Σάπια... υλικά

 

Στην Υγεία, όλα εκείνα που κατά τη διάρκεια της πανδημίας κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές τώρα παρουσιάζονται ως δήθεν εργαλεία «αναβάθμισης» του δημόσιου συστήματος: Η παραπέρα ιδιωτικοποίηση, τα επιχειρηματικά κριτήρια στη λειτουργία ή στο κλείσιμο των νοσοκομείων, η «οικονομική αυτοτέλεια» και το ζύγι του «κόστους - οφέλους» για κάθε υγειονομική μονάδα. Οι εικόνες των μαζικών τάφων στη Νέα Υόρκη, των γηροκομείων - νεκροταφείων σε άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ και η κατάρρευση των συστημάτων Υγείας, τα οποία αποτελούν «υπόδειγμα» για αυτές τις αναδιαρθρώσεις, δίνουν την καλύτερη απάντηση στους απολογητές τους. Τα ίδια ισχύουν και για την Κοινωνική Ασφάλιση. Το σύστημα των «τριών πυλώνων» και η μετατροπή της σε «ατομική υπόθεση», σε πεδίο άντλησης κερδοφορίας μέσα από το τζογάρισμα αποθεματικών, όλα εκείνα που μετατρέπουν τις συντάξεις σε επιδόματα αλλά δημιουργούν «έδαφος» για επενδύσεις, παρουσιάζονται ως «προστασία» των σημερινών εργαζομένων και αυριανών συνταξιούχων. Οι εικόνες όμως των συνταξιούχων που παράλληλα εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα εξαιτίας των «μίνιμουμ» παροχών, οι στρατιές των συνταξιούχων - απόκληρων, όπως και οι εικόνες των απεγνωσμένων που σε ένα βράδυ έχασαν όλο τους τον «ατομικό κουμπαρά» όταν βάρεσε κανόνι ο επενδυτής που τον χειριζόταν, δίνουν επίσης απαντήσεις στους υποστηρικτές των νέων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.

 

Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν και στα Εργασιακά με τις «καινοτόμες» σχέσεις - λάστιχο, τις ευρωπαϊκές Οδηγίες για το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου, που προωθούνται ως «εκσυγχρονισμός». Κάθε «φάρμακο» για το κεφάλαιο είναι «φαρμάκι» για τους εργαζόμενους. Κάθε αναδιάρθρωση που νομιμοποιεί και γενικεύει την ήδη άθλια κατάσταση φτιάχνεται από τα πιο σάπια υλικά: Της έντασης της εκμετάλλευσης, της εξοικονόμησης πόρων για τους επιχειρηματικούς ομίλους, της ολομέτωπης επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα και τις ανάγκες.

Προκλήσεις

«Παθογένειες του παρελθόντος» διαπιστώνουν οι εκπρόσωποι των τουριστικών ομίλων και θέτουν «επτά προκλήσεις για την επόμενη ημέρα». Ποιες είναι αυτές; Πρώτον, το «υγειονομικό πεδίο». Εκεί δηλαδή όπου τα μονοπώλια του Τουρισμού και των Μεταφορών επιβάλλουν τους όρους τους για τη μετακίνηση των τουριστών με τους ελάχιστους υγειονομικούς κανόνες, αντιμετωπίζοντας τα μέτρα προστασίας ως εμπόδιο για τη διάσωση της κερδοφορίας τους σε συνθήκες πανδημίας. Δεύτερον, η «συνέχιση της στήριξης από πλευράς της πολιτείας», που σημαίνει να συνεχίσει ο λαός να πληρώνει για τις φοροαπαλλαγές και τις διευκολύνσεις στους μεγαλοξενοδόχους, να πληρώνουν οι εργαζόμενοι για τον μειωμένο μισθό τους, μέσω προγραμμάτων όπως η «Συν-Εργασία», για το οποίο ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι θα συνεχιστεί. Τρίτον, το Ταμείο Ανάκαμψης, που θα τους μπουκώσει με δισ. ευρώ για νέες επενδύσεις και θα στείλει το λογαριασμό στον λαό, όπως ήδη γίνεται με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και τις προγραφές μελλοντικών φόρων. Τέταρτον, οι υποδομές, που θα γίνουν με κρατικό χρήμα ή ΣΔΙΤ, όπως τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, για να αξιοποιηθούν από τους επιχειρηματικούς ομίλους με κριτήριο τα κέρδη τους. Πέμπτον, ο «ψηφιακός μετασχηματισμός του ελληνικού τουρισμού», που σημαίνει απογείωση της εκμετάλλευσης με τον «αέρα» της τεχνολογίας, όπως γίνεται με τη λεγόμενη «ψηφιακή κάρτα εργασίας». Εκτον, οι «αυξανόμενες στρατηγικές συνεργασίες ιδιωτικού και δημόσιου φορέα», με τις οποίες το κεφάλαιο εξασφαλίζει σίγουρη κερδοφορία και, έβδομον, ο «Πράσινος Τουρισμός», ως μέρος της συνολικότερης στρατηγικής για την «πράσινη ανάπτυξη», από την οποία ο κλάδος διεκδικεί γενναίο μερτικό. Οσο να πεις, δεν είναι λίγα αυτά που ζητάνε οι μεγαλοεργοδότες του Τουρισμού. Και δεν αποτελούν «προκλήσεις της επόμενης ημέρας», αλλά πραγματική πρόκληση «εδώ και τώρα» για τους εργαζόμενους του κλάδου και συνολικά τον λαό.

Εξυγίανση

«Τι θέλεις εσύ ως καταναλωτής και ως πολίτης από τη ΔΕΗ; Να μην είναι πανάκριβη. Θεωρούμε ότι η κατάργηση της μονιμότητας, των τριετιών στα διευθυντικά στελέχη και όλα τα προγράμματα εθελούσιας εξόδου θα μειώσουν σημαντικά το κόστος της ΔΕΗ και δεν θα χρειάζεται ο κάθε υπουργός να βγαίνει και να αυξάνει τα τιμολόγια της ΔΕΗ». Αυτά έλεγε ο Χατζηδάκης ως υπουργός Ενέργειας το 2019, όταν ετοιμαζόταν να ξεφουρνίσει ένα ακόμα γενναίο πρόγραμμα «εξυγίανσης» της ΔΕΗ για τη βελτίωση της θέσης της στον ανταγωνισμό, από τον οποίο τάχα θα έβγαιναν όλοι ωφελημένοι. Την ίδια μέρα, μάλιστα, ανακοίνωνε και μειώσεις 30% έως 65% στα τιμολόγια για το νυχτερινό ρεύμα, για να εμπεδωθούν καλύτερα τα ...αποτελέσματα της πολιτικής τους. Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά τώρα που συζητιούνται ξανά ανατιμήσεις στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος, παρά το γεγονός ότι η ΔΕΗ έχει «εξυγιανθεί», η αγορά έχει απελευθερωθεί και ο ανταγωνισμός δουλεύει ρολόι. Ο λαός όμως συνεχίζει να πληρώνει το μάρμαρο, χωρίς να υπολογίζονται και οι συνέπειες της απολιγνιτοποίησης. Μετά απ' αυτά, εξηγείται απόλυτα γιατί η κυβέρνηση επιστράτευσε τον ίδιο «πετυχημένο» υπουργό για να «εκσυγχρονίσει» την αγορά εργασίας, αφού πρώτα ...εξυγίανε τον κλάδο της Ενέργειας.

Ριζοσπάστης