Της Γεωργίας Φίλιππα*
Το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας για τη δευτεροβάθμια περίθαλψη βάζει βαριά ταφόπλακα στα λίγα που έχουν απομείνει όρθια από αυτήν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Γεννά νέα δεινά για το λαό που ήδη αγκομαχά για να βρει την υγεία του σε ένα σμπαραλιασμένο από την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση δημόσιο σύστημα υγείας.
Το άρθρο 7 προβλέπει την ύπαρξη θέσεων μερικής απασχόλησης, τρία τετράωρα τη βδομάδα, για θέσεις που έχουν χαρακτηριστεί "άγονες" και οι οποίες θα καλύπτονται από ιδιώτες. Εισάγεται δηλαδή μία νέα ακόμα εργασιακή σχέση. Μετά τους επικουρικούς, τους γιατρούς με μπλοκάκι, τώρα θα υπάρχουν και γιατροί μερικής απασχόλησης στα δημόσια νοσοκομεία.
Τι σημαίνει αυτό για τους ασθενείς;
Ότι θα έχουν μισές υπηρεσίες περίθαλψης, ακόμα λιγότερες από αυτές που είχαν. Ας σκεφτεί ο καθένας τι σημαίνει μερική απασχόληση για:
-
Τους καρκινοπαθείς: Ήδη στη χώρα μας εδώ και χρόνια υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση στην διάγνωση, στην πραγματοποίηση των αναγκαίων θεραπειών καθώς και τεράστια προβλήματα στο τμήμα της αποκατάστασης. Οι ασθενείς και οι οικογένειές τους εξαναγκάζονται να πληρώσουν πολλά τόσο στο δημόσιο τομέα, πολύ περισσότερο στους ιδιώτες επιχειρηματίες τη στιγμή μάλιστα που πιο εύκολα «περνά η κάμηλος από το μάτι της βελόνας» παρά ο ογκολογικός άρρωστος από την πόρτα των εξειδικευμένων δημοσίων ογκολογικών νοσοκομείων. Η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να είναι άλλη από τις μαζικές προσλήψεις χειρουργών, ογκολόγων, ακτινοθεραπευτών που θα εργάζονται με το καθεστώς πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Σε μία νόσο, που τα ογκολογικά συμβούλια μπορεί να έχουν καθοριστική επίδραση πάνω στο προσδόκιμο της επιβίωσης και η διεπιστημονική συνεργασία είναι απαραίτητη για τη μείωση της νοσηρότητας και της θνητότητας, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ο ιδιώτης ογκολόγος μερικής απασχόλησης
-
Τους ψυχιατρικούς ασθενείς: Οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας, κυρίως μετά την λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση, έχουν πέσει στα τάρταρα. Υπολογίζεται πως καλύπτουν τις ανάγκες σε κάτω από το 25% του πληθυσμού. Όσα νοσοκομεία έχουν μείνει (γιατί πολλά έκλεισαν και στη θέση τους φύτρωσαν ιδιωτικές μονάδες) ασφυκτιούν από τα ράντζα, με τους ελάχιστους ψυχιάτρους να προσπαθούν να περιθάλψουν όπως μπορούν ασθενείς με πολύπλοκες και συχνά δυσεπίλυτες ανάγκες στο κομμάτι της παρακολούθησης και της θεραπείας τους. Πώς λοιπόν η μετατροπή της απασχόλησης τους από πλήρη σε μερική θα βελτιώσει τις συνθήκες περίθαλψης των ασθενών αυτών; Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι ένα μεγάλο κομμάτι των ασθενών με ψυχικά νοσήματα αποκλείονται από την εργασία και ότι το μεγαλύτερο φορτίο φροντίδας σε οικονομικό επίπεδο το σηκώνουν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους, η παρακολούθηση τους από ψυχίατρο που ασκεί ιδιωτικό έργο γίνεται δυσβάσταχτη. Από την άλλη η αποσπασματική παρακολούθηση από έναν ιδιώτη που έρχεται για λίγες ώρες στο νοσοκομείο είναι επικίνδυνη.
-
Τους ασθενείς που χρειάζονται απεικονιστικές ή εργαστηριακές εξετάσεις: Τα τελευταία χρόνια μία σειρά εργαστηριακών και ακτινολογικών εξετάσεων αποτελούν αστείρευτη πηγή πλούτου για τα ιδιωτικά ακτινολογικά και μικροβιολογικά εργαστήρια. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι αυτό της μαγνητικής τομογραφίας που μόνο το 9% πραγματοποιείται στα δημόσια νοσοκομεία ενώ το υπόλοιπο σε ιδιωτική βάση. Για την αξονική το αντίστοιχο ποσοστό είναι γύρω στο 25%. Την ίδια στιγμή ,μία σειρά από δημόσιες δομές δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν βασικές διαγνωστικές εξετάσεις. Το φαινόμενο αυτό εξηγείται από την τραγική έλλειψη ακτινολόγων και μικροβιολόγων νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας. Αν αυτοί οι ελάχιστοι ιατροί επιλέξουν αντί για 5 ημέρες στο νοσοκομείο να εργάζονται 3, η παραπάνω ψαλίδα θα μεγαλώσει κι άλλο αυξάνοντας τον τζίρο βέβαια για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, αφαιμάζοντας τους ασθενείς.
-
Για τους χειρουργικούς ασθενείς; Πώς ένας ιδιώτης χειρουργός που προσλαμβάνεται με μερική απασχόληση θα μπορεί να παρακολουθεί τον ασθενή στην μετεγχειρητική φάση , όταν τις μισές μέρες θα εργάζεται εκτός νοσοκομείου; Που θα παραδίδει το περιστατικό του; Σε κάποιον συνάδελφο επίσης μερικής απασχόλησης; Σε κάποιον που εκτελεί χρέη εφημερεύοντος στη χάση και στη φέξη; Εξασφαλίζεται η παροχή αναγκαίων υπηρεσιών υγείας για τις χειρουργικές παθήσεις του πληθυσμού της υπαίθρου;
Η μερική απασχόληση προφανώς και δεν αντιμετωπίζει τις ελλείψεις σε προσωπικό αλλά ούτε και σε υποδομές όπως ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, κλίνες, κτίρια. Δεν απαντά στην ανάγκη των ασθενών για ολοκληρωμένες υπηρεσίες δευτεροβάθμιας περίθαλψης που αφορούν στη διάγνωση, τη νοσηλεία και τη θεραπεία.
Η γνωστή λογική της ατομικής ευθύνης τώρα σε νέα εκδοχή.
Αντί να υπάρξει κρατική μέριμνα για την πλήρη προστασία της υγείας του λαού σε όλα τα επίπεδα (πρόληψη, διάγνωση, θεραπεία, αποκατάσταση), ο ασθενής βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σκορποχώρι υπηρεσιών υγείας και καλείται μόνος του να βρει το δρόμο του. Καλείται να επιλέξει αν θα πληρώσει, πού, πόσο ή αν θα αναμείνει να έρθει η σειρά του για να λάβει ένα πακέτο ελάχιστων δωρεάν υπηρεσιών που δεν καλύπτουν ούτε τα στοιχειώδη. Μετακυλίεται δηλαδή στις δικές του πλάτες ο τρόπος, ο χρόνος και το είδος της πρόσβασης στην υγεία, η οποία μετατρέπεται εξ ολοκλήρου σχεδόν, στη ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς.
Αυτό το τερατούργημα, που η κυβέρνηση ανερυθρίαστα αποκαλεί νομοσχέδιο που θα βελτιώσει το επίπεδο υγείας του ελληνικού λαού, δεν έρχεται από το πουθενά. Μέτρο το μέτρο, νομοσχέδιο το νομοσχέδιο, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ, με κάθε τους απόφαση κένταγαν με ακρίβεια ένα βαθιά εμπορευματοποιημένο σύστημα υγείας, που θα κοστίζει ολοένα και λιγότερο για το κράτος, περισσότερο για τον ασθενή και θα δίνει απλόχερα δώρα και κέρδη για τους επιχειρηματίες που λυμαίνονται το χώρο της υγείας.
Απέναντι σε αυτήν την πολιτική αντιτάσσουμε την πάλη μας για ένα σύστημα υγείας αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν με υψηλού επιπέδου παροχές υγείας που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας και στις πραγματικές δυνατότητες της επιστήμης του 21 αιώνα.
Το αίτημα για να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο για τη δευτεροβάθμια περίθαλψη, χρειάζεται να στέκεται πλάι στα αιτήματα των σωματείων και των μαζικών φορέων κατά της ακρίβειας, του πενιχρού εισοδήματος, της φοροληστείας. Η οργάνωση του αγώνα μπορεί να βάλει σοβαρά εμπόδια και να το επιστρέψει στους εμπνευστές του. Είναι υπόθεση όλου του λαού.
*Γεωργία Φίλιππα, μέλος του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου