Επιβεβαιώνεται
ότι οι διακηρύξεις περί «τέλους της ανοχής» και «ο νόμος ισχύει για
όλους» στόχο έχουν το ταξικό εργατικό κίνημα (φωτ. από την καταστολή των
εκδηλώσεων στην Αθήνα για την επέτειο του Πολυτεχνείου) |
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί συνέχεια προηγούμενων αντιδραστικών νόμων της κυβέρνησης (π.χ. για διατήρηση κάποιων «ειδικών εξουσιών» σε μη έκτακτες συνθήκες, όπως η δυνατότητα πραγματοποίησης προληπτικών ελέγχων σε διαμερίσματα, ο περιορισμός της ελευθερίας κίνησης ατόμων που θεωρούνταν γενικά ύποπτα κ.ο.κ.) σε συνθήκες που παρατείνεται συνεχώς, με αφορμή την πανδημία, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία, με τους περιορισμούς που αυτή συνεπάγεται (εξαιρετικές αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, απαγόρευση συγκεντρώσεων κ.λπ.).
Είναι χαρακτηριστικό ότι το άρθρο 21 του νομοσχεδίου εξουσιοδοτεί αστυνομία και πολιτοφυλακή να βιντεοσκοπούν με «κινητές κάμερες», να έχουν πρόσβαση στις εικόνες που καταγράφουν και να τις μεταδίδουν σε πραγματικό χρόνο στους ανωτέρους τους. Μέχρι πρότινος ίσχυε ότι οι αστυνομικοί που φέρουν πάνω τους κάμερα δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο υλικό το οποίο καταγράφεται.
Copyright 2020 The Associated |
Γάλλοι αστυνομικοί συνωστίζονται στο Παρίσι για να αντιμετωπίσουν διαδηλωτές |
Σύμφωνα με το άρθρο 23, σε περίπτωση που κάποιο άτομο έχει καταδικαστεί, στερείται το δικαίωμα να επωφεληθεί από την προβλεπόμενη μείωση της ποινής, εάν η πράξη στρεφόταν κατά δημόσιου προσώπου ή κατασταλτικού οργάνου.
Το πιο προκλητικό και αποκαλυπτικό είναι το άρθρο 24. Σύμφωνα με αυτό περιορίζεται η μετάδοση εικόνων αστυνομικών εν ώρα υπηρεσίας και προβλέπονται φυλάκιση ή / και πρόστιμα 45.000 ευρώ για όποιον διανείμει «την εικόνα του προσώπου ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο ταυτοποίησης» αστυνομικών εν ώρα υπηρεσίας, με το επιχείρημα ότι απειλείται «η σωματική ή πνευματική ακεραιότητά τους». Κάτω από τις αντιδράσεις υπερψηφίστηκε τροπολογία - στάχτη στα μάτια - που ορίζει ότι ο σκοπός υπονόμευσης της σωματικής ή ψυχικής ακεραιότητας του εικονιζόμενου προσώπου πρέπει να είναι καταφανής και ότι το μέτρο αυτό δεν μπορεί να παρακωλύσει το δικαίωμα στην πληροφόρηση. Στην πραγματικότητα, όμως, θέτει ασφυκτικούς περιορισμούς στον Τύπο και παρεμποδίζει τη δυνατότητα αποκαλυπτικού φωτογραφικού ρεπορτάζ.
Από τη μεριά της η Κομισιόν τις τελευταίες μέρες δήλωσε υποκριτικά, μέσω του εκπροσώπου της, Κρ. Ουίνγκαντ, ότι αποφεύγει να σχολιάζει νομοσχέδια, όμως «θεωρεί σημαντικό» οι δημοσιογράφοι να μπορούν να ασκούν το επάγγελμά τους ελεύθερα. Η Επιτροπή επιφυλάσσεται του δικαιώματός της να εξετάσει την τελική μορφή του νέου νόμου και να επιβεβαιώσει ότι συμμορφώνεται με το ευρωπαϊκό Δίκαιο, πρόσθεσε ο εκπρόσωπος, ισχυριζόμενος ότι «η διασφάλιση της ασφάλειας όλων όσοι ζουν στην Ευρώπη αποτελεί βασική προτεραιότητα για την Κομισιόν και προς αυτή την κατεύθυνση συνεργαζόμαστε με τα κράτη - μέλη». Την ίδια ώρα η επίκληση της «προστασίας της δημόσιας ασφάλειας» είναι η δικαιολογητική βάση τόσο του συγκεκριμένου νομοσχεδίου όσο και σειράς νόμων που περιορίζουν δικαιώματα και ελευθερίες στις χώρες της ΕΕ. Αντίστοιχα, η ΕΕ διαμαρτύρεται για την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων «επιλεκτικά» σε χώρες εκτός ΕΕ, όπως η Ρωσία και η Λευκορωσία, αλλά όχι η Τουρκία και το Ισραήλ.
Πλήθος αναλύσεων και άρθρων αποκαλύπτουν ότι «σκοπός του νομοσχεδίου είναι να αποτρέψει τον πληθυσμό από το να συμμετέχει σε διαδηλώσεις, είτε με την ψυχολογική εξόντωση των συμμετεχόντων (τακτική της "παγίδευσης", μπλοκάρισμα ή φιλτράρισμα των εισόδων - εξόδων της πορείας, δακρυγόνα, σωματικές έρευνες) είτε και με φυσική βία (χρήση πλαστικών σφαιρών, χειροβομβίδες (κρότου - λάμψης), ποινές». Ορισμένα στοιχεία μάλιστα κάνουν λόγο για 3 θανάτους, 6.000 τραυματισμούς και 318 βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις διαδηλωτών τα τελευταία δύο χρόνια, φτάνοντας στο σημείο οι αστυνομικές δυνάμεις να συλλάβουν 4 δεκάχρονα αγόρια ως «απολογητές της τρομοκρατίας», απελευθερώνοντάς τους 4 ώρες αργότερα.
Αυτό που αποκαλύπτεται, τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα, είναι ότι η κρατική καταστολή προχωρά άρρηκτα συνδεδεμένη με το χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα και στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Εκπαίδευση, και φυσικά στην υγεία του λαού, που μένει απροστάτευτος, μετρώντας χιλιάδες θύματα από την πανδημία.
Τα παραπάνω συνοδεύτηκαν από προκλητικές δηλώσεις, όπως αυτή του Εμ. Μακρόν, που κυνικά δήλωνε: «Μη μιλάτε για καταπίεση ή αστυνομική βία, αυτές οι λέξεις είναι απαράδεκτες σε ένα κράτος δικαίου». 'Η όπως αυτή του υπουργού Εσωτερικών, Ζεράρ Νταρμαμέν, ο οποίος έσπευσε να πανηγυρίσει για την υπερψήφιση του νομοσχεδίου, δηλώνοντας ότι «επαναβεβαιώνεται η ισορροπία μεταξύ της ελευθερίας της πληροφόρησης και της προστασίας των δυνάμεων της τάξης». Αλλωστε, η ανάγκη εκ νέου «στάθμισης» των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, προκειμένου υποτίθεται να προστατευτεί π.χ. η δημόσια υγεία, βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης από αστικά νομικά - και όχι μόνο - επιτελεία τον τελευταίο χρόνο, σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά, στο όνομα της «στάθμισης», προωθείται η περαιτέρω συνταγματική κατοχύρωση ευρύτατων περιορισμών σε κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, που υλοποιείται ήδη και με τη «βούλα» της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Αυτό που επίσης επιβεβαιώνεται όμως είναι ότι οι πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες στη Γαλλία αποτέλεσαν το καλύτερο άλλοθι για την όξυνση της κρατικής καταστολής, όπως είχαν κάνει και άλλες αντίστοιχες στο παρελθόν.
Επιβεβαιώνεται ότι το αστικό κράτος θωρακίζεται για να μπορεί με λιγότερα εμπόδια να χτυπάει τον πραγματικό του αντίπαλο, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, γι' αυτό και στο στόχαστρο μπαίνουν και η ελευθερία του λόγου και του Τύπου, η πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Επιβεβαιώνεται ότι οι διακηρύξεις περί «τέλους της ανοχής» και «ο νόμος ισχύει για όλους» στόχο έχουν το ταξικό εργατικό κίνημα, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, αξιοποιώντας την πανδημία για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, για τη θεσμοθέτηση σειράς αυστηρών περιορισμών σε ελευθερίες και δικαιώματα, για την περαιτέρω αντιμετώπιση του ριζοσπαστισμού, πρωτίστως της κομμουνιστικής ιδεολογίας και δράσης.
Επιβεβαιώνεται ότι η ένταση της καταστολής δεν είναι «ελληνική πρωτοτυπία», ούτε φυσικά «εμμονή συγκεκριμένων υπουργών», αλλά αποτελεί κοινή συνισταμένη της δικτατορίας του κεφαλαίου σε όλες τις χώρες της ΕΕ, τόσο από φιλελεύθερες όσο και από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, για να αντιμετωπιστεί η διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, ο «εχθρός λαός». Αυτή την «τεχνογνωσία» αξιοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ και προχωρά με γοργούς ρυθμούς την ένταση της καταστολής και την περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών, παίρνοντας τη σκυτάλη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο η κλιμάκωση της λαϊκής πάλης, η αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, μπορεί να υποχρεώσει σήμερα τον Μακρόν και τον κάθε «Μακρόν» σε προσωρινή αναδίπλωση.
Μαρίνας ΛΑΒΡΑΝΟΥ*
*Η Μαρίνα Λαβράνου είναι μέλος του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου