Τα παιδιά μας καλούνται σήμερα να αντεπεξέλθουν σε ένα περιβάλλον που γίνεται ολοένα και πιο εχθρικό. Το σχολείο καθημερινά γίνεται πιο απαιτητικό και έντονο, η ίδια η οικογένεια βάλλεται από παντού (ακρίβεια, ανεργία, εντατικοποίηση εργασίας των γονέων), βιώνουμε ένα διεθνές περιβάλλον έντασης και ανασφάλειας (πόλεμος στην Ουκρανία, μακελειό στην Παλαιστίνη), χωρίς να ξεχνάμε τις επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης - κορονοϊού ιδίως στον ψυχισμό των νέων παιδιών.
Στο πλαίσιο αυτό κρίναμε, ως ΔΣ της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής, αναγκαία, και πραγματοποιήσαμε στα μέσα του Δεκέμβρη, σύσκεψη με τη συμμετοχή προέδρων από Ενώσεις Γονέων της Αττικής και του ΕΣΥΝ (Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών) με θέμα: «Η πρόληψη της τοξικοεξάρτησης στη μαθητική κοινότητα, ο ρόλος του σχολείου και των οργανώσεων γονέων».
Στόχος μας ήταν να ανταλλάξουμε απόψεις και σκέψεις, να δούμε πώς μπορούν οι Ενώσεις σε κάθε δήμο, οι σύλλογοι γονέων να πάρουν πρωτοβουλίες για το σοβαρό αυτό ζήτημα.
Το να ασχολούμαστε σήμερα με το συγκεκριμένο ζήτημα δεν έχει να κάνει μόνο με την προβολή από τα ΜΜΕ μιας σειράς τραγικών περιστατικών ή ακραίων και παραβατικών συμπεριφορών ανηλίκων που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα.
Αφορά την ίδια την ύπαρξη ενός προβλήματος που συνεχώς οξύνεται, αθέατων πλευρών του που δεν προβάλλονται από τα ΜΜΕ, αφορά ζωές νέων παιδιών που καταστρέφονται καθημερινά, ανεξάρτητα εάν επιλέγονται ως θέματα για προβολή από τα ΜΜΕ.
Από τα υπάρχοντα διαθέσιμα στοιχεία που μπορούμε να αντλήσουμε (τα πιο πρόσφατα αφορούν προηγούμενα έτη) προκύπτουν ευρήματα όπως:
Το φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης στη μαθητική κοινότητα όχι μόνο δεν περιορίστηκε, αλλά, το αντίθετο, ενισχύθηκε. Τριπλασιάστηκε ο αριθμός των μαθητών που κάνουν χρήση κάποιας ουσίας σε σύγκριση με 20 χρόνια πριν.
Ενα σημαντικό ποσοστό μαθητών (13% - 14%) φαίνεται ότι έχει πειραματιστεί έστω και μια φορά με κάποια ουσία και κυρίως με κάνναβη, ενώ παρατηρείται ότι έχει μειωθεί η ηλικία πρώτης επαφής. Ενώ δηλαδή τις περασμένες δεκαετίες ο πειραματισμός γινόταν συνήθως στις ηλικίες που αντιστοιχούν στη Β' με Γ' Λυκείου, τώρα ουσιαστικά η ηλικία έναρξης πειραματισμού έχει πέσει στα 13 έτη!
Προγράμματα ενημέρωσης και πρόληψης μέσα στα σχολεία που αφορούν όχι μόνο την τοξικοεξάρτηση αλλά και άλλα ζητήματα (επιθετικότητα, διαδίκτυο, αγωγή υγείας, κ.λπ.) παρακολούθησε μόνο ένα 4% του μαθητικού πληθυσμού!
Κοινή συνισταμένη των εφαρμοζόμενων πολιτικών όλων των κυβερνήσεων έως σήμερα στο ζήτημα της τοξικοεξάρτησης είναι η αντιμετώπισή του ως ενός ιατρικού ζητήματος, για το οποίο, όπως και για κάθε άλλη ασθένεια, προβλέπεται ως «θεραπεία» πάλι ο μοναχικός δρόμος της ατομικής ευθύνης, της προσωπικής αντιμετώπισης των εξαρτήσεων.
Ετσι, όλα τα προηγούμενα χρόνια από καμία κυβέρνηση δεν αντιμετωπίστηκε το ζήτημα ως θέμα με κοινωνικές αιτίες και προεκτάσεις, ως ζήτημα που προέχει η πρόληψη έναντι της διαχείρισης του φαινομένου. Σε αυτήν τη λογική στηρίζονται και όλες οι θεωρίες περί «σκληρών» και «μαλακών» ναρκωτικών, αποποινικοποίησης των «μαλακών» δήθεν για να «μειωθεί το γόητρό τους», και στην τελική, εφόσον με προσωπική ευθύνη ενεπλάκη ο νέος με τα ναρκωτικά, η ευθύνη του κράτους περιορίζεται στον περιορισμό της βλάβης και στην εξασφάλιση ενός λειτουργικού χρήστη!!!
Βέβαια, είναι σχεδόν σίγουρο πως στο συγκεκριμένο σύστημα που ζούμε ο «λειτουργικός χρήστης» είναι ό,τι καλύτερο για τα σχέδια αυτών που κανονίζουν σήμερα τις ζωές μας. Σε ένα μέλλον εργασιακής αστάθειας, ανασφάλειας, περαιτέρω υποβάθμισης της Παιδείας και της παρεχόμενης γνώσης, σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», κ.λπ., ταιριάζουν γάντι οι «λειτουργικοί τους χρήστες», άνθρωποι εξαρτημένοι, χωρίς προοπτική, όραμα, ελπίδα για τη ζωή τους.
Ως γονείς πιστεύουμε ότι το βάρος χρειάζεται να δοθεί στη διαμόρφωση ισχυρών, δυνατών, ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων που θα αντιστέκονται στα ναρκωτικά και σε κάθε είδους εξαρτήσεις. Δεν θα έχουν καμία κοινωνική ανάγκη να καλύψουν με αυτά.
Και γι' αυτό παλεύουμε για ένα σχολείο καταρχάς που θα καλλιεργεί αυτές τις προσωπικότητες. Που θα καλλιεργεί την αγάπη για τη γνώση του κόσμου, που θα συνδυάζει τη θεωρία με την πράξη, που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει. Που θα αναπτύσσει τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ των παιδιών μέσα από δράσεις αθλητικές και πολιτιστικές. Που θα φέρνει τα παιδιά σε επαφή με τις τέχνες και τη δημιουργία. Θα βοηθάει τα παιδιά να ανακαλύπτουν κλίσεις και ενδιαφέροντα. Και θα τους δίνεται η δυνατότητα να ασχοληθούν με αυτά. Που θα τα γεμίζει ψυχικά και θα τα κάνει χαρούμενα.
Πόσο πίσω είναι σε αυτήν την κατεύθυνση το σημερινό σχολείο που ακόμα και τα καλλιτεχνικά μαθήματα τα οδηγεί στην κατάργηση; Που στο Δημοτικό καταργεί τη θεατρική αγωγή στην Ε΄ και στη ΣΤ΄ τάξη; Που περιορίζει την όποια καλλιτεχνική ενασχόληση με μία ώρα μουσικής τη βδομάδα;
Ποια διέξοδο έχουν σήμερα οι έφηβοι μετά το πέρας του σχολείου; Ποιες δυνατότητες υπάρχουν για ψυχαγωγία, ενασχόληση με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, χωρίς να περιορίζονται αυτές στην οικονομική δυνατότητα κάθε οικογένειας;
Η σύσκεψη που οργανώθηκε από το ΔΣ της Ομοσπονδίας Γονέων ανέδειξε την ανάγκη να προχωρήσει αυτή η συζήτηση στις Ενώσεις γονέων σε κάθε δήμο.
Υπάρχει ήδη μια πείρα από πολλές Ενώσεις και κοινές δράσεις που ανέπτυξαν με το ΕΣΥΝ και τα Κέντρα Πρόληψης σε κάθε περιοχή που έχει σημασία να συνεχιστούν. Να απλωθούν και σε κάθε συνοικία, με προγράμματα ενημέρωσης και πρόληψης κατάλληλα για κάθε ηλικία, ξεκινώντας από το Δημοτικό.
Στο πλαίσιο αυτό χρειάζεται να αναδείξουμε την ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ της ενίσχυσης των Κέντρων Πρόληψης, που λειτουργούν με πολύ σημαντικό έργο, και να στηρίξουμε τον δίκαιο αγώνα τους ενάντια στην προώθηση της κατάργησής τους με το νέο σχέδιο νόμου του υπουργείου Υγείας για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση και ιδιαίτερα την ίδρυση του ΕΟΠΑΕ (Εθνικού Οργανισμού Πρόληψης και Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων), που ανοίγει διάπλατα την πόρτα για τους επιχειρηματικούς ομίλους κάνοντας την τοξικοεξάρτηση ένα ακόμα «φιλέτο» για τα κέρδη τους.
Να συνδυαστούν αυτές οι δράσεις και με διεκδικήσεις απέναντι στους δήμους και στο υπουργείο.
Για προγράμματα δωρεάν πολιτιστικής και αθλητικής δραστηριότητας για εφήβους και μικρά παιδιά, μέσα στα σχολεία, όσο και για τις εξωσχολικές ώρες των παιδιών. Να προβάλουμε τις ανάγκες των παιδιών για την ενίσχυση των μαθητικών δράσεων και των εκδρομών. Να αναδείξουμε ταυτόχρονα το υψηλό κόστος τους που είναι απαγορευτικό για οικογένειες να στείλουν τα παιδιά τους και να διεκδικήσουμε δράσεις και εκδρομές σε μέρη που να μην υστερούν σε ασφάλεια, που να είναι οικονομικά πιο προσιτές για τους περισσότερους μαθητές. Να μην επιτρέψουμε οι μαθητικές αυτές δράσεις να αποτελέσουν άλλο ένα πεδίο κερδοφορίας επιχειρηματιών κάθε είδους και η ανάγκη των παιδιών για κοινωνική συναναστροφή και ψυχαγωγία αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Για μόνιμο προσωπικό εκπαιδευτικών, ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών μέσα στο σχολείο, που να είναι δίπλα στα παιδιά, να εντοπίζουν ζητήματα στον χώρο που βρίσκονται τις περισσότερες συνεχόμενες ώρες κατά τη διάρκεια της μέρας τους. Είναι ενδεικτικό γι' αυτήν την ανάγκη το γεγονός ότι στη 2η θέση, όσον αφορά σε ποιον απευθύνονται τα παιδιά όταν αντιμετωπίζουν τέτοια ζητήματα, βρίσκονται οι εκπαιδευτικοί τους. Δεν μπορεί να κοιτάζουμε τα φαινόμενα όταν έχουν πλέον εξελιχθεί σε ανεπίστρεπτες καταστάσεις.
Να βοηθούν οικογένειες που αντιμετωπίζουν ζητήματα με τα παιδιά τους συνειδητοποιώντας ότι αυτές οι οικογένειες πολλές φορές είναι οι τελευταίες που απευθύνονται κάπου για βοήθεια. Σταθερές και μόνιμες δομές εντός και εκτός σχολείου που να κερδίζουν την εμπιστοσύνη, να καλλιεργούν την πεποίθηση ότι μπορούν οι οικογένειες αυτές να βρουν βοήθεια και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους.
Να διεκδικήσουμε μέτρα ενάντια στη σχολική διαρροή. Να λειτουργήσουν σε κάθε δήμο τα προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας.
Ιδιαίτερα σε περιοχές που καταγράφονται πιο έντονα τα φαινόμενα των ναρκωτικών, παραβατικών συμπεριφορών ανηλίκων, μεγάλα ποσοστά σχολικής διαρροής, να επιμείνουμε στο να παρθούν μέτρα που θα βελτιώνουν το σχολικό περιβάλλον και την ουσιαστική επαφή των εκπαιδευτικών με τα παιδιά. Για παράδειγμα, οι συγχωνεύσεις, η κάλυψη του μέγιστου αριθμού παιδιών ανά τάξη πώς εκτιμάει το υπουργείο ότι μπορεί να βοηθήσουν όταν παρουσιάζονται τέτοιες καταστάσεις στη μαθητική κοινότητα;
Να αναδειχθούν τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνικές υπηρεσίες στήριξης ευάλωτων ομάδων που υπάρχουν σε κάθε δήμο και η ανάγκη επαρκούς στελέχωσής τους για να μπορούν να αντιμετωπίζουν ζητήματα και προβλήματα που παρουσιάζονται καθημερινά και αυξανόμενα.
Και όλα αυτά ειδικά στις μεγαλύτερες τάξεις οι Σύλλογοι γονέων να τα παλέψουμε μαζί με τα παιδιά, τα 5μελή και τα 15μελή. Και επειδή μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν, ούτε το «πες το κι έγινε», ειδικά όταν μιλάμε για νέα παιδιά που τώρα ανοίγουν τα φτερά τους μόνα τους, έχει σημασία να μπούμε εμείς μπροστά να μιλήσουμε και να παλέψουμε για τις ανάγκες τους. Για να έχουν ζωές ολοκληρωμένες, όχι με δόσεις.
Μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου