Το «Tik-Tok» έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια σε μία ιδιαίτερα δημοφιλή πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικά στους νέους. Πίσω από τη φανταχτερή βιτρίνα της εταιρείας κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι, με αποκορύφωμα τις μαζικές απολύσεις που έχουν ανακοινωθεί στη Βρετανία και αλλού. Μέσα από αυτές τις γραμμές θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την δική μας ιστορία, των εργαζομένων στο Λονδίνο που παλεύουμε ενάντια στις εκατοντάδες απολύσεις, που συγκροτούμε το δικό μας σωματείο.
Πίσω από τον μύθο του «εργασιακού παράδεισου»
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Εργάζομαι στα γραφεία της Tik-Tok στο Λονδίνο για 3 χρόνια. Η εταιρεία έχει εκτινάξει τα κέρδη της ενώ ανοίγει νέα γραφεία σε όλο τον κόσμο. Στη Βρετανία δουλεύουν πάνω από 1.000 εργαζόμενοι, πολλοί από αυτούς μετανάστες που έχουν έρθει στη χώρα αναζητώντας καλύτερους όρους δουλειάς. Γρήγορα η σκληρή πραγματικότητα ανατρέπει τις προσδοκίες με τις οποίες έρχεται ένας νέος στο εξωτερικό, ο «εργασιακός παράδεισος» μετατρέπεται σε κόλαση.
Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα, θυμάμαι, να συζητάμε με τους συναδέλφους για προβλήματα στην δουλειά, σχετικά με τα μισθολογικά, το περιεχόμενο της δουλειάς, τα διαλείμματα, την ελεγκτική συμπεριφορά των υπευθύνων μας. Με τους ελληνόφωνους συναδέλφους συζητούσαμε συχνά για την κατάσταση στην Ελλάδα, όσα μας ανάγκασαν να φύγουμε από την χώρα μας για να βρούμε ένα καλύτερο μέλλον. Ότι βρεθήκαμε σε μία άλλη χώρα που μόνο εργασιακός παράδεισος δεν είναι. Αγωνιούμε ακόμα για να επιβιώσουμε, για να «φέρουμε βόλτα» τα «φουσκωμένα» ενοίκια. Βρεθήκαμε σε μία εταιρεία, που φαντάζει ιδανικό ξεκίνημα για έναν νέο, όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιμέναμε. Η καθημερινή έκθεση στο σκληρό περιεχόμενο του διαδικτύου, χωρίς καμία μορφή στήριξης προς τον εργαζόμενο, μας έκανε σιγά-σιγά μουδιασμένους απέναντι στις εικόνες πολέμου, κακοποίησης και σκληρής πορνογραφίας που μόνιμα περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια μας. Η ασφάλεια του ίδιου του χρήστη εναπόκειτο στη δική μας κρίση και ταχύτητα.
Σταδιακά, η όλο και μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας, έφτασε σε σημείο οι εργαζόμενοι να μετράμε τα δευτερόλεπτα που λείπαμε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή, καθώς μέσα σε λίγα λεπτά θα λαμβάναμε μήνυμα στον υπολογιστή ότι δεν είμαστε «παραγωγικοί». Η κατάσταση κορυφώθηκε στις αρχές του Οκτώβρη, όταν 150 άτομα λάβαμε mail πως λόγω της χρήσης του AI (τεχνητή νοημοσύνη), αποφάσισαν να κάνουν αναδιάταξη των τμημάτων και “δεν μας χρειάζονται πια”. Αυτό που παρέλειψαν να πουν είναι πως έχουν ήδη προσλάβει δεκάδες «εξωτερικούς συνεργάτες» σε άλλες χώρες, να κάνουν την ίδια δουλειά με εμάς, στο ¼ του μισθού μας, καλώντας τους για όσες μέρες και όσες ώρες χρειάζονται. Στην πραγματικότητα, το AI δεν είναι ακόμα σε θέση να κάνει την δουλειά μας, δεν είναι ακριβές, αλλά είναι πιο φθηνό.
Οι εργαζόμενοι δεν μείναμε με σταυρωμένα τα χέρια. Οργανώσαμε σωματειακές ομάδες δράσης που η κάθε μια ανέλαβε κομμάτι στήριξης προς τους προς-απόλυση συναδέλφους. Με καθημερινές συσκέψεις και συζητήσεις οργανώσαμε τις εκλογές αντιπροσώπων για τις διαπραγματεύσεις στη διαδικασία της μαζικής απόλυσης, ανάμεσα στους εκπροσώπους των εργαζομένων είμαι και εγώ. Πλέον έχουμε συγκροτήσει το δικό μας επιχειρησιακό σωματείο με τη συμμετοχή των εργαζομένων να ξεπερνά το 34%.
Η παρέμβαση ενός κομμουνιστή μπορεί να έχει πολλαπλάσιο αποτύπωμα
Για να φτάσουμε μέχρι εδώ, χρειάστηκε να προηγηθεί ένα μεγάλο διάστημα σταθερής συζήτησης και προσπάθειας να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι τι φταίει για όσα βιώνουν.
Εξαρχής το ζήτημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί, ήταν η συζήτηση με τους συναδέλφους να μην ανακυκλώνεται στα εργασιακά προβλήματα, χωρίς να καταλήγει σε μία ουσιαστική λύση, να προτάσσεται η ανάγκη να οργανωθούμε. Εκεί ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία. Η εργασιακή ανασφάλεια και η ακρίβεια του Λονδίνου αναγκάζει τους περισσότερους να υπομένουν συμπεριφορές και απαιτήσεις από την εργοδοσία με αντίκτυπο ακόμα και στην υγεία τους. Η πλειοψηφία των συναδέλφων δεν είχε πείρα από αγώνες, ενώ η κατάσταση στο εργατικό κίνημα στην Βρετανία σίγουρα δεν βοηθούσε, αφού δεν είχαν κάποιο παράδειγμα να πιαστούν, να αντλήσουν έμπνευση. Για να καταλάβει κανείς την κατάσταση, αρκεί να σκεφτεί ότι το σωματείο που τώρα συγκροτούμε στο Tik-Tok είναι το πρώτο επιχειρησιακό σωματείο σε εταιρεία τεχνολογίας σε ολόκληρη τη χώρα.
Στις συζητήσεις που κάναμε με τους συναδέλφους τούς μετέφερα την πείρα από την Ελλάδα. Μου έλεγαν ότι φαντάζομαι μεγάλα πράγματα και ότι «αυτά τα λένε οι κομμουνιστές που έχουν απόψεις ουτοπικές». «Ωραία τα λες, αλλά δεν είναι όλα τόσο εύκολα» άκουγα συχνά. Με σεβασμό στις σκέψεις των συναδέλφων, χωρίς όμως να «κόβω» τα λόγια μου, επέμενα στην ανάγκη για οργανωμένη δράση. Την ώρα που εμείς μετράγαμε μια-μια τις βάρδιες για να πληρώσουμε το ενοίκιο και τους λογαριασμούς, η εταιρεία διαφήμιζε πόσα εκατομμύρια κέρδη κατάφερε να βγάλει, απολύοντας μαζικά συναδέλφους σε Δουβλίνο, Βερολίνο, Άμστερνταμ κ.α. Στις δικές μας πλάτες, ο ιδιοκτήτης της Tik-Tok κατάφερε να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Κίνα. Ήρθα σε επαφή με συναδέλφους από άλλα τμήματα, Αργεντινούς, Ιταλούς, Άραβες, κ.α. Σταδιακά συντονιστήκαμε με ένα σωματείο που ειδικεύεται σε εταιρείες τεχνολογίας. Μιλήσαμε με συναδέλφους από άλλες εταιρείες και ανταλλάξαμε εμπειρίες. Συμφωνήσαμε στην ανάγκη για επιχειρησιακό σωματείο. Αργότερα οργανώσαμε δύο καμπάνιες για να μάθουν οι εργαζόμενοι τι είναι το σωματείο και για τι παλεύει. Αυτά τα βήματα τα μοιράστηκα με τους συναδέρφους μου. Στην κρίσιμη λοιπόν στιγμή, συνειδητοποίησα πως άρχισαν να μου δείχνουν εμπιστοσύνη, είχαν «ανοιχτά αυτιά» σε αυτά που είχα να τους πω.
Επί τρία χρόνια δουλεύαμε επιχειρήματα, με επιμονή ακόμα και όταν φαινόταν ότι αυτή η προσπάθεια δεν είχε άμεσα αποτελέσματα, δεν το έβαλα κάτω. Σήμερα, οι ίδιοι συνάδελφοι είναι που απευθύνονται στην κομμουνίστρια, δείχνουν εμπιστοσύνη στην σταθερή στάση υπεράσπισης των αναγκών και των δικαιωμάτων μας, αυτοί οι συνάδερφοι είναι που βγαίνουν μπροστά, δίπλα μου και συγκρούονται με την εργοδοσία.
Ε.Σκ.
- Το κείμενο αναδημοσιεύεται από τον «Οδηγητή» του Δεκέμβρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου