«Ελπίζουμε ακόμα πως κάποια στιγμή θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας... »

 

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΣΤΟ ΣΧΙΣΤΟ

 

«Ελπίζουμε ακόμα πως κάποια στιγμή θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας... »

Ξεκινά σήμερα το οδοιπορικό του «Ριζοσπάστη» σε κέντρα κράτησης και φιλοξενίας της χώρας

Η ελπίδα πως το ταξίδι θα συνεχιστεί δεν έχει σβήσει ακόμα...

 

«Ανοικτά», «κλειστά», «προσωρινά» ή ... σκέτα Κέντρα Φιλοξενίας. Οπως και να τα χαρακτηρίσει κανείς, προκειμένου να τους βάλει έναν τίτλο που ίσως αντιπροσωπεύει καλύτερα μία κατάσταση ή είναι πιο εύηχο, το αποτέλεσμα είναι ένα. Χώροι που, σε σημαντικό βαθμό, είναι ακατάλληλοι, ορισμένοι ακόμα και επικίνδυνοι για τους δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν σε αυτά.

Ο «Ριζοσπάστης» ξεκινά από σήμερα ένα μεγάλο οδοιπορικό σε αυτούς τους χώρους, προκειμένου να αναδείξει την πραγματική κατάσταση που επικρατεί εκεί για τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά. Εκεί όπου η αλληλεγγύη από εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά είναι συνεχής, εκεί όπου το χαμόγελο δεν λείπει, όπου η ελπίδα δε χάνεται. Παρά τις αντίξοες συνθήκες που ζουν, παρά τις τεράστιες ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και παιχνίδια, παραμένουν όρθιοι και με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Το οδοιπορικό ξεκινά από το «ανοικτό» κέντρο φιλοξενίας στο Σχιστό. Ανοικτό μόνο στα χαρτιά. Και ποια χαρτιά, τα ληγμένα. Αυτά μας έδειχναν οι μετανάστες (Αφγανοί και Ιρανοί που ζουν εκεί). Από τις 23 Φλεβάρη που μεταφέρθηκαν εκεί, τα έγγραφα παραμονής τους στη χώρα (τρίμηνης διάρκειας) έληξαν μόλις πριν μερικές μέρες. «Κι αν συλληφθούν έξω από το Κέντρο;», ρωτάμε. «Υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία, να μη συλλαμβάνονται», τονίζει ο υπάλληλος της «Πρώτης Υποδοχής», «εκτός κι αν κάνουν παρανομία».

Αντιπροσωπεία κομμουνιστών δημοτικών συμβούλων στο κέντρο φιλοξενίας την περασμένη Πέμπτη

Λίγο καιρό πριν ήταν οι βροχές και η λάσπη. 

Τώρα, οι τρεις ώρες κάτω από τον ήλιο ήταν αρκετές για να διαπιστώσεις πως όσο καλή θέληση και αν υπάρχει από τους υπεύθυνους, το «ψάρι δεν γίνεται κρέας». Παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειες γίνονται για κάλυψη στοιχειωδών αναγκών, η ζέστη είναι ανυπόφορη και οι σκηνές που μένει η πλειοψηφία των 1.810 μεταναστών μετατρέπονται σε θερμοκήπια. Οι βασικές ελλείψεις και ανάγκες που υπάρχουν, σύμφωνα με τους υπεύθυνους, είναι για: παιδικά ρούχα, μπιμπερό, γάλα σε σκόνη για παιδιά από 0-18 μηνών, ρυζάλευρο, παιδικές τροφές και είδη γυναικείας υγιεινής.


«Το καλοκαίρι έρχεται», σημειώνουν οι πρόσφυγες και μετανάστες «η ζωή γίνεται ανυπόφορη εδώ μέσα. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε τρεις μήνες τώρα». 

«Αερίζονται από κάτω, από το κενό ανάμεσα στο τελείωμα των σκηνών με το έδαφος» ήταν η πρώτη απάντηση στην παρατήρησή μας πως δεν υπάρχουν κλιματιστικά. Ούτε καν στο «διαφημιζόμενο» χώρο που έχει δημιουργηθεί για τις εν δυνάμει λεχώνες και εγκύους του «οικογενειακού» καταυλισμού. Αλλά όπως λένε οι μετανάστες, το κενό που ...μπαίνει ο αέρας, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για διαφόρων ειδών φίδια και σκορπιούς που κάνουν την εμφάνισή τους στις σκηνές συχνά - πυκνά.

Ουρές για το ιατρείο ...

Τώρα που η ζέστη είναι ανυπόφορη οι συνθήκες διαβίωσης έχουν δυσκολέψει πολύ

Το ασθενοφόρο της Πολεμικής Αεροπορίας (καθώς αυτή και ο Στρατός είναι οι βασικοί υπεύθυνοι του χώρου) βρισκόταν παρκαρισμένο έξω από το κτίριο που στεγάζεται το διοικητήριο και το ιατρείο. Η ουρά από μανάδες και παιδιά για το ιατρείο μεγάλη και περίμεναν υπομονετικά να εξεταστούν. «Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ μπορεί να βρεθεί σε πολύ σύντομο διάστημα στο χώρο», είπε ένας από τους υπαλλήλους της «Πρώτης Υποδοχής» που είχε ... αναλάβει την ξενάγηση.

«Σε 20' βρίσκεται εδώ», σημείωσε, τη στιγμή που φάρμακα και γιατροί απουσιάζουν από το παλιό στρατόπεδο. «Παιδίατρος βρίσκεται μία φορά τη βδομάδα», συνεχίζει, ενώ μία από αυτές που μας μίλησαν, σημειώνει πως ενώ έκανε εγχείρηση στο Αφγανιστάν περιμένει τρεις εβδομάδες να τη δουν στο νοσοκομείο και πως οι γιατροί εδώ της χορηγούν μόνο παρακεταμόλη.

Οι άνδρες και οι γυναίκες περπατούν γύρω στους χώρους του παλιού στρατοπέδου, αναζητώντας σκιά, ενώ τα περισσότερα από 560 παιδιά που ζουν εκεί, παίζουν σε μια υποτυπώδη παιδική χαρά που έχει στηθεί στο χώρο. Κάπου εκεί και η υγιεινή, που έχει πάει περίπατο. «28 τουαλέτες και 26 ντουζιέρες είναι στο χώρο», μας εξηγούν. Μέσα σε όλα η έλλειψη αποχέτευσης καθώς η παλαιότητα του στρατοπέδου και η «γραφειοκρατία» καθιστούν αδύνατη τη σύνδεση με τον κεντρικό αγωγό, με αποτέλεσμα να γεμίζουν καθημερινά οι βόθροι. Και η βοήθεια θα έρθει, όπως ελπίζουν οι υπάλληλοι, μέσω των ΜΚΟ που βρίσκονται στο χώρο και του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής.

Η προσοχή όλων όσοι βρίσκονταν στο παλιό στρατόπεδο - ακόμα και η δική μας - στρέφεται στα τρία πυροσβεστικά που με τις σειρήνες περνούν έξω από την πύλη. Και αμέσως γεννάται το ερώτημα: «Από μέτρα πυροπροστασίας; Υπάρχουν στο χώρο;». Και αυτό καθώς η περιοχή, κάθε χρόνο, είναι σε υψηλή επικινδυνότητα για πυρκαγιά. «Σκεφτόμαστε να ζητήσουμε ένα βυτιοφόρο από το δήμο Κερατσινίου», μας απαντούν αποδεικνύοντας έτσι πως εν μέσω αντιπυρικής περιόδου, η πρόληψη για πυρκαγιά (όπως και σχεδόν όλα τα παραπάνω) έχει αφεθεί στην τύχη της.

 

Στόχος τους να φύγουν από την Ελλάδα

Το ταξίδι τους μακρύ. Στόχος τους ήταν και είναι να φτάσουν σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Αν και είναι σε πλήρη γνώση τους ότι οι καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ τούς επιφυλάσσουν άγρια εκμετάλλευση. Αλλωστε, δεν θα μπορούσαν να περιμένουν κάτι καλύτερο από εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τον ξεριζωμό τους...

«Ημουν δασκάλα στο Αφγανιστάν. Αναγκάστηκα να πουλήσω τα πάντα, από χρυσαφικά μέχρι σπίτι για να έρθω στην Ευρώπη. Δώσαμε 8.000 δολάρια για να φτάσουμε από το Αφγανιστάν μέχρι εδώ. Ξέρω πως άλλοι έδωσαν 4.000 δολάρια μόνο για να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, ψάχνουμε λύση για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας και είμαστε αναγκασμένοι να ψάχνουμε λύσεις μέσω δουλεμπόρων.

Είναι η μόνη μας ελπίδα πια. Φύγαμε από τη χώρα μας καθώς δεν υπήρχε ασφάλεια, κανένα ανθρώπινο δικαίωμα, ελευθερία λόγου. Ηρθαμε με τα παιδιά μας για ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη και ρισκάραμε πολύ να έρθουμε. Οχι όμως να νιώθουμε φυλακισμένοι σε αυτό το Κέντρο». Παρ' όλα αυτά, το ευχαριστώ για όσους βοηθούν μεγάλο και ειλικρινές. «Το φαγητό δεν είναι καλό. 

Δεν το λέμε για να κάνουμε παράπονο. Ευχαριστούμε τους Ελληνες που μας βοηθούν παρά τα δύσκολα χρόνια που περνούν. Το παράπονό μας είναι για την Ευρώπη. Δεν είναι ζωή αυτή. Ζούμε στον 21ο αιώνα. Γιατί αυτή η ωμότητα απέναντί μας;».

Πέτρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

 

 Ριζοσπάστης Κυριακή 29 Μάη 2016