβέρνηση να «τρέξει» το νέο αντιλαϊκό πακέτο και στους «θεσμούς» να κλείσουν την «αξιολόγηση», επιτρέποντας την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, που θα τροφοδοτήσει με ζεστό χρήμα το εγχώριο κεφάλαιο. «Ο χρόνος και οι εξελίξεις πιέζουν, με την "εθνική γραμμή" να είναι αναγκαία», καταλήγει το άρθρο. Προσθέτει έτσι τη φωνή του σ' εκείνες που το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν και ζητούν συναίνεση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, η οποία συν τοις άλλοις θα λειτουργήσει και σαν αμορτισέρ για τις λαϊκές αντιδράσεις απέναντι σε όσα ετοιμάζονται στο παρασκήνιο για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Iστορίες για το παλιό και το νέο

Ο καπιταλισμός είναι το νέο, το καινούργιο το λαμπερό. Ο κομμουνισμός είναι η σκοτεινή και αραχνιασμένη θεωρία που ανήκει στον προηγούμενο αιώνα , που θέλγεται από τις ιδεοληψίες μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Ο καπιταλισμός δεν έχει πια αντίπαλο δέος. Η ηγεμονία του είναι απρόσβλητη και αδιαμφισβήτητη. Η κυριαρχία του αναπόφευκτη και αναπόδραστη.

Η κυριαρχία της εξαθλίωσης είναι όντως απρόσβλητη. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη όλα τα “επιτεύγματα” του καπιταλισμού είναι αντιληπτά δια γυμνού οφθαλμού. Πόλεμοι, προσφυγιά, έλλειψη βασικών ειδών διατροφής, παιδική εργασία, η μία εικόνα. Απ’ την άλλη, οι λαμπερές βιτρίνες της καπιταλιστικής αφθονίας με τους μισθωτούς εργάτες των καπιταλιστικών μητροπόλεων να συνωστίζονται στις ουρές για να αποκτήσουν με δόσεις, το τελευταίο gadget που έχει συναρμολογήσει κάποιο ανήλικο παιδί, με ανταμοιβή ένα πιάτο φαγητό και ένα στρώμα.

Για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και τη στήριξή του από την αστική τάξη

Με αφορμή την αναφορά στη θέση 28 των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του τίθεται το ερώτημα της αποσαφήνισης του χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και γιατί στηρίχθηκε από την αστική τάξη.

Ο προσδιορισμός του πολιτικού στίγματος του ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει καταρχάς τη διευκρίνιση της σχέσης ανάμεσα στην αστική πολιτική και το οπορτουνιστικό ρεύμα. Η οπορτουνιστική πολιτική γραμμή είναι - όσον αφορά την ταξική της ουσία - αστική πολιτική γραμμή, όπως όμως αυτή εκδηλώνεται μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Ενώ, δηλαδή, πρόκειται για πολιτική στήριξης στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου στην οικονομία και την πολιτική, εμφανίζεται με σοσιαλιστικό μανδύα και συνθήματα. Το γεγονός ότι οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις έχουν αντικειμενικά κοινό «πυρήνα» με την αστική ιδεολογία και πολιτική εκφράζεται τόσο στις κατά καιρούς συγκλίσεις ανάμεσα στα οπορτουνιστικά και αστικά κόμματα όσο και στη μετατροπή οπορτουνιστικών κομμάτων σε κόμματα αστικής διακυβέρνησης, ιδιαίτερα σε περιόδους που αυτό κρίνεται αναγκαίο για τον καπιταλισμό.

Πάλη ενάντια στα «κεκτημένα» τους

Το πρώτο θέμα που αναδεικνύει σήμερα ο «Ριζοσπάστης» στο πρωτοσέλιδό του, είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που τεκμηριώνει όσα επαναλαμβάνει διαρκώς το ΚΚΕ: Οτι έξοδος από την καπιταλιστική κρίση για το κεφάλαιο και τα κόμματά του δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από τσακισμένα εργατικά δικαιώματα. Οτι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ανακάμψουν τα επιχειρηματικά κέρδη και αυτή η προϋπόθεση υλοποιείται τα τελευταία οκτώ χρόνια, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης, οποιοδήποτε «μείγμα» κι αν υπερασπίζεται.

Η γραμμή που δίνει η ΕΚΤ, δηλαδή ο ένας από τους «θεσμούς» του κουαρτέτου, προς τα κράτη της Ευρωζώνης, είναι άλλη μια υπενθύμιση του με ποιους έχει να αναμετρηθεί το εργατικό κίνημα, αλλά και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να παλέψει. Η αγωνία που διακατέχει όλο το κείμενο της έκθεσης είναι πώς θα μειωθούν οι μισθοί και φυσικά ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία που προτείνει είναι η πλήρης εξουδετέρωση των κλαδικών και η γενίκευση των επιχειρησιακών συμβάσεων. Η πρόκληση, μάλιστα, είναι ότι αυτό το συνδέει με τη «μη μείωση των θέσεων εργασίας», επαναλαμβάνοντας τον σαφή εκβιασμό προς την εργατική τάξη: «Θέλετε μειώσεις μισθών ή απολύσεις;».

Η Κούβα της ανθρωπιάς – Η Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων σε… αριθμούς

Του Ηλία Ζαχαριουδάκη από το ektopoineoi.wordpress.com

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 3 Φεβρουαριου 2017

 

Όταν η Κούβα δίνει το 42% του προϋπολογισμού για κοινωνικές υπηρεσίες και η Ελλάδα μόλις το 3,58% δεν το λες και… ευχάριστο!

Κούβα, ένα νησί ταυτισμένο με την επανάσταση και την αντίσταση απέναντι στις ΗΠΑ. Μια κοινωνία που μαζί με φυσιογνωμίες όπως ο Φιντέλ Κάστρο και ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα χάραξε τη δικιά της πορεία στην σύγχρονη και παγκόσμια ιστορία. Αυτό το νησί, παρά τις αντιξοότητες, απέχοντας (γεωγραφικά) ελάχιστα από την υπερδύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής συνεχίζει να αντέχει ακόμη και σήμερα, παραμένοντας πιστή στις αξίες και τα ιδανικά της.

Στον προϋπολογισμό που ψηφίστηκε για το 2017, η Κούβα με την αδύναμη οικονομία παρέχει το 42% του προϋπολογισμού της σε κοινωνικές υπηρεσίες ενώ η πιστή στις επιταγές των μνημονίων Ελλάδα, παρέχει μόλις το 3,58%. Τα λόγια είναι περιττά.

Παρακάτω αντιπαραβάλλονται οι πρόσφατα ψηφισμένοι προϋπολογισμοί της Κούβας και της Ελλάδας.

Οι οπαδοί της Ράγιο Βαγιεκάνο προβάλλουν βέτο στην μεταγραφή του Ουκρανού φασίστα Ζοζούλια

H Vallecas [baʎekas] είναι μια γειτονιά της Μαδρίτης αποτελείται από δύο συνοικίες: Puente de Vallecas (πληθυσμός 240.917) και το Villa de Vallecas (πληθυσμός 65.162). H Vallecas ήταν ένα ανεξάρτητο χωριό μέχρι το 1950, όταν έγινε μέρος της Μαδρίτης.Η Vallecas είναι γνωστή για κατοίκους της, την εργατική τάξη της που είναι πολύ υπερήφανοι για την περιοχή τους και ονομάζονται Vallekas ή Valle del Kas. Στην περιοχή αυτή η πολιτιστική τάση αντικαθιστά το γράμμα c με k, παράδειγμα είναι ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός Radio Vallekas, το τοπικό τηλεοπτικό κανάλι Tele Κ, το μουσικό φεστιβάλ Vallekas

Η τοπική υπερηφάνεια συγχωνεύεται γύρω από την ομάδα ποδοσφαίρου Ράγιο Βαγιεκάνο.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, πολλοί Ισπανοί μετανάστες απ’ το αστικό κέντρο της Μαδρίτης εγκαταστάθηκαν στη Vallecas, που αποτελεί τη μεγαλύτερη περιοχή - παραγκούπολη γύρω από τη Μαδρίτη.

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του καθεστώτος του Φράνκο, η Vallecas κερδίζει τη φήμη της γειτονιάς της αντίστασης στην ακροδεξιά πτέρυγα - την δικτατορία.

Ντόμινο αντιλαϊκών διεργασιών, συμπράξεων και συνθέσεων

 

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ

Το μπαράζ των αντιλαϊκών διεργασιών περιλάμβανε χτες συνάντηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών με τον επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, Π. Τόμσεν

Με το βλέμμα στραμμένο στη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΝΤ και ειδικότερα στη θέση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, σχετικά με το ρόλο του ιμπεριαλιστικού οργανισμού στο 3ο μνημόνιο, εξελίσσεται το μπαράζ των αντιλαϊκών διεργασιών, γύρω από εκκρεμότητες της «αξιολόγησης».

 Σύμφωνα με διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, συναντήθηκε χτες στο Βερολίνο με τον επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, Π. Τόμσεν, χωρίς να γνωστοποιηθεί το ακριβές περιεχόμενο των συζητήσεων και των παζαριών. Σε κάθε περίπτωση, σε αυτήν τη φάση και με την αποφασιστική συμβολή και συμμετοχή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συμπληρώνεται το νέο αντιλαϊκό πακέτο. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται τα επόμενα χτυπήματα στα Εργασιακά, τα ζητήματα της Ενέργειας, οι αναδιαρθρώσεις που κρίνονται αναγκαίες στην πορεία ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου.

Ποια επαναφορά; Κατάργηση παντού!

Στο τελευταίο οικονομικό της δελτίο, η ΕΚΤ εισηγείται περαιτέρω μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση του καθορισμού των μισθών με διαπραγματεύσεις σε επίπεδο επιχείρησης, καθώς αποτιμά θετικά τα αποτελέσματα από την επέκταση των επιχειρησιακών και την εξασθένιση έως κατάργηση των κλαδικών ΣΣΕ. Επικαλείται μάλιστα τα αποτελέσματα έρευνας, σύμφωνα με την οποία οι επιχειρησιακές συμβάσεις έκαναν ευκολότερη την προσαρμογή των μισθών για τις εταιρείες. «Συνεπώς», σημειώνεται, «περαιτέρω μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση αυτή πιθανόν να είναι ωφέλιμες για τις χώρες της Ευρωζώνης και θα μπορούσαν να έχουν την προοπτική να περιορίσουν τις απώλειες θέσεων εργασίας σε μελλοντικές υφέσεις»! Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, «οι θεσμοί για τις μισθολογικές διαπραγματεύσεις έχουν συμβάλει σε ακαμψίες των μισθών στην Ευρώπη», καθώς διαπιστώνεται «σχετικά χαμηλό ποσοστό μισθολογικών μειώσεων» και «ακαμψία των ονομαστικών μισθών προς τα κάτω». «Το πάγωμα των μισθών αποτελεί επίσης μία ισχυρή ένδειξη ακαμψίας των μισθών προς τα κάτω, καθώς δείχνει ότι οι επιχειρήσεις διατηρούν σταθερούς τους μισθούς για να αποφύγουν τις πιθανές εντάσεις από τη μείωσή τους, ακόμη και όταν οι οικονομικές συνθήκες μπορεί να δικαιολογούν μία μείωση», υποστηρίζεται. «Γραμμή» λοιπόν για κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, όπου υπάρχουν, και για παραπέρα συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης, συστατικά εκ των ων ουκ άνευ της συνταγής ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Και μετά οι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν το θράσος να επικαλούνται το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και να τάζουν επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων!

ΑΚΡΟΠΟΛΗ Μια φωτεινή επιγραφή σε σκοτεινή περίοδο: «Να φύγουν οι Αγγλοι»

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 2 Φεβρουαριου 2017 

 

Ηταν 2 Φεβρουαρίου του 1947. Η Αθήνα «φωτίζεται» από μια επιγραφή στη βορινή μετόπη της Ακρόπολης: «Να φύγουν οι Αγγλοι»! Δημοσιεύουμε την περιγραφή ολόκληρης της επιχείρησης, η οποία οργανώθηκε από το ΚΚΕ, όπως την είχε διηγηθεί ένας από τους «δράστες» σε κείμενο του στον «Ριζοσπάστη», στις 26 Ιανουαρίου του 2001. 

Ο Μαρίνος Πετρούνιας για την εγκατάσταση της φωτεινής επιγραφής,με το σύνθημα κατά της αγγλικής  επέμβασης, που διαδόθηκε σ’ όλο τον κόσμο (οι υπογραμμίσεις δικές μας): 

«Πολλές είναι οι πράξεις ηρωισμού, αυταπάρνησης και αντίστασης που πραγματοποίησαν αγωνιστές – κομμουνιστές όχι μόνο στην περίοδο της τριπλής κατοχής, αλλά και αργότερα, όταν την μπότα των Γερμανών ήρθε να αντικαταστήσει η μπότα των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών.

 

Πράξεις που στις δύσκολες συνθήκες της εποχής, τόνωναν το ηθικό του αδούλωτου λαού μας αλλά και βοηθούσαν να ενημερωθεί όλη η ανθρωπότητα για την τραγική κατάσταση που ζούσε ο ελληνικός λαός τότε, όταν «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».  Τότε, που η τρομοκρατία του κράτους και παρακράτους της Δεξιάς, υπό την καθοδήγηση των «προστατών» μας Αγγλων συμμάχων, επιδίωκαν να εξανδραποδίσουν τον ελληνικό λαό, να τον κάνουν υποζύγιό τους.

 

Είναι γνωστό ότι ο Ουίστον Τσόρτσιλ, στα Δεκεμβριανά, είχε διατάξει τα αγγλικά στρατεύματα να φέρονται σαν σε κατοχική χώρα. Και, ταυτόχρονα, επιδίδονταν στο σφαγιασμό του λαού για να μην μπορέσει να σηκώσει κεφάλι. Ο λαός, όμως δε λύγισε, είχε το στήριγμά του το ΚΚΕ – τους κομμουνιστές, αυτοί στάθηκαν ταμπούρι υπερηφάνειας κι έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στους μακελάρηδες, να τους κόψουν τη φόρα του κατατρεγμού και του ολέθρου, να αντιμετωπίσουν με όποια θυσία τους, τους μεγάλους εγκληματίες.

Το Πρεκαριάτο δεν υπάρχει

Τα τελευταία χρόνια διαδώθηκε ευρέως μια φιλολογία γύρω από τον όρο ”πρεκαριάτο” (precarious: επισφαλείς) για να περιγράψει αυτούς που εργάζονται σε συνθήκες επισφάλειας:  ”Η Επισφάλεια  είναι η υλική συνθήκη ζωής που συνδέεται με την άτυπη, ευέλικτη, προσωρινή εργασία-ανεργία και χαρακτηρίζεται από ελλιπή οικονομική, κοινωνική και συναισθηματική ασφάλεια, από προσωρινότητα και αβεβαιότητα σε κάθε στιγμή της ζωής” (wikipedia).

Χρησιμοποιείται κυρίως από μεγάλα κομμάτια της αριστεράς, που θέλουν να αναθεωρήσουν την παρωχημένη κατ’αυτούς μαρξιστική θεωρία, αλλά και από διάφορους μεταμοντέρνους και χρησιμοποιείται αρκετά σαν ‘όπλο’ για να αποδείξει την δήθεν ανεπικαιρότητα του μαρξισμού. Στον θεωρητικό και πολιτικό λόγο αυτών, ο όρος ‘πρεκαριάτο’ έχει αντικαταστήσει τον όρο ‘προλεταριάτο’, μιας και θεωρούν ότι το προλεταριάτο, το επαναστατικό υποκείμενο του μαρξισμού, δεν υφίσταται πλέον σαν κεντρικό υποκείμενο στον καπιταλισμό αλλά έχει αντικατασταθεί από το πρεκαριάτο,το κογκνιταριάτο κ.τ.λ. Άρα, λένε, η θεωρία χρήζει επανεξέτασης, αναθεώρησης ή ακόμα και ολικού ξεπεράσματος μιας και δεν ανταποκρίνεται πλέον στις νέες κοινωνικές τάξεις του σημερινού καπιταλισμού και επιμένει να ζει στο παρελθόν.

ΣΑΠΙΛΑ.....

Παραβρώμισε…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ • 2 Φεβρουαριου 2017

Για όποιον είχε το κουράγιο να παρακολουθήσει χτες τη Βουλή δεν υπάρχει αμφιβολία. Η… στάθμη έχει ανέβει πολύ. Και πολύ επικίνδυνα.

Η ευτέλεια από την οποία τρέφονται τα δήθεν «αντισυστημικά» φίδια δεν έχει προηγούμενο. Εξίσου φανερό είναι ότι δεν έχει και πάτο. Εκτός από τον πάτο στον οποίο οδηγούνται οι «σωτήρες μας» κατά πως τους οδηγεί ο κατήφορος.
Σας παρακαλούμε πάρτε τις ομιλίες των βασικών «μονομάχων». Διαβάστε την ομιλία του Καμμένου. Μετά πάρτε την ομιλία του Τσίπρα. Και στη συνέχεια την ομιλία του Μητσοτάκη. Και της Γεννηματά.

Μην αφαιρέσετε τίποτα. Αλλά και μην συμψηφίσετε τίποτα. Απλώς προσθέστε τα. Ναι. Εμείς θεωρούμε ότι λένε όλοι τους την αλήθεια.

Η ίδια «καραμέλα»

Μιλώντας τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη, η υφυπουργός Εσωτερικών (Μακεδονίας και Θράκης), Μαρία - Κόλλια Τσαρουχά, μίλησε για «κομματική εισδοχή» στις κινητοποιήσεις των αγροτών, υπονοώντας ότι είναι «υποκινούμενες». Είπε συγκεκριμένα: «Οι αγρότες έχουν το δικαίωμα να αντιδρούν, δεν πιστεύω όμως πως δεν ξέρουν από πού προέρχονται τα αιτήματά τους και γιατί είναι στους δρόμους οι φίλοι αγρότες (...) υπάρχει μία κομματική εισδοχή, η θέση μου είναι ότι πάντα υπάρχει στις κινητοποιήσεις η κομματική εισδοχή και στη συγκεκριμένη περίπτωση στα μπλόκα». Την καραμέλα περί κομματικής υποκίνησης την έχουν γευτεί πολλές φορές στο παρελθόν οι αγρότες στις κινητοποιήσεις τους, από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Το ίδιο έργο συνεχίζει επάξια σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ωστόσο, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η υφυπουργός δεν ξέρει πως η πλειοψηφία της μικρομεσαίας αγροτιάς μόλις και μετά βίας επιβιώνει, ενώ όλο και περισσότεροι φεύγουν κάθε χρόνο από την παραγωγή. Την ευθύνη γι' αυτό την έχει αποκλειστικά η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της ΚΑΠ της ΕΕ. Είμαστε σίγουροι επίσης ότι κάτι έχει ακούσει για τις αλλεπάλληλες συσκέψεις που διοργάνωσε τους τελευταίους μήνες η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, όπου καθορίστηκαν συλλογικά και με μεγάλη αντιπροσώπευση το πλαίσιο πάλης και οι μορφές του αγώνα. Επομένως, τα περί «κομματικής εισδοχής» μπορούν να ερμηνευτούν μόνο ως προσπάθεια της κυβέρνησης να υπονομεύσει και να συκοφαντήσει τον δίκαιο αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, όπου οι κομμουνιστές συνδικαλιστές του αγροτικού κινήματος ποτέ δεν έκρυψαν ότι πρωτοστατούν.

ΑΔΕΙΟ ΚΕΛΥΦΟΣ

 

ΑΔΕΙΟ ΚΕΛΥΦΟΣ

Έγιναν και στη χώρα μας  εκδηλώσεις στις 27 Ιανουαρίου για την ημέρα μνήμης για τα θύματα του ολοκαυτώματος με δηλώσεις και  μηνύματα πολιτικών και άλλων που ταυτίζονται όχι μόνο στην καταδίκη του ολοκαυτώματος αλλά και στις προτροπές για έμπρακτη καταδίκη του  ρατσισμού, σεξισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας και την απόρριψη των αντισημιτικών φωνών και αρνητών του ολοκαυτώματος

 

Και στη χώρα του Ισραήλ, που οι περισσότεροι  κάτοικοί του είναι απόγονοι των επιζώντων του ολοκαυτώματος, ο πρόεδρός της Νετανιάχου επιδοκιμάζει ως πολύ καλή ιδέα την ανέγερση τείχους στα  σύνορα με το Μεξικό που υπόσχεται να χτίσει το πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ,  σημειώνοντας στο τουίτερ του πως  « Έχτισα τείχος στα νότια σύνορα του Ισραήλ και σταμάτησε όλη η παράτυπη μετανάστευση».

 

Δράσεις και λόγια που νομίζει κανείς πως προσπαθούν ν’ αντλήσουν νομιμοποίηση για το παρόν πατώντας σ’ ένα παρελθόν  άδειο κέλυφος,  απογυμνωμένο  ολότελα από το νόημά του μέχρι που η βαριά σκιά του να διαλυθεί.

Εργα και ... πράξεις των ΜΚΟ

Τις ευθύνες της ΕΕ και της κυβέρνησης για το γεγονός ότι στους καταυλισμούς προσφύγων σε όλη τη χώρα κάνουν κουμάντο οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ο «Ριζοσπάστης» τις αναδεικνύει καθημερινά. Τα ρεπορτάζ αποκαλύπτουν το «χοντρό» παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των προσφύγων, αλλά και των εργαζομένων σε αυτές. Την περασμένη Κυριακή, σε σχετικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» σε Ελληνικό, Χίο, Σάμο, δείξαμε τι συμβαίνει με τις διάφορες ΜΚΟ και τους εργαζόμενους. Σήμερα, παραθέτουμε ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι καταυλισμοί είναι γνωστοί για τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι πρόσφυγες - μετανάστες (ήδη οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους πέντε τους τελευταίους μήνες). Ομως υπάρχουν κι άλλες, λιγότερο ορατές πλευρές. Μέσα σ' αυτούς τους χώρους απασχολούνται δεκάδες εργαζόμενοι. Σε καταυλισμούς όπως της Λέσβου, της Χίου, στην Κω, στη Θεσσαλονίκη κ.λπ., οι εργαζόμενοι είναι όμηροι στις διαθέσεις των ΜΚΟ, που μαζί με την εκμετάλλευση του δράματος των προσφύγων, εκμεταλλεύονται και τους εργαζόμενους που απασχολούν.

Το πρίσμα

Η «Bild» μεταφέρει απόψεις στελεχών του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού ότι αν η ελληνική κυβέρνηση δεν αποδεχτεί συμφωνία με νέα μέτρα, τότε το Grexit προβάλλει ξανά μπροστά της. Η έξοδος από το ευρώ παρουσιάζεται ως πιθανό ενδεχόμενο και από «αναλυτές» στην Ελλάδα, οι οποίοι, πέρα από το να εκφράζουν υπαρκτές ανησυχίες της αστικής τάξης, προσπαθούν να δραματοποιήσουν τη διαπραγμάτευση και να δημιουργήσουν κλίμα πιεστικών διλημμάτων στο λαό. Την ανάγκη να συζητήσει η Βουλή την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα «χωρίς ταμπού», σημείωσε ο πρώην υπουργός και σημερινός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Ξυδάκης. Μόλις την περασμένη Κυριακή, ο υπουργός Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, δήλωνε ότι «ζούμε στην εποχή της αβεβαιότητας» και ότι «το σενάριο εξόδου της χώρας από το ευρώ υπάρχει μόνο ως θεωρητική πιθανότητα, κατά τον ίδιο τρόπο που υπάρχει και η πιθανότητα διάλυσης της Ευρωζώνης». Ο μελλοντικός πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΕ προέβλεψε ότι «σε 18 μήνες ίσως δεν υπάρχει καν ευρώ», ενώ σε άλλη συνέντευξη, ο πρέσβης της Ρωσίας στην ΕΕ δήλωνε ότι υπάρχει ισχυρό ενδεχόμενο για μια «μικρότερη και πιο συνεκτική ΕΕ». Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι η ρευστότητα στην ΕΕ και η αβεβαιότητα για το μέλλον της παραμένει, στο έδαφος των δυσκολιών στην απαξίωση κεφαλαίου και στην καπιταλιστική ανάκαμψη, που ανατροφοδοτούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να βλέπει ο λαός τις εξελίξεις, για να μην τρομοκρατείται από αυτούς που θέλουν να τον εκβιάσουν. Το ζήτημα είναι να παρέμβει σε κάθε ενδεχόμενο στις εξελίξεις, παλεύοντας ενάντια στη συνέχιση της χρεοκοπίας του, είτε εντός είτε εκτός Ευρωζώνης...