Κεντρικό σημείο του σχεδίου υποταγής των εργαζομένων είναι αυτό όπου στο όνομα της διευκόλυνσης της επεκτασιμότητας των Συμβάσεων κράτος, κυβέρνηση και εργοδότες αναθέτουν στην ανυπόληπτη και απαξιωμένη ΓΣΕΕ τον ρόλο να υπογράφει - δηλαδή να «κλαδεύει» - τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Η αποκατάσταση της επεκτασιμότητας των ΣΣΕ, που δήθεν «επανέρχεται», καμία σχέση δεν έχει με την επεκτασιμότητα που ίσχυε πριν τα μνημόνια. Ακόμα χειρότερα, μετατρέπεται σε μοχλό ασφυκτικής πίεσης των Ομοσπονδιών, που τις καθιστούν ομήρους των εργοδοτικών ενώσεων και της ΓΣΕΕ.
Συγκεκριμένα, πριν τα μνημόνια η επεκτασιμότητα του υποχρεωτικού χαρακτήρα των ΣΣΕ σε έναν κλάδο τεκμαιρόταν με το ότι έφεραν τις υπογραφές των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων εργοδοτών και εργαζομένων. Με τα μνημόνια μπήκε ένα πλαφόν: Η εργοδοσία που υπογράφει μια ΣΣΕ έπρεπε να εκπροσωπεί τουλάχιστον το 50% του κλάδου. Μάλιστα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τη δυνατότητα στους εργοδότες να μην καταθέτουν καν τα μητρώα των κλάδων, ώστε να μη διαπιστώνεται ποτέ αν ικανοποιείται αυτό το 50%, άρα οι εργοδότες μπορούσαν να μπλοκάρουν τις διαπραγματεύσεις «από τα αποδυτήρια».
