Σαν τους γάλους

Λεφτά για γιατρούς και νοσοκομεία δεν υπάρχουν, για να σωθούν οι λαοί από την πανδημία, αλλά για εξοπλιστικά προγράμματα φτάνουν και περισσεύουν! Σύμφωνα λοιπόν με την ετήσια έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών, οι στρατιωτικές δαπάνες σε όλο τον κόσμο κατέρριψαν το 2020 νέο ρεκόρ, φτάνοντας τα 1,83 τρισ. δολάρια, αυξημένες κατά 3,9% σε σχέση με το 2019, «παρά την πανδημία και την επακόλουθη συστολή της παγκόσμιας οικονομίας». Το μισό των συνολικών δαπανών ανήκει αθροιστικά στις ΗΠΑ και την Κίνα. Στην Ευρώπη, οι αμυντικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 2%, με την Ελλάδα βέβαια να παραμένει στις πρώτες θέσεις των ΝΑΤΟικών κρατών. Η εκτόξευση των στρατιωτικών δαπανών ανά τον κόσμο είναι ένδειξη της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της πολεμικής προπαρασκευής μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης σύγκρουσης. Οι λαοί πληρώνουν την ιμπεριαλιστική ειρήνη με την υγεία ή και τη ζωή τους, στις συνθήκες της πανδημίας και της κρίσης, για να θωρακίζονται τα συμφέροντα των μονοπωλίων με μέτρα στήριξης της κερδοφορίας τους και ενίσχυση των εξοπλισμών. Και δεν υπάρχει πιο επίκαιρο παράδειγμα στη χώρα μας από την πόλη της Αλεξανδρούπολης, όπου το νοσοκομείο και οι άλλες δομές Υγείας αφήνουν το λαό εκτεθειμένο στην πανδημία, λόγω των μεγάλων ελλείψεων, αλλά οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι παράγοντες των αστικών κομμάτων στην περιοχή φουσκώνουν σαν τους ...γάλους για την αναβάθμιση της περιοχής στον αμερικανοΝΑΤΟικό πολεμικό σχεδιασμό.

Καμία...

Ενας από τους ...«θεωρητικούς» της λεγόμενης «πράσινης ανάπτυξης», ο Μπιλ Γκέιτς, παρουσιάζει σε βιβλίο του τα «κλειδιά» για κερδοφόρες επενδύσεις. Χωρίς πολλές περιστροφές, στο κεφάλαιο για τη «μετάβαση σε ένα καθαρό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας» αναφέρει ότι αυτή «θα αυξήσει τις τιμές κατά περίπου 15% σε σχέση με τις τρέχουσες τιμές λιανικής». Αναγνωρίζοντας ότι ο κίνδυνος της ενεργειακής φτώχειας παραμονεύει για περισσότερους από την «πράσινη μετάβαση», προτείνει «να διασφαλίσουμε ότι οι οικογένειες χαμηλού εισοδήματος δεν θα επιβαρύνονται από αυτό», με διάφορα μέτρα διαχείρισης της φτώχειας.

... απορία

Ενδιαφέρον όμως είναι και το κεφάλαιο για τη στήριξη του κράτους στις «πράσινες» επενδύσεις: «Οι κυβερνήσεις πρέπει να επενδύσουν σε καθαρή Ενέργεια και να δώσουν κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα (...) Να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη προμηθειών τους για να αυξήσουν τη ζήτηση προϊόντων χαμηλών και μηδενικών εκπομπών άνθρακα. Οι κυβερνήσεις αγοράζουν τεράστιους αριθμούς προϊόντων, από είδη γραφείου έως αεροπλάνα, και είναι ιδιαίτερα μεγάλοι πελάτες σε πολλούς από τους τομείς από όπου είναι πιο δύσκολο να αποδεσμευτούν, όπως το τσιμέντο και ο χάλυβας (...) πρέπει επίσης να εξαλείψουν τις μη παραγωγικές πολιτικές που εμποδίζουν την εμφάνιση νέων τεχνολογιών (...) υιοθετώντας πολιτικές όπως πρότυπα καθαρών καυσίμων, επέκταση φορολογικών πιστώσεων για τις τεχνολογίες που πρέπει να αναπτύξουμε και αύξηση του κόστους εκπομπής αερίων θερμοκηπίου μέσω μιας τιμής άνθρακα». Πέρα δηλαδή από τη στήριξη με επιδοτήσεις και προνόμια στα μονοπώλια της «πράσινης» οικονομίας, τα κράτη θα γίνουν και οι καλύτεροι πελάτες τους, επιβάλλοντας μάλιστα και «αντίμετρα» σε κάθε ανταγωνιστική δραστηριότητα (π.χ. λιγνίτης στη χώρα μας), ώστε ο δρόμος της κερδοφορίας να μένει ανεμπόδιστα ανοιχτός. Αν λοιπόν αναρωτιόταν κανείς ποιοι θα κάνουν πάρτι με τα δισ. του «Ταμείου Ανάκαμψης», τώρα δεν πρέπει να έχει καμία απορία.

Εξορθολογισμοί

Την προηγούμενη βδομάδα, που ο χιονιάς αποκάλυψε ξανά τις εγκληματικές ευθύνες του κρατικού μηχανισμού για την ταλαιπωρία και την έκθεση του λαού στον κίνδυνο της κακοκαιρίας, άρπαξαν την ευκαιρία για να ανακοινώσουν «εκσυγχρονισμούς» στην Τοπική Διοίκηση. Δηλαδή, νέες μεταφορές αρμοδιοτήτων, δημάρχους - «κυβερνήτες», μεγαλύτερη φορομπηξία των δημοτών, στην κατεύθυνση που χρόνια τώρα προωθείται από κυβερνήσεις και δημοτικές αρχές. Αυτήν τη βδομάδα, τσαλαβουτώντας στον βούρκο της υπόθεσης Λιγνάδη, προανήγγειλαν την ενσωμάτωση νέων αυταρχικών διατάξεων, τάχα για την «αντιμετώπιση της βίας», που θα λειτουργούν ως «φίμωτρο», σε συνέχεια και του πρόσφατου νόμου για τη λογοκρισία του καλλιτεχνικού έργου. Τα ίδια έκαναν άλλωστε και προηγουμένως, όταν «πατώντας» σε φαινόμενα διαφθοράς που το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα αναπαράγει, έπαιρναν μέτρα «εξορθολογισμού», φορτώνοντας περισσότερα βάρη στο λαό. Επιβεβαιώνεται δηλαδή η ετοιμότητα του συστήματος να «επενδύει» ακόμα και στη σαπίλα που το ίδιο γεννά και αναπαράγει, μια πολιτική πραγματικά αδίστακτη, που για να βγάλει «από τη μύγα ξίγκι» οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα το λαό, αλλά και τα ίδια τα θύματα της πολύμορφης βίας. Κι αν για το κεφάλαιο αυτά τα φαινόμενα λογίζονται ως «ευκαιρίες», για το λαό είναι τεκμήρια ότι αυτό το σύστημα δεν διορθώνεται, ότι όλα τα σφυριά πρέπει να βαράνε για την ανατροπή του.

Ριζοσπάστης