Στον δρόμο της ατομικής ευθύνης επιμένει προκλητικά η κυβέρνηση και σε ό,τι αφορά την πανδημία στα σχολεία. Τη στιγμή που η αγωνία χτυπά κόκκινο για την υγεία και τη μόρφωση των μαθητών, αντί για ουσιαστικά μέτρα προστασίας, επιδίδεται σε «δημιουργική στατιστική». Ενα «σπορ» στο οποίο έχει διακριθεί και στο παρελθόν, όταν ισχυριζόταν ότι τα σχολικά τμήματα έχουν μέσο όρο μαθητών 17 (!) ή όταν ισχυριζόταν ότι οι πρόσφατες συγχωνεύσεις αφορούν τμήματα των 8 - 10 μαθητών...
Για να πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς με την πανδημία στα σχολεία, επιχειρεί να υποβαθμίσει το γεγονός ότι τα κρούσματα σε παιδιά ξεπέρασαν τις 10.000 μεταξύ 30 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη και παραμένουν σταθερά υψηλά. Οτι ο Νοέμβρης έκλεισε με 46.436 κρούσματα και ότι, σε καθημερινή βάση, το 25% περίπου των νέων κρουσμάτων είναι σε παιδιά της ηλικιακής ομάδας 0 - 17 ετών, που στη συντριπτική της πλειοψηφία αφορά μαθητές.
Τα στοιχεία αυτά, όμως, σε τίποτα δεν εμποδίζουν κυβερνητικά στελέχη να μιλάνε για μείωση των κρουσμάτων στα σχολεία κατά περίπου 1.000, επιχαίροντας για τα μόλις 15 κλειστά τμήματα (στην πραγματικότητα, χτες υπήρχαν κλειστά τμήματα σε 19 σχολικές μονάδες). Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με τα πρωτόκολλα που ισχύουν φέτος, ένα τμήμα κλείνει αν νοσήσουν περισσότεροι από τους μισούς μαθητές, που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα η διασπορά δεν καταγράφεται, μέχρι να φτάσει στο σημείο της... υπερμετάδοσης.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση νομοθετεί διάταξη με βαριά χρηματικά πρόστιμα, ακόμα και φυλάκιση σε βάρος όποιου έχει την επιμέλεια ή την πραγματική φροντίδα ανηλίκου και παραλείπει την εγγραφή ή την εποπτεία του ως προς την υποχρεωτική φοίτηση. Με τον τρόπο αυτό, ισχυρίζεται πως θέλει να αποτρέψει τους «αρνητές των μέτρων και των εμβολίων» από το να μη στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, η διάταξη όμως είναι από πάνω έως κάτω υποκριτική και υπηρετεί άλλους σκοπούς.
Η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση καλά καλά να πει πόσες ακριβώς είναι εκείνες οι περιπτώσεις γονιών που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο λόγω της πανδημίας (γίνεται λόγος για μερικές δεκάδες) και προκάλεσαν τη νομοθετική παρέμβαση. Ωστόσο, προβάλλεται ως υπερασπιστής των μορφωτικών δικαιωμάτων, τη στιγμή που η σχολική διαρροή στην Υποχρεωτική Εκπαίδευση πριν ακόμα από την πανδημία ήταν στο 11%! Για τέτοιον εμπαιγμό μιλάμε.
Δεν είναι τυχαίο πως η συγκεκριμένη διάταξη συναντά - εξαιτίας του ισοπεδωτικού της χαρακτήρα - την αντίδραση εκπαιδευτικών και γονιών, όσων αγωνίζονται ακριβώς για το δικαίωμα όλων των παιδιών στη μόρφωση. Επιπλέον, πρόκειται για μία ακόμα προσπάθεια να κρυφτούν οι τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για τη διαχείριση της πανδημίας και στην Εκπαίδευση, να μετατεθεί στην ευθύνη του γονιού ένα τόσο σύνθετο ζήτημα, που η κυβέρνηση το αντιμετωπίζει με τη λογική της καταστολής και της «ατομικής ευθύνης».
Οπως οπουδήποτε αλλού, έτσι και στην Εκπαίδευση, το κριτήριο του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο βαραίνει στη ζυγαριά, σε βάρος της υγείας και των μορφωτικών δικαιωμάτων των νέων. Αντί να διαμορφώσει ένα ασφαλές περιβάλλον για μάθηση, χτίζει νέα τείχη στη μόρφωση με τα νομοσχέδια που πέρασε με σπουδή το ένα μετά το άλλο. Αντί να στηρίξει τους μαθητές που έχουν πληγεί πολύπλευρα από τη διαχείριση της πανδημίας, όταν η σχέση τους με την εκπαιδευτική διαδικασία κρεμόταν... από ένα καλώδιο router, πολλαπλασιάζει τους «κόφτες» σε βάρος τους, όπως με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, ή την Τράπεζα Θεμάτων.
Αντί για γενναία χρηματοδότηση για την κάλυψη όλων των αναγκών και πέρα από την πανδημία, οι μαθητές κάνουν μάθημα σε τάξεις που πέφτουν τα ταβάνια στο κεφάλι τους και σε κοντέινερ που πλημμυρίζουν στην πρώτη βροχή.
Αυτή η πολιτική βρίσκεται στο στόχαστρο της αγωνιστικής διεκδίκησης γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών, με αιτήματα δίκαια, που έχουν στον πυρήνα τους το δικαίωμα όλων των μαθητών να μορφώνονται ισότιμα, να μην κινδυνεύει η υγεία τους, να παρθούν ουσιαστικά μέτρα προστασίας εδώ και τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου