Με «ορόσημο» τα όσα εκτυλίχθηκαν στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, που ήρθαν στον «αφρό» οξυμένες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε «παραδοσιακούς συμμάχους», τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ, τα λιβανιστήρια της ΕΕ έχουν βαλθεί να μας προετοιμάσουν για θάνατο με στόχο την... «αφύπνιση της Ευρώπης»!
Δηλαδή, πως είναι ώρα οι «Ευρωπαίοι» - κυρίως στους ευρωπαϊκούς λαούς απευθύνονται - να θυσιάσουν ακόμα και τα «ερείπια» της ζωής που διαβιούν στην καπιταλιστική κοινωνία ώστε να τροφοδοτήσουν με το αίμα τους και πληρώνοντας νέα χαράτσια την πολεμική μηχανή της ΕΕ.
«Ήρθε η ώρα η Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν για να υπερασπιστεί τον εαυτό της». Αυτό είναι «αφήγημα» που επαναλαμβάνεται μονότονα. «Πρακτικά» αυτό μεταφράζεται με διάφορους τίτλους:
«Να εξαιρεθούν επιτέλους οι αμυντικές δαπάνες από τους δημοσιονομικούς κανόνες και περιορισμούς». Δηλαδή, να τροφοδοτηθεί «χωρίς όρια» η πολεμική οικονομία της ΕΕ. Να ενταθεί η παρέμβαση των αστικών κρατών (σε αυτό συγκλίνουν δυνάμεις από όλο το φάσμα της αστικής πολιτικής), που κόβοντας από τα ελάχιστα των λεγόμενων κοινωνικών παροχών (μισθούς, συντάξεις, Υγεία, Παιδεία κ.λπ.) θα δώσει πακτωλούς δισεκατομμυρίων σε επιχειρηματικούς ομίλους που θα μπουν σε πολεμική τροχιά. Από την AI και τις πολεμικές βιομηχανίες έως τις μεταφορές και τις εξορυκτικές βιομηχανίες. Αυτό εκφράζεται από το να «αρθεί το φρένο χρέους» στη Γερμανία και να δοθούν περισσότερα στην «Ουκρανία και τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις» που λέει ο σοσιαλδημοκράτης Σολτς μέχρι την αντίστοιχη πρόταση του «φιλελεύθερου» Μητσοτάκη.
«Να δημιουργηθεί ισχυρός στρατός και κοινές αμυντικές πρωτοβουλίες». Αυτό λένε όταν μιλάνε για σχέδια αποστολής ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία, τη δημιουργία «κοινής αντιπυραυλικής ασπίδας» και ακόμα τη συζήτηση που έχει αρχίσει να φουντώνει για το ποιες άλλες χώρες της ΕΕ θα αποκτήσουν πυρηνικά όπλα!
«Να αυτονομηθεί η ΕΕ ενεργειακά και να ενισχύσει τη βιομηχανία της». Εδώ εντάσσεται η συζήτηση για τα «λάθη» της Γερμανίας να «κλείσει» τα πυρηνικά της εργοστάσια, τη «βίαιη απολιγνιτοποίηση» (στην Ελλάδα και αλλού), τις νέες επενδύσεις που πρέπει να γίνουν σε «νέα» καύσιμα, αλλά και στα δίκτυα μεταφοράς και αποθήκευσης Ενέργειας. Παραπλήσια μιλάνε για το «βαρύ ενεργειακό κόστος» που πλήρωσαν οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες, για επανασχεδιασμό της «εμπορικής πολιτικής» με χώρες της Λατινικής Αμερικής, ακόμα και με την Κίνα.
Γεννιέται το ερώτημα: «Μέχρι τώρα ήταν "κοιμισμένη" η ΕΕ;». Γιατί εντείνεται τώρα αυτή η συζήτηση;
Η ΕΕ έχει δώσει πάνω από 140 δισ. ευρώ στο καθεστώς Ζελένσκι. Έχει δώσει βαλλιστικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, τεθωρακισμένα, βλήματα πυροβολικού, drones, μαχητικά αεροσκάφη, αντιπυραυλικά συστήματα αεράμυνας, εκπαιδευτές του ουκρανικού στρατού, στρατόπεδα κρατών-μελών της για την ΝΑΤΟική εκπαίδευση Ουκρανών για να πάνε να πολεμήσουν κ.λπ.
Η ΕΕ ήδη έχει ανοίξει τη συζήτηση για αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία, με προτάσεις που είχε καταθέσει δημόσια ο Μακρόν, πολύ πριν ανοίξει η «συζήτηση» με τις «πιέσεις» από τις ΗΠΑ.
Η ΕΕ ήδη οργανώνει κοινές «επιχειρήσεις», από τις «ΑΣΠΙΔΕΣ» στην Ερυθρά Θάλασσα μέχρι τις αποστολές που συμμετέχουν τα κράτη-μέλη της σε Αφρική, Μέση Ανατολή κ.λπ.
Η ΕΕ ήδη δίνει πακτωλούς δισεκατομμυρίων ευρώ στα μονοπώλιά της. Από το «καθαγιασμένο» Ταμείο Ανάκαμψης, το Ταμείο «Κοινωνικής Συνοχής» (!), τα καινούργια σχέδια για 500 δισ. -από την έκθεση Ντράγκι- στην πολεμική οικονομία, τα εκατοντάδες δισ. για να «κλείσει» την ψαλίδα στις νέες τεχνολογίες με τους ανταγωνιστές της (ΗΠΑ, Κίνα κ.λπ.). Η Γερμανία εδώ και χρόνια έχει ανακοινώσει 100 δισ. για τους πολεμικούς της κολοσσούς (η «Rheimental» πανηγυρίζει για τα «ιστορικά» της ρεκόρ). Η Ελλάδα σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στις πολεμικές δαπάνες για τα σχέδια ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και τώρα ανακοινώνει ότι θα δώσει 28 δισ. τα επόμενα χρόνια για να παίζει τον ρόλο του ΝΑΤΟικού πρωτοπαλίκαρου.
Προφανώς, η συζήτηση που αποσκοπεί ώστε να πειστούν οι λαοί να «ματώσουν» και να πεθάνουν για τ' αφέντη το φαΐ, έχει πραγματικό «υπόβαθρο». Αφορά ότι από «γεννησιμιού» της η σάπια και αντιδραστική ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική συμμαχία που συγκροτείται από διαφορετικά αστικά κράτη που το καθένα έχει ως πρώτιστο καθήκον την υπεράσπιση των δικών του επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό δεν αλλάζει. Ίσα ίσα οι ανταγωνισμοί σε περίοδο πολεμικής προετοιμασίας εντείνονται. Από το πού θα προμηθευτούν όπλα -αν θα είναι από ΗΠΑ, Ρωσία ή από ποια πολεμική βιομηχανία της ΕΕ- από πού θα προμηθευτούν Ενέργεια ή τι «καύσιμο» θα στηρίξουν, με ποιον θα συνάψουν και τι είδους «στρατηγική - εμπορική συμφωνία».
Αφορά το γεγονός ότι ενώ φουντώνει η μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κυρίως ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα, όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις «επαναπροσδιορίζουν» τις συμμαχίες και τις προτεραιότητές τους βάζοντας τους λαούς στις «μυλόπετρες» των ανταγωνισμών. Γίνεται μια πραγματική μάχη σε όλα τα επίπεδα. Από το σε ποια λιμάνια θα περάσει ποιος «εμπορικός δρόμος» (εδώ υπάρχει σύγκρουση και ανάμεσα σε δυνάμεις της ΕΕ: Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία κ.λπ.), ποιος θα «πρωτοστατήσει» με ποιον καταμερισμό σε ποιο πολεμικό μέτωπο. Κάθε αστική τάξη έχει τις δικές της ιεραρχήσεις, ανάλογα με τη συμφωνία για τον «καταμερισμό» που αναλαμβάνει. Αυτό δημιουργεί εκ νέου τριβές με άλλες ιμπεριαλιστικές «σύμμαχες» δυνάμεις.
Γίνεται μια πραγματική μάχη με τα αδιέξοδα και τις «αντιφάσεις» του καπιταλισμού, που όμως αντικειμενικά δεν μπορεί να είναι «νικηφόρα» για τους ιμπεριαλιστές και σίγουρα θα είναι «θανατηφόρα» για τους λαούς αν δεν διαχωρίσουν τα συμφέροντά τους από αυτά των εκμεταλλευτών τους.
Έδωσαν δισ. για την «πράσινη μετάβαση», που όμως δεν μπόρεσε να λύσει το μεγάλο αδιέξοδο της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που δεν μπορούν να επενδύσουν γιατί δεν βρίσκουν ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Κυρίως γιατί, όπως οι ίδιοι ομολογούν, η Κίνα έχει αποκτήσει πλεονέκτημα και σε αυτόν τον τομέα. «Επένδυσαν» σε «στρατηγικές» σχέσεις με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τώρα σε έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται «φτύνουν» τον εαυτό τους στον καθρέφτη και λένε «να τα ξαναδούμε». Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, δήλωσε τις προάλλες ότι «πρέπει να συνεργαστούμε με ιδεολογικούς μας αντιπάλους».
Αυτό εκφράζεται με ένταση το τελευταίο διάστημα και στην Ελλάδα. Γίνονται παζάρια για τις κυρώσεις στους εφοπλιστές και το ποιο «καύσιμο» ποιας χώρας «πρέπει» να μεταφέρουν. Από το πώς πρέπει να «επιβραβευθεί» η αστική της τάξη, με το να εξαιρεθούν από χαράτσια οι ενεργοβόρες βιομηχανίες αφού η Ελλάδα έχει «πιάσει» τους στόχους της «πράσινης μετάβασης». Τη «στήριξη» που επιζητά η αστική τάξη -που και αυτή έχει τις δικές της αντιπαραθέσεις- για τα γεωστρατηγικά «παζάρια» που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, επειδή έχει «αγοράσει» όπλα από τη Γαλλία, έχει γεμίσει τη χώρα με βάσεις των ΗΠΑ, έχει στείλει στρατό στη Σαουδική Αραβία, έχει στείλει οπλικά συστήματα στο καθεστώς Ζελένσκι και έχει συμμετάσχει σε πληθώρα ευρωατλαντικών αποστολών.
Με λίγα λόγια, οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν βγάλει απλώς τα «μαχαίρια», ήδη οι λαοί σφάζονται στα ιμπεριαλιστικά σφαγεία. Τώρα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση οξύνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, οι εξελίξεις στο ένα πολεμικό μέτωπο λειτουργούν σαν ντόμινο σε ένα άλλο.
Γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια, μπροστά στα μάτια μας, λιγότερο πασπαλισμένη με «αξίες για δημοκρατία και ελευθερία» σε σχέση με το παρελθόν, ώστε κάθε λαός να ετοιμαστεί να πεθάνει για να «σωθεί» η αστική τάξη της χώρας του και η «συμμαχία» που θα επιλέξει.
Η περίοδος είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Σε όλες τις εκφάνσεις της «πολιτικής επικαιρότητας» κρίνεται το αν θα βαθύνουν οι ρωγμές «εμπιστοσύνης» του λαού στα εγκληματικά σχέδια του αστικού κράτους και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (που αφορούν από το να γίνει κρέας στα κανόνια τους στην Ουκρανία -ή αλλού- μέχρι να πεθαίνει σαν το σκυλί στις αρένες θανάτου των χώρων δουλειάς) ή αν η τάση αμφισβήτησης στην κυρίαρχη πολιτική θα ενσωματωθεί «εντός των τειχών» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ και σε αυτό το μέτωπο έχουν αναλάβει μεγάλες ευθύνες. Να δυναμώσει η σύγκρουση με τους θανάσιμους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών και να δέχεται χτυπήματα η στρατηγική της εγχώριας αστικής τάξης σε όλα τα «μέτωπα». Παντού συγκρούονται δύο γραμμές. Στη μια όχθη είναι όσοι τοποθετούνται με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού, που δεν τέμνονται πουθενά με αυτά της αστικής τάξης. Στη μία όχθη δηλαδή είναι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ που από την πρώτη στιγμή κάλεσε να μη διαλέξουμε στρατόπεδο ληστών στους πολέμους και έδωσε όλες τους τις δυνάμεις για αυτό. Από το να μπλοκάρει τις αποστολές όπλων στον Ζελένσκι, το να μη στηρίζει την αύξηση των πολεμικών δαπανών στη Βουλή -που στήριξαν όλοι οι άλλοι, με όσους «διαφώνησαν» να ζητούν περισσότερα ανταλλάγματα για την αστική τάξη- μέχρι την ακλόνητη στήριξη στον λαό της Παλαιστίνης να παλεύει με όποια μέσα επιλέξει εναντίον του κράτους εισβολέα και τρομοκράτη Ισραήλ.
Αυτές οι εξελίξεις είναι πολύ διδακτικές για τον λαό. Χρειάζεται να καταδικαστούν αποφασιστικά όσοι στηρίζουν αναφανδόν τη σάπια και εγκληματική ΕΕ που ετοιμάζεται να «χύσει» περισσότερο αίμα των λαών στα ιμπεριαλιστικά σφαγεία. Όσοι στηρίζουν και αναπαράγουν πως υπάρχουν «καλά αστικά κράτη, καλές συμμαχίες, καλοί θεσμοί, καλοί επιχειρηματίες». Όσοι αναπαράγουν την «ενότητα όλων των κοινωνικών δυνάμεων για να υπάρξει αλλαγή». Είναι σε «καταμερισμένο» ρόλο, αντανακλούν αντιπαραθέσεις σε τμήματα της αστικής τάξης και θα δώσουν τα ρέστα τους για την «αναδιαμόρφωση» του αστικού πολιτικού συστήματος σε περίοδο που θέλουν να στρατεύσουν τον λαό, εγκλωβίζοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια στους αιμάτινους στόχους της αστικής τάξης.
Καμία «ενότητα» με τα κοινωνικά παράσιτα, όχι άλλος «καθαγιασμός» του σάπιου «κοινωνικού κράτους». Μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο και πρέπει να τους πολεμήσουμε βάζοντας στο στόχαστρο το σύστημα που γεννά τους πολέμους, τη φτώχεια και όλα τα εγκλήματα σε βάρος της ζωής των εργαζομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου