Με λαθροχειρίες και τη γνωστή ναυαγισμένη και αδιέξοδη πολιτική γραμμή επιχείρησε το «Πριν» να ασκήσει κριτική στις Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ.
Δεν θα υπήρχε λόγος καν να σχολιάσουμε το συγκεκριμένο δημοσίευμα, αν δεν ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό της συστημικής πολιτικής γραμμής και των αδιεξόδων του ΝΑΡ, που μετά από 3 δεκαετίες «περιπλάνησης σε βήμα σημειωτόν» για να βρει πώς θα φτιάξει «νέο πρόγραμμα και κόμμα», κατέληξε απλά να αλλάξει όνομα σε «Κομμουνιστική Απελευθέρωση», στο πνεύμα της γνωστής ρήσης «όλα αλλάζουν και όλα ίδια μένουν».
Στο εν λόγω δημοσίευμα φροντίζουν ευθύς εξαρχής να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στο σύστημα, επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά τη θέση τους ότι η ΕΣΣΔ ήταν ένα «ταξικό εκμεταλλευτικό καθεστώς που κατέρρευσε». Τέτοιος είναι ο αντικομμουνισμός και ο αντισοβιετισμός τους, που πλέον έχουν απαλείψει κάθε φραστική προσπάθεια να τον κρύψουν.
Αλήθεια, με τη λογική του ΝΑΡ - «Κομμουνιστική Απελευθέρωση», στην εποποιία του Κόκκινου Στρατού, που νίκησε τον στρατό της ναζιστικής Γερμανίας, οι λαοί θα έπρεπε να σταθούν ενάντια και στους δύο; Ας θυμηθούμε ότι αυτή ήταν στάση των τροτσκιστικών δυνάμεων. 'Η μήπως το 1989 - 1991 θα έπρεπε να είμαστε ουδέτεροι απέναντι σε εκείνους που διέλυαν την ΕΣΣΔ επειδή ήταν «εκμεταλλευτική κοινωνία»;
Εγκαλούν το ΚΚΕ που υπερασπίζεται μαχητικά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση κατά τον 20ό αιώνα στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, και προσπαθεί ταυτόχρονα να βαθαίνει διαρκώς την κριτική αποτίμηση για την πορεία οικοδόμησης, για το γιατί και πώς οδηγηθήκαμε στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Προσπάθεια νευραλγικής σημασίας για να δυναμώνει η πάλη ανατροπής του καπιταλισμού.
Σταθερή παραμένει και η σιωπηλή σύμπλευση των θέσεων του ΝΑΡ - «Κομμουνιστική Απελευθέρωση» με τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της αστικής τάξης της Ελλάδας για παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, με σκοπό την ενίσχυση της νοτιοανατολικής πτέρυγάς του. Σχεδιασμοί από τους οποίους ο ελληνικός καπιταλισμός προσδοκά οφέλη αναβάθμισης της θέσης του στην περιοχή.
Στο εν λόγω δημοσίευμα επιχειρείται ένας ακροβατισμός: Παραπλανητικά εστιάζουν στο ότι η αστική τάξη της Ελλάδας θέλει να κατοχυρώσει ΑΟΖ. Μα ακριβώς το παζάρι για παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και το ΝΑΤΟικής κοπής σχέδιο συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο αφορούν νέες ιμπεριαλιστικές συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ. Να θυμηθούμε επίσης την αποκαλυπτική τους τοποθέτηση ότι «τα ζητήματα των θαλάσσιων ζωνών πρέπει να αντιμετωπιστούν με βάση την αρχή της δικαιοσύνης και μέσω της έντιμης συνεννόησης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», χωρίς να εξηγούν ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο αυτής της αρχής, ούτε ποιοι και πώς θα το εφαρμόσουν.
Την ίδια στιγμή υποβαθμίζουν την πάλη ενάντια στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στο επίπεδο μιας «στοιχειώδους κριτικής», όπως αποκαλυπτικά έγραψαν. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι η αντιπαράθεση με την ιδεολογική - πολιτική ατζέντα του ΝΑΤΟ δεν είναι ποτέ κάτι το «στοιχειώδες», γεγονός βέβαια άγνωστο στο ΝΑΡ - «Κομμουνιστική Απελευθέρωση», που για παράδειγμα έχει αποδεχτεί πλήρως στην ουσία της την ευρωατλαντική ιδεολογία του ατομικού δικαιωματισμού και του αυτοπροσδιορισμού. Η ζωή έχει δείξει ποιοι είναι μπροστά στη δράση και μάχη ενάντια στο ΝΑΤΟ στον Τύρναβο, στην Αλεξανδρούπολη και στον Πειραιά εναντίον των ΝΑΤΟικών πολεμικών φορτίων, στα πανεπιστήμια και στα σχολεία ενάντια στα ΝΑΤΟικά προγράμματα παντός είδους, ενάντια στα ενεργειακά και οικονομικά σχέδια της ευρωατλαντικής συμμαχίας σε όλη την Ελλάδα.
Τέλος, επιμένουν σταθερά στη χρεοκοπημένη πολιτική του μεταβατικού προγράμματος, που μια ονομάζουν «πρόγραμμα αντικαπιταλιστικών κόμβων», μια «άμεσο πολιτικό πρόγραμμα». Η ουσία, ίδια: Η πλάνη ότι μπορεί να υπάρξει ένα σύνολο πολιτικών στόχων που στο πλαίσιο του καπιταλισμού θα προκαλέσει ριζικές αλλαγές υπέρ της εργατικής τάξης χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Μια πολιτική γραμμή που ανεξάρτητα από προθέσεις, αντικειμενικά εγκλωβίζει σε αυταπάτες φιλολαϊκής διαχείρισης του συστήματος, χωρίς συγκεκριμένη αναφορά στο ποιοι ή πώς θα την εφαρμόσουν χωρίς συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση. Μια πολιτική γραμμή που κατά την περίοδο των μνημονίων οδήγησε το σύνολο του οπορτουνιστικού ρεύματος και το ΝΑΡ στον ρόλο των εξαπτέρυγων του «αντιμνημονιακού μετώπου», που βοήθησε στην κυβερνητική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Οδήγησε στη στήριξη επί της ουσίας, από όλες αυτές τις δυνάμεις, των σχεδίων αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, με την αποθέωση «κινημάτων» όπως των πλατειών και των «αγανακτισμένων», σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα. Είναι η πολιτική γραμμή που οδήγησε πολύ κόσμο στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία, στην αποχή από τη συλλογική διεκδίκηση, στην ενσωμάτωση του κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου