Στο λιμάνι του Βόλου, αλιείς από τη θάλασσα και αγρότες από τη στεριά παρατάχθηκαν οργανωμένα, στέλνοντας μήνυμα κλιμάκωσης και συντονισμού για το δίκιο των αιτημάτων τους. Κυβέρνηση και αστυνομία έκλεισαν το λιμάνι εγκλωβίζοντας ανθρώπους μέσα σ' αυτό για ώρες, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, ενώ στην αρχή - διά Λιμενικού Σώματος - το διέψευσαν. Στη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, αγρότες και κτηνοτρόφοι μαζί με εργαζόμενους άνοιξαν συμβολικά τα πανάκριβα διόδια, με πολλούς οδηγούς να εκφράζουν αλληλεγγύη με κόρνες και συνθήματα. Κυβέρνηση και αστυνομία έκλεισαν νωρίτερα τους δρόμους για να προστατέψουν τα συμφέροντα της εταιρείας που διαχειρίζεται τα διόδια, εμποδίζοντας ακόμη και ασθενοφόρα, ενώ επιτέθηκαν σε παιδιά και δημοσιογράφους. «Αγρότες - κυβέρνηση 1.000-0» σχολίασε για όλα τα παραπάνω γνωστό παπαγαλάκι της κυβέρνησης, αναφωνώντας «όλο λάθος» και «ξεφτίλα» για τη διαχείριση των αγροτικών κινητοποιήσεων από τη μεριά του κράτους.
Τι είναι αυτό, αν όχι κραυγή αγωνιάς των αστικών επιτελείων και ΜΜΕ για το στρίμωγμα που έχει «φάει» η κυβέρνηση από τον αποφασισμένο αγώνα των αγροτοκτηνοτρόφων; Οι αγρότες δεν τσιμπάνε ούτε σε απειλές, ούτε σε χτυπήματα στην πλάτη. Οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι σπάνε καθημερινά την προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος «κοινωνικού αυτοματισμού»: Από την νεαρή εργαζόμενη στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, που δεν την ενοχλεί να περπατήσει παραπάνω γιατί οι αγρότες «έχουν λόγο και σκοπό», μέχρι τους ντελιβεράδες, τους γιατρούς, τους οδηγούς ταξί, ακόμα και τους νέους στρατευμένους που επισκέπτονται τα μπλόκα. Αυτό «πάει λάθος» για την κυβέρνηση, την ΕΕ και τα άλλα κόμματά της. Και είναι στο χέρι του λαού να τους πάει ακόμα χειρότερα.
Η «Εθνική Συσπείρωση» της Μαρίν Λεπέν ανακοίνωσε ότι έχει έτοιμη «μια πρώτη εκδοχή» νομοσχεδίου - που όμως «πρέπει να βελτιωθεί» - για την επαναλειτουργία των οίκων ανοχής, που είχαν απαγορευτεί στη Γαλλία από το 1946. Οπως διευκρίνισε μάλιστα βουλευτής του ακροδεξιού κόμματος, στόχος είναι αυτοί να «διευθύνονται από τις ίδιες (τις ιερόδουλες), σε συνεργατικό τρόπο», ως ένα είδος συνεταιρισμών, που θα αποκτήσουν και διαφορετικό όνομα, αφού «το "οίκος ανοχής" δεν άφησε μόνο καλές αναμνήσεις». Επιχειρηματολογώντας, μετέφερε την εμπειρία του από επαγγελματική συνεργασία που είχε με ένα «σωματείο στήριξης εκδιδόμενων ατόμων»: «Είδα την επισφάλεια, τον πόνο, την καθημερινή φρίκη που βίωναν αυτές οι γυναίκες (...) ξυλοκοπούνται, μερικές φορές κόβουν τον λαιμό τους...», χωρίς - όπως πρόσθεσε - «κανείς να μιλάει γι' αυτό!». Η Γαλλία πάντως δεν διεκδικεί κάποια αποκλειστικότητα. Η Γερμανία, για παράδειγμα, έχει χαρακτηριστεί εδώ και χρόνια ως ο «μεγαλύτερος οίκος ανοχής της Ευρώπης». Νομιμοποιώντας την πορνεία από το 2002, η «βιομηχανία» αυτή αποδίδει έσοδα πολλών δισ. ευρώ. Δύσκολα ξεχνιέται άλλωστε η περίπτωση της 19χρονης άνεργης απόφοιτης Πληροφορικής, που έχασε το επίδομα ανεργίας όταν απέρριψε πρόταση εργασίας σε οίκο ανοχής! Η σαπίλα του συστήματος σε όλο της το μεγαλείο, εκεί που με τον πιο επίσημο τρόπο πάνε να κρύψουν πίσω από αντιδραστικές θεωρίες περί «αυτοδιάθεσης του σώματος» και «σεξεργασίας» (και μάλιστα ...συνεταιριστικής!) την πιο κτηνώδη εκμετάλλευση, που αποδίδει τεράστια κέρδη, με χορηγό το κράτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου