Η εικόνα αυτή είναι ενιαία για όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη, σημάδι μιας επερχόμενης νέας καπιταλιστικής κρίσης, που είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Αλλωστε, η αποτυχία της «πράσινης μετάβασης» - εργαλείο της οποίας είναι το Ταμείο Ανάκαμψης - να απορροφήσει συσσωρευμένα κεφάλαια και να τροφοδοτήσει έναν νέο κύκλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, σπρώχνει ολοένα και περισσότερο προς τη μεριά της πολεμικής οικονομίας, που εμφανίζεται ως η πιο κερδοφόρα διέξοδος, σε συνθήκες έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και γενίκευσης των συγκρούσεων. Καμιά σχέση δεν έχουν λοιπόν με τον λαό και τα συμφέροντά του οι ενδοαστικές αντιπαραθέσεις και ανησυχίες για την πορεία του Ταμείου Ανάκαμψης. Ο καημός τους είναι για τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα που αναπαράγονται στο έδαφος του καπιταλισμού. Εκεί πρέπει να παρέμβει με την πάλη του ο λαός, για να μεγαλώσει τις ρωγμές και τα ζόρια της αστικής πολιτικής.
Το ακούσαμε κι αυτό! Ο Σημίτης αντιτάχθηκε στον πόλεμο του Ιράκ, είπε ο Ανδρουλάκης στον επικήδειο, κουνώντας μάλιστα το δάχτυλο σε όσους το αμφισβητούν. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την ξαναγράψουν με αφορμή τις νεκρολογίες για τον πρώην πρωθυπουργό. Το 2003, όταν έγινε η επέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στο Ιράκ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Σημίτη ασκούσε την προεδρία της ΕΕ. Και όπως ο ίδιος έλεγε, η ελληνική προεδρία «ακολούθησε πολιτική εξισορρόπησης των διιστάμενων απόψεων στο ζήτημα του Ιράκ». Οι «διιστάμενες απόψεις» δεν είχαν βέβαια να κάνουν με την «αναγκαιότητα» της επέμβασης, την οποία ενορχήστρωσαν οι ΗΠΑ και μια «συμμαχία των προθύμων» πέριξ αυτών, αλλά με το γεγονός ότι αυτή δεν έγινε με το καπέλο του ΟΗΕ! Δηλαδή ένα τμήμα της ΕΕ, μεταξύ τους και η Ελλάδα, διεκδικούσε τη «νομιμοποίηση» του πολέμου μέσω ΟΗΕ και έναν πιο «αυτοτελή ρόλο» της ΕΕ, αντιπαράθεση που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Οσο για το αν συμμετείχε ή όχι η Ελλάδα στον πόλεμο, ο ίδιος ο Σημίτης αναγκαζόταν να ομολογήσει στη Βουλή ότι μια ελληνική φρεγάτα («Κουντουριώτης») έπλεε στον Περσικό Κόλπο, αλλά σε ...άλλη αποστολή, και ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τις ΝΑΤΟικές υποδομές στη χώρα μας μόνο στο πλαίσιο των «συμβατικών υποχρεώσεων». Παρεμπιπτόντως, κανένας επικήδειος, ούτε του Ανδρουλάκη, δεν ασχολήθηκε με τον εξίσου ...ειρηνευτικό ρόλο της κυβέρνησης Σημίτη στο μακέλεμα του λαού της Γιουγκοσλαβίας, που έδωσε τη δυνατότητα και στην ελληνική αστική τάξη να απλώσει τα φτερά της στον «ζωτικό χώρο» της Βαλκανικής.
«Στην Αθήνα (...) η προοδευτική συνεργασία μπόρεσε να σταματήσει και να ανατρέψει τη δεξιά πολιτική. Αρα μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το εγχείρημα στον δήμο Αθηναίων, θα το παρακολουθούμε, θα είμαστε δίπλα, θα το στηρίζουμε ώστε να έχουμε συνέχεια καλύτερα αποτελέσματα», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συνάντησή του με τον δήμαρχο Αθηναίων. Οχι, δεν αστειευόταν για να γελάσει κάθε πικραμένος, ούτε μπορεί κανείς να του προσάψει άγνοια. Η δήλωση αυτή δεν ήταν παρά μια προκλητικά εξόφθαλμη προσπάθεια να καλύψει τα έργα και τις ημέρες της συνδιοίκησης ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - Νέα Αριστερά στον δήμο Αθήνας, που συνεχίζει στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο με την προηγούμενη της ΝΔ. Να του φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη; Η διοίκηση Δούκα απείλησε σπίτι ανέργου για χρέος 8.000 ευρώ, προχώρησε σε απολύσεις στον δημοτικό ρ/σ, υπερασπίστηκε πιο φανατικά κι απ' τη διοίκηση Μπακογιάννη τη Διπλή Ανάπλαση σε Βοτανικό και Λεωφόρο. Ολες οι βασικές αποφάσεις που έχει πάρει το Δημοτικό Συμβούλιο έχουν ψηφιστεί από κοινού με τις παρατάξεις του Κ. Μπακογιάννη και του Κ. Ζαχαριάδη. Εχουν τις ίδιες προτεραιότητες. Ψηφίζουν από κοινού για αναγκαστικές απαλλοτριώσεις και καλούν την κυβέρνηση να ακολουθήσει. Μαζί ψήφισαν τη σύμβαση για την ιδιωτική εταιρεία στο πράσινο, τη σύμβαση για τον ηλεκτροφωτισμό, την εκχώρηση της λειτουργίας δομών του δήμου σε ΜΚΟ. Η δημοτική αρχή του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τις συμβάσεις εκατομμυρίων και τις εργολαβίες στο μηχανολογικό και την καθαριότητα, όπως και η προηγούμενη διοίκηση. Τόσο ...προοδευτική η συνδιοίκηση που κλέβει την μπουκιά από το στόμα του Μπακογιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου