Υπάρχουν παραδείγματα υπάρξεων στο ζωικό βασίλειο που συνεχίζουν να κάνουν κάτι χωρίς να φαίνεται να έχει κάποιο άμεσο νόημα ή λόγο. Ένα παράδειγμα είναι ο κόκορας που κακαρίζει ακόμα και όταν δεν έχει κανέναν προφανή λόγο να το κάνει (δηλαδή, για να σηματοδοτήσει την ανατολή του ήλιου). Οι κόκορες τείνουν να πετούν και να φωνάζουν ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιος λόγος, απλώς από ενστικτώδη συμπεριφορά ή λόγω της βιολογικής τους ανάγκης να δηλώσουν την παρουσία τους.
Φαίνεται όμως ότι το «κακάρισμα» βρίσκει μιμητές και στην ανθρώπινη πανίδα και αποτελεί συνήθη τακτική ορισμένων που βγαίνουν από τη ναφθαλίνη όποτε είναι χρήσιμοι στα αφεντικά τους και ξεκινούν το επαναλαμβανόμενο, μονότονο και εντελώς προβλέψιμο κακάρισμα που βολεύει κάθε φορά το «εναλλακτικό» αφήγημα των απανταχού «σωτήρων». Γι’ αυτό και ο Λάκης Λαζόπουλος και το «Τσαντίρι» του επανήλθαν από τα επιχειρηματικά συμφέροντα των media. Είναι χρήσιμος, αυτό θα του το αναγνωρίσουμε. Αναλαμβάνει ρόλο όταν δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης μέσα στο λαό.
Ευτυχώς για τον ίδιο δε θα σχολιάσουμε το επίπεδο του χιούμορ του, που, όταν δεν ξεπατικώνει σεξιστικά αστεία, έχει αρχίσει να θυμίζει τον μεθυσμένο μπάρμπα στις γιορτές, που, μετά τα πρώτα καραφάκια, σαχλολογεί με τη νεολαία. Θα ασχοληθούμε, όμως, με αυτό που προσπαθεί να γίνει με τρόπο άτσαλο και χοντροκομμένο: Ο γελωτοποιός των επίδοξων σωτήρων και ο κομιστής των …παμπάλαιων, ψεύτικων ελπίδων. Άλλωστε, έχει εμπειρία στις αποτυχίες. Τότε που ήταν χειροκροτητής του ΓΑΠ ή γκρούπι του Τσίπρα. Όμως φαίνεται ότι αυτές οι κατραπακιές δεν ήταν αρκετές.
Βέβαια, καμιά φορά, εύλογα απορείς… Όταν κάποιος έχει πέσει στον «κουβά» της πολιτικής αμεροληψίας, όταν όλες του οι λυσσασμένες απόπειρες να στηρίξει αποτυχημένες και αντιλαϊκές κυβερνήσεις -πάντα βέβαια με τον μανδύα των «δημοκρατικών» και «προοδευτικών» λύσεων- έχουν καταστρέψει τον λαό, έχουν απογοητεύσει, έχουν δυσφημίσει έννοιες και αξίες, με τι μούτρα βγαίνεις να κουνήσεις το δάχτυλο, πόσο θράσος απαιτείται, με ταυτόχρονη, παντελή έλλειψη αυτοκριτικής και αξιοπρέπειας… Εκτός από το να απορεί κανείς, εύκολα αναρωτιέται: Μα καλά δεν ντρέπεται;
Αλλά η ντροπή είναι προνόμιο αυτών που έχουν στοιχειώδη αξιοπρέπεια και δεν είναι χαρακτηριστικό για θρασίμια, που επιμένουν στο ίδιο τροπάρι νομίζοντας ότι βρισκόμαστε σε άλλες εποχές, που είχε πέραση το παραμύθι τους. Το παραμύθι, όμως, έχει και δράκο και όταν προσπαθείς να το επαναλάβεις, καταντάς ένας ξεπερασμένος παραμυθάς. Γι’ αυτό και δεν περνάνε πλέον εύκολα τα παραμύθια, η μεγάλη πλειοψηφία γνωρίζει την προδιαγεγραμμένη τους μοίρα.
Θα πρέπει να ξέρει ο συγκεκριμένος ότι ο ρόλος σου καθορίζει και την πολιτική σου στάση. Αν, λοιπόν, έχεις υπάρξει χειροκροτητής του ΓΑΠ, αντικειμενικά θα έχεις απέναντί σου το ΚΚΕ. Όταν έχει υπάρξει fanboy του Τσίπρα, αντικειμενικά θα έχεις απέναντί σου το ΚΚΕ. Όταν τσιμπάς στο επόμενο -και στο κάθε επόμενο- δόλωμα του συστήματος, για να θωρακίσει την κυριαρχία του, θα έχεις απέναντί σου το ΚΚΕ. Και αυτό είναι άκρως τιμητικό για το ΚΚΕ και όχι για τους κατηγόρους τους.
Φαντάσου, όμως, να αναλαμβάνεις έναν τέτοιο ρόλο και να μην είσαι καν πρωτότυπος. Να αναγκάζεσαι να επαναλαμβάνεις επιχειρήματα του κάθε τελειωμένου ΠΑΣΟΚου, που βγήκαν στην επιφάνεια πριν εμφανιστούν οι «Δέκα μικροί Μήτσοι»! Ε, τότε γίνεσαι άλλο ένα jukebox, που το έχει ξεπεράσει η πραγματικότητα και η ιστορία. Καταπίνεις τα κέρματα και παίζεις τις παραγγελιές αυτών που σε ταΐζουν. Αυτό όμως συμβαίνει όταν δεν έχεις καμία σχέση με την πραγματικότητα, με τους αγώνες, με τους πρωτοπόρους εργαζομένους, που βάζουν το κεφάλι τους στον ντορβά για να παλεύουν, για να διεκδικούν, για να οργανώσουν, για να τραβήξουν κι άλλους στον αγώνα. Γι’ αυτό και ανερυθρίαστα σε εκπομπή τολμάς να λες ότι όλα αυτά «δε σου λένε κάτι»… Προφανώς και δε λένε κάτι στις Μαρίες Αντουανέτες αυτού του συστήματος…
Έτσι φαίνεται λογική η κατάντια. Ίσως να είναι και η εντελώς αναμενόμενη πορεία για ιδεολογικά χρεοκοπημένα «τίποτα», που ψάχνουν να δώσουν το φιλί της ζωής στο σύστημα της σαπίλας και της παρακμής. Αλλά όταν το έχεις ζήσει από μέσα, όταν έχεις υπάρξει μέρος της παρακμιακής showbiz του, όταν συναναστρέφεσαι την ελίτ και τριγυρίζεις στα πόδια της σαν αδέσποτο που ψάχνει προσοχή, όταν είσαι ο εκλεκτός πρωθυπουργών και γευματίζεις με ηγέτες ξένων χωρών ως προσκεκλημένος τους, είναι λογικό να σου φαίνεται παράξενο που υπάρχουν αυτοί που σιχαίνονται όλα όσα εκπροσωπείς.
Ακόμα και όταν δηλώνει τον δήθεν σεβασμό του στην ιστορία, σού προκαλεί μία αηδία. Είναι αθάνατη και τρομακτικά αληθινή η φράση του Χαρίλαου: «Παινεύουν τους νεκρούς για να θάψουν τους ζωντανούς». Καταλαβαίνουμε ότι η ανειρήνευτη στάση του ΚΚΕ με το σύστημα, που λατρεύει ο Λάκης, είναι εκνευριστική και ενοχλητική.
Ο κόκορας, λοιπόν, (για να επιστρέψουμε στο ζωικό βασίλειο), όταν αρχίζει και κακαρίζει τον ίδιο, μονότονο σκοπό, ανούσια και κουραστικά, με μοναδικό σκοπό να γίνει αντιληπτός και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες συγκεκριμένου κοτετσιού, μετά από ένα διάστημα η ευχάριστη παρέμβασή του μετατρέπεται σε έναν φάλτσο ήχο που το μόνο που κάνει είναι να κάνει φασαρία... Οπότε, κάθε φορά που ακούγεται το κακάρισμά του, όλο και περισσότεροι συγκλίνουν στην ίδια σκέψη: Λάκη, σε βαρέθηκε και η βαρεμάρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου