Συμφωνίες
με τη σφραγίδα των ΗΠΑ όπως οι «Συμφωνίες του Οσλο» οδηγούσαν πάντα στο
ξεδόντιασμα του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος και στη
διαιώνιση και εδραίωση της κατοχής από το Ισραήλ |
Κάθε φορά οι αμερικανικές συμφωνίες και σχέδια όχι μόνο δεν έλυναν το πρόβλημα, αλλά το επιδείνωναν, ώστε να δημιουργήσουν «τετελεσμένα» που θα ακυρώσουν μελλοντικά κάθε ρεαλιστική προσπάθεια για βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ.
Η Πρώτη Συμφωνία του Οσλο (13/9/1993) προέβλεπε τη σύσταση της Παλαιστινιακής Αρχής στα εδάφη της Δυτικής Οχθης και της Γάζας, με υποτιθέμενο στόχο τη διαμόρφωση «μόνιμης λύσης» μέχρι το 1998. Ομως η επιλογή της ηγεσίας της PLO (υπό τον τότε επικεφαλής της Γ. Αραφάτ) να απορρίψει τη συνέχιση του ένοπλου αγώνα και να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ, για την εξεύρεση λύσης στον δρόμο του συμβιβασμού με το Ισραήλ, δεν οδήγησε στην επίτευξη του στόχου. Αντίθετα, οι συμβιβασμοί δημιούργησαν συνθήκες για την «τριχοτόμηση» της Δυτικής Οχθης (σε περιοχές A, B, C) με τη Δεύτερη Συμφωνία του Οσλο (28/9/1995), τον πολλαπλασιασμό των εβραϊκών εποικισμών και τη διατήρηση και σκλήρυνση της κατοχής σε κατακερματισμένα παλαιστινιακά εδάφη, περικυκλωμένα από το κατοχικό κράτος.
Ακολούθησαν κι άλλες συμφωνίες, που κάθε φορά ενίσχυαν το κράτος - δολοφόνο.