Αφοσίωση

 

Σύμφωνα με τους «Financial Times», 3.000 δισεκατομμυριούχοι σε όλο τον κόσμο κατέχουν περιουσία αξίας 16 τρισ. δολαρίων. Το 1987 ο κατάλογος αυτός περιλάμβανε μόλις 140, με συνολική περιουσία 295 δισ. δολάρια. Μόνο ο Ιλον Μασκ, ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, κατέχει περιουσία 342 δισ. δολαρίων. Από το 1987 μέχρι σήμερα το πλουσιότερο 0,0001% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει δει τον πλούτο του να αυξάνεται κατά μέσο όρο 7,1% τον χρόνο. Οι 400 πιο πλούσιοι Αμερικανοί καταβάλλουν συνολικά σε φόρους το 23,8% των εσόδων τους, που κι αυτά είναι «μαγειρεμένα» προς τα κάτω, ενώ απολαμβάνουν δεκάδες φοροαπαλλαγές και ενισχύσεις από το κράτος τους. Σχολιάζοντας αυτά τα στοιχεία, ένας πρώην αξιωματούχος του ΟΟΣΑ επισημαίνει ότι «οι πλούσιοι μετακινούνται πάρα πολύ εύκολα και δεν είναι ουσιαστικά δεμένοι με τη χώρα στην οποία έχουν αποκτήσει τον πλούτο τους, γι' αυτό μόλις δουν κάτι που τους δυσαρεστεί φεύγουν. Αν τους ρωτήσεις "σε τι είστε αφοσιωμένοι, στη χώρα σας ή στα χρήματά σας;", θα απαντήσουν σίγουρα "στα χρήματά μας"». Ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων δεν πέφτει από τον ουρανό. Τον παράγουν με τα χέρια και το μυαλό τους εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο, και στον καπιταλισμό τον οικειοποιούνται μια δράκα παράσιτα, που τα συμφέροντά τους είναι το «διαμάντι του στέμματος» για το αστικό κράτος. Οσο για τους χαρτογιακάδες του ΟΟΣΑ, είναι τουλάχιστον αστείο να «ανακαλύπτουν», 200 χρόνια μετά τον Μαρξ, ότι οι κεφαλαιοκράτες δεν είναι ...αφοσιωμένοι στη χώρα τους.

Ανησυχίες

 

 

Δύσκολο να κρυφτεί η ανησυχία των αστικών επιτελείων για τα μηνύματα που εκπέμπουν μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες για μια νέα καπιταλιστική κρίση και την πολεμική προετοιμασία που εντείνεται, στο έδαφος των ανειρήνευτων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Απέναντι σε τέτοιες προβλέψεις και εξελίξεις, απασχολούν ολοένα και περισσότερο ζητήματα όπως η εμπιστοσύνη στο κράτος και τους θεσμούς του, η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και η ικανότητά του να αποσπά συναινέσεις, πρώτα και κύρια από τον λαό.

Κυρίως τους απασχολεί η διαμόρφωση κυβερνητικής εναλλαγής, που είναι απαραίτητη για να ενσωματώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και ταυτόχρονα να κλιμακώνεται ανεμπόδιστα η αντιλαϊκή πολιτική.

Τι είναι αυτό που τους βάζει «στην πρίζα»; Το γεγονός ότι η δυσαρέσκεια για την πολιτική της κυβέρνησης, για την ακρίβεια που μεγαλώνει, την άθλια κατάσταση στην Υγεία, τις νέες θυσίες για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και τη στροφή στην πολεμική οικονομία, δεν τροφοδοτεί «αυτομάτως» τα «συγκοινωνούντα δοχεία», τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου και κυρίως αυτά της σοσιαλδημοκρατίας, το σίγουρο αποκούμπι για την αστική τάξη.