ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

 

Στον απόηχο των μεγάλων διαδηλώσεων και της προδιαγεγραμμένης, με βάση τον κανονισμό της βουλής, απόρριψης της πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός προχώρησε σε ανασχηματισμό της κυβέρνησης, που κάθε φορά μοιάζει περισσότερο σαν το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες. Όποιος κάθε φορά βγαίνει εκτός ανασχηματισμού μπορεί να περιμένει να αξιοποιηθεί στον επόμενο, δίνοντας τροφή σε σχόλια, κρίσεις και επικρίσεις που δεν αγγίζουν την ίδια την πολιτική που η κυβέρνηση συνεχίζει να εφαρμόζει, παρά μόνο αναδεικνύουν την αμετροέπειά της στην άσκηση της εξουσίας.  Για το μείζον θέμα που κυριαρχεί, της κυβερνητικής συγκάλυψης στο έγκλημα των Τεμπών, ο πρωθυπουργός επιλέγει ως καλύτερη άμυνα την επίθεση, που αποκαλύπτει την ταξική του αλαζονεία, τόσο με τα επιχειρήματά του στις ομιλίες του στη βουλή όσο και με  ανανέωση ή διατήρηση προσώπων στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

 

         Στην συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας φάνηκε η πολιτική γραμμή της κυβέρνησης για το θέμα των Τεμπών, που μοιάζει να είναι απότοκος της μεγάλης της βεβαιότητας ότι από τα ίχνη της συγκάλυψης δεν μπορούν να προκύψουν αποδεικτικά στοιχεία εναντίον της. Μάλιστα οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές, και δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτούς μόνο του κυβερνώντος κόμματος, έχουν φροντίσει να παρουσιάζουν τα γεγονότα με τις δικές τους πολιτικές εκτιμήσεις οι οποίες δεν ξεφεύγουν από την εξιδανίκευση της αστικής δημοκρατίας  και τις οποίες φορτίζουν γενικά με σημασίες θετικές και αρνητικές που εξαρτώνται μόνο από προσωπικές ευθύνες, θέλοντας να αναδείξουν δρόμους διαφυγής από την γενική απαξίωση της, που δεν περιλαμβάνει βέβαια το πλήθος το οποίο με πάθος διαδήλωνε στους δρόμους. Η γραμμή μοιάζει ενιαία. Υποκρίνονται όλοι τη συμπόρευση με τα πλήθη και τα αιτήματα δικαιοσύνης, χωρίς να αντιτίθενται ανοιχτά σ’ αυτά, αντίθετα οικειοποιούνται κάποιες ενέργειές τους που ανήκουν και στις δικές τους επιλογές. Αντικαθιστούν λοιπόν την ανοιχτή διαφωνία σε λαϊκά αιτήματα με έρπουσα συκοφάντηση, κόβουν σε φέτες τα πραγματικά γεγονότα, απομονώνοντας αυτά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν προς όφελός τους και έτσι να αφομοιωθούν τα γεγονότα με τρόπο που να αποκρύπτεται η πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα είναι το περιστατικό στη βουλή κατά τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας, όταν  από το πουθενά ένας βουλευτής κάνει σεξιστικά σχόλια σε αρχηγό κόμματος, δίνοντας τη χρυσή ευκαιρία στο μεν  κυβερνών κόμμα να περηφανευθεί για τη φιλελεύθερη ιδεολογία του της ισότητας των φύλων στη δε Ζ. Κωνσταντοπούλου να αναδείξει τον εαυτό της σε υπερασπιστή των αδυνάμων. Για νάχουμε να λέμε…  

 

       Και πρωτίστως έχουν να λένε τα χίλια μύρια εναντίον του ΚΚΕ οι περισσότεροι που εκφράζουν κρίσεις κι επικρίσεις με κύριο στόχο τον Κ. Μητσοτάκη, αντιδρώντας στην κυβερνητική πολιτική. Στην αναζήτηση αντιπολίτευσης, όσοι την ψάχνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και τα παρακλάδια τους καραδοκούν στη γωνία το ΚΚΕ για να το κατηγορήσουν για λάθη και ολιγωρίες στην αντιπολιτευτική του τακτική. Η χειραψία λοιπόν του γ.γ. Δ. Κουτσούμπα με τον Κ. Τασούλα στη Βουλή μετά την ορκωμοσία του ως πρόεδρου της Δημοκρατίας, καταγράφηκε από άσπονδους φίλους του ΚΚΕ  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν μια ακόμα ένδειξη της υποχωρητικότητας του και ενσωμάτωσής του στο σύστημα. Είναι που το θεατρικό και εντυπωσιακό έχει θεωρηθεί αρκούντως επαναστατικό στην πολιτική, για να χριστούν κόμματα με αντίστοιχες δράσεις αντισυστημικά, όπως η Πλεύση Ελευθερίας της Ζ. Κωνσταντοπούλου. Η επικέντρωση στην εικόνα αποκτά στρατηγική σημασία, θεωρώντας  τις συμβολικές δράσεις σ’ αυτήν πολύ πιο αποτελεσματικές

 

       Επειδή έχουμε τις τελευταίες δεκαετίες γαλουχηθεί με τον υπερβολικό θαυμασμό για την επικοινωνία, τον ενθουσιασμό για ό,τι εντυπωσιάζει, την ανυπομονησία για αμεσότητα εδώ και τώρα, οι συμβολικές δράσεις έχουν γίνει ένα προτιμώμενο εργαλείο για πολλούς που αντιδρούν στην κυβερνητική πολιτική, επιθυμώντας να επιστήσουν την προσοχή  σε ζητήματα που τους απασχολούν εκμεταλλευόμενοι τα μέσα ενημέρωσης. Τέτοιες δράσεις στοχεύουν να προκαλέσουν ισχυρό οπτικό ή συναισθηματικό αντίκτυπο, προκειμένου να  εντυπωσιάσουν, να διαδώσουν ένα  μήνυμα, δημιουργώντας μια αίσθηση του επείγοντος.

 

        Σίγουρα,  επειδή τα πολιτικά συστήματα διαθέτουν όχι μόνο πολύτιμους υλικούς πόρους, αλλά και  συλλογική κοινωνική αξία που  βασίζεται και στη συμβολική τους σημασία, τα σύμβολα εξουσίας στις αστικές μας δημοκρατίες με την εσωτερίκευση του κυρίαρχου λόγου η συναίνεση μας τα κάνει αποδεκτά. Λίγο ή πολύ αποδεχόμαστε τα πολιτικά σύμβολα και  να  χρησιμοποιούνται από την εξουσία  για να  σηματοδοτούν ποια είδη ανθρώπων και ποιων οι κώδικες συμπεριφοράς θα πρέπει να είναι άξιοι στα μάτια του κοινωνικού συνόλου και ν’ αντιπροσωπεύουν την επίσημη, έγκυρη προσδοκία για την ταξινόμηση  εντός και εκτός ομάδων εξουσίας. Καθώς  λοιπόν η πολιτική προσδίδει κοινωνική κατάταξη μέσω συμβολικών σημάτων των κανόνων κοινωνικής αξίας, οι νόμοι, οι επίσημοι κανόνες και η άσκηση πολιτικών αξιωμάτων δεν παρέχουν μόνο εξουσία, αλλά συμβολίζουν και τη δύναμη του ίδιου του συστήματος.     

 

         Σε φασιστικά βέβαια καθεστώτα τα σύμβολα εξουσίας επιβάλλουν την εικόνα του αήττητου συστήματος με τον  απόλυτο έλεγχο και χρησιμοποιούνται για να ενσταλάξουν φόβο και να καλλιεργήσουν την υποταγή. Γι’ αυτό ακόμα και οι συμβολικές ενέργειες σ’ αυτά τα καθεστώτα θεωρούνται απειλητικές, αφού αποδεικνύουν ότι έχει ξεπεραστεί ο φόβος και η υπακοή. Οι αστικές μας όμως δημοκρατίες δεν απειλούνται από συμβολικές κινήσεις, αφού η δύναμή τους, πέραν των άλλων,  στηρίζεται και στην συναίνεση που έχουν εξασφαλίσει με τη χειραγώγησή μας. Γι’ αυτό και δεν νιώθουν απειλή από κινήματα που με τη δράση τους στρέφονται εναντίον τους με συμβολικές κινήσεις, όπως με διάφορα χάπενινγκ κι ενέργειες που απαξιώνουν αξιωματούχους. Είναι οι δράσεις που απειλούν την κερδοφορία της παραγωγικής διαδικασίας που φοβίζει ένα σύστημα που βασίζεται στο κέρδος και την εκμετάλλευση των εργαζομένων.  

   

            Είναι επομένως οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις με απεργίες και διαδηλώσεις, οργανωμένες και με στόχο τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των εκμεταλλευομένων τάξεων με προοπτική πάντα τον μετασχηματισμό της κοινωνίας που φοβίζει το σύστημα και όχι πυροτεχνήματα συμβολικών κινήσεων που η κυρίαρχη εξουσία εύκολα τα ενσωματώνει, τα απορροφά και εξουδετερώνει.