Αφίσα του ΚΚΕ για το δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη 2015 |
Ομολογούμε ότι, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία όσων αναφέρονται στα όσα γράφονται στο εν λόγω βιβλίο, δεν το έχουμε διαβάσει ολόκληρο (κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πριν από λίγες μέρες). Θα σχολιάσουμε όμως τα όσα διαρρέονται, με βάση και τα οποία αναπτύσσεται και η όποια συζήτηση.
Σε πρώτο πλάνο βρίσκονται οι αναφορές της στους Ελληνες πρωθυπουργούς, με τους οποίους έχει συνεργαστεί, και συγκεκριμένα τους Γ. Παπανδρέου (με πορεία: ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ, ΠΑΣΟΚ), Αντώνη Σαμαρά (με πορεία: ΝΔ, Πολιτική Ανοιξη, ΝΔ, ανεξάρτητος βουλευτής) και Αλ. Τσίπρα (με πορεία: ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής ινστιτούτου που φέρει το όνομά του).
Πέρα, λοιπόν, από τα «ψυχογραφήματα» των παραπάνω αστών πολιτικών - αν δηλαδή ο Παπανδρέου φερόταν «ακατανόητα» στα μάτια της Μέρκελ, αν ο Σαμαράς «απέτυχε» να περάσει όλα τα βάρβαρα μέτρα και σε αυτό οφείλεται ότι ακολούθησε η κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα, με τον οποίο είχαν «καλή χημεία» και είχαν φάει σε ψαροταβέρνα - αυτό που επιβεβαιώνεται είναι πως όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ, είτε του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ., είτε της ΝΔ μόνο με το ΠΑΣΟΚ, είτε του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, όλες πέρασαν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα με αποκλειστικό κριτήριο τη «διάσωση» της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, προσπαθώντας να διαχειριστούν και τις αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης, όπως επίσης και τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια.
 Eurokinissi |
Μάλιστα, η σχετική αρθρογραφία που αναπτύσσεται σε ΜΜΕ εφοπλιστών ή κατόχων στοιχηματικών εταιρειών, είναι ακόμα πιο «προωθημένη»... Με πιο «μπαμπέσικο» τρόπο επιχειρεί να εμφανίσει ως «δικαιωμένη» την άποψη - που και σήμερα προβάλλεται κατά κόρον - ότι από τα απομνημονεύματα της Μέρκελ επιβεβαιώνεται, όπως ουσιαστικά λένε, πως «αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι οι "προοδευτικές" δυνάμεις να καταθέσουν μια ολοκληρωμένη πρόταση σωτηρίας της χώρας, στο σήμερα και όχι σε ένα μακρινό απροσδιόριστο μέλλον». Οτι αυτό είναι που «εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και όχι οι διακηρύξεις για μεγάλες ανατροπές που κανείς δεν είναι πρόθυμος να ακολουθήσει» κ.λπ.
Αφού, λοιπόν, γίνεται μια τόσο αναλυτική καταγραφή και βρισκόμαστε πλέον 9 χρόνια μακριά από το 2015 (χρονιά που ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τα «ρέστα» του στη λαϊκή εξαπάτηση προσφέροντας τεράστιες υπηρεσίες στο σύστημα), θα θυμίσουμε και εμείς ορισμένα βασικά στοιχεία της τότε περιόδου, γιατί τα συμπεράσματα είναι χρήσιμα.
Χρήσιμα όχι μόνο, ή πιο σωστά, κυρίως, για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ - με τη γνωστή πλέον πορεία πολιτικού, ιδεολογικού και οργανωτικού εκφυλισμού - αλλά για το με ποια γραμμή ο λαός πρέπει να οργανώσει την πάλη του ενάντια σε ένα σάπιο και αντιδραστικό σύστημα ώστε αυτή να είναι νικηφόρα.
Πριν αναφέρουμε ορισμένα βασικά γεγονότα, έχει μια σημασία να παρακολουθήσουμε το εξής «σχήμα», που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς.
Πριν από το 2015 για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε το «μότο» «η ελπίδα έρχεται». Μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου, μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, το «μότο» έγινε «εμείς μπορούμε να εφαρμόσουμε πιο "ελαφριά" τη βαρβαρότητα». Το 2019 έγινε «είμαστε υπεύθυνη πολιτική δύναμη που μαζέψαμε 37 δισ. (χαρατσώνοντας άγρια τον λαό και φοροαπαλλάσσοντας το κεφάλαιο) ευρώ για τη σωτηρία της χώρας». Το 2023, μετά την αποχώρηση του Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε «εμείς τουλάχιστον δεν "κλέψαμε"». Και πλέον, ουσιαστικά, αυτό που λένε είναι... αυτό που λέει και ο Μητσοτάκης, συμπληρώνοντας ότι χρειαζόμαστε μια «στιβαρή ηγεσία» όπως της Αγκελα Μέρκελ!
Εχουν και τα παραπάνω, έστω και αν αποδίδονται σχηματικά, τη σημασία τους.
Ας δούμε όμως με περισσότερες λεπτομέρειες εκείνη την περίοδο του μακρινού 2015.
Τον Γενάρη του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ (που από πριν είχε συμφωνήσει με τον αρχηγό τους και για χρόνια βουλευτή και υπουργό της ΝΔ, Πάνο Καμμένο, τη στιγμή που ταυτόχρονα καλούσε και το ΚΚΕ να συμμετάσχει σε κυβέρνηση...). Αμέσως ξεκίνησε η διαπραγμάτευση με τη «μισητή τρόικα» (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), η οποία μέσα σε μια νύχτα βαφτίστηκε «θεσμοί».
Τότε κατακλυζόμασταν με ρεπορτάζ για το τι παλτό φορούσε ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, και τη μηχανή που οδηγούσε (για να δούμε μια αναλογία με τα απομνημονεύματα της Μέρκελ, είναι αυτά που γράφονται σχετικά με ένα φόρεμα που είχε φορέσει η πρώην καγκελάριος το οποίο είχε βαθύ ντεκολτέ).
Τότε που ακούγαμε για «δημιουργικές ασάφειες» και «70% καλό μνημόνιο», το ΚΚΕ συνεχώς επισήμαινε ότι δεν μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση υπέρ του λαού μέσα στην ΕΕ και με άθικτη τη δικτατορία του κεφαλαίου. Μάλιστα, από τότε προειδοποιούσε ότι είναι στα «σκαριά» νέα συμφωνία με τους πάλαι ποτέ «τροϊκανούς».
Ούτε δύο μήνες δεν πέρασαν και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κατέθεσε αίτημα για «επέκταση» της προηγούμενης δανειακής σύμβασης - αυτή που έλεγαν ότι θα σκίσουν! - για να εξασφαλίσουν χρόνο για «καλύτερη» διαπραγμάτευση. Η «καλύτερη» διαπραγμάτευση που ακολούθησε ήταν μια σειρά από ενέργειες όπου ουσιαστικά γινόταν ένα χυδαίο «μασάζ» ώστε ο λαός να δεχθεί μια «έντιμη» συμφωνία με τους «θεσμούς».
Το ΚΚΕ και το όργανο της ΚΕ, ο «Ριζοσπάστης», έδωσαν μια σκληρή μάχη για να αποκαλύψουν στον λαό την αλήθεια και να ετοιμάσουν την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος απέναντι σε έναν Αρμαγεδδώνα. Μόνο το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυπταν ότι η «έντιμη» συμφωνία που πρότεινε η κυβέρνηση και η άλλη των «θεσμών» ήταν σαν τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.
Για να γίνει κατανοητό το παραπάνω, αξίζει να θυμίσουμε ότι, για παράδειγμα, η κυβέρνηση πρότεινε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης να αυξηθούν σταδιακά στα 67 έτη μέχρι το 2025, ενώ οι «θεσμοί» μέχρι το 2022. `Η επίσης η αύξηση της φοροληστείας του λαϊκού εισοδήματος, σύμφωνα με την πρόταση της κυβέρνησης, να είναι κατά 0,93%, ενώ με βάση αυτή των «θεσμών» κατά 1%...
Κάπως έτσι φτάσαμε στα τέλη του Ιούνη του 2015, που ο Αλ. Τσίπρας με διάγγελμά του πρότεινε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με ερώτημα αν γίνεται αποδεκτή ή όχι η πρόταση των «θεσμών», τονίζοντας ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα.
Το ΚΚΕ τότε, «ανάμεσα σε συμπληγάδες» των διαφόρων θυμιατών της ΕΕ και του σάπιου συστήματος, είχε επισημάνει πως το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα θα «μεταφραστεί» από την κυβέρνηση ως έγκριση της δικής της, εξίσου απαράδεκτης, πρότασης και άρα ως συγκατάθεση του λαού στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ακολούθησε πολύ «κλάμα» από το σύνολο των αστικών κομμάτων για την «ανάγκη να διαφυλαχθεί η πορεία της χώρας στην ΕΕ». Μεγάλη σπέκουλα και λάσπη είχε δεχθεί το ΚΚΕ για τη θέση του τότε σχετικά με το δημοψήφισμα, αφού είχε προτείνει ο λαός να ρίξει ΟΧΙ (δηλαδή άκυρο) και στις δύο προτάσεις, κυβέρνησης και «θεσμών».
Ομως, το ΚΚΕ είχε προτείνει και το εξής στη συνεδρίαση της Βουλής: Να μπει σε ψηφοφορία αν ο λαός είναι υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ και υπέρ της κατάργησης όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων. Προφανώς, δεν έγινε δεκτή.
Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο - πολύ γνωστά. Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού έγινε μέσα σε μια μέρα ΝΑΙ και η κυβέρνηση μετά από μια «ηρωική» διαπραγμάτευση του Αλ. Τσίπρα, που κράτησε «17 ώρες, με τον ίδιο να βγάζει έρπη» (έτσι έλεγαν τότε), έφερε το 3ο μνημόνιο. Το χειρότερο μνημόνιο απ' όλα, καθώς κρατούσε άθικτα όλα τα προηγούμενα μέτρα και έφερνε και επιπρόσθετα.
Ομως, επειδή τα χρόνια έχουν περάσει και πέρα από την Αγκελα, έχουν μιλήσει πολλοί ακόμα, αξίζει να καταγραφούν και ορισμένα άλλα σημεία περί της «ηρωικής» εκείνης διαπραγμάτευσης. Σε αυτήν τη διαπραγμάτευση, λοιπόν, όπως έχουν πει διάφοροι υπουργοί που τότε έκαναν τα πάντα για την εξαπάτηση του λαού, έπαιξε μεγάλο ρόλο η στάση των ΗΠΑ, που είχε να κάνει και με τη σε εξέλιξη συζήτηση για την αναβάθμιση της δολοφονικής τους παρουσίας στην Ελλάδα.
Επαιξε ρόλο η στάση της Κίνας, που ήθελε την Ελλάδα ως πύλη των προϊόντων της στην ΕΕ. Επαιξαν ρόλο πολλά τμήματα του κεφαλαίου και αστικά κράτη, που σε σύμπνοια με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στήριξαν την πολιτική που θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντά τους. Αυτά περί «ηρωισμού»...
Ολα τα παραπάνω είναι πολύ χρήσιμα ως «γεγονότα» γιατί η πείρα που προκύπτει επιβεβαιώνει τα εξής:
Πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να υπάρξουν «φιλολαϊκές» λύσεις στα πλαίσια του βάρβαρου συστήματος. Η καπιταλιστική οικονομία έχει σιδερένιους νόμους. Για να διασφαλίζεται η κερδοφορία των ομίλων ο λαός πρέπει να χάνει, «απόλυτα» και σχετικά. Για να μπορούν να λένε ότι το «2019 η κοινωνία έμεινε όρθια και βελτιώθηκε η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», ο λαός έχασε σχεδόν 30% του βιοτικού του επιπέδου!
Οι όποιες «ανάσες», που ακόμα και αυτές θα είναι παροδικές, μπορούν να εξασφαλιστούν μόνο με σκληρή σύγκρουση με τη δικτατορία του κεφαλαίου, με ενίσχυση της οργάνωσης και της πάλης των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Αυτήν τη «σημαία» κράτησε ψηλά το ΚΚΕ, τη «φλόγα» του εργατικού κινήματος. Εκανε τα πάντα για να μην κυριαρχήσουν η απογοήτευση και η μοιρολατρία σε ευρύτερες μάζες που απογοητεύτηκαν από τις πομπές του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων παραφυάδων του.
