ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Κ. ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ Η υποταγή της ιστορικής επιστήμης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και οι απολογητές της

 

από τις πρόσφατες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού για αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη

 

Ο Κώστας Σκολαρίκος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της.

Το τελευταίο διάστημα, η ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η πορεία των πολεμικών συγκρούσεων τροφοδοτεί και την ανάλογη όξυνση της προπαγάνδας των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Από την τελευταία δεν ξεφεύγει (και πως θα μπορούσε άλλωστε) η εργαλειοποίηση της ιστορικής επιστήμης, που προσαρμόζεται βίαια στην προκρούστεια κλίνη των άμεσων ιμπεριαλιστικών στοχεύσεων.

Δεν πρόκειται φυσικά για ένα καινούριο φαινόμενο. Εδώ και πολλά χρόνια τόσο το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος, όσο και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στις οποίες μετέχει, αλλά και άλλα καπιταλιστικά κράτη, οι μηχανισμοί των οποίων δρουν στην Ελλάδα, επιδιώκουν να διαμορφώσουν ένα κύκλο επιρροής και προώθησης των συμφερόντων τους στα ελληνικά πανεπιστήμια, μέσα από ακαδημαϊκές συνεργασίες, χρηματοδοτήσεις και υποτροφίες, δημόσιες σχέσεις και υποσχέσεις ανέλιξης. Και όπως ήταν αναμενόμενο, ανάμεσα στους επιστήμονες που επιλέγονται ως καλοί αγωγοί διοχέτευσης της προπαγάνδας ξεχωριστή θέση έχουν οι ιστορικοί ή για την ακρίβεια εκείνοι που προβάλλοντας μονοδιάστατα αποκομμένες πτυχές της Ιστορίας, προεξοφλούν και τα αντίστοιχα ιστορικά διδάγματα.

Σύμπλεγμα ντροπής η συμφωνία ΕΚΠΑ και «Lockheed Martin»

Από τη χθεσινή κινητοποίηση των Φοιτητικών Συλλόγων στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ

 

Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός για τον έλεγχο των αγορών και για το γεωστρατηγικό προβάδισμα της λεγόμενης «Δύσης» προκαλεί και στην Ελλάδα καταστροφικά όσο και επικίνδυνα κοινωνικά δεδομένα, με αποτέλεσμα μια πρωτοφανή εξάρθρωση του πανεπιστημιακού χώρου.

Μολονότι η παρούσα κυβερνητική προπαγάνδα της ΝΔ (όπως και των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ) επιστρατεύει την υπηρεσιακή αργκό της «αναδιάρθρωσης» των ΑΕΙ, εντούτοις πρόκειται για έναν κάλπικο λόγο, αφού επί της ουσίας μια σειρά δράσεων, νομολογιών και συμφωνιών επιβεβαιώνουν την εξάρθρωση των πανεπιστημίων μέσω άλωσης και ενσωμάτωσής τους στην πολεμική βιομηχανία.

Παράδειγμα εξάρθρωσης είναι η πρόσφατη συμφωνία χορηγίας μεταξύ της αμερικανικής πολυεθνικής εταιρείας οπλικών συστημάτων «Lockheed Martin» - προμηθεύτριας του ΝΑΤΟ - και του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), με επίκεντρο το πρόγραμμα υποτροφιών φοιτητών του Τμήματος Αεροδιαστημικής της Σχολής Θετικών Επιστημών.

* * *

Να σημειώσουμε πως αυτή η πρωτόγνωρη «πολεμική χορηγία» από έναν από τους ειδεχθέστερους πολυεθνικούς ομίλους του πλανήτη έρχεται ως συνέχεια δύο δεκαετιών συντονισμένων πρακτικών από πλευράς MIMAC (Στρατιωτικό - Βιομηχανικό - Ακαδημαϊκό Σύμπλεγμα) και ΝΑΤΟ. Πρακτικές που αφορούν προσφορά θέσεων εργασίας σε φοιτητές στις δομές της «πολεμικής βιομηχανίας», όπως και συμμετοχής φοιτητών ή/και νέων ερευνητών σε προγράμματα πρακτικής άσκησης.

Καθώς λοιπόν τα ΑΕΙ μπαίνουν στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, επιβεβαιώνεται η συνολικότερη προσπάθεια μετάλλαξης και στρέβλωσης των ακαδημαϊκών τους χαρακτηριστικών, γεγονός που αποτυπώνεται στη συμφωνία «πολεμικής χορηγίας» του ΕΚΠΑ με τη «Lockheed Martin».

Η «ηχώ» των πυροβολισμών της Πενσιλβάνια στην Ευρώπη

 

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΕΛΙΣΑΙΟΥ ΒΑΓΕΝΑ

 

Του Ελισαίου Βαγενά*

 

Είναι πια γεγονός: Στη μάχη των δύο πολιτικών «δεινοσαύρων» για την προεδρία των ΗΠΑ χύθηκε το πρώτο αίμα, για να μας υπενθυμίσει πως και η διαπάλη ανάμεσα σε αστούς πολιτικούς, που εκφράζει την όξυνση των αντιθέσεων στον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, μπορεί να φτάσει και σε τέτοιο (βίαιο) σημείο και να λάβει ακόμη και τέτοια (βίαια) χαρακτηριστικά.

Και η αλήθεια είναι πως η απόπειρα δολοφονίας κατά του Ντόναλντ Τραμπ στην Πενσιλβάνια από τον 20χρονο ένοπλο Τόμας Μάθιου Κρουκς, άσχετα από τα κίνητρά της, ή από το εάν αυτός δρούσε ως «μοναχικός λύκος» ή ήταν «κομμάτι» μιας μεγαλύτερης συνωμοσίας, επέδρασε ως «ούριος άνεμος»  στην προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ, σαφώς περισσότερο από τα σαρδάμ που παρουσιάζει δημοσίως ο συνυποψήφιός του, Τζ. Μπάιντεν.

Βεβαίως, ο δρόμος ως τις κάλπες είναι ακόμη μακρύς και μπορεί να αποδειχτεί και αμφίρροπος, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος των καπιταλιστικών συμφερόντων, που συγκρούονται στις ΗΠΑ, αλλά και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο, πρώτα απ’ όλα στην ΕΕ, που ήδη δείχνει «συναχωμένη» από τις «πυρετώδεις» πολιτικές διεργασίες στις ΗΠΑ.

ΓΑΛΛΙΑ Η πραγματικότητα διαψεύδει και εκθέτει τις «σειρήνες» του συστήματος

 

Από τη συνάντηση Μακρόν - Λεπέν μετά τις εκλογές του 2022, όταν συζητούνταν το ενδεχόμενο «κυβέρνησης εθνικής ενότητας»

Πηγή: Associated Press

 

Του Κώστα Παπαδάκη*

Οι ιαχές της ΕΕ για πέρασμα της βιομηχανίας της σε λειτουργία «πολεμικής οικονομίας» είναι ενδεικτικές για τη νέα φάση κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολεμικών προετοιμασιών, των αυξημένων αναγκών του κεφαλαίου για ενίσχυση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, όπως άλλωστε και για τα νέα δεινά που προδιαγράφουν συνολικά για τους λαούς. Οχι τυχαία άλλωστε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία και η στάση κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος - κατακτητή Ισραήλ έριχναν τη σκιά τους στην προεκλογική συζήτηση στην Ευρώπη.«Πολεμική» η οικονομία... τέτοιο και το αστικό πολιτικό της σύστημα

Αυτές οι προετοιμασίες δεν μένουν μόνο στο οικονομικό επίπεδο, σε συνάρτηση και με την ενδεχόμενη νέα κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Εχουν την άμεση αντανάκλασή τους και στις αντίστοιχες προσαρμογές που επιδιώκουν οι αστικές τάξεις και σε πολιτικό επίπεδο, στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, έτσι ώστε αυτή να εκπληρώνει κάθε φορά τις νέες αυξημένες απαιτήσεις για την καπιταλιστική κερδοφορία.

Η αλήθεια είναι ότι σε έναν βαθμό έχει δεχτεί πλήγμα η δυνατότητα εναλλαγής των υπαρχουσών αστικών πολιτικών δυνάμεων, που να συνοδεύεται από ανάλογες λαϊκές προσδοκίες του παρελθόντος και να εξασφαλίζει τον αναγκαίο χρόνο «πολιτικής σταθερότητας», προκειμένου να προωθηθεί στον βαθμό που θα ήθελαν και με τους λιγότερους κραδασμούς η αντιλαϊκή τους πολιτική.

Η εποχή των «ατυχημάτων» και της «κακιάς της ώρας»

 

Eurokinissi

«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.

Ομως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.

Εβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους

Τον πανικό που στραγγαλίζει

την καρδιά σας σα σημαία

Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα

Η πρόγνωσίς σας ασφαλής:

Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,

Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο

Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα,

πλέκω με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.

Ορθιος, και μόνος, σαν και πρώτα, περιμένω».

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης - στον οποίο ανήκει το ποίημα - αναχώρησε από αυτόν τον ναρκοθετημένο κόσμο, μια τέτοια μέρα πριν από 19 χρόνια. Υπήρξε από τους σημαντικότερους ποιητές της μεταπολεμικής γενιάς, που εμφανίστηκε λογοτεχνικά στα 17 του χρόνια, μέσα στην τριπλή φασιστική κατοχή.

Ποιους και τι υπηρετεί το ChatGPT;

 

Του Κώστα Γουλιάμου*

Οι ευρωεκλογές ανέδειξαν, μεταξύ άλλων, κι ένα κρίσιμο ζήτημα, το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμηθεί στην όλη διαδικασία εκλογικής συμπεριφοράς και ερμηνείας. Αναφερόμαστε στους εξαιρετικά σοβαρούς κίνδυνους που παράγει η χρήση του ChatGPT, αφού δρομολογεί -μέσω ενός νεότευκτου εργαλείου σύνθετης αναζήτησης και επικοινωνίας- συστημικές «ευθυγραμμίσεις» με τις κυρίαρχες πολιτικές του ευρωενωσιακού και ευρωτλαντικού συμπλέγματος.

Ειδικότερα το ChatGPT, ως εργαλείο καθοδηγούμενο από αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης, δημιουργεί συνδέσεις με ερωταπαντήσεις με chatbot που μοιάζει με άνθρωπο. Οι συγκεκριμένοι ωστόσο αλγόριθμοι τεχνητής νοημοσύνης, ως μέσα παραγωγής και διανομής περιεχόμενου των κυρίαρχων αστικών πολιτικών, παρέχουν απαντήσεις με λάθη, ανακριβείς πληροφορίες και, γενικά, μια στρεβλή και λανθασμένη επικοινωνία.

Υπό χυδαία αίρεση

 

 

Τελειώσαν οι γιορτές, και μαζί μ' αυτές κι όλες οι ενοχές που ελλοχεύουν στις προγραμματισμένες φιλανθρωπίες και στις γκουρμεδιές της χοληστερίνης. Και στην προσγείωση στην πραγματικότητα να τη που πετιέται μια φριχτή ατζέντα γεγονότων, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικών, από τις εκλογές ως τους πολέμους κι από τις σφαγές ως τα εμπάργκο, παραμένοντας όμως ατζέντα υπό χυδαία αίρεση.

Αναφέρομαι στις αμερικάνικες εκλογές αυτού του φθινοπώρου. Γιατί μου γυρίζουν τ' άντερα όταν ακούω περισπούδαστες αναλύσεις, από καθηγητές πανεπιστημίου λόγου χάρη μέχρι ινφλουενσεράδες στα αραχνώδη μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χτίζεται μια ανεπαίσχυντη ομολογία ότι η αμερικάνικη καπιταλιστική επικυριαρχία είναι δεδομένη και αποδεχτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ακούς ως μόνιμη επωδό σε οποιοδήποτε επιχείρημα τη φράση «να δούμε, ως τις αμερικάνικες εκλογές...», αν θα συνεχιστεί ή θα σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, αν θα ανοίξει κι άλλο μέτωπο εκτός απ' αυτό της Ουκρανίας, αλλά κι αν θα πεθάνει ο γείτονας από έλλειψη χορηγών ασθενοφόρων, κι αν το αντάρτικο θα καταφέρει να μπάσει και καμιά παλαιστινιακή σημαία στον εκστασιασμένου κοινού πανηγυρικό χυλό της Γιουριβίζιον.

Δηλαδή, πάμε σε ευρωεκλογές ωσάν κρεμασμένοι από τα ανώριμα αστειάκια δύο υπερώριμων υποψήφιων πλανηταρχών. Κι έτσι σ' αυτήν την αόρατη από πλευράς δομής, αλλά απολύτως αισθητή θέση των πάντων υπό αίρεση, δεν μπορεί παρά κάμποσοι από μας να αισθανόμαστε ότι μας φέρονται όπως τις γαλοπούλες που σφάζονται στην αμερικανική Ημέρα των Ευχαριστιών, αλλά μία «τυχερή» λαμβάνει χάρη, από τον Πρόεδρο, κι αφήνεται να σουλατσάρει στον κήπο του Λευκού Οίκου.

Η Χαρίτα Μάντολες, ο Ερντογάν και η επικαιρότητα του «Δεν ξεχνώ»

Σε λίγες μέρες, στη Λευκωσία, θα έχω την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά μια γυναίκα - σύμβολο της τραγωδίας της Κύπρου, την Χαρίτα Μάντολες.

Πρόκειται για εκείνη τη μόνιμα μαυροφορεμένη γυναίκα, που την βλέπουμε σε δημοσιεύματα να κρατάει πάντα τις μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες των αδικοσκοτωμένων ανθρώπων της οικογένειάς της, για να θυμίζουν - όπως λέει - «το κακό που έγινε και για το οποίο κανένας δεν τιμωρήθηκε».

Ποιος ξέρει τι θα σκέφτεται αυτές τις μέρες, ακούγοντας τις νέες απαράδεκτες δηλώσεις του Ερντογάν, για την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο...

Δηλώσεις προκλητικές, που αποκαλύπτουν πως η εμπλοκή στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς και το «καλό κλίμα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που προβάλλει η κυβέρνηση και σιγοντάρουν και άλλα πολιτικά κόμματα, τελικά λειτουργούν ευνοϊκά για τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της Τουρκίας. Διευκολύνουν τη διαιώνιση της τουρκικής κατοχής και την αναβάθμιση του «ψευδοκράτους» στη Βόρεια Κύπρο.

Η Μάντολες, όμως, είναι το σύμβολο των αγνοουμένων. Είναι αυτή που θυμίζει συνεχώς την ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί.

Είναι αυτή η χαροκαμένη γυναίκα, που δεν σταμάτησε να ξημεροβραδιάζεται για χρόνια ολόκληρα στα συρματοπλέγματα της πράσινης γραμμής και να ρωτάει, να ψάχνει, να επιμένει, να ελπίζει. Να μην παραιτείται στιγμή.

Η γυναίκα, που δεν υπήρξε χρονιά από τότε, που να μην πήγε σε σχολεία για να μιλήσει στα παιδιά για την τραγωδία της Κύπρου, για τον εφιάλτη που βίωσε και που τη στοίχειωσε για το υπόλοιπο της τσακισμένης ζωής της...

Για τη σημασία που έχει να κρατήσουν τα παιδιά ζωντανό μέσα τους, όσα χρόνια κι αν περάσουν, το «Δεν ξεχνώ».

Η γυναίκα αυτή δεν πιστεύει πως η Ιστορία μας διδάσκεται σωστά, και συχνά παραβλέπει την αλήθεια.

Η φρεγάτα της ντροπής και ο δρόμος για την κόλαση

 

«Μόνο ένα νοσοκομείο δείχνει τι είναι ο πόλεμος», έλεγε κάποτε ο Εριχ Μαρία Ρέμαρκ.

Σ' αυτήν την κρίσιμη ώρα, που η γενίκευση του άγριου πολέμου στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή κρέμεται σε μια κλωστή, η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, στέλνει φρεγάτα του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού στον πόλεμο στην Ερυθρά Θάλασσα.

• Γιατί όμως γίνεται αυτό; Με ποια λογική αποφάσισαν κάποιοι να «αμυνθούν» 3.500 χλμ. μακριά από τα σύνορά τους;
• Η ευαισθησία για 29.000 νεκρούς Παλαιστίνιους είναι άραγε αυτή που λύνει τους κάβους της ελληνικής φρεγάτας, που εντελώς συμπτωματικά διαθέτει και επιθετικό εξοπλισμό;
• Μήπως τα 20.000 σκοτωμένα γυναικόπαιδα είναι ο λόγος που πάει εκεί;
• Από μεγαλοψυχία για 68.000 τραυματίες και τις χιλιάδες αγνοουμένων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε συντρίμμια ή θαμμένοι κάτω από τα ερείπια πόλεων και χωριών;
• Μήπως για τους 126 νεκρούς δημοσιογράφους από την έναρξη του πολέμου;
• Για να αποτρέψει τα σχέδια για πλήρη ισοπέδωση της Γάζας και να βοηθήσει τα χιλιάδες αθώα θύματα;
• Τη στέλνουν εκεί γιατί τους έπιασε ο πόνος, γιατί το μακελειό του κράτους - δολοφόνου, η γενοκτονία σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού - εδώ και 100 μέρες - οδήγησε στον εκτοπισμό κοντά στα δύο εκατομμύρια Παλαιστινίων;
• `Η μήπως για να αποτρέψουν κι άλλες καταστροφές δρόμων, βασικών υποδομών ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, αποχέτευσης και τηλεπικοινωνιακών δικτύων;

Μπα! Τίποτα απ' όλα αυτά.

Είναι θεωρίες συνωμοσίας οι σχεδιασμοί του κεφαλαίου για τη χειραγώγηση των εργαζομένων; Μέρος 1ο

 

Σε ΗΠΑ, ΕΕ και Κίνα υπάρχει ένας αγώνας δρόμου με χρηματοδότηση δισεκατομμυρίων, για την κατανόηση του εγκεφάλου και με στόχο την επίδραση στη λειτουργία του με βάση τις επιδιώξεις του κεφαλαίου

Με αφορμή τις θέσεις της ΚΕ ξεδιπλώθηκε μια ακατάσχετη λασπολογία του αντίπαλου.

Στο επίκεντρο της επίθεσης βρέθηκαν οι θέσεις του Κόμματος για την πλήρη ένταξη και διασύνδεση του ίδιου του ανθρώπινου σώματος στο σύστημα των σύγχρονων «έξυπνων μηχανών» και του μετασχηματισμού του ανθρώπινου σώματος με βάση τις νέες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που αναδείχθηκαν ως το επόμενο βήμα στην κατεύθυνση της απόλυτης υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο. Η θέση αυτή, που συμπυκνώνεται στο παρακάτω απόσπασμα της Απόφασης της ΚΕ: «Στις μέρες μας, τα επιστημονικά επιτεύγματα, η δυνατότητα παρέμβασης στο ωάριο και στο σπερματοζωάριο, στο DNA, φέρνουν στο κοινωνικό - πολιτικό επίπεδο νέα βιοηθικά διλήμματα. Οπως συμβαίνει με κάθε νέα επιστημονική γνώση, και τα αντίστοιχα τεχνολογικά επιτεύγματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ταχύτατη άνοδο της κοινωνικής ευημερίας ή για την ανάσχεση ή και την καταστροφή της» έγινε, όχι τυχαία, αντικείμενο μιας προσπάθειας χλεύης από μεριάς του αντίπαλου, αφού πρόκειται για τον βαθύτερο, μύχιο σχεδιασμό των μονοπωλίων. Μεγάλο μέρος δημοσιευμάτων θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν στο «αυτά τα λένε κάτι ψεκασμένοι, ομοφοβικοί που συμπλέουν με την άκρα δεξιά».

Θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε ορισμένα γεγονότα που, τουλάχιστον σε όσους θέλουν να ακούσουν, αποδεικνύουν πως δεν πρόκειται για θεωρίες επιστημονικής φαντασίας.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑΞΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ Τα σύγχρονα ιερά «τοτέμ» και «ταμπού» στον 21ο αιώνα

 

Για τη στάση του ΚΚΕ στο νομοσχέδιο της ΝΔ περί «ισότητας στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξεις»

 

Τις τελευταίες δεκαετίες στο όνομα της «ισότητας» βλέπουμε να αφαιρούνται ιστορικές κατακτήσεις, π.χ. σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο υπάρχει η τάση εξίσωσης των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών - γυναικών

Τις τελευταίες βδομάδες έκανε την εμφάνισή του ένα ολόκληρο «πλέγμα» διαφορετικών «φωνών», αλλά ικανών στο να συγκλίνουν στο ίδιο «ρεφρέν»: «Το ΚΚΕ είναι κόμμα οπισθοδρομικό κι όχι προοδευτικό». Βεβαίως, όπως λέμε, «συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια». Γιατί το λέμε αυτό. Να γιατί:

• Κάποιοι αποκαλούν το ΚΚΕ «παλαιολιθικό» γιατί το Κόμμα μας είναι «κολλημένο» με τη δημόσια δωρεάν Παιδεία κι αντίθετο με τον δήθεν «εκσυγχρονισμό» που φέρνει η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, δηλαδή αντίθετο με μια αντιδραστική μεταρρύθμιση, που έρχεται για να «ματώσει» οικονομικά ακόμη περισσότερο τη νεολαία και τον εργαζόμενο λαό.
• Κάποιοι άλλοι «τσοντάρουν» στο παραπάνω την αντίθεση του ΚΚΕ στην επιστολική ψήφο, μιας και στο μυαλό τους τη θεωρούν αποθέωση των δυνατοτήτων της «νέας τεχνολογίας», αλλά επιμένουν να αγνοούν πως στην πράξη η εμπειρία πολλών χωρών δείχνει τους κινδύνους παραπέρα νόθευσης του εκλογικού αποτελέσματος.
• Αλλοι πάλι, γιατί το ΚΚΕ είναι σταθερά με το δικαίωμα του λαού της Παλαιστίνης να έχει τη δική του πατρίδα και δεν βλέπει, όπως μας λένε, πως δήθεν «στις σύγχρονες συνθήκες τα εθνικά συμφέροντά μας» επιβάλλουν να είμαστε με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ.
• Αλλοι γιατί το ΚΚΕ είναι ενάντια στη «ναρκω-κουλτούρα», μιας και τους φαίνεται «πρόοδος» η αναγνώριση του «ατομικού δικαιώματος» της αυτοκαταστροφής και εξάρτησης, ενώ το ΚΚΕ παλεύει ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά για «ζωή ολόκληρη κι όχι με δόσεις», κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον σχεδιασμό της αποβλάκωσης της νεολαίας.
• Αλλοι το γενικεύουν ακόμη περισσότερο και εστιάζουν στην αντίθεση του ΚΚΕ σε ΕΕ - ΝΑΤΟ και στην εκτίμησή μας πως αυτές οι ιμπεριαλιστικές οργανώσεις δεν παίρνουν από «φτιασίδια» και είναι - όπως και το ίδιο το άδικο καπιταλιστικό σύστημα - πηγή ατέλειωτων προβλημάτων για την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, τη νεολαία, και η θέση τους είναι στο «χρονοντούλαπο» της Ιστορίας. «Μα χρόνια τώρα ανήκουμε στη Δύση, ο καπιταλισμός δεν έχει εναλλακτική, μόνο καλυτερεύει, εκσυγχρονίζεται κι όλη η σύγχρονη αριστερά στην Ευρώπη το έχει παραδεχτεί, μονάχα εσείς αργείτε να προσαρμοστείτε», μας λένε.
• Τέλος, σε όλα τα παραπάνω κάποιοι επιδιώκουν να κολλήσουν τη συγκεκριμένη αναχρονιστική «ταμπέλα» στο ΚΚΕ ορμώμενοι από την αρνητική τοποθέτηση του Κόμματός μας στο ζήτημα του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αποσιωπώντας πως αυτός πάει «πακέτο» με το ζήτημα της τεκνοθεσίας, κρύβοντας διάφορες διαστάσεις του ζητήματος και κυρίως τα επιχειρηματικά (και όχι μόνο) συμφέροντα που τον προωθούν.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Εφαλτήριο αγώνα για να εξαλειφθούν οριστικά οι αιτίες που γεννούν την πολύμορφη βία

 

Η 25η Νοέμβρη είναι η Διεθνής Μέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Ξαναλέμε λοιπόν - και με αυτήν την ευκαιρία - πως τα μέτρα της κυβέρνησης απέναντι στον αγώνα μιας γυναίκας που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από μια βίαιη, παθογόνα οικογενειακή ή διαπροσωπική σχέση, είναι μια από τα ίδια.

Ποια είναι η κρατική στήριξη για την πρόληψη και προστασία των κακοποιημένων γυναικών; Γιατί σήμερα στη χώρα μας, οι Ξενώνες Φιλοξενίας Κακοποιημένων Γυναικών είναι 20, ενώ ο αριθμός των κλινών ανέρχεται μόλις στις 450; Με 450 κλίνες πώς θα στηριχθούν οι 7.500 γυναίκες θύματα και τα παιδιά τους; Ετσι δημιουργούνται μεγάλες λίστες αναμονής, εξαναγκάζοντας πολλές γυναίκες να παραμένουν σε κακοποιητικό περιβάλλον χωρίς τη θέλησή τους, θέτοντας σε κίνδυνο τόσο την ψυχική και σωματική τους υγεία όσο και την ίδια τους τη ζωή.

Τι θα κάνει μια γυναίκα όταν δεν έχει δωρεάν νομική συνδρομή; Πώς θα στηριχθεί για να επουλώσει τα τραύματά της, όταν δεν υπάρχει καν ως σκέψη η δημιουργία δημόσιας και δωρεάν εξειδικευμένης δομής για τη θεραπεία του τραύματος;

Κροκοδείλια δάκρυα από κράτος - κυβερνήσεις

Επειδή έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας η γυναικεία κακοποίηση και είναι σοκαριστικά τα στοιχεία για την ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα (μιλάμε για πάνω από 3.100 περιστατικά με θύματα γυναίκες το 2023), να προσθέσουμε και κάτι ακόμα: Πρόσφατα δημοσιεύτηκε έκθεση αξιολόγησης της GREVIO¹ για τα μέτρα Πρόληψης και Καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα.

O... πολιτισμός του αποτρόπαι

 «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει... τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει...» «Σ' αυτή τη γη υπάρχει κάτι π' αξίζει να το ζήσεις...». Το εκκρεμές της ψυχής μου και της κρίσης μου χτυπάει με αγωνία απ' τον Σολωμό των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» στον Μαχμούτ Νταρουίς της μαρτυρικής Παλαιστινιακής γης, γιατί στις μέρες μας οι ποιητές σαν να σιώπησαν. Λες κι αυτοκτόνησαν. `Η μήπως δολοφονήθηκαν από τις αμείλικτες τηλεοπτικές εικόνες - σφαίρες που χτυπάνε κατάστερνα στα διαλείμματα της καθημερινότητάς του τον κάθε θεατή, όπου Γης, και χωρίς να υπάρχει ελπίς. Γιατί, σύντροφοι, ακόμα κι όταν λήξει ένας πόλεμος, το μεσοδιάστημα έως τον επόμενο είναι αβίωτο χωρίς ποιητές.

 

Σήμερα, 28η Οκτωβρίου του 2023, ογδοντατρία χρόνια μετά το έπος του '40, μετά τον σπαρακτικό Ανθυπολοχαγό του Ελύτη, τόσο στον πόλεμο στην Ουκρανία όσο και στον τωρινό της Παλαιστίνης, βλέπω και τυφλώνομαι, ακούω και κουφαίνομαι, μυρίζω, και λιποθυμάω, την πτωμαΐνη, το χνώτο της πείνας, τη στεγνωμάρα της δίψας στα στόματα των αμάχων, κι όλα αυτά μαζί να 'χουν απανθρωπίσει τη γλώσσα, όλες τις γλώσσες της Γης. Είμαι πια πεπεισμένη, έχοντας και την εμπειρία από πρώτο χέρι σφαγών και βίας, πως οι εμπόλεμες πληγές του 21ου αιώνα, με χαίνουσα ήδη δεκαετίες αυτή της Γάζας, αφήνουν μια τεράστια αβυσσαλέα τρύπα στο μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που τον ξεχωρίζει από τα ζώα, το εργαλείο της σκέψης του που είναι η ομιλία. Και σχεδόν απελπίζομαι. Γιατί αυτή η τρύπα δεν κλείνει όταν οι άνθρωποι αποκτηνωθούν. Ακούστε τους. Διαβάστε τους. Πιο βαθιά και με σκέψη πέρα από τις βολικής σκοπιμότητας λεξούλες και φρασούλες όπως τρομοκρατία, δικαίωμα στην άμυνα, σύνορα, πατρίδα, άμαχοι, νερό, καύσιμα...

Οσα ψέματα κι αν πουν... .

 

Αγανάκτηση για τον ρόλο «δημοσιογράφων» και ΜΜΕ που ξεπλένουν Ισραήλ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ

 

Copyright 2023 The Associated

Πώς δικαιολογεί το κράτος του Ισραήλ το νέο κύμα σφαγής του παλαιστινιακού λαού; Πώς δικαιολογήθηκε η κυνική στήριξη στο μακελειό, στην «αυτοάμυνα με κάθε τρόπο», όπως λέγεται προκλητικά από την ελληνική κυβέρνηση και τα θλιβερά φερέφωνά της στα ΜΜΕ; Τι επικαλούνται οι σοσιαλδημοκράτες των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, που στο όνομα μιας τάχα «αντικειμενικότητας» αναπαράγουν τη λογική των «ίσων αποστάσεων», ξεπλένοντας πρακτικά το έγκλημα;

Ολα τα παραπάνω έχουν μια κοινή αφετηρία, που κατά τ' άλλα «φιλελεύθεροι» και «προοδευτικοί» ξορκίζουν με κάθε ευκαιρία: Τα fake news που διακινεί ο ισραηλινός στρατός.

* * *

Η μέθοδός τους αποτελεί πρόκληση: Πριν προλάβει ακόμα να κάνει tweet το ισραηλινό υπουργείο Αμυνας, αμέσως στην Ελλάδα γίνεται «γεγονός». Αμέσως «σημαίνει συναγερμός», με έκτακτα δελτία, με ανακοινώσεις υπουργών, με αναμεταδόσεις, με στημένα ρεπορτάζ, με «δηλώσεις» που η μόνη τους «αλήθεια» είναι ότι προέρχονται από το «πεδίο». Το μόνο τους «τεκμήριο» είναι ότι το λένε το κράτος και οι υπηρεσίες του Ισραήλ, που σε καιρό πολέμου ελέγχουν απόλυτα ή/και κατασκευάζουν την ενημέρωση και την πληροφορία.

Στο πλαίσιο αυτό, «ειδήσεις» της ισραηλινής κατοχικής προπαγάνδας σκάνε σαν πυροτεχνήματα και σέρνονται για τρεις - τέσσερις μέρες, μπας και εξασφαλιστεί έστω η παθητική ανοχή για το αιματοκύλισμα στη Γάζα. Μετά αρχίζουν κάτι ντροπαλές «επανορθώσεις».

Οντα και προϊόντα

 

Εκείνο το λαϊκό ρητό, η θυμοσοφία που θα λέγανε και οι σπανίζοντες λόγιοι του τόπου, ότι ...ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, εδώ και δυο βδομάδες έχει τιναχτεί στον αέρα. Στον Βόλο, στην Καρδίτσα, στη Λάρισα, στη Φθιώτιδα, στην Εύβοια, στην Κορινθία οι άνθρωποι δεν αντέχουν ούτε τον ήχο του νερού στο νεροχύτη και του ντους, γιατί όταν τον ακούν ξαναζούν τον εφιάλτη του πνιγμού, ζωής, ζώων, γης κι ονείρων.

Ισως αυτό είναι που εισπράττουμε όλοι μας. Και οι συνειδητά σιωπηλοί και οι συνειδητά φαφλατάδες. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, και στη φύση και στην πολιτική, η «ανατροπή» επιπλέον έχει ανατρέψει και το σημαίνον και το σημαινόμενο της λέξης. Κι αν για τους πρώτους η περισυλλογή είναι και αυτοκριτική ανάληψη ευθυνών, για τους δεύτερους είναι προβολή απεμπόλησής τους, με άλλοθι έναν προσχηματικό αιφνιδιασμό. Μέχρι πριν από λίγους μήνες, για παράδειγμα, το 112 έσωζε ζωές. Με το που χρόνισε άρχισε να κλονίζεται η εμπιστοσύνη μας στο έτσι κι αλλιώς τραγικό «φύγε για να σωθείς», αφού βάρεσε ήδη σε λάθος τόπους και στιγμές, επιδεινώνοντας φόβους και άγχη.

Στα λαϊκά ρητά συγκαταλέγεται και το ελαφρά απαξιωτικό για μικρούς και μεγάλους «οπορτουνίστας»: Καλά, αυτός είδε φως και μπήκε... Κι όμως, νάτος κι ο άλλος Μπάρκουλης, που είδε σκοτάδι και μπήκε σα βεγγαλικό σε συρματόφραχτη κερκίδα που ανάβει, κι όταν η ομάδα χάνει αλλά κι όταν η ομάδα κερδίζει.

Permacrisis over

 

Μες στον παρατεταμένο χαμό και συμφορά, μας ξεφύτρωσε κι ένας καινούριος όρος που θα είναι πιπίλα άλλοθι, κυρίως στην Ευρώπη, αλλά και γενικώς στη Δύση. Permacricis. Σημαίνει απλά μόνιμη κρίση, προφανώς διαρκείας (permanent+crisis). Είναι προφανές ότι φτιάχτηκε για να πουληθεί στους λαούς ως αιτία κι αφορμή για την εξαντλητική υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Τρανό παράδειγμα άλλωστε το νομοσχέδιο - τέρας που φυλακίζει απεργούς, προσθέτει και δεύτερο αφεντικό στο ένα, κι αφήνει για ξεκούραση και ύπνο λιγότερο από τα ψίχουλα του χρόνου.

Μάλιστα, στα πλαίσια αυτής της τεχνητής μόνιμης κρίσης, ένας υπερπλούσιος στην Αυστραλία ξεστόμισε ως φυσικό γιατρικό την αύξηση της ανεργίας. Είπε ότι εκεί αν απολυθούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι θα συνετιστούν και θα δουλεύουν και θα παράγουν περισσότερο, κι όχι να το παίρνουν 7-8ωρο, ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα για να φάνε στα διαλείμματα σάντουιτς με αβοκάντο!...

Κανείς να μη συμβιβαστεί...

 

Αποτροπιασμό και οργή προκαλούν οι σκηνές που εκτυλίχτηκαν προχτές το βράδυ στο λιμάνι του Πειραιά, με τον 36χρονο που ρίχτηκε σαν τσουβάλι στη θάλασσα και τον άφησαν να πνιγεί στις δίνες της προπέλας. Καμία δικαιολογία, κανένα άλλοθι, κανένα «νομικό - τεχνικό» εφεύρημα δεν μπορεί να σκεπάσει την απανθρωπιά αυτής της δολοφονικής ενέργειας και τους αυτουργούς της.

Οχι μόνο εκείνους που πέταξαν τον άτυχο νέο στο αφρισμένο νερό, εμποδίζοντάς τον με ζήλο να ανέβει στο πλοίο, αλλά και το μεγάλο αφεντικό, την ακτοπλοϊκή εταιρεία, που δεν έκανε τίποτα για να τον σώσει από βέβαιο πνιγμό, συνέχισε το δρομολόγιο σαν να μη συμβαίνει τίποτα και στη συνέχεια προσπάθησε να συγκαλύψει τις εγκληματικές ευθύνες της.

Η κάμερα δείχνει τον 36χρονο να τρέχει να προλάβει το πλοίο, ενώ ο καταπέλτης «πατάει» ακόμα στην προβλήτα. Ομως ο χρόνος είναι χρήμα για τους ακτοπλόους εφοπλιστές και δεν επιτρέπει χασομέρια. Ο αργοπορημένος επιβάτης αντιμετωπίζεται σαν απειλή και εισβολέας, που βάζει σε κίνδυνο το χρονοδιάγραμμα απόπλου, ποιος ξέρει και τι άλλο από όσα θεωρεί σημαντικά η εταιρεία.

Οι υπεύθυνοι από το πλήρωμα «καθαρίζουν» σε δευτερόλεπτα με προπηλακισμούς, χωρίς καμία πρόθεση να συνεννοηθούν, πόσο μάλλον να κάνουν το αυτονόητο: Να προστατεύσουν τον άνθρωπο που βρίσκεται στον καταπέλτη, την ώρα που το πλοίο αναχωρεί και δίπλα του χάσκει το κενό. Πρόκειται για ξεκάθαρο έγκλημα.

Η φωτιά που μας καίει

 

Ελεγα σε συντροφικές παρέες πως μετά τη ...σιγουρεμένη αυτοδυναμία Μητσοτάκη, θα δούμε σημεία και τέρατα, από τα σπαράγματα των πλην ΚΚΕ κοινοβουλευτικών κομμάτων. Με βασάνιζε τις πρώτες μετεκλογικές μέρες πώς θ' ακουστεί ο πεντακάθαρος συγκροτημένος ταξικός πολιτικός λόγος ο δικός μας μέσα σ' ένα χαμό από πριμαντόνες, σαλτιμπάγκους, κομψευάμενους σοβαροφανείς και τα μουντρούχια των υποτακτικών του Δομοκού. Η συζήτηση στη Βουλή για τις πυρκαγιές δυστυχώς εμπέδωσε τις ανησυχίες μου ήδη, κι ο σύντροφος Παφίλης άφηνε την επίγευση ενός καλού παλιού κρασιού που πάσχιζε να προσφερθεί ανάμεσα σε ξύδια. Φεύ, περάσαμε στην εποχή της πολιτικής κατανάλωσης, λες και οι άφραγκοι πολίτες αυτού του πανέμορφου τόπου πρέπει, ενόψει περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, να βγουν γύρα σ' ένα θηριώδες προκάτ πολυκατάστημα για να κάνουν θεραπευτικά ψώνια μπιχλιμπιδιών.

Αυτό το εγκαυματικό και τραυματικό, από κάθε άποψη, μεταπανδημικό καλοκαίρι έχει μια ηθική, πολιτική και αισθητική στεγνωμάρα, μια ξηρασία, που θα χρειαστεί όχι ένα αλλά πεντακόσια φεστιβάλ της ΚΝΕ, για να κατέβει λίγη υγρασία, λίγη δροσιά στο λαρύγγι μας και να μιλάμε σαν άνθρωποι με συντακτικό και γραμματική κι όχι με γρυλίσματα και βρυχηθμούς και συριγμούς σα συνοικιακοί δράκοι του Κόμοντο. Δε θα σταθώ λοιπόν στα καρτούν τεχνητής πολιτικής νοημοσύνης, που ξεπηδάνε από πολιτικά ιστορικά νεκροταφεία, με στολή μικροαστού καουμπόι στις μεσοδυτικές αμερικάνικες πολιτείες. Μήτε σε μουσολινικά απολειφάδια που ανακαλύπτουν τη ...μαφία στον αρχαιοελληνικό αγκυλωτό σταυρό της φυλακισμένης σαγιονάρας του ναζιστάκου, που τους καβάλησε σα να ήταν Βουκεφάλες μεγέθους μπρελόκ.

Μικροί θνητοί, μεγάλοι αθάνατοι

 

Οταν η εξουσία και δη η αστική εκλεγμένη μιλάει μόνο με τους μεγάλους, τότε οι... μικροί βρυχώνται και δεν τους ακούει. Νομοτελειακό; Ισως όχι. Είναι όμως εμπειρικά διαπιστωμένο, και σε επίπεδο πολιτικής ανάλυσης ευεξήγητο, να το αισθάνεσαι ως επικείμενη θύελλα, κοινωνική αναταραχή ή και αγανάκτηση κι εξέγερση, λέξεις που μπήκαν επιπόλαια στη ζωή μας από την περασμένη δεκαετία και φορτώθηκαν απολίτικα τη βαθιά οικονομική κρίση που τσάκισε τις μάζες των... μικρών.

 

Να 'μαστε λοιπόν εδώ, λίγο μετά το αυγουστιάτικο Πάσχα των πανηγυριών και της απόδρασης που ανακουφίζει την πλέμπα με τα τόσο κατασυκοφαντημένα «μπάνια του λαού», να βλέπουμε και σε ευρωπαϊκό και σε εγχώριο επίπεδο (με αφορμή την μπάλα, τον φόνο και την UEFA) τον αλαζονικό και απροκάλυπτα πεταγμένο στα μούτρα μας τοξικό χαρακτήρα της ταξικότητας. Για να γίνουν ήσυχα πρόβατα οι πολίτες, αυτοί που λέμε καθημερινοί του μόχθου, μισθωτοί, μεροκαματιάρηδες, άνεργοι, κακο-καλοπληρωμένοι, με την αγωνία της επόμενης μέρας, του ακριβού νερού, ηλεκτρικού, και το σφίξιμο της τροφικής αλυσίδας στο στομάχι, στα νεύρα και στον λαιμό, οι ποιμένες του καπιταλισμού διαχώρισαν στο πιτς φιτίλι τους μικρούς απ' τους μεγάλους. Δηλαδή τον εαυτό τους από τους άλλους.

Ομάδα δυνατή! Οχι άλλοθι ναζί

 

Κανένα έθνος, καμιά πατρίδα, καμιά ομάδα, όσο κι αν πονέσει, δεν θα φτάσει ποτέ την οδύνη της μάνας, του γονιού που χάνει το παιδί του μες στο παράλογο, το κτηνώδες και αναίτιο. Αυτό το πένθος το προσωπικό δεν το φτάνει και δεν το απαλύνει ούτε η συλλογική ενοχή, ούτε οι πρόσκαιρες μαζικές τύψεις. Γιατί το έδαφος της κερκίδας με τα ζιζάνια του πάθους, της συσσωρευμένης αγωνίας, της διογκούμενης μάζας τεστοστερόνης που παραδίνεται σε ρυθμούς σχεδόν αμόκ, είτε επί νίκης είτε επί ήττας, μετά ή άνευ ουσιών και αλκοόλ, η ομάδα που παίζει στο γήπεδο είναι το άλλοθι της αγέλης που τη στηρίζει. Κι όταν το κτήνος μέσα μας απελευθερωθεί και φύγει κι απ' το μυαλό κι απ' τα κάγκελα και ξεχυθεί στους δρόμους, τότε η αγέλη συγκροτείται εύκολα σε τάγμα εφόδου.

Δεν είναι τυχαίο που ο σύγχρονος φασισμός - ναζισμός επιλέγει ως φυτώριο τις κερκίδες όπου Γης, κυρίως δε στην ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου γεννήθηκε, ανδρώθηκε και αιματοκύλισε τον κόσμο όλο ως ιδεολογία και κόμμα. Ως χουλιγκάνοι οι ναζί αποκτούν γρηγορότερα απ' ό,τι στο πεδίο της πολιτικής, και ευκολότερα από τις οργανώσεις της μαφίας, ένα κοινωνικό πάσο - μάσκα, που μεγαλώνει το επίπεδο ανοχής μιας κοινωνίας απέναντι στη βία και στο αίμα. Βολεύονται πολλοί πίσω από τα άλλοθι των ομαδικών συμβόλων, των πρόχειρων κοινωνιολογικών και ψυχολογικών αναλύσεων και την προκλητική καταστολή ή την προκλητική αδιαφορία, έτσι ώστε στο πεδίο της πολιτικής να διευκολύνεται η χειραγώγηση των μαζών με μόχλευση θηριωδών οικονομικών συμφερόντων.