ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

 

Κι αυτή η ασφυξία από μια πραγματικότητα που δεν σου δίνει περιθώρια ανάσας, όχι μόνο με τους πολέμους ολόγυρα, αλλά και μ’ αυτήν τη σήψη που επικρατεί και δημιουργεί ένα περιβάλλον γλιτσερό που ενθουσιασμοί, αγώνες και  ελπίδες βουλιάζουν για να εξαφανιστούν μέσα σε λάσπες αμοραλισμού, ψεμάτων και συμφερόντων. Στη συνεχή, χωρίς αμφισβήτηση, έμπρακτη κυβερνητική υποστήριξη του Ισραήλ στη γενοκτονία του, στις  κυβερνητικές μεθοδεύσεις και παλινωδίες για την τραγωδία στα Τέμπη που καθοδηγούν και  τις δικαστικές ενέργειες  και  ενισχύουν τις υποψίες για συγκάλυψη ενός εγκλήματος που δεν φαίνεται οι αιτίες του να περιορίζονται  μόνο στην εξασφάλιση κερδοφορίας σε εταιρείες, στην  εμφανή γελοιοποίηση  από την κυβερνητική πλειοψηφία της λειτουργίας επιτροπών της βουλής όπως της εξεταστικής για το ΟΠΕΚΕΠΕ καθρεφτίζεται  η πολιτική της  αστικής τάξης. Μιας πολιτικής, στην οποία στενεύουν τα περιθώρια ελιγμών πριν αποκαλυφτεί πλήρως το ψέμα της δημοκρατίας της με τη διαφθορά, αυταρχικότητα, οικονομική ανέχεια, αδικία, ανισότητα που επικρατούν.  Γιατί όταν ο καπιταλισμός με τους  εσωτερικούς ανταγωνισμούς του προσπαθεί να ξεπεράσει τις κρίσεις του επιστρατεύει όλα τα μέσα. Και  αν η δημοκρατία του είναι εμπόδιο στην ολοκληρωτική   εκμετάλλευση  της εργατικής δύναμης δεν διστάζει να την αντικαταστήσει και με το φασισμό.

 

          Στην Ελλάδα, και σ’ όλη την καπιταλιστική Δύση, στο στόχαστρο των κυβερνήσεων βρίσκονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, γιατί η εργατική τάξη βρίσκεται στην καρδιά της εκμετάλλευσης.  Η θεσμοθέτηση του 13αωρου, με δόλιο και υπονομευτικό στα εργασιακά δικαιώματα τρόπο, που επιτρέπει στην υπουργό εργασίας Ν. Κεραμέως να υποκρίνεται ότι δεν καταστρατηγείται το οκτάωρο,  αποκαλύπτει την αλαζονεία και σιγουριά μιας εξουσίας που πιστεύει ότι τα επικοινωνιακά τεχνάσματά της  αρκούν, για να ευθυγραμμιστούν οι εργαζόμενοι με την αντεργατική πολιτική της. Όλη η προσπάθεια των κυβερνώντων επικεντρώνεται να παραμένουν οι εργαζόμενοι ένα ετερόκλητο πλήθος από αντιφατικές αντιδράσεις, εγωισμούς και μικροσυμφέροντα χωρίς ταξική συνείδηση, που μπορεί να υποφέρουν, αλλά να μην  ξέρουν τις αντιδράσεις τους να κατευθύνουν στον πραγματικό  στόχο, για να είναι εύκολο να συντριβούν. 

 

Κι αν η  υποκρισία του δημοκρατικού κράτους επιτρέπει την πολυτέλεια της ιδεολογικής ελευθερίας όταν δεν του στοιχίζει καθόλου, όμως πάντα   η αγωνία του είναι να χειραγωγήσει τη διογκούμενη δυσφορία οδηγώντας τη σε οδούς  που ελέγχει. Γιατί βέβαια η φτώχεια και η απόγνωση δεν είναι  αρκετές για να γεννήσουν την επιθυμία για αγώνες για  μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αγωνιστικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις  απαιτούν πάντα προσωπικές θυσίες και επιλογές που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την επιτυχία τους. Όμως σε μια κοινωνία  στην πλειοψηφία της μικροαστική, με ένα  πλήθος μικροαστών, πολέμιων κάθε κοινωνικής αναστάτωσης, που φοβούνται τη προλεταριοποίησή τους, που επαναπαύονται σε επιδόματα και υποσχέσεις βελτίωσης της ζωής  περιμένοντας σωτήρες ή το θαύμα, είναι πολύ δύσκολο να διαμορφωθεί μια πλειοψηφία που θα αγωνίζεται για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της.

 

Οι μικροαστοί ξέρουν ότι υποφέρουν, φοβούνται για τα χειρότερα, συγκρίνουν τα φορτία τους και κατηγορούν όποιον έχει μικρότερο, οργίζονται με τους κυβερνώντες για αθέτηση υποσχέσεων και ζητούν κάποιον να εκδικηθούν. Και όταν οι εναλλακτικές πολιτικές της αστικής δημοκρατίας, που να πείθουν ότι θα επιδιορθώσουν την κυβερνητική πολιτική χωρίς όμως να απειλείται η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, έχουν εξαντληθεί, είναι τότε που έρχονται οι φασίστες με τις προκλήσεις, τους παραπλανητικούς λαϊκισμούς τους που αναλαμβάνουν το ρόλο του εκδικητή και μπορούν να εκμεταλλευτούν ακόμα και κινήματα με λαϊκή αφετηρία.

 

Φαίνεται και στη χώρα μας  η  αστική μας δημοκρατία με τον διαφημιζόμενο πλουραλισμό της να έχει φτάσει στα όριά της, αποδεικνύοντας τον παραπλανητικό χαρακτήρα της. Όλα τα αστικά κόμματα μετά την οικονομική κρίση αποκαλύπτονται χωρίς διαφοροποιήσεις, κυρίως μετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα  η δικαστική εξουσία με τον τρόπο που λειτουργεί στο έγκλημα των Τεμπών αποκαλύπτεται θεραπαινίδα της εκτελεστικής εξουσίας. Εξωθώντας μάλιστα ένα πατέρα θύματος, τον Πάνο Ρούτσι, να καταφύγει σε απεργία πείνας για το αυτονόητο στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, την εκταφή του παιδιού του για ταυτοποίηση και τοξικολογικές εξετάσεις, το κύρος της καταποντίζεται. Προς το παρόν,  το σύστημα ακόμα αναζητεί κόμματα  για μια εναλλαγή στην εξουσία που θα τροφοδοτεί αυταπάτες για δικαίωση των ελπίδων στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις και προπάντων στη δικαιοσύνη που η μεγάλη πλειοψηφία με το έγκλημα στα Τέμπη συνειδητοποιεί ότι ούτε ανεξάρτητη από πολιτικές σκοπιμότητες  ούτε ανεπηρέαστη από ταξικά συμφέροντα είναι.

 

 Και φυσικά κανένα κόμμα δεν μπορεί ν’ αποτολμήσει, παρά μόνο για να παραπλανήσει, την υπέρβαση του συστήματος εν ονόματι της κατεξοχήν κυριαρχούμενης τάξης χωρίς την άμεση  συμμετοχή της. Κι εφόσον η ενότητα και η πολιτική ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων διαμορφώνεται στο πεδίο του αστικού κράτους, η ενότητα των κυριαρχούμενων τάξεων χρειάζεται το κόμμα της για να υπάρξει, το κόμμα της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό  χρειάζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα που  σταθερά προσανατολισμένο σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, να οργανώνει και συνενώνει την εργατική τάξη, για ν’ αγωνιστεί για τα συμφέροντά της. 

 

              Γιατί καμιά ριζική  πολιτική και κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί αν οι εκμεταλλευόμενες τάξεις  δεν κατανοήσουν την κοινωνική πραγματικότητα και δεν προχωρήσουν στην κριτική  εξέταση των αιτιών των προβλημάτων της, αναγνωρίζοντας τον βασικό οικονομικό τρόπο παραγωγής που πρέπει να αντικατασταθεί. Διαφορετικά, με τον κυρίαρχο λόγο να ενσπείρει την ηττοπάθεια για την αδυναμία αλλαγής, όλα αυτά τα σκάνδαλα, οι προκλητικές συμπεριφορές κυβερνώντων σε όλα τα επίπεδα θα συνεχίσουν να συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο μιας κοινωνίας που μοιρολατρικά οδεύει στον αφανισμό της. Γιατί, αν όλοι πιστεύουν ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει ενάντια σε όλα αυτά είναι σίγουρο ότι κανένας αγώνας για διεκδικήσεις και ανατροπή δεν θα υπάρξει.