2025 The Associated Press. All |
Από χτες, το νέο ...λαγουδάκι ακούει στο όνομα του νεοεκλεγέντα δημάρχου της Ν. Υόρκης, Ζοχράν Μαμντάνι. Του «πρώτου μουσουλμάνου δημάρχου της πόλης» - όπως προβάλλεται - σαν να είναι η θρησκεία ή το χρώμα εχέγγυο μιας άλλης, τάχα φιλολαϊκής πολιτικής! Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα, ο Μαμντάνι «πολεμήθηκε από το σύστημα Τραμπ», αλλά «είπε τρία συγκεκριμένα πράγματα», «έκανε έξυπνη καμπάνια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης» και «χτύπησε πόρτα πόρτα για να κινητοποιήσει τον κόσμο» και να κερδίσει τις εκλογές. Τόσο απλά και τόσο ...αισιόδοξα! Σύμφωνα μάλιστα με πολλά Μέσα, ο νεοεκλεγείς αστέρας «εκφράζει την ελπίδα απέναντι στην τυραννία και τη διαφθορά» της σημερινής ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης.
Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα, για εκείνους που πανηγύριζαν και στη χώρα μας μετά την εκλογή του «Δημοκράτη» και «ειρηνιστή» Κλίντον, που θα έφερνε τάχα την «αλλαγή» στις ΗΠΑ και παγκόσμια. Τι έφερε όμως στην πραγματικότητα; «Κατάφερε» να επεκτείνει το ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και έκανε την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία με τα γνωστά αποτελέσματα. Πίσω από τη «φιλολαϊκή» μάσκα εκτόξευσε με την πολιτική του τις κοινωνικές ανισότητες στις ΗΠΑ και φόρτωσε την κρίση του 2000 στις πλάτες του λαού.
Αλλά και επί κυβέρνησης Ομπάμα - του πρώτου Αφροαμερικανού Προέδρου των ΗΠΑ, όπως τον εκθείαζαν τότε - έγιναν οι επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή που βαφτίστηκαν «Αραβική Ανοιξη», όπως και το πραξικόπημα στην Ουκρανία, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τον σημερινό πόλεμο. Ο Ομπάμα αποδείχτηκε όντως η «ελπίδα» των μεγαλοκαπιταλιστών να φορτώσουν την καπιταλιστική κρίση του 2009 ξανά στον αμερικάνικο λαό... Οπως γράφει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, στην πρώτη συνάντηση μαζί τους - όταν αντέδρασαν στο ενδεχόμενο να δώσουν κάποιο «φιλοδώρημα» από τα δυσθεώρητα κέρδη τους - τους είπε πως «δεν έχετε καταλάβει ότι η κυβέρνησή μου είναι το μόνο που στέκεται ανάμεσα σε εσάς και τα δικράνια».
Με τέτοια «κατορθώματα» στη φαρέτρα τους, που τα ντύνουν διαχρονικά με «προοδευτικό μανδύα» και θεωρίες περί «ελευθερίας» και «δικαιωματισμού» απέναντι στον «ολοκληρωτισμό» των ανταγωνιστών τους, όλοι αυτοί δεν αποδείχτηκαν το «αντίπαλο δέος», αλλά ο καλύτερος χορηγός του «άλλου μισού» της αστικής διακυβέρνησης, τροφοδοτώντας αντιδραστικές, λαϊκιστικές, ακροδεξιές δυνάμεις, επιτρέποντάς τους να φορούν τη μάσκα του «αντισυστημικού», ακόμα και του «φιλειρηνιστή» (!) όπως τώρα ο Τραμπ.