Ισως υποθέτετε ήδη τον λόγο που επιλέξαμε το θέμα της στρατευμένης Τέχνης στη σημερινή εκδήλωση. Είναι γιατί όλα γύρω μας στρατεύονται και επιστρατεύονται. Στρατεύονται επιχειρηματικοί όμιλοι, που στρέφουν την παραγωγή τους στο πολεμικό υλικό. Στρατεύονται πανεπιστήμια, που προσανατολίζουν την έρευνά τους στις ανάγκες της πολεμικής βιομηχανίας, στρατεύονται νοσοκομεία, που προετοιμάζουν χώρους υποδοχής τραυματιών πολέμου, και σχολεία, που εκπαιδεύουν τους μαθητές σε ασκήσεις ετοιμότητας για την περίπτωση πολεμικής σύρραξης. Κακά τα ψέματα: Αν και δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, μεγάλους σεισμούς προαναγγέλλουν οι σεισμογράφοι των καιρών.
Η Τέχνη όμως; Που σύμφωνα με την αστική αισθητική, όταν στρατεύεται παύει να είναι Τέχνη; Που για να παραμείνει Τέχνη πρέπει να είναι αμόλυντη από ταξικές κοινωνικές συγκρούσεις και πολιτικές ιδιοτέλειες; Ε, στην περίπτωση αυτή, όταν δηλαδή παίζονται τεράστια οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, χρυσοφόρα κοιτάσματα, θαλάσσια «οικόπεδα», «δρόμοι του μεταξιού» και διαδριατικοί αγωγοί, όταν διακυβεύονται οι «αξίες» της «Chevron», της «ExxonMobil», της ρωσικής «Gazprom», και προπαντός όταν κρίνεται η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα, ε, τότε, επιτρέπονται οι ...παραχωρήσεις. Οι μάσκες της αθωότητας και της ουδετερότητας, που φόρεσαν στην Τέχνη στους καιρούς σχετικής ηρεμίας, πέφτουν, και η στράτευση όχι μόνο συγχωρείται, αλλά επιβάλλεται. Αρκεί να είναι με τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», δηλαδή επ' ουδενί με την πλευρά των λαών.
