Με
τις εξελίξεις να «βράζουν» σε όλα τα μέτωπα, από τα γεωπολιτικά και την
εξέλιξη της οικονομικής κρίσης, μέχρι το φούντωμα των κρουσμάτων
κορονοϊού και τα μέτρα έντασης του κρατικού αυταρχισμού, γίνεται φανερό
ότι οι μάχες για το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι μπροστά. Οτι το πεδίο
για να εκφραστεί η αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και των
κομμάτων του είναι ανοιχτό.
Κυρίως, ότι η ετοιμότητα παρέμβασης στις
εξελίξεις είναι σήμερα ακόμα πιο αναγκαία για τα εργατικά συνδικάτα,
τους μαζικούς φορείς, για τις πρωτοπόρες δυνάμεις που δραστηριοποιούνται
στο κίνημα. Μια ετοιμότητα που καταγράφηκε και με τα πρόσφατα μεγάλα
συλλαλητήρια ενάντια στο νόμο - έκτρωμα της κυβέρνησης, αφήνοντας
πολύτιμη παρακαταθήκη όχι απλά για τη «συντήρηση» δυνάμεων, αλλά για την
κλιμάκωση με την είσοδο περισσότερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στην
πάλη.
Οι καιροί άλλωστε είναι
τέτοιοι που επιβάλλουν τη μέγιστη δυνατή λαϊκή δράση και επαγρύπνηση. Ο
λαός δεν έχει την πολυτέλεια π.χ. να βλέπει παθητικά στις ειδήσεις την
εξέλιξη του παζαριού μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής αστικής
τάξης, ειδικά τώρα που οι ...άμεσα «ενδιαφερόμενοι», ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ,
πέφτουν με τα μούτρα για να μοντάρουν τη «διευθέτηση». Κάθε μέρα
εντείνεται το «μασάζ» στους εργαζόμενους ώστε να πειστούν ότι θα είναι
«λυτρωτική» μια συμφωνία μοιράσματος του Αιγαίου και της Ανατ.
Μεσογείου, με τη σφραγίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η κλιμάκωση της παρέμβασης
της ΕΕ, οι απανωτές πρωτοβουλίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να
μείνει η Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο», με την ελληνική κυβέρνηση να
δίνει «τα ρέστα της» σε αυτή την κατεύθυνση, είναι που καθορίζουν το
πλαίσιο, για το οποίο έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί η εργατική τάξη.