Ο σιχαμένος ρόλος της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι με μεγαλύτερη ικανότητα από άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις μπορεί να «συγκρατεί» τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να κάνει τη βρώμικη δουλειά για το σύστημα και μετά να «ανοίγει» τον δρόμο για νέες αντιδραστικές εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Κυρίως, όμως, επιβεβαιώνεται ότι η μόνη γραμμή που μπορεί να δυναμώσει την ταξική πάλη είναι η καθημερινή προσπάθεια απεγκλωβισμού από την αστική ιδεολογία σε όλες τις εκφάνσεις της. Το να δυναμώνει η πεποίθηση ότι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού είναι ρεαλιστική, αναγκαία και επίκαιρη. Είναι εφικτή και εξαρτάται από τον συσχετισμό δυνάμεων, που μπορεί να αλλάξει μόνο στην πορεία χειραφέτησης από το «ο καπιταλισμός είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει, έχει προβλήματα, αλλά μπορεί να γίνει πιο δίκαιος». Αυτήν τη γραμμή παλεύει το ΚΚΕ και είναι περήφανο που και τότε δεν «λύγισε» από τη μεγάλη πίεση να τα «διπλώσει» και να γίνει δεκανίκι του συστήματος.
Σήμερα πάντως έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Και τα ίδια τα επιτελεία εντοπίζουν ουσιαστικά το πρόβλημα που υπάρχει για τις «ισορροπίες» στο αστικό πολιτικό σύστημα από την απόλυτη ταύτιση των κομμάτων του συστήματος σε στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης (ΝΑΤΟ, «πράσινη ανάπτυξη», «στρατηγική αυτονομία της ΕΕ» κ.λπ.).
Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, λοιπόν, πως εντοπίζοντας το παραπάνω, ουσιαστικά επιχειρούν για ακόμα μια φορά να εγκλωβίσουν τον λαό σε αντιλαϊκά σενάρια για ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα αμβλύνει τις ανισότητες», για «εδώ και τώρα πολιτική πρόταση "συμμαχιών" που θα αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη» και άλλα σχετικά.
Το τοποθετούν πολύ ψηλά στην ατζέντα τους, όχι προφανώς απλά επειδή οι καπιταλιστές που κατέχουν τα ΜΜΕ «σφάζονται» και για την πίτα των κερδών, αλλά κυρίως γιατί διανύουμε μια περίοδο σφοδρής κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, επικίνδυνων ευρωατλαντικών διευθετήσεων στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο ενώ μαζεύονται πυκνά τα «σύννεφα» για νέα καπιταλιστική κρίση.
Σε μια «τέλεια καταιγίδα», δηλαδή, τους «καίει» να διαμορφωθεί εναλλακτικός πόλος αστικής διακυβέρνησης που θα μπορεί να εγκλωβίσει τον λαό σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια.
Πάντως, αντί επιλόγου στο παρόν κείμενο, για να γίνει κατανοητό πως πέρα από τις νέες δυσκολίες και απαιτήσεις ώστε ο λαός να συμπορευτεί αποφασιστικά με το ΚΚΕ στον δρόμο της ρήξης και της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος, υπάρχουν αντικειμενικά νέες δυνατότητες, θα κλείσουμε πάλι με την εξελικτική πορεία μιας αντιπαράθεσης που γίνεται απέναντι στο ΚΚΕ σχετικά με τα παραπάνω, έστω και αν είναι αρκετά απλουστευτικό το «σχήμα» με το οποίο θα την αποδώσουμε.
Κάποτε, λοιπόν, κάποιοι «νουθετούσαν» το ΚΚΕ επικαλούμενοι τον Μπερνστάιν, τον Γκράμσι, τον Πουλαντζά, μέχρι και τον Λένιν. Δεν γίνεται τώρα να επαναφέρουμε το σε τι αφορούσε η σχετική «πολεμική» - υπάρχει πολύ μεγάλη αρθρογραφία άλλωστε γι' αυτά τα ζητήματα και συνολικά εκείνη την περίοδο στον «Ριζοσπάστη» και στην ΚΟΜΕΠ.
Ομως, αν μη τι άλλο, είναι αποκαλυπτικό ότι πλέον η «νουθέτηση» στο ΚΚΕ για το αν η πολιτική του εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα γίνεται με επίκληση των απομνημονευμάτων της Αγκελα Μέρκελ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου