Η μόνη βεβαιότητά τους είναι η ...αβεβαιότητα, θα μπορούσε να πει κανείς σχετικά με τις αναλύσεις των αστικών επιτελείων για τη νέα χρονιά. Τι κι αν η κάνουλα των κρατικών ενισχύσεων στα μονοπώλια και τους επιχειρηματικούς ομίλους έχει ανοίξει σε «ιστορικά υψηλά», όπως δείχνει και το παράδειγμα του «Ταμείου Ανάκαμψης» στην ΕΕ; Τι κι αν προσπαθούν να «εμβολιάσουν» την οικονομία με ισχυρές δόσεις προσδοκιών σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της πανδημίας και την επίδρασή της στους δείκτες ανάπτυξης;
Οι εκτιμήσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που ήδη «κλωτσάνε» στο 2022 και 2023 το «τενεκεδάκι» της ανάκαμψης, η παραπέρα όξυνση των ανταγωνισμών, που αποτυπώνεται στις εκτιμήσεις τους για «γεωπολιτικές αβεβαιότητες» και «κόσμο που θα επιστρέψει άνισα» από την καπιταλιστική κρίση, διαψεύδουν ξανά τα παχιά λόγια για «γρήγορη και δυναμική» καπιταλιστική ανάκαμψη με τη νέα χρονιά.
Κυρίως αποκαλύπτουν εκείνο που τα αστικά επιτελεία προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τις θεωρίες περί «κορονο-κρίσης»: Οτι δεν είναι κάποιοι «εξωγενείς» παράγοντες, αλλά οι ίδιες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που οδηγούν στα σημερινά τεράστια αδιέξοδα, σε μια ακόμα καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, δέκα χρόνια από την εκδήλωση της προηγούμενης το 2009, από την οποία - όπως έλεγαν τα προηγούμενα χρόνια - ο καπιταλιστικός κόσμος τάχα «διδάχτηκε» για να μην «ξανακάνει τα ίδια λάθη». Σ' αυτήν τη νέα κρίση επιδρά καταλυτικά η πανδημία, δεν είναι όμως η αιτία της, όπως την παρουσιάζουν.
Τι επιστρατεύουν όμως τα αστικά επιτελεία απέναντι στη μεγαλύτερη κρίση μεταπολεμικά, όπως λένε; «Λίγο παραπάνω Κέινς» ως «αλατοπίπερο» στην ίδια άθλια σούπα της αστικής πολιτικής, πακτωλό «τζάμπα χρήματος» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, «νέα ντιλ» και πεδία «πράσινης» κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Αυτή την «μπαμπόγρια» εκατό και βάλε χρόνων παρουσιάζουν για «φρέσκια και νέα κοπελίτσα» όλες οι αστικές δυνάμεις, «νεοφιλελεύθερες» και σοσιαλδημοκρατικές, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Και ταυτόχρονα κλιμακώνουν συντονισμένα την επίθεση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, στην ΕΕ και σε όλα τα κράτη - μέλη, με «μεταρρυθμίσεις» σε όλο το εύρος της οικονομίας και της αγοράς εργασίας, βαθαίνοντας την εκμετάλλευση και διαμορφώνοντας καλύτερους όρους για την επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων, με πρόσχημα τη διαχείριση της πανδημίας.
Κάπως έτσι, αστικές δυνάμεις όλων των «αποχρώσεων» μετατρέπουν την πανδημία σε «ευκαιρία» για έναν πρωτοφανή νέο κύκλο μέτρων στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων, διαφημίζοντας μάλιστα αυτές τις αποφάσεις ως «γενναίο βήμα» για την παραπέρα ενοποίηση της ΕΕ, σαν να πρόκειται αυτή να ωφελήσει τους λαούς!
Σε καμιά περίπτωση, όμως, οι αντιθέσεις τους δεν μπορούν να κρυφτούν. Και είναι χαρακτηριστικά τα όσα έλεγε ο επίτροπος Οικονομίας της ΕΕ σε κυριακάτικη εφημερίδα, ότι δεν είναι τώρα η ώρα να ανοίξει η συζήτηση για επαναφορά του Συμφώνου Σταθερότητας, «επειδή δεν θέλουμε να εισαγάγουμε διαιρετικές συζητήσεις ενώ εφαρμόζουμε την κοινή μας απάντηση».
Οι μεγάλες αντιθέσεις λοιπόν για το «μοίρασμα της χασούρας» είναι μπροστά, ενώ κάθε άλλο παρά κλείνουν την ψαλίδα της ανισομετρίας οι πρόσκαιροι συμβιβασμοί. Και βέβαια, παρά τα νέα παχιά λόγια για τις «στέρεες βάσεις» στις οποίες θα μπει αυτήν τη φορά η «πράσινη» και «ψηφιακή» καπιταλιστική ανάκαμψη, κάθε τέτοιο σχέδιο, κάθε κρατική παρέμβαση για να βρουν προσωρινή κερδοφόρα διέξοδο τα συσσωρευμένα κεφάλαια, μαζεύει περισσότερη «καύσιμη ύλη» για μια ακόμα βαθύτερη κρίση, που στην επόμενη στροφή θα κληθούν και πάλι να πληρώσουν οι λαοί.
Αυτή άλλωστε είναι και η μόνη «βεβαιότητα» που περιγράφουν τα αστικά επιτελεία για τα χρόνια που είναι μπροστά: Οτι δηλαδή οι λαοί θα πληρώσουν και πάλι το μάρμαρο της καπιταλιστικής κρίσης. Προβλέπουν μάλιστα διεύρυνση και όξυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων και γι' αυτό αναζητούν τρόπους να απορροφήσουν τους κραδασμούς, ενισχύοντας τα πολυπλόκαμα «δίχτυα» της ενσωμάτωσης, αλλά και τους μηχανισμούς της κρατικής καταστολής.
Ο λογαριασμός έχει ήδη σταλεί στον λαό. Τον πληρώνει με τα 113 νομοσχέδια που ψήφισε η κυβέρνηση τον πρώτο χρόνο, δίνοντας ώθηση μέσα στην πανδημία στο αντιλαϊκό έργο των προηγούμενων. Τον πληρώνει με τον νέο κρατικό προϋπολογισμό, όπου και πάλι φορτώνεται το 95% και βάλε των κρατικών εσόδων, με τους επιχειρηματικούς ομίλους να συνεισφέρουν ...φιλοδωρήματα. Θα τον πληρώσει ακόμα πιο σκληρά όταν κληθεί να επιστρέψει μέχρι δεκάρας στα κρατικά και κοινοτικά ταμεία τα κονδύλια για τη στήριξη του κεφαλαίου που δίνονται τώρα απλόχερα, στο όνομα μιας πιο «χαλαρής» δημοσιονομικής πολιτικής για τη διαχείριση της κρίσης, από τους ίδιους που υπέγραφαν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο.
Το μόνο βέβαιο για τον λαό είναι ότι αυτόν τον λογαριασμό πρέπει να τον επιστρέψει στον αποστολέα του: Το κεφάλαιο, την ΕΕ, την κυβέρνηση και τα κόμματά του. Η νέα κρίση και η πανδημία αποκάλυψαν τα ξεπερασμένα όρια αυτού του σάπιου συστήματος, που κανένα «μείγμα» διαχείρισης δεν μπορεί να το σώσει από τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του. Μόνη βεβαιότητα για τον λαό είναι η δύναμη της δικιάς του οργανωμένης πάλης σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τη στρατηγική και τους σχεδιασμούς του, τις κυβερνήσεις και τις συμμαχίες του, βάζοντας στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες του. Αυτό είναι το πραγματικά νέο και ελπιδοφόρο που μπορεί να γεννήσει η νέα χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου